Είπαν στη μαμά του να τον αφήσει να πεθάνει κι εκείνος διέψευσε τους πάντες

Ο Claudio Vieira de Oliveira γεννήθηκε πριν από 37 χρόνια, στο Μόντε Σάντο της Βραζιλίας.

Οι γιατροί είπαν στη μητέρα του να τον αφήσει να πεθάνει από την πείνα γιατί δεν θα επιβίωνε πολύ. Ο λόγος; Ο Claudio γεννήθηκε πάσχοντας από αρθρογρύπωση, κάτι που παραμόρφωσε τα άκρα και το λαιμό του.

Η συγγενική αρθρογρύπωση είναι μία σπάνια πάθηση που προκαλεί συστροφή των αρθρώσεων σε διάφορα σημεία του σώματος, κατά τη διάρκεια της γέννας. Μπορεί να προκύψει λόγω περιορισμένου χώρου στη μήτρα, μυικών ή νευρικών ανωμαλιών, προβλήματα στο κυκλοφορικό σύστημα και άλλες ασθένειες της μητέρας. Η πάθηση αυτή εμφανίζεται μία φορά σε κάθε 3000 μωρά και συνήθως γίνεται αντιληπτή πριν από τη γέννα. Η κατάσταση βελτιώνεται μέσω φυσιοθεραπείας, ναρθηκοποίησης και χειρουργικών επεμβάσεων.

Ο Claudio όμως δεν άφησε την ασθένειά του να τον περιορίσει. Εργάζεται σήμερα ως λογιστής, ενώ οι ομιλίες του εμπνέουν το κοινό του.

«Από παιδί ήθελα να απασχολούμαι με κάτι και να εργάζομαι – δεν ήθελα να βασίζομαι εξ ολοκλήρου σε άλλους», λέει στη daily mail.

«Έχω μάθει να ανοίγω την τηλεόραση, να σηκώνω το κινητό μου, να ανοίγω το ραδιόφωνο, να χρησιμοποιώ το ίντερνετ, τον υπολογιστή μου, όλα αυτά τα κάνω μόνος μου».

Ο Claudio γράφει με το στόμα, ενώ χρησιμοποιεί τα χείλη του για τα τηλέφωνα και το ποντίκι του υπολογιστή. Μπορεί επίσης να περπατήσει στην πόλη χάρη σε ειδικά σχεδιασμένα παπούτσια.

Στο σπίτι του, η μητέρα του Claudio τον μεγάλωσε σα να ήταν ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος.

«Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να τον διορθώσουμε και πάντοτε θέλαμε να κάνει τα καθημερινά πράγματα που κάνουν όλοι. Γι’ αυτό και έχει τόση αυτοπεποίθηση. Δεν ντρέπεται να περπατήσει στην πόλη – τραγουδάει και χορεύει».

Στα 8 του χρόνια, ο Claudio έμαθε να περπατάει με τα γόνατα. Ως τότε, τον κουβαλούσαν οι δικοί του. Η οικογένειά του άλλαξε μάλιστα το δάπεδο του σπιτιού ώστε να μην πληγώνεται.

Το κρεβάτι, οι πρίζες και τα φωτιστικά στο δωμάτιό του είναι χαμηλότερα απ’ ό,τι συνήθως για να μπορεί να εξυπηρετείται μόνος του.

Λόγω των παραμορφώσεων στο σώμα του, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αναπηρικό καροτσάκι, αλλά έπεισε τη μητέρα του να τον αφήσει να πάει σχολείο για να μάθει μαζί με τα άλλα παιδιά.

«Όλη μου τη ζωή κατάφερα να προσαρμόσω το σώμα μου στις απαιτήσεις του κόσμου. Σήμερα, δεν με θεωρώ διαφορετικό. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν βλέπω τα πάντα ανάποδα. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που αναφέρω στις ομιλίες μου».