Κι έτσι έφτασε το τέλος

Γράφει η Charlotte Kitley για τη HuffPost UK

Η Charlotte αρθρογραφεί στη The Huffington Post UK από το 2013. Έφυγε δυστυχώς από τη ζωή την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου από καρκίνο του εντέρου. Αυτό είναι το τελευταίο post που ήθελε να μοιραστεί με τους αναγνώστες της.

[divider]

Πάντοτε ήμουν καλή στον προγραμματισμό. Μου αρέσουν οι λίστες, οι σημειώσεις και οι στόχοι. Είμαι πολύ καλή στο να ξεκινάω πράγματα, αλλά για να είμαι ειλικρινής, βαριέμαι πολύ εύκολα και χάνω γρήγορα το ενδιαφέρον μου μόλις περάσει ο αρχικός ενθουσιασμός.

Δεν είχα την πολυτέλεια να βαρεθώ τον καρκίνο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να παρατήσεις αν δεν σου αρέσει μια μέρα να το κάνεις. Δεν υπάρχει κάποιος διακόπτης που μπορείς να κατεβάσεις από τη μία μέρα στην άλλη. Τουλάχιστον όχι για μένα. Από την πρώτη μου μέρα ως καρκινοπαθής, έκανα κάθε εξέταση, πήγα σε κάθε ραντεβού. Δοκίμασα κάθε θεραπεία που μου προσφέρονταν, από τις πιο τυπικές ιατρικές θεραπείες, ως το να τρώω cottage cheese, να κάνω βελονισμό και να πίνω χυμό λαχανίδας. Ο καρκίνος έγινε η ζωή μας. Οι διακοπές, τα κουρέματα, τα μαθήματα με ελικόπτερο όλα προγραμματίζονται ανάλογα με το πόσο καλό ή κακό ήταν εκείνο το Σαββατοκύριακο χημειοθεραπείας. Ο Danny και η Lu, ως αθώοι παρευρισκόμενοι, ήταν προστατευμένοι στην παιδική τους ηλικία, αλλά η ζωή τους υπαγορεύονταν επίσης από τις διάφορες θεραπείες μου. Είναι το μόνο που γνώριζαν και ελπίζω πως κατάφεραν να μεγαλώσουν και να γίνουν καλά, ευγενικά και λατρεμένα παιδιά.

Η αθωότητα από την οποία τα προστατεύαμε είχε αρχίσει πλέον να αποκαλύπτεται. Ύστερα από τα γενέθλιά μου, άρχισα «να μην αισθάνομαι καλά». «Πεταχτήκαμε» στο νοσοκομείο όπου μου έκαναν τις συνηθισμένες εξετάσεις. Δυστυχώς, συγκρίνοντάς τες με μία πρόσφατη μαγνητική, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Δεν είχαμε πλέον να προγραμματίζουμε τις θεραπείες κάθε μήνα και να έχουμε στο τέλος κάποιους μήνες ανάπαυλας. Μου έδιναν μέρες, ίσως κανά δυο βδομάδες για να ζήσω. Δεν ήταν κανονικά να φύγω από το νοσοκομείο, αλλά με κάποιο τρόπο το καταφέραμε την τελευταία στιγμή και επέστρεψα σπίτι, για να περάσω τον λιγοστό χρόνο που μου απόμενε με τα λατρεμένα μου παιδιά και τον στοργικό μου σύζυγο.

Καθώς το γράφω αυτό, βρίσκομαι καθισμένη στον καναπέ, δεν πονάω πολύ και είμαι απασχολημένη κάνοντας διάφορα μικρά projects, οργανώνω τις λεπτομέρειες της κηδείας μου και προσπαθώ να πουλήσω το αυτοκίνητό μου. Ξυπνάμε κάθε πρωί, ευγνώμονες που έχω τη δυνατότητα να αγκαλιάσω και να φιλήσω τα μωρά μου.

Καθώς το διαβάζετε αυτό, δεν θα βρίσκομαι πλέον εδώ. Ο Rich θα προσπαθεί να ξαναβρεί το βήμα του, να συνεχίσει, μέρα με τη μέρα, γνωρίζοντας πως δεν θα ξυπνώ πια στο πλευρό του. Θα με βλέπει αν είναι τυχερός σε κάποιο όνειρο, αλλά στη λιακάδα του πρωινού το κρεβάτι θα είναι άδειο. Θα βγάλει δυο κούπες από το ντουλάπι, συνειδητοποιώντας πως έχει να φτιάξει καφέ για έναν. Η Lucy θα χρειάζεται κάποιον να τη βοηθήσει να φτάσει το κουτί με τα λαστιχάκια της, αλλά δεν θα υπάρχει κανείς να της πλέξει τα μαλλιά. Ο Danny θα έχει χάσει έναν από τους αστυνομικούς Lego που έχει, αλλά κανείς δεν θα γνωρίζει ακριβώς ποιον και πού να ψάξει. Εσείς θα αναζητάτε το νέο μου άρθρο στο blog μου. Αλλά δεν θα υπάρχει άλλο, αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο.

Έτσι λοιπόν αφήνω ένα ανοιχτό, άδικο, σκληρό και ανούσιο κενό, όχι μόνο στη γειτονιά μου, αλλά και σε όλα τα σπίτια, στις σκέψεις και στις αναμνήσεις των άλλων αγαπημένων, των φίλων και των οικογενειών τους. Λυπάμαι γι’ αυτό. Θα ήθελα πολύ να είμαι ακόμη μαζί σας, να γελάμε, να τρώω το παράξενο, θαυματουργό φαγητό μου της τελευταίας στιγμής, να λέω τις χαζομάρες μου. Έχω πολλή ζωή ακόμα που θέλω να ζήσω, αλλά γνωρίζω πως δεν θα μπορέσω να το κάνω. Θέλω να είμαι εκεί για τους φίλους μου καθώς η ζωή τους προχωράει, να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να γερνάω και να γίνομαι μαγκούφα μαζί με τον Rich. Όλα αυτά μου τα στερούν.

Δεν τα στερούν όμως από σας. Γι’ αυτό, στην απουσία μου, σας παρακαλώ, παρακαλώ πολύ, ζήστε τη ζωή σας. Πιάστε τη με τα δυο χέρια, αρπάξτε τη, ταρακουνήστε τη και πιστέψτε αυτό που ζείτε κάθε δευτερόλεπτο. Λατρέψτε τα παιδιά σας. Δεν έχετε πραγματικά καμία ιδέα πόσο ευλογημένοι είστε που μπορείτε να τους βάζετε τις φωνές το πρωί για να βιαστούν και να πλύνουν τα δόντια τους.

Αγκαλιάστε τον αγαπημένο σας κι αν αυτός δεν σας αγκαλιάσει, βρείτε κάποιον που θα το κάνει. Όλοι αξίζουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Μην καταδέχεστε τίποτα λιγότερο. Βρείτε μία δουλειά που απολαμβάνετε, μην γίνεστε σκλάβος τη. Δεν θα γράφει η ταφόπλακά σας «Εύχομαι να δούλευα περισσότερο». Χορέψτε, γελάστε και φάτε με τους φίλους σας. Οι αληθινές, ειλικρινείς και δυνατές φιλίες είναι μια απόλυτη ευλογία και είναι επιλογή μας, δεν χρειάζεται να υπάρχει αφοσίωση μονάχα λόγω δεσμών αίματος. Επιλέξτε προσεκτικά και λατρέψτε τους με όλη την αγάπη που μπορείτε. Περιβάλετε τον εαυτό σας με όμορφα πράγματα. Η ζωή έχει αρκετό γκρίζο και στενοχώρια – αναζητήστε το ουράνιο τόξο και στολίστε τη ζωή σας μ’ αυτό. Υπάρχει ομορφιά στο κάθε τι, μερικές φορές χρειάζεται απλά να κοιτάξεις λιγάκι πιο προσεκτικά για να την ανακαλύψεις.

Αυτά λοιπόν από μένα. Ευχαριστώ τόσο πολύ για την αγάπη και την καλοσύνη που μου δείξατε με τον τρόπο σας τα τελευταία 36 χρόνια. Από τα κακά κορίτσια στο γήπεδο που με έσπρωξαν στις τσουκνίδες στα έξι μου ως τους θλιμμένους συζύγους που μου είπαν την περασμένη εβδομάδα τι έκαναν οι γυναίκες τους για να προετοιμάσουν τα μικρά παιδιά τους και όλους τους άλλους. Με βοηθήσατε με κάποιο τρόπο να γίνω ο άνθρωπος που έγινα.

Σας παρακαλώ, χρησιμοποιήστε τώρα αυτή την αγάπη που έχετε για μένα και μεταφέρετέ τη στον Rich, στα παιδιά μου, στην οικογένεια και τους κοντινούς μου φίλους. Κι όταν κλείσετε τις κουρτίνες απόψε το βράδυ, αναζητήστε εκείνο το αστέρι που θα είμαι εγώ – θα σας κοιτάζω από ψηλά απολαμβάνοντας μια pina colada και τρώγοντας ένα κουτί (πανάκριβα) σοκολατάκια.

Καληνύχτα, αντίο και ο Θεός να σας ευλογεί.

Charley xx