Πονάει η ψυχή μου.
Πριν ένα μήνα ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο στο κόσμο. Νιοπαντρη, μόλις 3 εβδομάδων, με ένα αγοράκι 2 χρονών να μας ομορφαίνει τη ζωή και ένα μπεμπουλίνι στη κοιλιά που το λατρέψαμε απο τη πρώτη πρώτη στιγμή που το είδαμε στον υπέρηχο.
Φτιάχναμε τόσες ιστορίες για το μέλλον μας ως 4 πια. Ο μικρός μου λάτρευε το «νινί» και όλη μέρα φιλούσε τη κοιλίτσα μου. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Τώρα τα βλέπω σαν παλιά ταινία του σινεμά…
Στην εξέταση αυχενικής διαφάνειας φάνηκαν κάποια ανησυχητικά σημάδια στις μετρήσεις. Θυμάμαι το γιατρό να προσπαθεί να μας καθησυχάσει και εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Έκανα την εξέταση λήψης χοριακών λαχνών και περίμενα αποτελέσματα.
Ήμουν ακριβώς 13 εβδομάδων, έλαβα τη πρωινή ειδοποίηση απο την εφαρμογή εγκυμοσύνης που είχα στο κινητό μου και χαμογέλασα θυμάμαι χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. «Μεγαλώνεις καρδιά μου» σκέφτηκα. Αμέσως μετά χτύπησε το κινητό μου. Ήταν απο το κέντρο που έκανα την εξέταση. Η καρδιά μου σφίχτηκε, ο αδερφός σου με κοίταξε ερωτηματικά («ε μαμά δεν θα το σηκώσεις;»). Απάντησα. Ήταν μια γιατρός. Δεν άκουσα καν το όνομα της. Μηχανικά έδωσα κάποια στοιχεία που μου ζήτησαν για επιβεβαίωση της ταυτότητας μου. Η φράση ξεκίνησε ως «Δυστυχώς το έμβρυο πάσχει απο τρισωμία 21….«
Ο κόσμος κάπου εκεί πάγωσε. Δεν ξέρω τι απάντησα. Δεν θυμάμαι την υπόλοιπη συνομιλία. Λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα ήρθαν και στο e-mail μου. Θυμάμαι μόνο να πέφτω κάτω στο πάτωμα και να κλαίω με λυγμούς. Να φωνάζω τι θα κάνω Παναγία μου… και να κλαίω. Ο αδερφός σου να κλαίει και αυτός χωρίς να ξέρει γιατί και να ψάχνει την αγκαλιά μου. Αχ η αγκαλιά του.. βάλσαμο γλυκό..
Έπειτα τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα να έρθει απο τη δουλειά. Του τα είπα όλα άγαρμπα και απότομα απο το τηλέφωνο με λιγμούς. Ήρθε οσο πιο γρήγορα μπορούσε. Περάσαμε τις επόμενες ώρες με κλάμα και συζήτηση. Δεν βρήκαμε το κουράγιο να το κρατήσουμε. Δεν θα μάθω ποτέ αν έκανα τη σωστή κίνηση.
Στις επόμενες 24 ώρες έμπαινα ήδη στη μαιευτική κλινική. Ο άντρας μου ξέσπασε πρώτη και τελευταία φορά σε κλάματα μόλις τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μου. Δεν περιγράφεται ο πόνος, η φρίκη τα ερωτηματικά. Η διαδικασία θα είχε ως εξής: πρόκληση διαστολής του τραχήλου, αποβολή και απόξεση.
Μέσα στο δωμάτιο ήμουν μόνη. Ο γιατρός και οι μαίες ήταν πολύ διακριτικοί. Έμπαιναν στο δωμάτιο που και που να δουν αν ήμουν καλά. Κανείς δεν είπε τίποτα άλλωστε ποιος μπορεί να εκφέρει γνώμη σε μια τόσο σκληρή απόφαση; Οι ώρες να περνούν αργά και βασανιστικά. Οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν, ένιωθα πως ήταν η τιμωρία μου για την απόφαση μου. Ζητούσα συγγνώμη ξανά και ξανά απο το μωρό μου. Δεν έμαθα ποτέ τι φύλο ήταν. Για μένα ήταν και θα είναι για πάντα ο άγγελος μου. Το 2ο μου παιδί.
Πέρασα 2 εφιαλτικές μέρες με πολύ πόνο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχικά. Ο άντρας μου περνούσε όσες περισσότερες ώρες μπορούσε δίπλα μου. Γύρω μου να ακούω βρεφικά κλάματα, μανούλες να βογκάνε γιατί θα γεννούσαν, γέλια, χαρές. Στο δωμάτιο που ήμουν εγώ επικρατούσε μια νεκρική ησυχία. Το βράδυ της 2η μέρας της νοσηλείας αποφάσισε ο γιατρός να με πάει για απόξεση. Στο χειρουργείο κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά απο 3 μέρες. Απο τότε που μάθαμε τα αποτελέσματα. Θυμάμαι το αίσθημα μόλις ξύπνησα… ένα τεράστιο κενό. Λες και κάποιος πήρε τη ψυχή μου και την έβγαλε απο μέσα μου.
– Πως αισθάνεσαι; με ρώτησε η μαμά μου.
– Άδεια! της είπα.
Την επόμενη μέρα γύρισα στο σπίτι. Εκ τοτε κάθε μέρα κλαίω. Κρυφά απο το γιο μου. Μπροστά σε αυτόν προσπαθώ να είμαι η χαρούμενη μαμά του που ήμουν πριν 1 μήνα. Όταν κοιμάται όμως κλαίω για το αγγελούδι μου που έδιωξα. Μισώ τον εαυτό μου. Περνάω τα στάδια του πένθους ξανά και ξανά. Αισθάνομαι άρνηση, θυμό και απέραντη θλίψη. Σκέφτομαι ποιος να φταίει αλλά στην ουσία δεν φταίει κανείς. Είναι ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna.
Οι λίγοι φίλοι και γνωστοί που ξέρουν τη πραγματική ιστορία με ρωτάνε πως είμαι. Πάντα λέω καλά, καλύτερα. Αλλά δεν είμαι. Ένα μέρος του εαυτού μου πέθανε εκείνη τη μέρα μαζί με το μωρό μου μέσα σε ένα άθλιο δωμάτιο νοσοκομείου.
Πως θα το ξεπεράσω; Νόμιζα πως με το καιρό το αίσθημα της απώλειας θα έφευγε αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι πως τώρα θα μπορούσε να ήμουν έγκυος , θα ξεπεταγόταν η κοιλίτσα, όλα θα ήταν τόσο όμορφα νιώθω τη ψυχή μου να πονάει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άλλοτε τόσο άσχημα μέσα μου και δεν θα μάθω ποτέ αν πήρα τη σωστή απόφαση η όχι.
Εύχομαι ποτέ ποτέ ποτέ άλλη μανούλα να μην ζήσει τέτοια φρίκη. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε μανούλες που έχασαν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερες εβδομάδες δεν μπορώ να φανταστώ το δικό τους πόνο.
μαμά Λ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δουλεύω με παιδια με αναπηρίες...καποια έχουν σύνδρομο down, υπαρχουν και σε αυτο διαβαθμίσεις, καποια μιλάνε, παίζουν μπάσκετ, ερωτεύονται, καποια φοράνε πάνες, βγάζουν κραυγές και φτυνουν. Καποια οντως έχουν κι αλλα θεματα υγειας πχ καρδιας ή με τα δόντια τους, ή ειναι φιλάσθενα. Δεν μπορεις να ξέρεις τι θα σου τύχει. Κάποιες μάνες ήξεραν την διαγνωση και τα κράτησαν κάποιες δεν την ήξεραν και κατηγορούσαν το γιατρο. Είναι δύσκολη απόφαση. Σ´εμενα έτυχε άλλη περίπτωση, στη β´ επιπεδου έμαθα οτι το κοριτσάκι μου είχε πρόβλημα υγειας, στο πνεύμονα του και θα χρειαζόταν χειρουργειο, με 50%πιθανοτητες επιβίωσης. Το κράτησα, το γεννησα και πέθανε την ωρα του χειρουργείου. Τουλάχιστον ξερω οτι εκανα οτι περνούσε απο το χερι μου και αυτο κάπως ανακουφίζει τον Πόνο μου. Εσυ καταλαβαίνω τις ενοχές που νιώθεις αλλα στο λεω κι εγω δεν θα έφερνα στη ζωη παιδι με σύνδρομο down, γιατι ειναι δύσκολο να μεγαλώσει κι η αγωνία όλων των γονεων με αυτα τα παιδια ειναι τι θα απογίνουν οταν εμεις πεθάνουμε ή γερασουμε και δεν μπορούμε να τα φροντίσουμε. Σταμάτα να το σκεφτεσαι. Έπραξες αυτο που θεώρησες σωστό για την οικογένεια σου. Εχεις ήδη ενα παιδι, οταν συνέλθεις θα κανεις κι αλλο, γαλήνεψε μέσα σου! Ειναι άσχημο αυτο που σου έτυχε... Υπομονή!
Ειλικρινα ειναι δύσκολη η απόφαση να το κρατήσεις και να το βλέπεις να δυσκολεύεται να στοχοποιείται σε μια κοινωνία η ποια βάζει στο περιθώριο ότι δεν αγγίζει την κατα τ αλλά τελειότητα ,να μην δέχονται την διαφορετικότητα του ,να μπορεί ν απολαύσει την ίδια τη ζωή ,,γιατί τίποτα δεν ειναι φτιαγμένο γι αυτά τα παιδια η να λειτουργήσεις όπως εσυ έκανες και να το κουβαλάς στην ψυχή σου ;;;; Θα πρότεινα σε ορισμένες πριν κρίνουν την απόφαση σου ας προσπαθήσουν να έρθουν για λίγο στην θέση σου τι θα έκαναν άραγε............;;;;;;Επισης υπαρχει και ο οικονομικός παράγοντας θα υπήρχε η δυνατότητα να του δώσουν ότι καλυτερο μπορούν ειδικές θεραπείες ,σχολείο ,( και φυσικά το κράτος δεν εχει φροντίσει καθόλου γι αυτά τα παιδια )..........έτσι να κανει τα μικρά βήματα προόδου !!!!!! Θα σου πρότεινα να μιλήσεις σ ένα πάτερ ίσως σε βοηθήσει να ελαφρύνει η ψυχούλα σου !!!!!Καλη Δύναμη
Τελικα οι κοπελες που εχουν τετοιες εμπειριες δε θα επρεπε να τις γραφουν. Διοτι τα σχολια καποιων ειναι τρισαθλια. Κοπελα μου εκανες αυτο που θα εκανε ενας υπευθυνος γονεας....δεν εφερες στον κοσμο ενα παιδι που θα υπεφερε... Μπραβο σου!!!!! Να μην εχεις καθολου τυψεις... Προχωρα παρακατω!!!!
Εχω και εγω εναν τετοιο αγγελο!Πριν μια εβδομαδα βιωσα τα ιδια συναισθηματα και διαδικασια!Εγω εχω μια κορη 18 μηνων και αυτο ηταν αγορακι!!!!
Αχ!! Αγαπητή θεματοθετρια... Ισως φανω σκληρη, ισως με κατατρινουν, ίσως πουν οτι οποίος είναι έξω απο τον χορό....., ισως να μην μου πεφτει καν λογος.... Ομως.. Ειλικρινά, δεν μπορώ νασε δω με συμπονια.. Προσπαθω πραγματικα, οσο όμως κ αν λες οτι πονάς κλαις κλπ δεν μπορώ να σε δω με συμπονια, ουτε καν με συμπάθειά... Ηταν μια δική σου, πολυ συνειδητή απόφαση... εσυ αποφασισες να προχωρησεις σε άμβλωση, δεν σε αναγκασε κάνεις.. Γυναικεία δηλαδή που χανουν παιδια τι πρεπει να πουν...;... Ως γυναίκα που εχω χασει 3 μωρα κ παλεύω να κανω ενα ακομη μωρο (εχω ενα παιδακι, δόξα τον θεο) θεωρώ το άρθρο σου τουλάχιστον ασεβεια..... ειναι άσχημο να έχεις πενθησει 3 μωρα που τοσο λαχταρουσες κ να έρχεται κάποιος κ να γράφει οτι ηταν δικη μου απόφαση για τον α η β λογο αλλα τωρα ποναει η ψυχη μου... Πραγματικά συγνωμη αν γίνομαι σκληρη, αλλα ετσι νιωθω.. Νιώθω θυμο διαβάζοντας το άρθρο σου...
στο δευτερο παιδακι μου μου ειπε ο γιατρος να κανω αμνιοπαρακεντιση.δεν δεχτηκαμε την εξεταση.με μια φωνη εγω και ο αντρας μου ειπαμε οχι απο καρδιας.θα το κρατουσαμε οτι κι αν ηταν.ειναι δυσκολο πολυ να μεγαλωσεις ενα παιδακι με τοσο μεγαλο προβλημα.υπογραψαμε κατι χαρτια οτι δεν ευθυνεται ο γιατρος για την αποφαση μας και φυγαμε.μια χαρα γεννηθηκε η μικρη μας.περισοτερο πηγενα στο γιατρο για να τη δω παρα για να δω αν εχει προβλημα.δεν μας ενοιαζε.ειναι κοσμος που ερχεται στον κοσμο μια χαρα χωρις προβλημα και εχουν ενα μυαλο πολυ πιο καθυστεριμενο απο αυτα τα παιδακια.
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ...ΤΟ ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ... »ΑΓΑΠΗΤΗ» Q and A …….ΑΠΟ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΑΣ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΩ ΟΤΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ….ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΟΤΙ ΤΑ ΕΜΒΡΥΑ (ΜΩΡΑΚΙΑ ΤΑ ΛΕΩ ΕΓΩ!!) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΕΤΣΙ…..ΤΟΤΕ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΡΟΛΟΙ ΜΑΛΛΟΝ …ΟΙ ΚΛΩΤΣΙΕς ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΖΕΙ…ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΧΑΙΔΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΘΕΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΑΣ….ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ Η ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ…ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!………ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ………ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΟΛΟΓΙΕΣ…………ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ…ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΘΕΙ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΩ ΤΗΝ ΜΙΑ Η ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ…ΜΙΛΑΩ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΩ…….ΟΧΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΚΟΠΕΛΑ……(ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ)….ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ……ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ Η ΠΕΤΣΑ…..
Κα Μαλβίνα τωρα ειδα το σχολιο σας. Δεν ξερω γιατι χαϊδεύατε και τραγουδούσατε στην κοιλιά σας, δικαίωμα σας βεβαια, αλλα ζωντανοί ειναι οι ανθρωποι αφού γεννηθούν. Πριν ειναι έμβρυα,που έχουν καρδιά, που ακούν κλπ μετα απο ενα στάδιο, αλλα ζωντανοί ανθρωποι δεν ειναι, γιατι αυτο προϋποθέτει να γεννηθούν. Τωρα μη λέμε τα αυτονόητα. Εδω να σας πω οτι δεν υποςτηριζω πως οι εκτρώσεις ειναι ωραίο πράγμα. Τις αντιπαθώ, αλλα μονον γιατι ειναι επεμβαςεις που βάζουν σε κινδυνους τις γυναίκες. Αλλα δεν τις θεωρώ φόνο, αμαρτία κλπ. Πρεπει τα ζευγάρια να προ φυλάγονται υπεύθυνα, αλλα αν προκύψει παρα ταύτα μια ανέπιθυμητη εγκυμοςυνη, Υπαρχει και αυτη η τελευταία ( δυςαρεςτη) λύση. Τι να κανουμε; Τωρα οποιος δεν μπορει, δεν θέλει, κλπ ας κανει ο, τι νομίζει. Προσωπικό θεμα του καθενός. Αλλα το να βρίζει και να κατακεραυνώνει τους άλλους , που έκαναν άλλες επιλογές, ειναι αγένεια και πολλές φορες ( δείτε απαντηςη π.χ. Alex, Ελπίδας, Φωτεινής ) περιττή σκληρότητα. Κακώς υποθέτετε οτι δεν εχω παιδια. Και παιδια εχω και έκτρωση εχω κανει. (Πριν κάνω τα παιδια μου). Τωρα αν σας σηκώνεται εςας η πέτσα, γι αυτα που αποτελούν επιστημονικά δεδομένα, ( μπαρουφολογιες για σας) , τι να σας πω, να το προσέξετε.
''ΑΓΑΠΗΤΗ'' Q and A .......ΑΠΟ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΑΣ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΩ ΟΤΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ....ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΟΤΙ <>.....ΤΟΤΕ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΡΟΛΟΙ ΜΑΛΛΟΝ ...ΟΙ ΚΛΩΤΣΙΕς ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΖΕΙ...ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΧΑΙΔΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΘΕΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΑΣ....ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ Η ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!.........ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ.........ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΟΛΟΓΙΕΣ............<>ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ...ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΘΕΙ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΩ ΤΗΝ ΜΙΑ Η ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ...ΜΙΛΑΩ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΩ.......ΟΧΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΚΟΠΕΛΑ......(ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ)....ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ......ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ Η ΠΕΤΣΑ.....
Αχ βρε κοριτσια αν δεν περάσεις σπο συτο το δίλημμα δεν μπορείς να καταλάβεις. Κι εγω πάντα έλεγα ότι σε ανάλογη περίπτωση θα το έριχνα μεχρι που στη β επιπέδου φάνηκε ουι έχει μισό εγκέφαλο. Οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Δεν μπορούσα να αποφασίσω. Να σκοτώσω το μωράκι μου που κλωτσάγε μεσα μου; με ποιο δικαίωμα; απο την άλλη να υο φέρω στον κόσμο και να υποστεί ενσ μαρτυριο; μρ πιο δικαίωμα; ετσι έφτασα 8 μηνών. Υο μωτο μου τελικά γεννήθηκε μισ χαρά. Οι εξετασεις παίζουν με τις πιθανοτητες και δεν είναι ποτέ σίγουρες. Σταθηκα τυχερή. Αν μου ξανασυνεβσινε παλι δεν ξερω τι θα εκανα. Μακάρι να μη χρειαζόταν καμιά μαμά να το περάσει αυτο. Εύχομαι ο θεός να σου δώσει δύναμη να το ξεπεράσεις γιατί η οικογένεια σου σε χρειάζεται.
Δεν ξέρω αν υποφέρει ένα παιδί που πάσχει από Σύνδρομο Down, μπορεί και να μην υποφέρει καθόλου. Μπορεί και να ζει στον δικό του, παιδικό και αθώο κόσμο. Ξέρω όμως πόσο μπορεί να υποφέρουν οι γονείς που έχουν παιδί με πρόβλημα. Και δεν είναι μόνο δαπανηρό, είναι και ψυχοφθόρο να μεγαλώνεις ένα παιδάκι με νοητική υστέρηση. Είμαι σίγουρη ότι θα λάμβανε πολλή αγάπη και φροντίδα το παιδάκι σου, αλλά όταν μια μέρα στα βαθιά γεράματα θα έφευγες εσύ από τη ζωή, τότε ποιός θα νοιαζόταν γι'αυτό;;; Σίγουρα όχι το Ελληνικό Κράτος. Δεν είμαστε Σουηδία, δεν είμαστε Ελβετία όπου υπάρχει τέλεια μέριμνα και περίθαλψη για παιδιά με τέτοια θέματα. Δεν τους δίνεται η ευκαιρία ούτε να μάθουν μια τέχνη και να εργαστούν, ούτε να κοινωνικοποιηθούν όπως τους αρμόζει. Δεν δίνονται επιδόματα πλέον, δεν εγγυάται κανείς στους γονείς ότι όταν φύγουν από τη ζωή το παιδί τους θα είναι ασφαλές και ότι θα τα βγάζει πέρα οικονομικά. Το βάρος πέφτει στα αδέλφια του άρρωστου παιδιού, τα οποία εννοείται ότι το κάνουν με ευχαρίστηση, είναι όμως δύσκολες καταστάσεις αυτές... Όπως δεν θα έκρινα μια μαμά που επέλεξε να γεννήσει παιδάκι με Σύνδρομο Down, έτσι δεν θα έκρινα ποτέ και τη μητέρα που αποφάσισε να μην το κρατήσει. Έχω κολλητή φίλη με σοβαρότατα κινητικά προβλήματα εκ γενετής και ειλικρινά είναι το τελευταίο άτομο που θα θεωρούσα "ανάπηρο". Είναι πανέξυπνη, χαρωπή, εργάζεται πολύ, διασκεδάζει, είναι η χαρά της ζωής. Πιστεύω πως αν τότε υπήρχε προγεννητικός έλεγχος και η μητέρα της δεν την είχε κρατήσει, θα ήταν πραγματικό τόσο μα τόσο τραγικό... Τόσο λάθος... Αυτά είναι λοιπόν μεγάλα διλήμματα. Εύχομαι τα καλύτερα για την οικογένειά σου και εύχομαι γρήγορα να υποδεχτείτε ένα ακόμα μέλος και να είστε ευτυχισμένοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ας μην κρίνει κανείς κανέναν.
glukia mou phres thn kaluterh apofash.. einai duskolo na megalwseis ena paidi me sundhromo down. otan hmoun egkuos 6 mhnwn o gios mou ebgale nero sthn kardia eixame kai monomerh omfalio loro kai o giatros mou anisuxise ja kapoia anwmalia.. ekana amnioparakenthsei..6 MHNWN!! ena mwro 1150 gramaria autes oi 4 prwtws meres ja ta prwta apotelesmata htan oi xeiroteres mou, eklaiga apo to prwi mexri to vardu den etrwga kai eixa ginei ena me to krevati. eutuxws o mikros den eixe kapoio sundhromo aplws anoixto votalio pou reei... to opoio thelei xeirourgio prin to prwto etos zwhs. otan gennhthike 35 ebdomadwn jati den oksugonotan logo tou monomeri omfaliou lwro (2400) ektase 20 meres sthn monada.. sparazai h kardia mou :/ twra einai 5 mhnwn kai einai mono 5400 grammario exei nosuleuth 2 fores sto paidwn kai exei kai upospandia sto poulaki tou... alla den me peirazei katholou ta hksera auta apo thn egkumosunh. me ton antra mou kai to jatro eipame pws an exei down tha to vgazame kai otan mas eipe ola ta alla kai mas rwthse ti theloume na kanoume eipame euxaristoume ton theo pou einai kala kai as mhn einai teleiws.. ja auto kuria Nina mhn nomizeis oti den geniounte paidia me provlimata apla einai amartia na ta fereis sth zwh otan exoun toso sovara themata ygeias.. auth fusika einai mono h dikh mou gnwmh
Ευχαριστώ που μου απαντάς προσωπικά. Μόνο που θα το ξαναγράψω γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί δε διαβάζετε, αφού μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε τα κατεβατά μου. Δεν ξέρω πόσα παιδιά με down έχουν και σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν ξέρω αν αυτό προβλέπεται πριν τη γέννησή τους. Εμένα όταν έκανα αμνιοπαρακέντηση μου είπαν ότι ΟΛΑ έχουν πρόβλημα υγείας, μετά διάβασα ότι ένα 50% έχουν και οι υπόλοιποι όχι...άρα πρώτο ψέμα για να σε πείσει κάποιος ότι το down είναι κάτι απαραιτήτως κακό. Δεν έχω επίσης ιδέα αν η όποια κακή υγεία ενός ανθρώπου με down είναι λαχείο ή κάτι που το ξέρεις πριν γεννήσεις. Οπότε, δεν πιάνω καθόλου αυτό το κομμάτι. Σαδίστρια δεν είμαι, δε θέλω να γεννιούνται άνθρωποι που υποφέρουν. Επίσης δεν πιάνω καν το κομμάτι το γιατί κάποιος θέλει να κάνει έκτρωση για οποιονδήποτε λόγο. Πιστεύω ότι είναι ελεύθερη επιλογή του καθενός. Το μόνο που βρίσκω μεμπτό σε αυτό είναι να κάνει κάποιος έκτρωση επειδή τον τρομοκράτησαν χωρίς λόγο ή επειδή τον πίεσαν. Εκεί ναι, θα τα βάλω με αυτόν που του είπε ψέματα ή δεν τον άφησε ελεύθερο να διαλέξει. Αλλά ας το προσπεράσουμε κι αυτό.Πιάνω μόνο το κομμάτι που λέει ότι το να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο που έχει δυσκολία να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, να μάθει με το ρυθμό που μαθαίνει η πλειοψηφία, που αδυνατεί να κάνει κάποια πράγματα που κάνουμε η πλειοψηφία είναι φορτίο, βάρος, μαρτύριο και ό,τι άλλο υποτιμητικό ακούμε ή διαβάζουμε κατά καιρούς για τέτοιους ανθρώπους. Γι΄αυτό η ελληνική κοινωνία έχει τεράστια δυσκολία να αφομοιώσει τέτοιους ανθρώπους και να τους αποδεχτεί. Γιατί όταν όλοι μιλάμε για πόσα προβλήματα δημιουργεί η ύπαρξή τους, τότε λογικό κανένας να μην τους θέλει δίπλα του. Αν δεν είχαν περάσει βαθειά μέσα μας κάποιες προκαταλήψεις πιστεύω θα είχατε καταλάβει για τι πράγμα μιλάω, ενώ πιάσατε ένα σημείο που δεν είπα ποτέ και ούτε θα το πω ποτέ μου.
Νινα διαβασα ολα σου τα σχολια...και καταλαβαινω απολυτα αυτο που λες....οντως δεν κριτικαρεις το πας πολυ βαθια το θεμα, εκει που πραγματικα ειναι η ουσια του.Δεν ειναι ρατσισμος το να λες πως ενα ατομο με νοητικη στερηση 'η down ειναι βαρυ φορτιο, δεν υποτιμαμαι τους ανθρωπους με αυτες τις ιδιαιτεροτητες δηλωνοντας κατι τετοιο, απλα ειναι στοιχειο της ανθρωπινης φυσης ο ανθρωπος να μην αντεχει τα παντα 'η να μη θελει να τα αντεξει ειδικα οταν υπαρχει η επιλογη.Η γνωμη μου ειναι πως απο την στιγμη που η επιστημη δινει την δυνατοτητα αυτη, καθε ζευγαρι εχει το δικαιωμα να αποφασισει ποσο αντεχει...και οπως βλεπεις απο την θεματοθετρια αυτο εχει ενα κοστος.Υποφερει, ποναει....!!!!Απο την αλλη δεν συμφωνω με καποια σχολια που φτανουν στο αλλο ακρο πως οποια επιλεγει να γεννηση ενα μωρο με αυτες τις ιδιαιτεροτητες ειναι ανευθυνη.....ποιος απο ολους εμας ειναι σε θεση να κρινει την αποφαση μιας γυναικας σε μια τετοια περιπτωση? κανεις....ειναι ισως απο τις ελαχιστες φορες που θα πρεπει ολοι μας να σιωπησουμε με σεβασμο απεναντι σε αυτες τις γυναικες ασχετως αν θα το γεννησουν 'η οχι.... αρκει εστω και για μισο λεπτο να ερχομασταν στη θεση τους.
k.Nina den hthela na me paraksigisete dhen eipa oti eipate kati kako...antitheta sas sumpathw polu jati apo kairo dhiavazw sto to eimai mama kai parakolouthw genika olous sas.. kai ja mena einai xrisima ola auta pou legonte edw. eimai kai egw nea mama kai to k.Nina den einai eirwniko aplws epidhi eimai 22 xrono (an kai exw ginei mama )akoma lew tous megaluterus mou kai osus den kserw etsi.. kai ne sumfwnw mazi sas einai duskolo na entakthei ena atoma me duskolies sthn koinwnia mas kai se auto ftaime kai emeis alla kai to kratos mas. den exw diavasei ola ta comment kai apanthsa se esas proswpika jati eida se ena sxoleio na lete oti den genume paidia me ellatwmata alla theloume mono ta teleia paidia.. kai apla hthela na pw oti emena o gios mou den einai teleiws kai paralou auta ton agapw oso tipota allo.. sugnwmh an sas ethiksa alla den to eixa skopw.
καλη μου κ.Ιωαννα μαλλον πρέπει κ εσενα καποιος να σου κανει ευθανασία γιατι εχεις πρόβλημα στο μυαλό με αυτά που βλέπω πως γράφεις κ ειναι αμαρτία να εισαι στον κόσμο!!!
Μαρια λες βλακειες και προσβαλεις την κ.Ιωαννα με λογια που θα επρεπε να τα πεις στον καθρεφτη σου!
κάθε ανθρωπος από την στιγμη που θα χτυπησει για πρωτη φορα η καρδουλα του εχει δικαιωμα στη ζωη.
Δεν διάβασα όλα τα σχόλια και δεν ξέρω αν το έχει αναφέρει και άλλη κοπέλα αλλά θα σου πω ένα πραγμα. Ξέρω πως θέλει πολύ χρόνο και τον έχεις ανάγκη...απλά να θυμάσαι πως και ο άντρας σου και ο γιος σου σε χρειαζονται,όπως κι εσύ αυτούς.ξερω πως δεν γίνεται να μην το σκέφτεσαι αλλά να ξέρεις πως τα παιδιά διαισθάνονται τα πάντα.μην νομίζεις λοιπόν πως ο γιος σου δεν νιώθει τον δικό σου πόνο επειδή κλαις κρυφά.μην προσποιεισαι μπροστά του.οταν νιώθεις θλίψη εξήγησε του με απλά λόγια το γιατί χωρίς όμως να του φορτώνεις το βάρος.απλα είναι καλό να ξέρει πως δεν φταίει εκείνος που η μαμά νιώθει έτσι...δεν θα ξεχάσεις ποτέ,όπως καμία από εμάς που έχει χάσει παιδί αλλά ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο σίγουρα.ειναι νωρίς ακόμη.κουραγιο και άρχισε πάλι να χαμογελάς για την οικογένεια που ήδη έχεις!
Διαβασα ολα τα σχολια και πραγματικα δεν ξερω αν αυτο που νοιωθω ειναι απογοητευση η' πικρα... Εχω φιλη με παιδακι που εχει συνδρομο down και μου ειχαν κανει τοσο μεγαλη εντυπωση τα λογια της, οταν καποτε μου ειπε "Αν μου δινοταν ποτε η ευκαιρια να διαλεξω, παλι αυτο το παιδι θα διαλεγα γιατι με αλλαξε σαν ανθρωπο, με εκανε να βλεπω την ζωη διαφορετικα..." ΟΜΩΣ... Στη ζωη μας καποιες φορες καλουμαστε να παρουμε καποιες αποφασεις, μετρωντας και ζυγιζοντας ο καθενας τις δικες του αντοχες, πιστευοντας οτι αυτο που επιλεγουμε την δεδομενη στιγμη ειναι το σωστο... ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ;;; Δεν ξερω αν σε κανει να νιωσεις καθολου καλυτερα, παντως να ξερεις οτι εχω βρεθει σε αναλογη θεση και θελω να σου πω οτι ... παρα τα λογια της φιλης μου, επραξα ΑΚΡΙΒΩΣ οπως εσυ... Γιατι απλα εγω δεν μπορουσα... Ναι, οι ερυνιες με κυνηγουσαν για χρονια, ναι τιμωρουσα καθημερινα τον εαυτο μου για την τοτε μου επιλογη... ομως τωρα κραταω στην αγκαλια μου την 2 μηνων κορη μου και νομιζω οτι ονειρευομαι και οτι καποιος θα με ξυπνησει για να συνεχισω να ζω τον εφιαλτη μου... Το μονο που εχω να σου πω λοιπον σαν συμβουλη ειναι.... να προσευχεσαι... και ειμαι σιγουρη οτι η αγκαλια σου θα γεμισει με ενα ακομα παιδικο προσωπακι! Μεσα απο την ψυχη μου στο ευχομαι... οτι αυτο
Αλλες γραψατε μπραβο για την αποφαση της,αλλες γραψατε ντροπη σου για την αποφαση της.....γραψατε για τα παιδια με down που ειχατε στη γειτονια....και δεν ξερω και γω τι αλλο.....δεν εγραψε καμια μαμα που να εχει η ιδια προβλημα....μα φυσικα,ενα παιδι με down δε θα εγραφε σε ενα τετοιο forum και φυσικα δεν θα γινοταν μανα!!!πολυ ωραια,θα σας γραψω εγω που εχω προβλημα υγειας που εχω κανει ,κατσε να μετρησω....6 χειρουργεια μεχρι στιγμης στα 37 μου,ετοιμαζομαι για αλλα 2 το Νοεμβριο,εχω περασει απιστευτη κοροιδια στο σχολειο για το "παραξενο" περπατημα μου,μου εχει φυγει ο κ@λος για να κανω ενα παιδι,γιατι το 2ο το εχασα στις 36 εβδομαδες κυησης και λογω του προβληματος μου υγειας δεν επιτρεπεται να ξαναπροσπαθησω............ Ναι θα ζησω,και αφου φυγουν οι γονεις μου απο τη ζωη,γιατι φυσικα δεν εχω τετοια τεραστια προβληματα,αλλα ναι με ολα αυτα που εχω περασει δεν θα μπορουσα να υποβαλλω κανενα παιδι να υποφερει στη ζωη του. Ρωτα εμενα λοιπον αν μου αρεσει ετσι οπως ζω......ναι μπορω να βρισκω ευτυχισμενες στιγμες....αλλα ΟΧΙ δεν μου αρεσει που ζω ετσι,δεν μπορω να σηκωσω αγκαλια τη κορη μου,δεν μπορω να τρεξω μαζι της,δεν μπορω να παιξω στην αμμο μαζι της,και ευτυχως που υπαρχει καποιος αλλος να τα κανει....αλλα αυτο δεν σημαινει οτι εγω δεν πληγωνομαι που δεν μπορω.και νομιζω οτι τα παιδια με down ξερω τι δεν μπορουν να κανουν.στη τελικη οποιος αντεχει να ρωτησει ενα τετοιο παιδι,ή με καποιο άλλο προβλημα αν εκανε σωστα που το εφερε στη ζωη ας το κανει.Ας ειναι και ετοιμος ομως να ζησει με το βαρος της απαντησης αν αυτη ειναι "πως ειναι δυνατον να ηξερες οτι θα εχω τετοια προβληματα και επελεξες να με φερεις στη ζωη να τυραννιεμαι,ναι με αγαπας αλλα αυτο δεν τα γιατρευει ολα!!!!" Και στη τελικη ο καθενας μπορει να εχει οποια αποψη θελει,και να πρατει οπως θελει....δεν εχει το δικαιωμα ομως να κρινει τις πραξεις των αλλων.ποιος οριζει το σωστο και το λαθος? και μονο οτι ποναει για την αποφαση της δειχνει οτι δεν σκεφτηκε εγωιστικα τον εαυτο της,αλλα το μελλον αυτου του παιδιου.αν ειχε κανει αυτο που τη βολευε δεν θα εγραφε καν.εκεινη μπορουσε να αντεξει τη φροντιδα και την υποστηριξη που χρειαζεται ενα τετοιο παιδι,εκεινο ομως θα ηθελε να ζει ετσι?εκανε πραξη αυτο που πιστεψε οτι θα ηθελε το παιδι της,και οχι αυτο που πραγματικα ηθελε εκεινη. Σταματηστε να κρινετε.θελετε να γεννηθουν παιδια με down για να βελτιωθει η κοινωνια μας????ολες εσεις που εχετε κατακραξει αυτη τη μανουλα δηλαδη απαρτιζετε τη σωστη κοινωνια????μπραβο σας τοτε!!!!ειστε ετοιμες για ενα κοσμο γεματο απο παιδια με down!
Δεν κρίναμε καμία απόφαση. Κι εγώ έχω κάνει αμνιοπαρακέντηση, προφανώς για να μην το κρατήσω αν είχε down. Aλλά άλλη περίπτωση η δική σου και άλλη ενός ανθρώπου που δε χρειάζεται να κάνει χειρουργεία, αλλά ζει με νοητική υστέρηση. Και επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα, άλλαξα την αρχική μου άποψη περί αμνιοπαρακέντησης και δεν είμαι σίγουρη πια ότι δε θα το κρατούσα αν είχε. Ξέρω όμως χίλια τα εκατό ότι όλοι θα έπεφταν να με φάνε και ουσιαστικά δε θα μου άφηναν το δικαίωμα επιλογής. Για αυτήν την κοινωνία κάνουμε κριτική και για κανέναν άλλον. Τόσο απλά. Στην Αμερική αυτή τη στιγμή διαλέγουν έμβρυα κορίτσια για να μειωθούν οι πιθανότητες να έχουν αυτισμό. Σου αρέσει αυτό? Εμένα όχι.
Ε όχι, κ. Νινα, μην τα παραλετε, δεν είπε κανείς να το κάνουμε και GATTACA! Αλλά το να γεννηθεί ένα παιδί με σύνδρομο down, ενώ θα μπορούσε να μην γεννηθει, και ευτυχως, χάρη στην πρόοδο της επιστήμης δεν γεννήθηκε, είναι τελείως άλλο πραγμα. Και στο κάτω κάτω γιατι να γεννηθει, πέςτε μου έναν λογο, γιατι καποιος, ενώ μπορεί να το αποφύγει, να φορτωθεί ένα τέτοιο βάρος, και μάλιστα όχι μόνον ο ιδιος, αλλά και πολλοί άλλοι. Ποια είναι η λογική σ αυτό; Δεν αναφέρομαι τώρα στα φυσικά και αυτονόητα δικαιώματα των ζωντανών παιδιών με νοητική στέρηση. Αναφέρομαι στο ότι, και όλη η κοινωνία να αλλάξει και να τα αγκαλιασει, όπως πρεπει, και πάλι θα ζήσουν μεν καλύτερα...αλλά σαν άνθρωποι με πολλά προβλήματα, που δεν θα διορθώνονται, ούτε με εγχείρηση, ούτε αλλιώς. Γιατι λοιπόν να γεννηθούν, αν μπορεί να αποφευχθεί; Γι αυτό δεν γίνεται ο προγεννητικος έλεγχος; Οποιαδήποτε άλλη απάντηση ξεφεύγει της λογικής μου. Ασφαλώς, ασφαλέστατα , τα άτομα με αναπηριες έχουν όλο το δικαίωμα να αξιώσουν μια ισότιμη και αξιοπρεπή ζωή και η κοινωνία έχει την υποχρέωση αφενός να τα συνδράμει και αφετέρου να τα εντάξει χωρίς κανενός είδους διακρίσεις . Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την -νομιμη αλλά και ηθικά και ανθρωπιςτικα ορθη - απόφαση να μην έρθει στον κόσμο ένα αγέννητο παιδί με γνωστά σοβαρά και μη αναςτρεψιμα προβλήματα;
"ενώ μπορεί να το αποφύγει, να φορτωθεί ένα τέτοιο βάρος, και μάλιστα όχι μόνον ο ιδιος, αλλά και πολλοί άλλο" Θαυμάσια! Εδώ είμαστε λοιπόν! Να υποθέσω είστε κι εσείς στις μητέρες που δε θέλετε "προβληματικά" παιδιά στην τάξη των παιδιών σας γιατί είναι βάρος. Δε χρειάζεται να μου απαντήσετε. Υπάρχουν πολλοί πολλοί τέτοιοι γονείς. Και να μην είστε εσείς, είναι σίγουρα κάποιος άλλος. Το ότι μιλάτε υποτιμητικά για ανθρώπους που τυχαίνει να ζουν και έχουν το σύνδρομο φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να το καταλάβετε. Και πάλι δεν περιμένω απάντηση, τη δώσατε η ίδια πριν με τα γλυκά σας λόγια.
Σας απαντάω κι ας μην το περιμένετε. Α) ως βάρος σε άλλους εννοώ στην οικογένεια του. Δεν εννοώ στο σχολείο. Στο σχολείο το πρόβλημα δυστυχώς το είχαν αυτά τα παιδιά ή αλλα που για οποιοδήποτε λόγο υστερουσαν, γιατι οι περισσότεροι (όχι όλοι) οι δάσκαλοι προχωρούσαν με τα αλλα παιδιά και άφηναν αυτά στην τύχη τους Β) τα ΓΕΝΗΜΕΝΑ παιδιά με down αξίζουν κάθε συμπαράστασης και βοήθειας.ειναι άλλωστε συνήθως γλυκά και ήρεμα παιδιά, και ο περίγυρος τους τα δέχεται εύκολα. Γ) παρόλα αυτά, το κρίσιμο στην προκειμένη περίπτωση ζήτημα ειναι ΓΙΑΤΙ να έρθουν στον κόσμο, αν το πρόβλημα τους ειναι γνωστό πριν γεννηθούν; Τα έμβρυα δεν ειναι ακόμα ζωντανοί άνθρωποι, και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν να ειναι Δ) κ. Nina , σας διαβάζω συχνά και έχω να πω ότι σ αυτήν την περίπτωση δεν καταλαβαίνω την επιμονή σας. Δεν θέλω να θιξω ούτε να πληγωςω εσάς ή καποιον αλλο, που έχει τυχόν στο περιβάλλον του ένα παιδάκι με down. Θέλω να εκφράσω μόνον την πλήρη υποστηριξη μου στη συντακτρια του αρθρου και την οικογένεια της, για την τεραστια δοκιμασία που περασαν, και να τονίσω ότι ειλικρινά πιστεύω ότι έκαναν το μόνο σωστό.
Το σύνδρομο down δεν αφορά μόνο σε νοητική στέρηση αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων σε πολλά προβλήματα υγείας που απαιτουν χειρουργία κ επίπονες θεραπείες πολλές φορές χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και δυστυχώς συνεχίζεις να κρίνεις... Σου μιλάει μια μαμά που για άλλους λόγους έχει περάσει 6 μήνες έξω από την μονάδα νεογνών και παίδων, 20 ώρες έξω από χειρουργεία, στο Αγία Σοφία μας ξέρουν απ,εξω κ ανακατωτά και στο Ιασώ παίδων επίσης και μετά από 3 μεγάλα χειρουργεία συνεχίζω να ταίζω το 21 μηνών παιδί μου από ένα σωληνάκι στο στομάχι. Μέχρι να βρεθεί ο οποιοσδήποτε στην πραγματικά δύσκολη θέση να επιλέξει κάτι τόσο δύσκολο δεν έχει δικαίωμα να κρίνει ειδικά όταν δεν γνωρίζει.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως το ότι κάποιοι άνθρωποι μιλούν προσβλητικά για κάποιους που ζουν και είναι διαφορετικοί και στο οποίο αντιδρώ πολύ και θα συνεχίσω, γιατί έτσι δημιουργούνται οι διακρίσεις, ερμηνεύεται από την πλευρά πολλών από εσάς ως κατάκριση σε κάποιον που επιλέγει να μη φέρει ένα παιδί στον κόσμο. Αν δεν ήξερα ότι υπάρχουν όλοι αυτοί που τους ενοχλούν μερικοί "προβληματικοί" που απλώς υπάρχουν και αναπνέουν δίπλα τους δε θα με ενδιέφερε καν να απαντήσω σε σχόλια που τονίζουν πόσο δύσκολη και πόσο βάρος είναι η ζωή τέτοιων ανθρώπων. Αν δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά αυτού που λέω με αυτό για το οποίο με κατηγορείς, λυπάμαι δεν μπορώ να στο δώσω να το καταλάβεις καλύτερα.
Πραγματικά πάρα πολύ δύσκολη απόφαση να το κρατήσεις ή να γεννηθεί και να χρειάζεται σ όλη τη ζωή του έργοθεραπιες συνεδρίες φάρμακα ............................ Η δικιά μου φιλοσοφία είναι να μην κρίνω κανέναν!!!!! Ειναι πολύ εύκολο να κρίνεις, να δίνεις συμβουλές εκ του ασφαλούς όμως δεν αντιμετωπίζεις εσύ το πρόβλημα !!!!Αν δεις οτι δεν μπορείς να τα καταφέρεις θα ταν προτιμότερο να ζητήσεις την βοήθεια ενός ψυχολόγου να σε βοηθήσει να διαχειριστείς τα συναισθήματα σου !!!!!Επειδη ειχα και γω αποβολες και στην πρώτη προσπάθησα να τι παίξω άνετη αυτό στην πορεία το πλήρωσα γιατι οτι πας να θαψεις χωρίς ουσιαστικά να χει γιατρεύει βγαίνει στην επιφάνεια σε χειρότερη μορφή!!!!!Οσο για την ψυχούλα σου σκεφτηκες να πας σ έναν πάτερ να του το εξομολογήθεις ,να. Σου διαβάσει μια ευχή ,,σίγουρα θα νοιωσεις καλύτερα !!!!!
Αχ τι μου θυμισες τωρα το περασα και γω αυτο το δυσκολο και αξεπεραστο γεγονος...Εχω ενα γιο 4 χρονων τοτε που εμεινα εγκυος στο δευτερο παιδακι μου ηταν 3 και περιμεναμε ολοι πως και πως να γεννηθει το νινακι μας αλλα δυστυχως οταν ηρθε η ωρα της αυχενικης ο γιατρος διεγνωσε ακρανια μια πολυ σοβαρη ασθενεια συμφωνα με την οποια το μωρο μου θα γεννιοταν 100% νεκρο αν αποφασιζαμε να συνεχισουμε τημ κυηση....Δεν το σκεφτηκαμε καν ημουν τελος 12ης εβδομαδας και αποφασισαμε τη διακοπη της κυησης αν και η καρδουλα του χτυπουσε ακομη...Δε μπορουσα να φανταστω οτι θα ταλαιπωρουσα το αγγελουδι μου και γι αυτο σκεφτηκα να το στειλω εκει που θα πηγαινε ετσι και αλλιως κοντα στον Θεουλη...Ισως πολλοι να πουν οτι εκανα λαθος αλλα δε μπορουσα να το αφησω να ταλαιπωρειται....Πονεσα απιστευτα πολυ και δεν προκειται να ξεχασω το μωρακι μου ποτε!Τωρα ειμαι παλι εγκυος μετα απο τοσους μηνες ειμαο 4 μηνων και ολα πανε τελεια δοξα το Θεο! Το πιο δυσκολο ηταν να εξηγησω τοτε στο γιο μου οτι το νινι μας πηγε στο Θεουλη και να το καταλαβει αλλα τωρα ειμαστε παλι καλα και κοιταμε μπροστα!! Αυτο να κανεις και συ και να ξερεις οτι καθε εμποδιο ειναι για καλο!! Υπομονη και ολα θα πανε καλα στο τελος!!!
Ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε μένα πριν από τρεις μήνες περίπου. Ήμουν τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη, ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί ποτέ μέχρι που ήρθε η ώρα της αυχενικής διαφάνειας. Δεν ξέρω αν πήρα τη σωστή απόφαση ακόμα και σήμερα, αλλά καθημερινά ζητάω από το Θεό και την Παναγία να έχουν καλά τη "Χιονούλα" μου (έτσι έλεγα από την πρώτη στιγμή το μωρό μου), αφού δεν μπόρεσα εγώ να την κρατήσω. Πιστεύω ότι είναι κάτι που θα με βαραίνει σε όλη μου τη ζωή, κάτι το οποίο δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλος εκτός από εμάς που το βιώσαμε. πρέπει, όμως, να είσαι δυνατή και να το αφήσεις πίσω σου για χάρη του άλλου σου παιδιού. Δύσκολο, αλλά πρέπει να το προσπαθήσεις... Συγνώμη αν σας φόρτωσα και με τα δικά μου, αλλά ήθελα κι εγώ να τα μοιραστώ με κάποιον που σίγουρα θα με καταλάβει.
Μα για αυτον ακριβως τον λογο εχει παει τοσο μπροστα ο προγεννητικος ελεγχος .. Για να ξερουμε απο νωρις αν το εμβευο εχει προβλημα !! Οςες δεν συμφωνουν με την αποφαςη της φιλης, να μην προβαινουν σ αυτες τις εξεταςεις και να αφηνονται στη μοιρα οπως γινοταν πριν απο πενηντα χρονια .. Κι εγω δεν θα το κρατουσα καλή μου ,θα στεναχωριομουν βαβαια αλλα ως εκει.. Συντομα θα ερεθι ενα νεο μωρακι ! Να ειστε καλα , υπομονη και ολα θα φιαξουν
Λυπάμαι βαθιά για τη μεγάλη δοκιμασία που περάσετε. Κάνατε παρά πολύ καλα, ενεργήσατε σωστά και υπεύθυνα. Ξέρω ότι δεν μου πέφτει λογος, στην περιπτωςη σας, όπως και σε καμμιά άλλη περιπτωςη, αλλά πάντα λέω, ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι εξετάσεις. κάνατε το καλύτερο για ολους. Αυτό να σκέφτεστε πάντα. Σας εύχομαι γρήγορα να αισθανθείτε καλύτερα, και να ξεπεράσετε σιγά σιγά την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία σας. Ο Θεός μαζί σας,και με τους δικούς σας.
Μην κρινετε την πονεμένη μανούλα. Αν δεν έχετε βρεθεί στη θέση της δεν μπορείτε να κατλαβετε πως νιώθει. Πόλυ λυπάμαι για αυτό που σας συνεβη, Εύχομαι σύντομα να βρείτε τη δυναμη σας!
Δεν μπορω να δεχτω οτι ειμαι στενομυαλη σε οτι αφορα τις αναπηριες!!!δεν ειναι μια η μορφη!!!ενα παιδακι με down μπορει να αυτοσυντηρειται αλλα μπορει και οχι!!!να διακυνδυνευσουμε να φερουμε ενα παιδι στον κοσμο που δεν θα μπορει να κανει τα αυτονοητα και να στραφει μια οικογενεια πανω του αγνοωντας το πρωτο παιδι αγνοωντας την υπαρξη τους απλα και μονο για να φανουν δυνατοι και καλοι και ανοιχτομυαλοι???το συνδρομο down δεν ειναι μονο μια φατσουλα διαφορετικη!!!!αν παθουν κατι οι γονεις που θα παει αυτο το παιδι???πως θα συντηρηθει???ατακες του στυλ το εβγαλες δεν το γεννησες ειναι πραγματικα πολυ ....................ΜΠΡΑΒΟ σε ολες τις μαναδες που σταματουν μια τετοια εγκυμοσυνη !!ειναι περισσοτερο υπευθυνες απο τις ανοιχτομυαλες που γεννανε τετοια παιδια και υποφερουν και αυτα αλλα και μια ολοκληρη οικογενεια!!!
Θα ακούσεις λόγια ενθαρρυντικά αλλά μπορεί να ακούσεις και μεγάλες χοντράδες. Η ουσία είναι μια ,ότι και αν ακούσεις θα είναι από ανθρώπους που βρίσκονται έξω από το χορό.Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες καθημερινά που παίρνουν την απόφαση να μην κρατήσουν ένα μωράκι για χίλιους δυο λόγους διαφορετικούς. Όλες αυτές οι γυναίκες κουβαλούν αυτό το βάρος μια ζωή αλλά μπορούν και προχωρούν μπροστά. Η θέση σου είναι η πιο δύσκολη που μπορεί να βρεθεί μια γυναίκα και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία που να ανακουφίζει τον πόνο γιατί όταν μιλάμε με τον εαυτό μας δεν μπορούμε να κρύψουμε τι νιώθουμε και δυστυχώς δεν μπορείς να μοιραστείς αυτό το βάρος με κανέναν στον κόσμο. Αλλά. Θα σκεφτείς ότι δεν είσαι πλέον μόνη σου, ότι πήρες μια απόφαση σκεπτόμενη μια ολόκληρη οικογένεια πίσω από εσένα, το παιδί που έχεις και αυτά που θα έρθουν. Η συμβουλή μου από παρόμοια εμπειρία είναι ότι και αν κάνεις για να το αντιμετωπίσεις να προσπαθήσεις πάνω από όλα και πρώτα από όλα να συγχωρέσεις τον εαυτό σου και να μην κουβαλάς το βάρος και τις ενοχές. Να αποδεχθείς την κατάσταση γιατί δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά στη ζωή που θα αναγκαστείς να κάνεις κάτι που δεν θα ήθελες να κάνεις ή που θα παρουσιαστεί ένα δύσκολο δίλημμα. Για όλους ισχύει αυτό. Όσοι λένε μεγάλα λόγια απλά δεν βρέθηκαν ποτέ σε αυτή τη θέση και μπορούν να φιλοσοφούν εκ του ασφαλούς. Κάποιοι δεν είναι τόσο τυχεροί. Να δέχεσαι την σκέψη του μωρού σου κάθε μέρα σαν παρηγοριά όχι σαν κατάρα που σε κυνηγάει. Δεν θα το ξεχάσεις ποτέ και κάθε μέρα που περνάει θα σκέφτεσαι ότι τώρα θα περπατούσε, τώρα θα μιλούσε, τώρα θα πήγαινε παιδικό.......και πάει λέγοντας. Δεν είναι κακό είναι πολύ λογικό και από τη στιγμή που είσαι ήδη μητέρα ξέρεις πολύ καλά το γιατί. Όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο. Βγαίνοντας από αυτή την εμπειρία γίνεται κανείς σοφότερος και γνωρίζει τον εαυτό του και τα όρια του καλύτερα.Επίσης συνειδητοποιεί τι είναι σημαντικό στη ζωή και τι καραγκιοζιλίκι και αποκτά την ταπεινότητα που πρέπει να έχουμε απέναντι στη φύση που μπορεί ανα πάσα στιγμή να δώσει ένα γερό χαστούκι στη αλαζονεία με την οποία την αντιμετωπίζουμε ως δεδομένο όλοι. Κοίτα να κερδίσεις από αυτή την εμπειρία και όχι να βυθιστείς στη κατάθλιψη. Όπως όλες έχεις πολύ δουλειά μπροστά σου και οι δυσκολίες δεν θα τελειώσουν ποτέ. Σου εύχομαι κουράγιο και υπομονή. Και σε όσους έχουν μόνο αρνητική κριτική να κάνουν να απαντήσεις με μια παροιμία " Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες" γιατί συμβόλαιο με το Θεό δεν έχει κανείς...
Πηρες τη σωστη αποφαση για μενα. Αν σε παρηγορει, ουτε εγω θα το κρατουσα. Δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι τις αντοχες και την ορεξη που χρειαζονται αυτα τα παιδια. Και προσωπικα, πιστευω οτι εκανες το απολυτα σωστο και για σενα και για το μωρο.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΩΣΤΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΟΥ.
τι λετε ρε κοπελιες??συγνωμη κιολας, αλλα θα τρελαθουμε τελειως?εχετε καμμια ιδεα του τι εστι down? το ξερετε οτι αυτοι οι ανθρωποι δεν συνερχονται ποτε, και για οσο υπαρχουν οι μανουλες τους ειναι καλα, αλλα μετα αναγκαζονται ---εαν καταφερουν να επιβιωσουν- να μενουν σε ιδρυματα???? εχει κανεις σας ιδεα πως ειναι να ζει με εναν ανθρωπο με νοητικη ιδιαιτεροτητα? εχει κανεις ιδεα ποσο καταπαταται καθε του αξιοπρεπεια, ως τα βαθια του γεραματα, και ποσες επιλογες δεν εχει, και τι αισθανεται αν κατανοει οτι δεν τις εχει?ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN???? Δεν ειμαι ουτε ρατσιστρια ουτε τιποτα.ισα ισα πιστευω πως καθε ζωη εχει αξια.αλλα εαν σου δινεται η ευκαιρια με οποιοδηποτε κοστος να μην υποβαλλεις δυο ψυχες σε αυτο το μαρτυριο(του παιδιου σου και την δικη σου) τοτε το κανεις.Δεν ειναι παραλογο.Ειναι πολυ πιο αλτρουιστικο απο τα κλαμματα και τα παρακαλια. Ελπιδα ντρεπομαι για την στενομυαλια σου.βαζω στοιχημα οτι εισαι ενας ανθρωπος με οχι ιδιαιτερη μορφωση. Λυπαμαι που στο λεω, αλλα τα μυαλα ειναι σαν τα αλεξιπτωτα.λειτουργουν καλυτερα οταν ειναι ανοιχτα!
Έχουμε ζήσει ανθρώπους με νοητική υστέρηση. Κανένας δεν κατέληξε σε ίδρυμα, κι ας πέρασαν τα χρόνια κι ας έφυγαν γονείς. Και είναι βαθειά ευτυχισμένοι και άσε μας να το λέμε αυτό γνωρίζοντας μερικές περιπτώσεις πολλά χρόνια τώρα. Και παιδί με down είχαμε σαν παιδιά στη γειτονιά μας (τότε ο κόσμος το έλεγε Μογγολάκι) και από τότε δεν έχω ξαναδεί πουθενά μα πουθενά παιδί με down. Δε λέω γεννήστε υποχρεωτικά ένα παιδί με down, αλλά μην είμαστε υπερβολικές και μη λέμε πράγματα που δεν ισχύουν. Είναι ευτυχισμένοι και ίσως περισσότερο από εμάς. Είναι πολύ μεγάλη προσβολή για τους γονείς τους να περνάμε μηνύματα ότι τέτοια παιδιά είναι βάρος και η ζωή τους μαρτύριο για τα ίδια και τις οικογένειές τους. Δεν είναι μαρτύριο η ζωή κανενός παιδιού με αναπηρία ή νοητική υστέρηση ή οτιδήποτε το καθιστά διαφορετικό. Εμείς την κάνουμε μαρτύριο που ευχόμαστε να μη ζούσε για να μην μπλέκεται στα πόδια μας και για να μην το συναντήσουμε σε κανένα σχολείο και γίνει βάρος και για τα δικά μας υπερτέλεια παιδιά. Τελείωσα, δεν μπορώ να το κάνω πιο λιανά. Αν κατάλαβε έστω κι ένας είμαι χαρούμενη γιατί θα φανεί μπροστά μας στην κοινωνία που θα αλλάξει (ελπίζω).
ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΚΥΡΙΑ ΝΙΝΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΝΤΑΟΥΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ?ΣΕ ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΥ! ΚΑΙ ΘΑ ΕΝΤΑΞΟΥΝ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ,,,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΥΤΑ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! ΑΣ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΡΘΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ,,,,ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ,,,ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑ,,,ΕΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΑΧΕΙΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΡΙΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ # Η ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΗ # ΝΑΙ ΜΗΝ ΣΟΚΑΡΕΣΤΕ,,,, ΕΑΝ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ?ΘΑΣΑΙ Η ΜΑΝΑ Η ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!,ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΚΑΝΕΝΑ! ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΠΟΝΑΣ, ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΞΕΡΙΖΩΣΕΣ ΒΑΝΑΥΣΑ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΣΟΥ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ,ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΙΩΝΕΙΣ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΟΥ,,,ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ!! ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΠΟΝΟΥΣΕΣ ΕΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΣΕΣ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΕΦΕΡΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕΝΑ,,,,ΜΙΑ ΖΩΗ,,,!! ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ!! ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΑ ΡΑΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΝΑΣ ΜΠΟΜΠΙΡΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ! ! ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ !
Σίγουρα το να το αποφασίσεις με το να το χάσεις εχει τεράστια διάφορα κ πόνο πάνω στο ΑΝ...ειναι δύσκολο το ξέρω εγω έχασα μωρακι στην πρώτη εγκυμοσύνη κ ήταν πολυ δύσκολο...εσυ έχεις ένα παιδάκι που ειναι εκει κοντα σου να σου χαμογελάει...αυτο σκέψου κ μην αφήνεις τις σκέψεις να σε βασανίζουν... Τα χαμένα μας μωρακια θα τα θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ......ΠΑΝΤΑ......ευχομαι πολυ σύντομα να κρατάς ένα θετικό τεστ κ ευχομαι από την καρδιά μου ολα να σου πανε παντα καλα!!!!
Πέρυσι έζησα κάτι παρόμοιο τώρα που σου γράφω έχω δίπλα μου στο καλάθι του τον γιο μου 17 ημερών. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ όπως όλες μας. Ζήσε το πένθος σου γιατί πρέπει και κάποια στιγμή δεν θα έχεις άλλα δάκρυα. Γίνε δυνατή ξανά για το παιδί που έχεις, για εσένα , τον άντρα σου και κυρίως για ότι άλλο σου στείλει ο Θεός. Και να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη είμαστε πολλές που ξαπλώνουμε με τέτοιο καημό!
Ειναι παρά πολυ εύκολο να λες οτι ήταν λάθος που δεν κράτησε το μωρό και ακόμα πιο εύκολο να λες οτι ήμαστε στενομυαλοι πάνω στο θέμα αναπηρία... Αλλά αυτό που δεν ξέρετε ειναι το πόσο δύσκολο ειναι για μια μητέρα να παλεύει κάθε μέρα γι'αυτο το μωρό για να κάνει μόνο του πράγματα μικρά-απλά και καθημερινά. Και εκτός από αυτό μια τέτοια μάνα πάντα αυτό που τη βασανίζει ειναι τι θα γίνει αυτό το παιδί οταν ΧΑΘΕΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥ; Και εκτός από αλλά αυτά που ειναι θυσία για τη μαμα φαντάζεστε τη ταλαιπωρία/ κοροϊδία και όλα τα συναφή για αυτό το παιδί;
Αν ποτέ γίνουμε ανοιχτόμυαλοι με τη διαφορετικότητα των άλλων, κανείς δε θα χρειάζεται να παλεύει για να ζήσει και να έχει τα αυτονόητα. Μέχρι τότε, συνεχίστε να διαιωνίζεται το μύθο της δυσκολίας που έχει να ανατρέφεις ένα παιδί με αναπηρία, μόνο μετά ας μη λέμε ότι μας φταίνε οι άλλοι για τις δυσκολίες που παρουσιάζονται. Υπάρχουν και οι άλλες μαμάδες, όπως η Χριστίνα που γράφει εδώ, που κατά τη γνώμη μου το παρουσιάζουν πάντα το θέμα στη σωστή του βάση. Είμαστε εντελώς στενόμυαλοι προς το παρόν. Ελπίζω να ζήσουμε να δούμε και την αλλαγή της κοινωνίας, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι αυτό θα γίνει σε αυτή τη γενιά.
Δεν υπονοώ ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες, αλλά λέω ξεκάθαρα πως οι δυσκολίες οφείλονται μόνο στην ηλίθια νοοτροπία των αγαπημένων συμπολιτών μας. Δε θα υπήρχαν αν όλοι δε βλέπαμε αναπηρία, αλλά άνθρωπο. Οι μαμάδες που έχουν τέτοια παιδιά καλά θα κάνουν - αν θέλουν όλο αυτό να αλλάξει μια μέρα - να μην τραγικοποιούν τα πράγματα εκεί που δεν πρέπει. Για την πλειοψηφία των δυσκολιών που υπάρχουν δεν ευθύνεται η αναπηρία, αλλά τα κολλημένα μυαλά των άλλων.
ο καθενας πρατει αυτο που αντεχει. αν δεν ξερεις πως ειναι να μεγαλωνεις ενα τετοιο παιδι και αν δεν το βιωνεις εκ των εσω μη μιλας για στενομυαλια. ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι ιδιοι και δεν αντεχουν το ιδιο. αλλωστε γι αυτο υπαρχει η ευγονια. δικαιωμα του καθενος να διαλεγει πως θα πορευτει στη ζωη του
Το τελευταίο που είπες το πιστεύω ακράδαντα. Η στενομυαλιά δεν πήγαινε στο ότι κάποιος επιλέγει να μην κρατήσει ένα παιδί, αλλά σε όλα αυτά που θέλει να μας περνάει η κοινωνία που μας κάνουν να μην έχουμε ουσιαστικά άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή. Αλλά ξέχασα....δεν έχω δικαίωμα να μιλάω. Συγνώμη
Νινα κατα τη γνωμη μου εχεις δικιο. Γινεται ολοκληρη εκστρατεια (για να μην πω προπαγανδα ) για τη διαφορετικοτητα και ποσο σημαντικη ειναι η αποδοχη της, αλλα μαλλον η διαφορετικοτητα περιοριζεται στους γκει. Οταν μιλαμε για ατομα με αναπηριες, τοτε ολοι συμφωνουν οτι καλυτερα θα ηταν να μην ειχαν γεννηθει, αλλωστε αυτο δεν ειναι η εκτρωση? σκοτωνουμε τα ιδια μας τα παιδια επειδη δεν ταιριαζουν με αυτο που εχουμε σχεδιασει και το καλυτερο? Βρισκουμε ανακουφιση στις ενοχες μας ισχυριζομενοι (ακουσον ακουσον) οτι το κανουμε για το καλο τους, για να μην υποφερουν! Το οξυμωρο σχημα σε ολη του την εφαρμογη! Βεβαια το πνευματικο και ηθικο επιπεδο των συγχρονων ανθρωπων πολυ απεχει απο αυτο που θα επρεπε και για αυτο παρατηρουνται τετοια φαινομενα (οπως και πολλα αλλα αρνητικα οπως η εχθροτητα,η ζηλεια, η υπερηφανεια, ο ακρατος ατομικισμος και εγωισμος, η προσκολληση στην υλη με ο,τι αυτο συνεπαγεται κλπ). Οταν αποφασισουμε ως ανθρωποτητα να προχωρησουμε ενα βημα παρακατω, θα δομησουμε τοτε εναν πολιτισμο οπου ο ενας θα ενδιαφερεται για τον αλλο, θα εξαλειφθουν οι πολεμοι και κυριως καθε ανθρωπος θα ειναι αρκετα ωριμος ωστε να αναλαβει τις ευθυνες του. Οσον αφορα στην θεματοθετρια, ευχομαι να βρει ανακουφιση απο αυτο που εγινε οσο το δυνατο πιο συντομα και να γαληνεψει η ταραγμενη της ψυχη.
Σου ευχομαι να γίνει γρήγορα μια κακιά ανάμνηση μονο...να καταλαγιάσει ο πόνος σου καλή μου...και μην αφήσεις ΚΑΝΕΝΑΝ να σε κρίνει. ολα τα καλα σου ευχομαι από´δω κ πέρα..
Στενοχωρήθηκα υπερβολικά από αυτό που διάβασα. Δεν ξέρω αν ήταν ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna όπως λες ή απλά το dna του συγκεκριμένου ανθρώπου. Δεν ξέρω αν αυτά που μας λένε ότι δεν είναι μόνο το down αλλά η γενικότερη κακή υγεία που το συνοδεύει είναι αλήθεια. Αλλά είμαι πολύ σίγουρη ότι μας τα παραλένε για πάρα πολλά θέματα και ειλικρινά εύχομαι να μην μπορούν στο μέλλον να προβλέψουν και άλλες "ανωμαλίες" της φύσης προγεννητικά, γιατί στο τέλος θα γεννιούνται μόνο τα τέλεια παιδιά και γυναίκες θα υποφέρουν όπως εσύ. Δεν είναι δικός σου το σφάλμα, μπορώ (νομίζω) να καταλάβω πόσο μπερδεμένη ένιωσες όταν στο είπαν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο τρόπος που στο είπαν ήταν σαν να μη σου άφηναν καμία επιλογή. Εύχομαι μόνο μια μέρα η κοινωνία να γίνει τόσο ανοιχτή που να δέχεται σαν φυσιολογικά όλα τα παιδιά. Δεν ξέρω αν θέλω να γεννιούνται παιδιά που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από ένα πρόβλημα υγείας και θα καταλήξουν σε λίγα χρόνια, αλλά θέλω να αρχίσουν να γεννιούνται και παιδιά με αναπηρίες και down μήπως ανοίξει λίγο περισσότερο το μυαλό μας και δούμε πέρα από τη μύτη μας μια μέρα. Μην το αφήσεις να σε βυθίσει κι άλλο αυτό που σου έτυχε. Πιάστο τώρα που είναι νωρίς με έναν άνθρωπο που θα μπορέσει να σε βοηθήσει για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις συντομότερα. Σου στέλνω την αγάπη μου...όχι ότι έχει καμία σημασία από μια άγνωστη, αλλά μόνο για να ξέρεις ότι με άγγιξαν τα λόγια σου και σε ένιωσα στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό.
ευχομαι απλα να αποκτησεις ακομα ενα μωρακι....να ειναι υγιεστατο κ σε λιγο καιρο ολα μα τα θυμασαι σαν μια αναμνηση....
κριμα.... Μερικές ωρες δεν ειναι αρκετες για να αποφασίσεις κατι τόσο σημαντικο.. κριμα... Αν η απόφαση σου ήταν σωστη για σενα..δεν θα ήσουν έτσι.. Να πενθεις για το παιδί σου.. Που στην τελική δεν το έχασες .. το έβγαλες.. Κριμα για μια χαμένη ψυχούλα... Ισως είναι καλύτερα..
Καμιά μάνα δεν αποφασίζει να μην γεννήσει ένα παιδί που θα έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας επειδή αυτός ο κόσμος θέλει μόνο τέλεια παιδιά. Μια μάνα που αποφασίζει να μην γεννήσει ένα παιδί που θα έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας το κάνει για να μην υποφέρει το παιδί. Και δεν εννοώ να υποφέρει από ένα περιβάλλον που δεν θέλει τα "ατελή" παιδιά, εννοώ να υποφέρει από τα ίδια του τα προβλήματα υγείας. Είναι πολύ σκληρό να μιλάς για "χαμένη ψυχούλα" και να λες "έβγαλες" όχι "έχασες". Είναι απίστευτα άκαρδο και άδικο. Αν το παιδί γεννιόταν και βασανιζόταν, θα είχες εσύ το κουράγιο και τη δύναμη να το ρωτήσεις πόσο υποφέρει και ποια είναι η δική του επιλογή; Ή μήπως μόνο στέκεσαι απέναντι και απαιτείς από τη μάνα του να έχει τη δύναμη και το κουράγιο να βλέπει το παιδί της να βασανίζεται από δική της επιλογή; Άφησε ήσυχη τη μαμά Λ. σε αυτό που ζει, ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει δικαίωμα να κρίνει την απόφασή της, ούτε καν οι μάνες που έχουν περάσει το ίδιο, όποια απόφαση κι αν πήραν. Ο πόνος της μάνας για το παιδί της είναι ιερός, ΙΕΡΟΣ και άξιος του μεγαλύτερου σεβασμού και της μεγαλύτερης διακριτικότητας. Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΗ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΜΗ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ. Κάτσε πίσω και σώπασε.
Μπράβο Λένα!
Συγχαρητήρια Λένα, τα λογια σου "χαϊδεψαν" την πονεμένη ψυχή μου κ νομίζω όλων των μαμάδων που βρέθηκαν στη θέση της θεματοθέτριας, τη δική μου και των υπολοίπων. Καμία να μη ξαναβρεθεί σε ανάλογη θέση. Όσες κρίνουν και κατακρίνουν χωρίς να το έχουν ζήσει δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάμε. Μαμά Λ το μόνο που έχω να σου πω γλυκιά μου ειναι να σφίξεις τα δόντια και να είσαι βράχος για το παιδάκι σου. ¨Ολα όσα νιώθεις είναι "φυσιολογικά". Δεν θα ξεχάσεις ποτέ το μωράκι που έχασες αλλα θα δεις με τον καιρό πως ο πόνος θα ¨γλυκάνει"..εύχομαι όταν το επιθυμήσετε να γεμίσει ξανα η αγκαλιά σου. Όταν έχασα τον δικό μου γιο με παρηγορούσε η σκέψη πως δεν έφυγε για πάντα, αλλά ότι θα ξαναγυρνούσε πίσω σε μένα όταν θα έβρισκε ένα γερό σωματάκι..
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου....
για πες μου με ποιο τροπο θα βασανίζεται το παιδι? δεν θα το αγαπαγε η μανα το παιδι με συνδρομο νταουν? δεν θα ΥΠΕΡ-αγαπαγε το παιδι την μανα? η συντακτρια σκεφτηκε μηπως η ιδια ειχε συνδρομο και την πεταγε η δικια της μανα πριν καν γεννηθεί? και χωρις ποδια να εβλεπαν οι γιατροι το εμβρυο στο dna του, δεν επιτρεποταν να κανει αυτή την κινηση. ολες αυτές τις ατελιωτες ωρες τι λεγατε δηλαδή? θα σου πω εγω αν εκανες την σωστη κινηση ή όχι. ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΦΑΛΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...........
Με ποιο τρόπο θα βασανίζεται το παιδί; Μαλλον δεν ξέρεις πολλά ούτε για το σύνδρομο ούτε για την ελληνική κοινωνία. Γιατί έχω την αίσθηση πως οι περισσότεροι που γράφουν για την "ψυχούλα" είναι κι αυτοί που θα έβλεπαν το άρρωστο παιδί κι όχι μόνο θα κουτσομπολευαν αυτό αλλά θα λεγανε πως ο θεός τους το έστειλε για τις αμαρτίες τους. Ότι έγινε έγινε. Όσο απαίσια κι αν μιλήσετε σ αυτή τη γυναίκα δεν αλλάζει τίποτα. Το μονο που προσφέρετε είναι να ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΕ ένα ήδη πονεμένο άνθρωπο. Συγχαρητήρια.
alex "την παλεύεις" καθόλου; Πόση κακία έχεις; Η κοπέλα επέλεξε αυτό που θεωρούσε καλύτερο για την οικογένεια της. Δε χρειάζεται να τη φορτώνεις ενοχές, Αν το έφερνε στον κόσμο και βασανιζόταν από τα προβλήματα υγείας και το ρατσισμό και επιπλέον η οικογένεια θα έχανε κάθε ισορροπία,θα ήταν καλύτερα. Ειλικρινά θλίβομαι όταν βλέπω γυναίκα να "λιθοβολεί" με τόση ευκολία μια άλλη γυναίκα,
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.....
όποιος είναι έξω από το χορό πολλά μπορεί να λέει. ελπίζω να μην σου τύχει ποτέ να πάρεις μια τόσο σοβαρή απόφαση γιατί προφανώς θα σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου, Σκέφτηκες καθόλου τι θα γινόταν αυτό το παιδί μεγαλώνοντας όταν οι γονείς θα έχουν φύγει; το μωρό σαφώς το ήθελε, αλλά είναι πολύ εγωιστικό να το γεννούσε γνωρίζοντας από την αρχή την κατάστασή του. Δεν είναι σωστό να κρίνεις κάποιον για την απόφασή του και στο λέω εγώ που συνέβη ακριβώς το ίδιο σε εμένα. Αυτό που χρειάζεται είναι συμπαράσταση και όχι κριτική....