Τον κοροϊδεύουν στο σχολείο
Έχω ένα γιο 5 χρόνων. Παιδάκι φρόνιμο, μαζεμένο, που ποτέ δεν θα χτυπήσει άλλο παιδάκι ή θα το προσβάλλει.
Τελευταία δυστυχώς όταν τον ρωτάω για το σχολείο έτσι χαλαρά (καθώς από μόνος του δεν μου λέει ποτέ τίποτα όσο και αν προσπαθώ και του λέω ξανά και ξανά ότι μπορεί να μας μιλήσει για το οτιδήποτε) μου αναφέρει περιστατικά όπου κάποια παιδάκια τον κορόιδεψαν λέγοντας του π.χ είσαι παχύς ή γιατί γράφει τα αρχικά του πάνω στα ταπεράκια του φαγητού του αντί ολόκληρου του ονόματος του όπως αυτά και άλλα παρόμοια της ηλικίας (χαζομάρες δηλαδή). Άσχετο αν δεν είναι παχύς και είναι απλά πολύ ψηλό και γεροδεμένο παιδάκι και όχι πολύ πολύ αδύνατο και μικρόσωμο όπως τα συγκεκριμένα (τους περνάει όλους ένα κεφάλι). Και τον ρώτησα αυτός τι τους απαντάει όταν του λένε κάτι τέτοια και μου λέει «τίποτα»…
Ξέρω ότι εξαιτίας του χαρακτήρα του αυτές τις «προσβολές» από άλλα παιδάκια τις παίρνει κατάκαρδα… Και δεν ξέρει τι να τους απαντήσει. Πολύ απλά γιατί δεν έχει μάθει να κοροιδεύει. Τόσο απλά… Και βλέπω ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί το κάνουν αυτό. Ίσως γιατί έτσι είναι η ψυχούλα του ή γιατί δεν του έλειψε η αγάπη και η προσοχή από το σπίτι μας ή δεν ένιωσε ανταγωνισμό παρά το ότι έχει και μικρότερο αδερφό, ούτως ώστε να συμπεριφέρεται όπως εκείνα. Προσπαθώ να σκεφτώ τι μπορεί να οδηγεί αυτά τα παιδάκια στο να μιλάνε έτσι στα άλλα παιδάκια ούτως ώστε να μπορέσω να του το εξηγήσω και να μην τα λαμβάνει υπόψη. Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί του. Χθες ρουφούσε την μικρή του κοιλίτσα (ναι, αυτή που έχουν όλα τα μωρά και η οποία δεν είναι σε όλα πλάκα) και όταν τον ρώτησα μου είπε για να μην είναι παχύς. Του είπα ότι οι πραγματικοί φίλοι μας και αυτοί που μας αγαπάνε δεν μας κοροιδεύουν για την εμφάνιση μας. Και στο κάτω κάτω αυτό που του είπαν δεν ισχύει. Άρα να μην τους δίνει σημασία. Πως θα ένιωθαν εκείνα αν τους έλεγε π.χ ότι είναι κοντά και άσχημα άραγε;
Τα παιδιά είναι παιδιά. Το ξέρω. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις στην παιδική μας ηλικία που έχουμε υποστεί κάποια κοροιδία από συμμαθητές μας. Και βλέποντας μάλιστα καμιά φορά την συμπεριφορά κάποιων παιδιών από κοντά σκέφτομαι «πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν Θεέ μου κάποια παιδάκια σε αυτή την ηλικία;» Ίσως ξέχασα πως ήταν στην εποχή μου τα πράγματα. Ίσως πάλι οι άνθρωποι όσο πάμε και χειροτερεύουμε και αυτό το μεταδίδουμε στα παιδιά μας… Ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης. Εγώ είμαι και λίγο αντιδραστική και φουρτουνιάζω και όσο περνά ο καιρός μαθαίνω να τα βγάζω από μέσα μου άμα κάποιος με εκνευρίσει και θυμώσω και έτσι ξεσπώ. Εκείνος δεν μπορεί να το διαχειριστεί και βλέπω ότι χρειάζεται καθοδήγηση αλλιώς θα τα κρατήσει μέσα του με όλα τα επακόλουθα που αυτό συνεπάγεται. Είναι ένα παιδάκι χαρούμενο που θέλει να κάνει φίλους αλλά επειδή δεν είναι όλα τα παιδάκια κλώνοι του, όπως είναι φυσικό άλλωστε, όταν βλέπει πράγματα και συμπεριφορές που δεν μπορεί να τα δικαιολογήσει βάσει των βιωμάτων του, θλίβεται και κλείνεται στον εαυτό του.
Καμιά εισήγηση από άλλες μαμάδες που το έχουν βιώσει; Πώς να του εξηγήσω πως πρέπει να διαχειρίζεται αυτές τις καταστάσεις;; Ξέρω ότι πρέπει να μάθει μόνος του κάποια πράγματα αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι πρέπει να τον αφήσω στην μοίρα του να πληγώνεται και να κλείνεται ολοένα και περισσότερο… Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι με τα χρόνια αυτό θα χειροτερέψει…
Μαμά Ν.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να προσπαθήσεις να τονώσει την αυτοπεποίθηση του.Πχ να τον επιβραβεύει σε πράγματα που είναι καλά και να τον ωθεις προς αυτά.Αν πχ είναι καλός στην ζωγραφικη να του λες μπράβο και να τον γράψεις στην ζωγραφικη για να γίνει καλύτερος και να γνωρίσει και εκεί παιδάκια που έχουν ιδια ενδιαφεροντα.Φυσικα να μιλήσεις στην δασκάλα και μην το αφήσεις έτσι πρώτου χειροτερέψει η κατάσταση για να κινηθεί και αυτη αναλόγως και να βοηθήσει.Μαθε του να ζητα βοηθεια όταν την χρειάζεται πχ από την δασκάλα από εσένα κτλ.ειναι βασικο αυτο να μάθει να μιλάει.Πες του να κανει παρέα με αλλα παιδια και να αγνοεί τα πειράγματα αλλα να μιλάει και να ζητα βοήθεια παντα
Η κόρη μου είχε πρόβλημα στη δ δημοτικού, όταν έβαλε γυαλιά ηταν το μοναδικό παιδί στην τάξη με γυαλιά, ήταν κ λίγο κοντή, λίγο "τσουπωτή" σε καμιά περιπτωση παχουλή..... Εκεί ξεκίνησε η κοροιδία και συνεχίστηκε μέχρι την α γυμνασίου! Με πολύ δουλειά όλο αυτό το διάστημα από μέρους μου, για να έχει αυτοπεποίθηση. Αυτό που τελικά έπιασε ήταν ο αυτοσαρκασμός! Στην α γυμνασίου, αφού είχαμε κάνει τα πάντα, της λέω "όταν σε κοροιδέψει κάποιος και γελάσουν όλοι, γέλα κι εσύ! Κάνε πλάκα κι σύ με τον εαυτό σου και θα δεις" . Ο λόγος είναι απλός και της τον εξήγησα..... Αυτοί που επιτίθενται λεκτικά τουλάχιστον σε ένα παιδί, θέλουν να το δουν να κλαίει. Αν το δουν να γελά, δεν έχει νόημα η επίθεση και τη σταματουν. Ετσι κι έγινε! Γι αυτό θωρακίστε τα παιδιά σας, γιατί πάντα θα περιστοιχίζονται από " κακούς" ανθρώπους και θα πρέπει να μάθουν να τους αντιμετωπίζουν. Δε θα είστε εσείς πάντα δίπλα τους να τα σώζετε....
Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που διάβασα και ειδικά απο δασκάλα της πρωτοβάθμιας. Αγαπητή Έφη σέβομαι την άποψη σου και συμφωνώ ως ένα βαθμό. Αλλά εγώ το παιδί μου δεν το αφήνω σε μια αλάνα μόνο του απο το πρωί ως το μεσημέρι για να του πω βγάλτα πέρα μόνος σου. Το μόνο εύκολο είναι να πάρεις ένα παιδάκι και να το αγριέψεις να πηγαίνει στο σχολείο ετοιμοπόλεμο. Το παιδί μου το στέλνω στο σχολείο που είναι μικρογραφία της κοινωνίας με νόμους κανόνες και φυσικά επιπτώσεις. Το δικαίωμα που έχω εγώ ως ενήλικος στην προστασία μου από το κράτος και την τιμωρία του όποιου ενόχου γιατί να το στερήσω από το παιδί μου και να του πω βγαλτα πέρα μόνος σου. Που είναι οι δάσκαλοι; Που είναι η σωστή επιτήρηση; Ποιος σας είπε οτι το σχολείο είναι μόνο το ακαδημαϊκό κομμάτι; Φτάσαμε σε σημείο η σωστή επιτήρηση των παιδιών και το πόσοι επιτηρητές θα είναι στο διάλλειμμα να μην έχει να κάνει με τις ανάγκες των παιδιών αλλά να είναι συνδικαλιστικό θέμα. Οι δάσκαλοι δηλαδή σύμφωνα με την άποψη σου Έφη θα ήταν ευχαριστημένοι αν τα παιδάκια πήγαιναν στο σχολείο κάθε μέρα έτοιμα για ξύλο; Θα ένιωθες οτι έκανες σωστά τη δουλειά σου ως παιδαγωγός;
Ποσο μα ποσο συμφωνω! Η κορη μου απο την πρωτη δημοτικου δεχοταν δειλα δειλα τα πρωτα πειραγματα διοτι ειναι ενα παιδι με αυξημενη ευφυια και μειωμενη κοινωνικοτητα (απο επιλογη κυριως, μιας και δε βρισκει ευκολα διαυλους επικοινωνιας με τα συνομηλικα παιδια). Στην γ δημοτικου αρχισαν να της πετουν τα πραγματα, να της βαζουν χαλασμενα φαγητα στην τσαντα κτλ. Σε μια πρωτη επαφη με το δασκαλο καθησυχαστηκα και μιας και ηταν η ληξη της χρονιας, φανηκε οτι διορθωθηκε. Ωστοσο, στην αρχη της δ δημοτικου, ειχαμε παλι παρομοια περιστατικα. Πηγα στο διευθυντη, μου ειπε θα μιλησει με τους γονεις των αλλων παιδιων και να μην ανησυχω. Επισης μου προτεινε να μαθω στο παιδι μου να χτυπαει (!). Του ειπα οτι δεν υπαρχει περιπτωση να γινει αυτο. Το προβλημα λυνεται με κινησεις σε βαθος κι οχι ετσι. Μια ωραια μερα λοιπον, μαθαινω οτι τρια αγορια κι ενα κοριτσι πιασαν την κορη μου και την τραβολογουσαν να τη ριξουν απο τοιχο υψους 2 μετρων. (Η δικαιολογια ηταν οτι τους ενοχλουσε που επαιζε μονη της στην αυλη και δεν τους εδινε σημασια).Με τη βοηθεια μιας συμμαθητριας της ξεφυγε και πηγε σε μια δασκαλα ζητωντας βοηθεια. Δεν ενημερωθηκα ποτε για το περιστατικο. Το εμαθα τυχαια απο τη συμμαθητρια που τη βοηθησε. Πηρα λοιπον την πρωτοβουλια και βρηκα τον πατερα του ενος παιδιου ο οποιος επεσε απο τα συννεφα και μου ειπε οτι ουδεποτε ο διευθυντης ειχε επικοινωνησει μαζι του. Πηγα τοτε στο δασκαλο της κορης μου και απειλησα οτι εαν δεν διορθωθει παραυτα η κατασταση θα παω στην πρωτοβαθμια και στον εισαγγελεα και θα κανω ασφαλιστικα μετρα εναντιον δασκαλων και γονεων. Και ω! Ως δια μαγειας κανεις δεν ενοχλησε το παιδι μου εκτοτε. Δεν ξερω ποιος ευθυνεται για αυτη την εξελιξη στα σχολεια, αλλα ως εκπαιδευτικος η ιδια, εχω ενα μονο να πω. Τα παιδια χρειαζονται αγαπη, ορια και σημασια. Αν τα κανουμε ως γονεις να νιωθουν σημαντικα, δε θα επιδιωξουν ποτε την προσοχη με λαθος τροπους. Δε θα μαθω το παιδι μου να χτυπαει για να αμυνθει. Θα το μαθω να ειναι δυνατο και να πιστευει στον εαυτο του. Θα το μαθω να διεκδικει τα δικαιωματα του σωστα κι οχι με τη βια. Θα πληγωθει γιατι η ζωη ειναι σκληρη. Αλλα θα ειναι ενας ανθρωπος αξιοπρεπης, με ηθος και αρχες. Να ειμαστε για τα παιδια μας το καλυτερο παραδειγμα. Κι οι εκπαιδευτικοι το ιδιο. Να μη κοιταμε να ερθει το μεσημερι να παμε σπιτια μας. Οι μαθητες μας ειναι παιδια μας. Ειμαστε υποχρεωμενοι να τους παρεχουμε αγαπη και ασφαλεια.