Σχολείο, αγάπη μου!
γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου
Η πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς πλησιάζει!
Πάρα πολλοί τώρα θυμούνται να δώσουν τις επετειακές εκπαιδευτικές συμβουλές τους -θα το ξαναθυμηθούν τις παραμονές των Πανελλαδικών (…)
Όπως και πάρα πολλοί θα τις ακούσουν τώρα με προσοχή και ξαφνικό ενδιαφέρον, αλλά γνωρίζουμε πως δυστυχώς θα τις έχουν ξεχάσει σε καμιά εβδομάδα (…)
Πχ, τώρα μας μαθαίνουν πως τα παιδιά μας πρέπει να τρώνε πολλά λαχανικά (και δεν εννοούν πίτσα με λαχανικά και πεπερόνι), όπως και να κοιμούνται νωρίς το βράδυ (καλά, κάτσε να αρχίσουν τα νέα σήριαλ και τα τάλεντ σώου και θα σου πω εγώ πού θα πάνε οι συμβουλές να εγγραφούν…)
Τώρα μαθαίνουμε πως εκτός από τάμπλετ και πανέξυπνα κινητά, υπάρχουν και τετράδια και μολύβια και γόμες, τα οποία δεν χρειάζονται φορτιστή και απαιτούν μια χειρονακτική εργασία διαφορετική από την πληκτρολόγηση.
Όπως επίσης δεν μαθαίνουμε ούτε καν τώρα πως -εκτός από τις βαρυσήμαντες και διανοουμενίστικες …καραπαπαγαλισμένες απόψεις πάνω σε παγκόσμια θέματα- πρέπει να μπορεί ένας 16χρονος, πχ, να περιγράψει με συνοχή και ειρμό, γραπτά και προφορικά, πώς τα πέρασε προχτές (…)
Κλπ κλπ…
Επίσης (πάλι με αφορμή τη νέα χρονιά) σε πολλούς ξυπνούν διάφορες σχολικές αναμνήσεις, με την ελπίδα και την προσπάθεια κάτι να έχει αλλάξει ή να αλλάξει (γιατί, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία –μετά από σας, που λένε)
Ας το ρίξουμε κι εμείς εδώ στις αναμνήσεις λοιπόν:
Πρώτη δημοτικού και μας ρωτά ένα πρωί η δασκάλα έναν έναν «εσένα τι κάνει ο μπαμπάς σου;». Έτυχε να είμαι η πρώτη στη σειρά…
– Καλά είναι, του έπεσε ο πυρετός, απάντησα απορημένη για το πώς είχε μάθει ότι ο μπαμπάς μου ήταν άρρωστος.
– Με κοροϊδεύεις, Σταματίνα; θύμωσε η κυρία.
– Όχι, αλήθεια, καλά είναι τώρα! επέμεινα εντελώς ανυποψίαστη.
– Σταματίνα, σοβαρέψου κι απάντησέ μου! Τι είναι ο μπαμπάς σου;
– (εντελώς μπερδεμένη, δεν ήξερα τι να πω ακριβώς) Είναι πολύ καλός, ψέλισα.
– (κουνώντας το κεφάλι με προφανή λύπη για την βλακεία μου) Τι δουλειά κάνει εννοώ, παιδί μου!!!
– Τέσσερις δουλειές κάνει, απάντησα ψιλοντροπιασμένη που δεν είχα πει το… σωστό πριν.
– Ααααααα, δεν αντέχεσαι, Σταματίνα! Στη γωνία γρήγορα!
(Από την ώρα που βρέθηκα ντροπιασμένη κι απορημένη στη γωνία δίπλα στο καλαθάκι με τα σκουπίδια, κατάλαβα τι περίπου θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω:
Κάτι διαφορετικό από αυτή τη «δασκάλα» -αλλά ταυτόχρονα και κάτι παρεμφερές.
Επίσης ως τώρα επιμένω να απαντώ ειλικρινά και κυριολεκτικά στην ερώτηση «τι κάνεις;» γεγονός που ενίοτε προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις.
Τις περισσότερες φορές, όμως, προκαλεί έκπληξη, η οποία εκφράζεται ποικιλοτρόπως:
Είμαι, πχ, κυρά μου, με πέντε σακούλες στο χέρι και σέρνομαι ή βήχω σαν να μην πω… ή το πρόσωπό μου είναι τούμπανο από το κλάμα, με συναντάς στο δρόμο και με ρωτάς «τι κάνεις;» …και πρέπει να απαντήσω «καλά!»; Ε όχι, δεν θα απαντήσω έτσι!
Όπως και στην ερώτηση «τι είσαι», θα πω «χαρούμενη», «άστα να πάνε» ή ότι …παίζει εκείνη τη στιγμή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα απαντήσω ποτέ αναφέροντας την επαγγελματική μου ιδιότητα. Την όποια ιδιότητα.
Σε κάθε περίπτωση (και για να το γενικεύσουμε), αν κάτι οφείλουμε είναι να είμαστε αυτό που είμαστε και όπως το είμαστε –χωρίς να σημαίνει πως δεν προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Α, και να προσθέσουμε και το «σ΄όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε», γιατί είμεθα λαός που τιμά την μουσική του παράδοση)
Τρία χρόνια μετά από το πρώτο περιστατικό, μπαίνει η δασκάλα στην τάξη –άλλη δασκάλα-, αποφασισμένη να μάθει αν έχουμε μάθει την κλίση των ουσιαστικών. Βγάλτε μια κόλλα χαρτί, που λένε…
«Να κλίνετε ένα ουδέτερο της αρεσκείας σας», έλεγε μια από τις εκφωνήσεις.
«Σιγά μην κλίνω το ίδιο που θα κλείνουν και οι άλλοι», σκέφτηκα του λόγου μου και αντί να κλίνω το «μωρό», μετά από ώριμη σκέψη έκλινα «το μπιμπελό» προτιμώντας το από το «κανώ»:
Το μπιμπελό, του μπιμπελού, το μπιμπελό, μπιμπελό, τα μπιμπελά, των μπιμπελών, τα μπιμπελά, μπιμπελά…
– Κωνσταντάτου, γιααα έλα στην έδρα, είπε χαμογελώντας η δασκάλα όταν έφερε τα γραπτά την άλλη μέρα.
Πλησίασα …εθνικά υπερήφανη που ο σκοπός μου είχε επιτευχθεί:
Είχα ξεχωρίσει –και όποιος με ξανάλεγε «χοντρέλα βαρέλα γεμάτη κρασί», θα είχα πια ένα σοβαρό επιχείρημα για να του τρίψω στα μούτρα.
– Άνοιξε το χέρι σου, με πρόσταξε!
– Τι; ψιθύρισα -και ως τώρα δεν έχω ξανανιώσει τόση και τέτοια έκπληξη.
– Δεν ρωτάμε «τι», «πώς» λένε τα ευγενικά παιδιά…γι’ αυτό και θα φας δύο, με ενημέρωσε η Κυρία.
– Την πρώτη γιατί θα την φάω; ρώτησα με ειλικρινή απορία.
– Γιατί εγώ δεν σηκώνω πλάκες! Μου απάντησε ρίχνοντας τρεις χαρακιές στην ανοιχτή μου παλάμη.
– Κυρία, κυρία, δύο είπατε! φώναξαν κάποιοι πονετικοί συμμαθητές μου.
– Η τρίτη ήταν για να μάθεις καλούς τρόπους, με διαφώτισε η …εκπαιδευτικός.
– Ακούς εκεί «τα μπιμπελά των μπιμπελών»! Αστειάκια να κάνεις με τους φίλους σου, Κωνσταντάτου.
Ακόμα τρία συμπεράσματα βγήκαν τότε από το τρις χαρακιασμένο μου χεράκι κι αυτά επίσης με ακολουθούν ως σήμερα:
1) Μπορείς να ξεχωρίσεις, αλλά όχι πάντα με τον τρόπο και για τον λόγο που θα επιθυμούσες -εν ολίγοις, ο κίνδυνος να ρεζιλευτείς πάντα καραδοκεί (κάνε τα κουμάντα σου)!
2) Ο κάθε είδους τζερτζελές είναι δεδομένος όταν κάποιος νομίζει πως κάνεις πλάκα, ενώ εσύ είσαι απόλυτα σοβαρός.
3) Η αξιολόγηση είναι ένα πιάτο που πρέπει να τρώγεται κρύο.
4) Οι φίλοι, η ομάδα και η αλήθεια είναι τελικά τεράστια κεφάλαια στην πλάση τούτη.
5) Μεγάλο σχολείο το σχολείο, όπως και να το κάνουμε!
6) Αλήθεια, γιατί πάμε στο σχολείο;
Καλές μας αρχές και συνέχειες -ολούθε!
![[Βίντεο] Η πρώτη μέρα στο σχολείο, μέσα από τα μάτια ενός νηπίου](https://eimaimama.gr/wp-content/uploads/2015/09/first-day-kindergarten-1200x800_c.jpg)
Τα χρονια που πηγα Ελληνικο σχολειο (μετα εφυγα για την αλλη πατριδα μου την Αγγλια -ευτυχως), ηταν τα χειροτερα μου. Δεν εχω ξαναζησει χειροτερη εμπειρια στη ζωη μου, πιο τραυματικη και που να μου εχει αφησει τοσα ψυχολογικα, που μεχρι και πριν απο κατι χρονια προσπαθουσα να λυσω για να γινω ανθρωπος με αυτοπεποιθηση. Απο που να πρωτοαρχισω? Απο τη φιλολογο που ειχε βαλει εμενα και αλλα 2 ατομα στο ματι και μας ντροπιαζε συνεχως, ενω διναμε ΣΩΣΤΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, μπροστα σε ολη τη ταξη επειδη δεν ταιριαζε με το λυσσαρι της? Τον δασκαλο Γεωγραφιας που ηταν ετοιμος να κοιμηθει στην εδρα ενω εμεις κουτσομπολευαμε και πετουσαμε χαρτακια? Τον εκφοβισμο ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ? Που δεν το επαιρνε κανενας σοβαρα? Μα κανενας? Το οτι με ειχαν κανει να κανω εμετο πριν παω στο σχολειο απο το αγχος των πανηλιθιων, αχρηστων καθηγητων που δε μας μαθανε απολυτως τιποτε, των παιδιων που ξεφευγαν χωρις τιμωρια με ΟΤΙ εκφοβισμο και αν εκαναν σε μενα και αλλους? Τον διευθυντη μας, ο οποιος ηταν ενας αυστηρος γερος 75 χρονων, θεολογος, με ΜΗΔΕΝ επαφη με την πραγματικοτητα των παιδιων της εποχης μου? Το οτι δεν ειχα ΚΑΜΙΑ ορεξη να ακουω τις βλακειες που μας ταιζαν στο μαθημα των Θρησκευτικων, αλλα επρεπε γιατι τοτε η απαλλαγη δεν επιτρεποταν? Το οτι η Ιστορια ηταν ουσιαστικα "Ποσο γαματοι ειμαστε εμεις οι Ελληνες και ποσο μπαζα ειναι οι ξενοι" και οτι δε μαθαινουμε ΤΙΠΟΤΕ για την ιστορια ΟΛΟΥ του κοσμου? Οτι δε μαθαινουν στα παιδια πως να συνταξουν ενα βιογραφικο, να συμπληρωνουν αιτησεις φορολογιας, τραπεζων, σεξουαλικη αγωγη, πραγματα που θα χρειαστουν ΠΡΑΚΤΙΚΑ στη ζωη τους μεθαυριο? Το οτι δεν καλλιεργειτε η κριτικη σκεψη, η λογικη, ο ορθολογισμος? Το οτι δεν ειναι διπλα στα παιδια που ξεχωριζουν σε καποια πραγματα και ειναι αδυναμα σε αλλα, ετσι ωστε να ενισχυσουν τα δυνατα τους σημεια και να εξισορροπησουν οσο μπορουν τα αδυναμα? Το οτι υπαρχει ΜΗΔΕΝΙΚΟ νοιαξιμο για την συναισθηματικη κατασταση των παιδιων και το οτι δεν καλλιεργειτε η αυτοπεποιθηση? Ενα ΑΙΣΧΟΣ ηταν το σχολειο για μενα, οσο πηγα εκει. Μαθηση μηδεν, καθηγητες επιπεδου μηδεν, συμπεριφορα μηδεν, ολα μηδεν γενικως. Μακαρι να ειχα καλυτερη εμπειρια στο Ελληνικο σχολειο. Μακαρι. Θελει μεγαλες, ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αλλαγες το ολο συστημα Παιδειας εκει και για αρχη, θα πρεπει το "Παιδειας και Θρησκευματων", να γινει σκετο "Παιδειας". Και να αρχιζει αυτη η αλλαγη να εφαρμοζετε και πρακτικα.
Καρδιά περιβόλι μου έκανες πρωί-πρωί. Αυτά φοβάμαι με τα δημόσια και το δικό μας (αυτό που θα πάνε) φαίνεται να είναι ακόμη χειρότερο από αυτό που περιγράφεις γιατί πέφτει ξύλο στο προαύλιο και δεν επεμβαίνει κάνεις. Έλεγα θα προσαρμοστούν τα παιδιά, αλλά αφού λες ότι ένα ψυχολογικούλι στο αφήνει ένα τέτοιο σχολείο αγχώθηκα τρελά. Απαλλαγή μπορεί να μπορούσες να πάρεις και τότε. Είμαι γενιά των αρχών του ΄80 και είχα στο σχολείο μου συμμαθητή με απαλλαγή στα θρησκευτικά. Και ήταν τόσο τυπικό το σχολείο που για να τη δώσουν υπολογίζω πως υπήρχε και τότε νόμος περί απαλλαγής.
Μικρή για εμένα το σχολείο ήταν το 2ο σπίτι μου, δεν ξέρω γιατί αλλά όλοι υποστηρίζουν πως ένα παιδί διαπλάθεται μόνο από την οικογένεια. Από προσωπική εμπειρία για εμένα αυτό είναι λάθος. Είχα την τύχη να έχω στο νηπιαγωγείο μια εξαιρετική νηπιαγωγό που ακόμα και τώρα 33 ετών που είμαι όταν την βλέπω υποκλίνομαι. Η δασκάλα στο δημοτικό ( διθέσιο τοτε, ειχε μεγάλο αγώνα αυτή η γυναίκα, 3 τάξεις μαζί ) ήταν ότι πιο όμορφο μπορούσε να μου συμβεί στα μαθητικά μου χρόνια. Στα διαλείμματα έφευγε και πήγαινε σπίτι της να μας φέρει το κέικ που είχε φτιάξει από βραδις και το είχε ξεχάσει. Ασχολούταν με τα παιδιά, ένα κοριτσάκι είχε τη μαμά του άρρωστη, έλειπε από το σπίτι και το έπαιρνε στο δικό της να φάει και να του κάνει παρέα. Ποτέ δεν σήκωσε χέρι πάνω μας, ποτέ δεν ύψωσε τη φωνή της. Είχε ένα μαγικό τρόπο όταν κάναμε σκανταλιές να μας συνεφέρει, ένα βλέμμα της αρκούσε. Πήρα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο. Κυρίως έμαθα να σέβομαι τον συνάθρωπο μου, να προσφέρω βοήθεια όπου μπορώ, να δέχομαι αλλά και να ασπάζομαι το διαφορετικό. Να μιλάω κομψά, να μιλώ στους μεγαλύτερους στο δρόμο..........Πολλά πάρα πολλά εκτός από μαθηματικά και ορθογραφία. Το μισό από ότι είμαι τώρα το οφείλω σε εκείνη. Είχε ανθρωπιά μέσα της και φιλότιμο. Την βλέπω και ακόμα νιώθω εκείνο τον σεβασμό και την αγάπη και την λαχτάρα να ανοίξει τα χέρια της και να μπω στην αγκαλιά της. Πάντα μου δημιουργούσε θετική σκέψη με το που άνοιγε το στόμα της και άρθρωνε τη πρώτη λέξη, το ίδιο κάνει και τώρα. Σπουδαία κληρονομιά εκείνη η δασκάλα που μας έμαθε πάνω από όλα να έχουμε ανθρωπιά μέσα μας.....................Τώρα; Πως είναι τώρα τα πράγματα στο σχολείο; Με αυτά που ακούω, μαθαίνω ή διαβάζω θα σας πω ένα μόνο. Το παιδί μου ξεκινά σε λίγες μέρες και με κυριεύει άγχος, πολύ άγχος για το μπιούλινγκ που αναμφισβήτα παιδιά από προβληματικά σπίτια ( με συγχωρείτε για τη λέξη αλλά δυστυχώς υπάρχουν προβληματικά σπίτια. Ξέρετε εκείνα τα σπίτια που οι γονείς μαλώνουν και σκοτώνονται μπροστά στα παιδιά, που βλέπουν βια και βια ). Φοβάμαι αν ο μικρός μου κάνει καμιά σκανταλιά πως θα τον αντιμετωπίσει η δασκάλα, άραγε σαν τότε που η δική μας με ένα γλυκό της χαμόγελο μας συνέτιζε ή με φωνές και τιμωρίες και διαπόμπευση; Ειλικρινά έχω αγχος. Δεν απαιτώ, δεν επιθυμώ το παιδί μου να γίνει επιστήμονας αλλά ένας καλός άνθρωπος που θα σέβεται τον συνάνθρωπο του. Σίγουρα παίρνει βάσεις από το σπίτι αλλά και το σχολείο αποτελεί ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για το χαρακτήρα του!!!!!!! Μιας και ο μικρός ξεκινά προνήπιο και όχι δημοτικό ή γυμνάσιο επικεντρώθηκα στο ψυχολογικό κομμάτι. Αργότερα στο μέλλον θα μπορώ να εκφέρω και άποψη στο μαθησιακό!!! Θυμάμαι όμως πως παιδιά με αντίξοες συνθήκες ( φτωχά, ξυπόλυτα, νηστικά ) έγιναν οι μεγαλύτερα επιστήμονες!!!
Τα ιδιωτικά απέχουν πολύ από την κατάσταση που περιγράφετε και με την οποία τρόμαξα πραγματκά. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δε θα μπορέσουμε να πληρώσουμε ιδιωτικό σχολείο, οπότε ας είμαστε τυχεροί και πέσουμε σε καλούς δασκάλους.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι στην εποχή τη δική μου τα ιδιωτικά ήταν τα σχολεία που πήγαιναν οι κακοί μαθητές για να μπορέσουν να πάρουν απολυτήριο, αν οι γονείς τους είχαν την οικονομική δυνατότητα. Πλέον είναι τα σχολεία στα οποία καταφεύγουν όσοι μπορούν, προκειμένου να γλιτώσουν το χαμηλό επίπεδο που μοιραία έχουν επιφέρει οι τόσοι πολλοί αλλοδαποί μαθητές (τουλάχιστον στην περίπτωση της δικής μου περιοχής) και η οικονομική κρίση. Αυτό το σχετικό με τους αλλοδαπούς, δεν το λέω με ρατσιστική διάθεση. Τι μου φταίει το αλλοδαπό παιδάκι αν η μαμά του και ο μπαμπάς του δεν μπορούν να το βοηθήσουν στο σπίτι? Αν, κατ' αρχήν, δεν μιλούν γρι Ελληνικά? Έτσι μοιραία το επίπεδο πέφτει.
Παρόλαυτά εγώ το παιδάκι μου θα το πάω σε Δημόσιο Σχολείο (ενώ θα μπορούσα να το πάω σε ιδιωτικό). Γιατί πιστεύω ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να μάθει κάποιος από νωρίς είναι και το πως ακριβώς είναι η κοινωνία στην οποία θα ζήσει (με τα καλά και τα άσχημα). Το ιδιωτικό σχολείο αυτό δεν μπορεί να το προσφέρει.
Στο ιδιωτικό ζεις στη φούσκα. Εγώ τα προηγούμενα 2 χρόνια έλεγα ότι μου έκανε κακό το ιδιωτικό γιατί είχα μάθει σε άλλες σχέσεις ανθρώπων εκεί μέσα, σε πιο οργανωμένα πράγματα και γενικά καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όταν έπεσα από τα σύννεφα (σε πολύ μεγάλη ηλίκια) είπα ότι έφταιγε και το ιδιωτικό και ότι δε θα ήθελα να στείλω τα παιδιά μου σε ιδιωτικό σχολείο. Τώρα που το ξεπέρασα αυτό και συμβιβάστηκα ότι δεν είναι φούσκα η ζωή, αλλά σημασία έχει εμείς πως τη ζούμε, θα προσπαθήσω πάρα πολύ να τα στείλω σε ιδιωτικό. Απ΄ό,τι φαίνεται είναι ανέφικτο μέχρι στιγμής, αλλά αν το μπορέσω θα το κάνω. Γιατί τελικά διαπιστώνω ότι τα πράγματα που πήρα ήταν πολλά περισσότερα από αυτά που έχασα γιατί δεν έζησα την κοινωνία έτσι ακριβώς όπως είναι από μικρή ηλικία. Και νομίζω ότι μαζί με την οικογένεια με καθόρισε και το σχολείο σαν άνθρωπο. Τελοσπάντων νιώθω πολύ τυχερή που είχα αυτό το σχολείο. Αν μπορείς να το κάνεις, θα σου έλεγα να το κάνεις. Και μάλιστα να κινηθείς στα παλιά ιδιωτικά σχολεία που έχουν ιστορία πολλών-πολλών χρόνων πίσω τους.
Αυτό που με φοβίζει πολύ στο ιδιωτικό (και μάλιστα σε αυτού του τύπου που λες) είναι ότι οι γονείς των παιδιών που φοιτούν εκεί είναι μια κατηγορία ανθρώπων που όταν εγώ ήμουν μικρή απεχθανόμουν. Κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με πολύ μεγάλη υπεροψία, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και χωρίς καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Τα έφερε η μοίρα να συναναστραφώ για κάποια χρόνια τέτοιους τύπους στην εφηβεία μου (και λίγο μετά) και σκέφτομαι ότι τα παιδιά τέτοιων ανθρώπων θα είναι ίδια και χειρότερα! Δεν θα ήθελα η κόρη μου να έχει επαφή με αυτόν τον "κόσμο"! Αφενός γιατί δεν έχει τίποτα καλό να της προσφέρει, αφετέρου γιατί το κοινωνικό status μας δεν είναι τέτοιο. Κι αυτό, όπως φαντάζομαι ξέρεις, μπορεί να αποβεί πιο μοιραίο κι από bullying! Μπορεί και να κάνω λάθος. Αλλά προς το παρόν έτσι το βλέπω.
Ισχύει αυτό και έχει διαφορά από σχολείο σε σχολείο. Εγώ τελείωσα ιδιωτικό που πήγαινε πιο νορμάλ κόσμος από άποψη οικονομικής άνεσης. Οπότε, δεν είναι ότι τα είχαμε όλα. Δεν υπήρχαν οικονομικά προβλήματα στις οικογένειες, αλλά πλούσιες δεν τις έλεγες. Επειδή όμως μετά έτυχε να έχω πολλούς τέτοιους συμφοιτητές σαν αυτούς που περιγράφεις, είδα ότι είχαν και ακόμη περισσότερα καλά τα δικά τους σχολεία. Μπορεί να μην ταίριαξα μαζί τους γιατί δεν είχα μάθει να συναναστρέφομαι τέτοιο κόσμο, αλλά είχαν μια αυτοπεποίθηση και μια κουλτούρα διαφορετική από αυτήν που είχα πάρει εγώ από το σχολείο μου και καμία σχέση με αυτή που σου δίνει ένα δημόσιο. Δε θέλω να παρεξηγηθώ σε αυτό που λέω και να ακουστεί ψωνισμένο, αλλά το να έχεις τελειώσει ας πούμε το κολλέγιο (δεν είναι το σχολείο μου) σου δίνει και πράγματα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις. Έχει και τα κακά που αναφέρεις, αλλά μπορείς να επιλέξεις τι θα κρατήσεις και τι θα απορρίψεις από όλο αυτό. Έχω γνωρίσει και παιδιά που πήγαν σε ακριβά σχολεία και δεν ήταν καθόλου ψώνια. Έχει να κάνει και με το σπίτι σου αυτό το πράγμα. Όπως λέει και μια φίλη μου που στέλνει το παιδί σε ιδιωτικό και ζορίζεται για να το κάνει αυτό, δεν κοιτάει τους σνομπ γονείς, επιλέγει για παρέα αυτούς που είναι σαν αυτήν και από εκεί και πέρα την ενδιαφέρει τι κερδίζει το παιδί της από το σχολείο. Το καλό είναι που έχεις την επιλογή, Την πας σε δημόσιο και αν τα δεις σκούρα την αλλάζεις. Στο δικό μας δημόσιο της γειτονιάς είναι πάρα πολύ σκούρα τα πράγματα (μάθημα δεν, βρισίδια, ξύλο, κοροϊδίες, σε μερικές τάξεις μέχρι 90% αλλοδαποί, τους οποίους οι αλλοδαπές μαμάδες που δεν είναι ζαμαν φου τους ονομάζουν κ_λ_οπαιδα και δε θέλουν να στέλνουν τα παιδιά τους εκεί). Ευτυχώς δεν είναι όλα τα δημόσια έτσι και ελπίζω το δικό μας να είναι η εξαίρεση και όχι το τυπικό δημόσιο σχολείο.
Εισαι σιγουρη οτι πεφτει το επίπεδο ? Γιατι εγω που μιλησα με εκπαιδευτικους στην Ελλάδα , και που βλεπω τα τελευταια χρονια την σημαια να την σηκωνουν αλλοδαποι , ακουω πως τα περισσοτερα παιδακια ειναι πανέξυπνα και προσπαθουν πραγματικά . Θα σου πω και ως αλλοδαπή την αποψη μου οπως το ζω εγω . Δεν είναι οτι δεν ξέρω γρι Γερμανικά αλλα εκ πεποιθήσεως προσπαθώ να μην βοηθάω την κόρη μου οταν κάνει τις ασκήσεις γερμανικών . Το νέο (?) παιδαγωγικό συστημα ούτως ή αλλως λεει πως δεν διορθωνουμε ορθογραφικά τα παιδιά και για τα 3 πρωτα χρονια θα γράφουν οτι ακουνε . Αν μιλησουμε βεβαια και για το καλυερο σχολικο συστημα αυτο της Δανιας , θα δουμε οτι εκει τα παιδια δεν κανουν ΚΑΘΟΛΟΥ εργασιες στο σπιτι , ουτε μαθήματα έξτρα και ομως ειναι απο τους καλυτερους μαθητες .
Είμαι σίγουρη γι' αυτό που λέω γιατί ο σύζυγός μου είναι εκπαιδευτικός και διδάσκει παιδιά του Λυκείου. Και αυτό το έχει αντιμετωπίσει πολύ. Οπότε φαντάσου τι γίνεται στο Δημοτικό που τα παιδιά ακόμα μαθαίνουν γραφή, ανάγνωση και γραμματική. Προφανώς δεν έχει να κάνει με την εξυπνάδα, αλλά με την μάθηση. Όσο commited και να είναι ο δάσκαλος η βοήθεια στο σπίτι από τους γονείς είναι απαραίτητη. Αν οι γονείς δεν μπορούν καν να μιλήσουν τη γλώσσα αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει πρόβλημα. Το ότι μπορεί να υπάρχουν και παιδιά αλλοδαπών που είναι αστέρια δεν αμφισβητείται με τίποτα (προφανώς) αλλά είναι η εξαίρεση (δυστυχώς)! Και όπως και να το κάνουμε, αν σε μια τάξη οι μαθητές που "χωλαίνουν" είναι πολλοί, το επίπεδο αναγκαστικά θα πέσει (αν υποθέσουμε ότι όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν όπως πρέπει!). Αυτό με την πάροδο των ετών θα αλλάξει. Γιατί στην Ελλάδα η μετανάστευση είναι πολύ πρόσφατο γεγονός. Οι ξένοι που ζουν εδώ, όσο περνούν τα χρόνια θα εγκλιματίζονται όλο και καλύτερα. Και τα παιδιά των επόμενων γενεών θα ενσωματωθούν πολύ καλύτερα. Προς το παρόν όμως η κατάσταση είναι έτσι.
Ιωαννα μου το επίπεδο αρχικά πέφτει, γιατί θεωρούν πως αν γεμίσουν την διδακτέα ύλη με πιο δύσκολα και πιο "γεμάτα" βιβλία οι μαθητές θα ανεβούν επίπεδο. Δεν ξερω τι διδάσκει ο σύζυγός σου, αλλά έχει κάνει κι εκείνος παιδαγωγικά και ένα πράγμα που ξέρει είναι οτι ο εγκέφαλος των παιδιων δεν αναπτύσσεται γρηγορότερα ανά πενταετία. Όσο περισσότερα ερεθίσματα κι αν έχουν τα παιδιά σήμερα, δεν γίνεται να βάλεις τα μαθηματικά της Α Γυμνασίου στην Ε δημοτικού...Πριν κάποια χρόνια μου είχε έρθει στο φροντιστήριο αντίστοιχα μια κοπέλα απο εκδοτική, για να με πεισει να εχω τα βιβλία της στις ταξεις μου. Ανοίγοντας το βιβλίο της B Senior ειδα ύλη που ήταν για παραπάνω επιπεδο. Εκείνη άρχισε να μου λέει περί ευρωπαϊκών πλαισίων και εξετάσεων και νόμιζε ότι μιλάει με καμιά άσχετη. Υπάρχει μια γενική τάση να βάζουμε στις τάξεις στην Ελλάδα ύλη που είναι "ανεβασμένου" επιπέδου, αλλά χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Από το feedback που έχω απο σχολεία του εξωτερικού (μέχρι και ακριβά ιδιωτικά στο Qatar) οι μαθητές μας είναι δύο με τρεις τάξεις παραπάνω στην αντίστοιχη ηλικία των μαθητών του εξωτερικού. Και όλα αυτά. για τι; Οι μαθητές μας ειναι μονίμως αγχωμενοι, μονίμως ξενυχτισμένοι για να μάθουν κάτι που θα ξεχάσουν αμέσως μετά την εξέτασή τους και δεν γνωρίζουν βασικά πράγματα. Κάνουμε έκθεση στα Αγγλικά και τους μαθαίνω πως να κάνουν παράγραφο και είναι μαθητές Λυκείου. Δεν μπορούν να φτάσουν από το επιχείρημα Α στο επιχείρημα Β συνδέοντας προτάσεις με συνοχή και δεν είναι ικανοί να βγάλουν ένα συμπέρασμα της προκοπής. Η Αναστασία παραπάνω τα λέει πολύ ωραία για τα παιδιά που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με πραγματικές καταστάσεις. Προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά μας πιο μορφωμένα και τα κάνουμε πιο "χαζά"....Ώρες ώρες μου φαίνεται ότι ετοιμάζουμε ανθρώπους μηχανές που θα χειρίζονται απλά μηχανηματα. Και δυστυχώς με τέτοια "βοηθήματα"-βιβλία ο καθηγητής δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα στο σχολείο. Για να γίνει σωστή δουλειά πρέπει να χρησιμοποιήσει δεκάδες βπηθήματα και να ανατρέξει σε δεκάδες πηγές. Κάποτε η καθηγήτρια των αρχαίων στην τάξη μας έλεγε ότι δεν υπάρχουν τελειοι μαθητές. Πως καθένας έχει τις δικές του "αρετές". Είπε για τον έναν και για τον άλλον ότι είναι καλοί σε αυτό το μάθημα ή έξυπνοι και για μένα είπε ότι έχω κριτική ικανότητα...και νόμιζα ότι απλά ήθελε να είναι ευγενική μαζί μου και να μην με εκθέσει. Τελικά όμως διαπιστώνω ότι είναι κάτι που με έχει βοηθήσει απίστευτα στην ζωή μου και πως δυστυχώς το σχολείο δεν βοηθά τους μαθητές να αναπτύξουν κριτική ικανότητα. Και αν κάποιος καθηγητής θελήσει να κάνει ένα βήμα παραπάνω στο μάθημά του για να έχει καλύτερο αποτέλεσμα, απλά δεν έχει καμία βοήθεια από πουθενά. Το επίπεδο για μένα πέφτει επειδή όλο το εκπαιδευτικό σύστημά μας περιστρέφεται γύρω από το πως θα μπει κάποιος στο πανεπιστήμιο και οχι γύρω από το να δώσει εφόδια ζωής στους μαθητές. Τι να το κάνει όλο αυτό κάποιος που δεν θέλει να μπει στο πανεπιστήμιο. Σίγουρα οι προικισμένοι μαθητές θα επωφεληθούν (αλλά κι αυτοί θα γίνουν δυστυχώς εξαρτήματα μηχανής τελειώνοντας τις σπουδές τους), οι μέτριοι θα πιεστούν παραπάνω, αλλά οι αδύνατοι θα φανούν ακόμα πιο αδύνατοι και ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν θα έχει μάθει κάτι χρήσιμο στην ζωή του. Τι να το κάνω να θυμούνται πχ κάθε ημερομηνία και να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια κάθε 28η Οκτώβρη και 25η ΜΑρτίου, αν δεν μπορούν να διακρίνουν πως σήμερα πχ τρωγόμαστε ενώ έπρεπε να είμαστε ενωμένοι, όπως έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία μας ενώ αντιμετωπίζαμε "κοινό εχθρό"; Να μάθουν από το λάθος αυτό και να γίνουν καλύτεροι από αυτό... Και κάτι τελευταίο...έχω μαθητές που πάνε σε πανάκριβα ιδιωτικά (μέχρι και κολέγιο Αθηνών) και έρχονται σε εμένα για αγγλικά και κάνουν και δεν ξέρω πόσα άλλα ιδιαίτερα στα Ελληνικά...Οπότε για μένα οι πίσίνες, οι δραστηριότητες και οι εκδηλώσεις είναι καλές μεν, αλλά δεν αξίζουν 10 μισθούς αν είναι το παιδί να κάνει ιδιαίτερα κι αλλού...
Kάνουν Ελένη αρκετοί μαθητές ιδιωτικών πάρα πολλά εξωσχολικά μαθήματα. Εγώ όμως, αν είχα να πληρώσω θα έδινα 10 μισθούς γιατί θεωρώ πως αξίζει το περιβάλλον (από καθηγητές και μαθητές) και η οργάνωση που σου δίνεται μέσα σε ένα τέτοιο σχολείο. Είχα τη μαμά μιας φίλης μου που έκανε ιδιαίτερα σε 2 όχι και τόσο καλούς μαθητές του κολλεγίου και από αυτούς κρίνοντας είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι το σχολείο δεν άξιζε τα λεφτά του. Όταν έτυχε να πάμε όλοι μαζί σε μία εκδήλωση του σχολείου, είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό και έλεγα πως τέτοιο ήθος, κέφι και οργάνωση οι δικοί της μαθητές στο δημόσιο (σε καλόφημο δημόσιος ακριβής γειτονιάς) δεν είχαν ούτε κατά διάνοια. Δυστυχώς, τα αξίζουν τα λεφτά τους αυτά τα σχολεία και μακάρι και όλοι οι καθηγητές των δημοσίων να ξέφευγαν από τη δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία και να είχαμε και τέτοια δημόσια σχολεία. Δεν πας για τις πισίνες και τις εκδηλώσεις εκεί. Αυτά είναι τα τελευταία που μετράνε.
Αυτό που με αγχώνει τρελά με τα δημόσια είναι ότι η εκπαίδευση είναι καθαρά θέμα τύχης, αν θα πέσεις στον καλό ή στον κακό δάσκαλο. Ενώ, στο ιδιωτικό δάσκαλος να μην κάνει μάθημα και να βαριέται που ζει υποθέτω πως πολύ δύσκολα θα συναντήσεις γιατί κάποιος γονιός θα παραπονέθηκε και θα τον έδιωξαν. Τη μονιμότητα μερικών δασκάλων που μπήκαν στο δημόσιο και άραξαν φοβάμαι. Αν ο δάσκαλος φυσάει, όσα μη συνεργάσιμα παιδιά κι αν έχει η τάξη κάπως θα τη σώσει την κατάσταση. Αν οι μαθητές κολοβαράνε και σου λέει και ο δάσκαλος εγώ θα τους τα μάθω? (περίπτωση του σχολείου που πιθανότατα θα πάνε τα παιδιά μου) νομίζω είναι χαμένη από χέρι η κατάσταση. Με τρομάζει τόσο το ότι θα πάνε σε αυτό το σχολείο που στο προαύλιο πέφτει ξύλο χωρίς να τρέχει μία που θέλω να μείνουν για πάντα στο προνήπιο. Θα επιζήσουν και θα προσαρμοστούμε και θα προσπαθήσουμε και ορισμένοι γονείς ελπίζω, αλλά αγχώνομαι ήδη πάρα πολύ.
Ναι,σε αυτο εχεις δικιο. Στο ιδιωτικό υπαρχει έντονα αυτο που λειπει απο το δημόσιο και δεν ειναι τόσο αυτο που λες απο τους καθηγητές, αν και σε αυτο που λεω εκείνοι ειναι που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορα. Δεν θέλω παλι να δείξω οτι τους υπερασπίζομαι,αλλα οταν εχεις να κανεις με την απόλυτη έλλειψη βοήθειας απο το υπουργειο, οταν πλέον πρέπει να βάζεις λεφτά απο την τσέπη σου ακομα και για φωτοτυπίες και οταν εχεις να κανεις με γονείς που απλα μπλέκονται όλη την ώρα, απλα κάποια στιγμή ξενερωνεις. Ξέρω άτομα που μπήκαν με κέφι και όρεξη για δουλεια και πέρα απο αυτα είχαν και να αντιμετωπίσουν και σαμποτάζ απο συναδέλφους και εχουν χάσει κάθε όρεξη για δουλεια. Αυτο που θεωρω οτι εχουν πάντως πολυ έντονα τα ιδιωτικά με όλες αυτές τις δραστηριότητες ειναι οτι αποτελούν μια μικρη κοινωνία για τους μαθητές, οι οποίοι δένονται μεταξύ τους και μαθαίνουν και αλλα πέρα απο Μαθηματικά ή ιστορια.
Και οσο για τα ιδιαίτερα ή τα φροντιστήρια που έλεγα...είχα μέχρι και πέρυσι (γιατι απο φέτος δεν λειτουργεί το φροντιστήριο) μαθητές που έκαναν αγγλικά καθημερινά στο σχολειο και ερχόντουσαν σε μένα. Σκεψου μια χρονια είχα μαθητές που έδιναν για πτυχίο στα αγγλικά (αυτοι απο το κολέγιο που σου έλεγα) των οποίων οι γονείς τα έσκαγαν κανονικοτατα για αγγλικά και γερμανικά στο σχολειο, υποτίθεται σε τμήματα "ολιγομελή" με 10 μαθητές κι ωστόσο έρχονταν σε μένα για ξένες γλώσσες...
Ελένη, εύχομαι να έρθει σύντομα η μέρα που θα λειτουργήσεις πάλι το φροντιστήριό σου και να έχεις πάρα πολλούς μαθητές. Δυστυχώς, είναι πια ασύμφορο να συντηρείς επιχείρηση, αλλά ελπίζω αυτό να αλλάξει γρήγορα και να ξανακάνεις αυτό που αγαπάς. Και να ξανακάνουμε όλοι μας αυτό που αγαπούσαμε. Είναι πάρα πολύ μεγάλο κρίμα αυτή η κατάσταση. Τελοσπάντων, ας πάνε όλα καλά για όλους.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια στο άρθρο μου! Η επικοινωνία είναι πάντα μεγάλη χαρά! :-) Θα απαντήσω γενικά, με μερικές από τις σκέψεις μου διαβάζοντάς σας: Το σχολείο -και η εκπαίδευση γενικότερα- δεν είναι μονόπλευρο. Κι ούτε υπάρχει μόνον ένας "υπεύθυνος". Σαφώς υπάρχουν πολλοί κακοί εκπαιδευτικοί, όπως υπάρχουν και πολλοί εξαιρετικοί! Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς, το ίδιο και για τους μαθητές (χωρίς εδώ να αναφέρομαι σε θέματα βαθμολογίας...) Αλλά πάλι, όλοι ασχολούμαστε με το πρόβλημα μόνο, αφήνοντάς το να σκεπάσει όλα τα ωραία, αλλά και όλες τις ευθύνες των υπόλοιπων πλευρών -και τις δικές μας, από ένα σημείο κι έπειτα. Το παιδί δεν διαπλάθεται από το σχολείο. Η "δουλειά" ξεκινά από το μαιευτήριο ;-) Για ένα κακομαθημένο ή κακότροπο μαθητή δεν ευθύνεται το "σύστημα", μα εκείνοι που το μεγαλώνουν. Το παιδί δεν το χοντραίνει η δασκάλα, ούτε του επιτρέπει ο εκάστοτε υπουργός παιδείας να πηγαίνει τα μεσάνυχτα για ύπνο...κι ένα σωρό άλλα. Για το δάσκαλο που χασμουριέται ή στέλνει Sms σε διδακτική ώρα, δεν φταίει o κακός σχολικός σύμβουλος ή η κακή του μοίρα ούτε το μνημόνιο. Ούτε για τον καθηγητή που απαντά σε απορία με το "να ρωτήσεις στο φροντιστήριο". Ούτε φταίει για την άσχημη ζωή του (και την εξέλιξή του το παιδάκι) που ενώ δυσκολεύεται να μάθει να γράφει και να διαβάζει στη γλώσσα του, αντί να εντοπιστεί το πρόβλημα και να το βοηθήσουν, κάνουν πως δεν υπάρχει (...) και το φορτώνουν με άλλες δυο ξένες γλώσσες, συν μπαλέτα, ποδόσφαιρα, μουσικές, ζωγραφικές ....κι αυτό τη νύχτα βλέπει εφιάλτες, ενώ εμείς ονειρευόμαστε πως μεγαλώνουμε έναν πρωταθλητή ή μια σταρ (σε όλα) Δυστυχώς οι περισσότεροι θυμόμαστε τα άσχημα που μας έτυχαν. Μα δεν μας ορίζουν μόνο τα άσχημα -αυτό έλειπε! Δεν το επιτρέπουμε, λέμεεε! Η Ιωάννα μίλησε για μια "μάχη" που ετοιμάζεται να δώσει. Ε, αυτή η μάχη είναι συνεχής και πολύπλευρη. Και σε αυτήν δεν είναι πάντα βέβαιο το ποιος βρίσκεται απέναντι... O δάσκαλος, όσα (λίγα) και αν παίρνει, καλείται να είναι εκπαιδευτικός, χωροφύλακας, δικαστής, νοσοκόμος, ψυχολόγος, καλλιτεχνικός διευθυντής, βοηθός καντίνας και άλλα πολλά, ταυτόχρονα και απαιτητικά. Αυτά κι άλλα πολλά κι ο γονιός. Ο οποίος όμως δεν πρέπει να θυμάται το περιβάλλον όπου ζει καθημερινά το παιδί του επί 12 χρόνια, μόνο σε περίπτωση θεατρικού, βαθμών και κάποιων προσωπικών θεμάτων του παιδιού (όπου 9 στις 10 φταίνε οι άλλοι...) Η ζωή στην εκπαιδευτική κοινότητα (ιδιαίτερα στην εποχή μας) είναι τόσο πλούσια σε περιεχόμενο ή θα έπρεπε να είναι! Εκτός από την ορθογραφία, υπάρχουν και οι μη λειτουργικές τουαλέτες, πχ. Η έλλειψη θέρμανσης στα δημόσια. Η έλλειψη δασκάλων, το κτιριακό ζήτημα, το χαλασμένο φωτοτυπικό, οι κουρτίνες και ένα εκατομμύριο άλλα ψιλά ή χοντρά, όπου η βοήθεια και η παρουσία των γονιών είναι πολυτιμη και απαραίτητη. Όταν καλούνται οι γονείς στο σχολείο, κυρίως από γυμνάσιο και μετά, παρουσιάζεται μόνο ένα 10-15%. Όταν όμως υπάρχει ένας στριμμένος καθηγητής, το 90%..., θαρρείς και μια μια βαριά ουρολοίμωξη είναι πολύ μικρότερης σημασίας από δυο βαθμούς κάτω. Ή θαρρείς και πάμε σχολείο, μόνο και μόνο για να μπούμε στο Πανεπιστήμιο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οδηγούμαστε σε κάτι σαν αυτό που περιγράφει η Αναστασία (να ζητάς επιστημονικό συνεργάτη και να σου παρουσιάζεται μανικιουρίστα), δεν 'πα να έχεις το παιδί σου στο καλύτερο ιδιωτικό :-)
Εμενα πάντως καλό πράγμα δεν μου έτυχε στο σχολείο. Και τώρα σαν γονιός που θέλω πραγματικά να βοηθησω και έχω και την ορεξη και τις ιδέες μόνο σε τοίχο χτυπάω. Γιατι "οι γονείς δεν πρέπει να ανακτευονται στο σχολείο" (οταν ζητησα να οργανωσω και να λειτουργησω βιβλιοθηκη και λέσχη αναγνωσης) και "καλύτερα να μην μπλέξεις" (όταν ανακαλυψα παιδί που το κακοποιούσαν και το αφηναν νηστικό και ζήτησα να επέμβει το σχολείο στην πρόνοια) ναι υπάρχουν καλοί και κακοι εκπαιδευτικοί, αλλα ακόμα και οι κακοί εκπαιδευτικοί μπορούν να ακολουθήσουν κατα γράμμα τις οδηγίες του υποργειου και με ελάχιστο κόπο, εως καθόλου, να είναι τυπικά ενταξει στις υποχρεώσεις τους και τα παιδιά να ξυνονται και να βαριούνται. Το όλο "πρόγραμμα" εκπαιδευσης ευνοεί το να βγαινουν μετριότητες. Κανένα παιδί δεν αξιολογειται κανένα δεν ενθαρρυνεται. Κανεις δεν ενδιαφέρεται αν το παιδί που δυσκολεύεται στη γλώσσα είναι προικισμενο στα μαθηματικα με αποτέλεσμα το παιδι να ζοριζεται στη γλώσσα και να βαριεται στα μαθηματικά γιατι δεν μπορεί να ανεβει επίπεδο αλλα να παρακολουθει τη μετριοτητα προγραμμα της εκαστοτε τάξης, σ αρεσει δεν σ αρεσει αυτο θα γίνεις, μετριότητα. Σαν παιδί είχα τρομερη ευχέρεια στο διάβασμα και στο γραψιμο, ποτέ δεν χρειάστηκε να κάνω πρόβα για να να διαβασω κάτι, ποτε δεν δυσκολευτικα να αποτυπωσω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Αλλα στα μαθηματικα και γενικα στις θετικές επιστήμες ειμαι τραγικη, δεν εχω μυαλο για αριθμούς τι να κάνουμε. Δεν υπήρχε όμως κανένας τρόπος ούτε να λάβω έξτρα βοηθεια στα μαθηματικά ούτε να προχωρήσω στα Ελληνικά, οπότε βαριόμουν στα Ελληνικά γιατι συνηθως τα ήξερα και βαριόμουν στα μαθηματικά γιατι δεν τα ήξερα... Συν το bullying που εφαγα στο σχολειο (12 χρόνια διαρκως), εξακολουθω να προτιμω 12 χρόνια στρατό. Και βασικα ναι μονο για το πανεπιστημιο ετοιμαζει το σχολείο δηλαδη για τι αλλο ετοιμαζει για τη ζωη; Ελατε τωρα.... ποσα 18χρονα ξερετε που μπορουν να διαβασουν και να κατανοησουν τι γραφει η συμβαση εργασίας, ή να συνεννοηθούν με την τράπεζα, ή να διαπραγματευτούν την ενοικίαση ενός διαμερίσματος, ή να αλλαξουν λάστιχο στο αυτοκίνητο. Παπαγαλιζουν όμως την ύλη της ιστορίας (αλλο αχρηστο, μονο οι Ελληνες ηταν καλοι και όλοι οι άλλοι μπάζα), τη γραφουν και νομίζουν και ότι εκαναν το μεγαλύτερο επιτευγμα στη ζωή τους. Οσο πολυδιαστατο και αν είναι λοιπόν το πρόβλημα, όσο μοιρασμενες και να είναι οι ευθύνες κακα τα ψέμματα το σχολείο στην Ελλαδα είναι για τα μπάζα, δεν καταλαβα γιατι να μην είναι ο δάσκαλος "εκπαιδευτικός, χωροφύλακας, δικαστής, νοσοκόμος, ψυχολόγος, καλλιτεχνικός διευθυντής, βοηθός καντίνας και άλλα πολλά, ταυτόχρονα και απαιτητικά" Κανεις δεν είπε οτι το να γίνεις δάσκαλος είναι περίπατος με μεγάλες διακοπές, αν δεν μπορεί να ειναι όλα αυτα τα κουβαδακια και σε άλλη παραλία. Φυσικά και έχουμε όλοι ευθύνες αλλα ο τρόπος που αποδίδονται οι ευθύνες διαφέρει, δεν μπορείς να κάνεις ενα επάγγελμα (δεν ειναι λειτουργημα να εισαι εκπαιδευτικός, λειτούργημα κανεις μονο οταν δεν πληρωνεσαι) και να ριχνεις στους γονεις την ευθυνη για την ανικανότητά σου, ή να απαιτείς να μην σε αξιολογουν γιατι φοβασαι οτι θα σε βγαλουν σκάρτο. Τα ψαρια συνηθως βρωμανε απο το κεφάλι.
Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα λέτε, Αναστασία! Ακριβώς το ότι αυτά ισχύουν σε μεγάλο βαθμό, είναι που κάνει την ανάγκη της συνεχούς, ενεργής κι επίμονης (κι επίπονης) συμμετοχής σε κάθε επίπεδο απαραίτητη. Όλων των συμμετεχόντων στην διαδικασία...και χωρίς απλουστεύσεις και γενικεύσεις, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. (...Πριν από λίγα χρόνια, μια άριστη μαθήτρια μου παραπονέθηκε: Έχω βραβευτεί 3 φορές σε μεγάλους διαγωνισμούς, και όλοι ασχολούνται μόνο με τον ...χ που σπάει συνεχώς τα παράθυρα του σχολείου! (...)
κ. Τίνα μου είστε πολύ συμπαθής και πάντα διαβάζω τα κείμενά σας. Μου αρέσει η οπτική γωνία σας. Ο σύζυγός μου είναι εκπαιδευτικός (2βάθμιας) και αν ξεκινούσα να μιλάω για αυτά που "βλέπω" μέσα στον χώρο από τα μάτια του συζύγου μου, θα χρειαζόμουν ώρες!! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Το κακό δεν είναι μονόπλευρο. Όλοι έχουμε ευθύνη και πρωτίστως οι γονείς. Όταν είπα ότι ετοιμάζομαι να δώσω μάχη, δεν το είπα με τη λογική ότι πηγαίνω στο δημοτικό με τα σπαθιά μου ζωσμένα και όντας προκατειλημμένη ότι οι δασκάλες θα ταλαιπωρήσουν το παιδάκι μου. Το είπα με τη λογική ότι θα παλέψω για να έχει το παιδί μου την εκπαίδευση που δικαιούται και που του αξίζει κάνοντας ότι μπορώ (μεταξύ άλλων να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ το Σχολείο.. όπως κάνω τώρα και στον Παιδικό Σταθμό). Και το "ελπίζω να μη χρειαστεί" που είπα, σήμαινε ότι ελπίζω να είμαι τυχερή και να μην χρειαστεί να δώσω πολύ μεγάλες μάχες! Εγώ ένα πράγμα έχω αντιληφθεί τελικά: δεν αρκεί να παλεύει μόνο ένας ή λίγοι. Πρέπει όλοι να είμαστε εκεί. Και όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο πιο εύκολα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις κακοφωνίες που δημιουργούν αυτοί που δεν είναι. (Μου βγήκε λίγο αλληγορικό... αλλά καταλαβαίνετε πιστεύω τι εννοώ). Ελπίζω φέτος να καταφέρουμε να έρθουμε να σας δούμε και από κοντά! :)
Βεβαίως και καταλαβαίνω τι εννοείτε, Ιωάννα...γενικώς! Και συμφωνούμε. Ελπίζω να είστε από τις τυχερές! Σας ευχαριστώ και με χαρά θα σας περιμένουμε από τον άλλο μήνα! :-)
Τις χειρότερες αναμνήσεις της ζωής μου τις έχω από το Δημοτικό Σχολείο. Είχα τραγικά κακούς δασκάλους και πέρασα σχεδόν 6 χρόνια μέσα στον χλευασμό, την ντροπή και τις ξυλιές στα χέρια και δεν υπήρξε κανείς να με προστατέψει από αυτή τη λαίλαπα! Προφανώς οι δάσκαλοι της δεκαετίας του 1970-1980 ήταν έτσι. Σαν αυτό που περιγράφετε κι εσείς. Και με άλλους συνομηλίκους μου που το έχω συζητήσει έχουν παρόμοια άποψη. Το εκπαιδευτικό σύστημα εκείνης της εποχής και οι εκπαιδευτικοί ήταν για...τα μπάζα!!! Σήμερα, δεν έχω ιδέα (ακόμα) τι γίνεται. Η κόρη μου είναι 4 ετών και είναι στο προνήπιο. Αλλά η ιδέα του σχολείου και ότι το μονάκριβο λουλούδι μου θα πάει εκεί, μου προκαλεί αυθόρμητη αποστροφή. Ξέρω ότι δεν θα περάσει αυτά που πέρασα εγώ. Και το ξέρω γιατί θα είμαι εγώ εκεί, δίπλα της, every step of the way. Αντίθετα με την μαμά μου που δεν τολμούσε να αμφισβητήσει το σύστημα της εποχής, παρόλο που έβλεπε το παιδί της (εμένα) να υποφέρει. Δεν θα κάνω το ίδιο λάθος. Ετοιμάζομαι για μεγάλες μάχες. Ελπίζω να μην χρειαστεί.
Εμενα φτανει ως το Λυκειο. Απο 12 χρονια σχολειο (καλυτερα να εκανα 12 χρονια στρατο) εχω να θυμαμαι 2 καθηγητες και ένα δάσκαλο με συμπαθεια, όλοι οι άλλοι ήταν από μπάζα μέχρι για τα μπαζα. Απο την δασκαλα της α δημοτικου που πιστευε στη διαπαιδαγωγηση μεσω χαστουκιών (σε εξαχρονα) μεχρι τον παπακαθηγητη στην τριτη Λυκείου που μας είπε ότι το βιβλίο του Ζωροαστρισμού είναι το...."Τάδε Εφη Ζαρατούστρα". Μην Πω για τη φιλόλογο που εβαζε μεσα απο το βιβλίο το λυσσαρι του Πατακη και από εκει μας έκανε αναλυση κειμένου. Μην πω για τον διευθυντη στο γυμνάσιο που όταν παραπονεθηκα οτι με βασανιζαν στο διαλειμμα (Γεματουλα με γυαλια=η χαρα του μπούλη) μου είπε, "Ε κάνε και εσυ λίγο δίαιτα να μην σε βασανιζουν"....
Εμένα Αναστασία με σήκωσε ο δάσκαλος όρθια στην καρέκλα μου για να δει όλη η τάξη πόσο παχουλή είμαι και να παραδειγματιστεί! Με χρησιμοποίησε σαν το κακό παράδειγμα χοντρού παιδιού, για να δείξει στους υπόλοιπους πως θα γίνουν αν τρώνε πολύ! Και τότε δεν ήμουν καν παχύ παιδί! Απλώς ήμουν ψηλότερη και πιο ανεπτυγμένη από άλλους. Στην 4η Δημοτικού (που συνέβη αυτό το περιστατικό) φορούσα ήδη σουτιέν. Και στο τέλος της σχολικής χρονιάς μου ήρθε περίοδος για πρώτη φορά! Δεν μπορώ να πω ότι το σχολείο είναι τρόπος για να γεμίζουμε τον χρόνο μας. Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Αντιθέτως. Αλλά καλώς ή κακώς, το σχολείο είναι σε μεγάλο ποσοστό οι εκπαιδευτικοί! Κι αν κάποιοι από αυτούς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο έργο τους, το σχολείο για τους μαθητές τους μπορεί να γίνει ακόμα και κόλαση!
Διαφωνώ.Είναι θέμα εκπαιδευτικού.Ο γιός μου πρώτη δημοτικού γνωρίζει ορθογραφία και μάλιστα υπάρχει στην τσάντα του πάντα το τετράδιο γραμματικής με κανόνες. Υπάρχουν εξαιρέσεις!!! Υ.Γ Κ.Ζαχαρούλα σας ευχαριστούμε για την φιλαναγνωσία που μεταδίδεται στα παιδιά μας
Περίμενε πρωτα να δεις τι "εκπαιδευτικούς" θα έχει στη δευτερα-τριτη κλπ μέχρι να τελειώσει το Λυκειο και βλέπουμε....
Παμε σχολείο για να μην κ...βαραμε απο τα έξι ως τα 18 μας. Εγω αυτό καταλαβα. Οτι γνωση απεκτησα στη ζωη μου ήταν εκτός σχολείου. Ενταξει υπερβαλω, στο σχολειο εμαθα να γραφω να διαβαζω και να υπολογιζω τα ρεστα, τρίτη δημοτικου με το ζορι. Βλεποντας βεβαια αυτα που κάνουν τωρα τα παιδια μου ουτε αυτα τα μαθαινουν. Πρωτη Γυμνασιου και ακομα γραφουν τα ρηματα με ομικρον, και τον πληθυντικο με αλφα γιωτα. Οσο για μαθηματικά... αστα. Δεν συζηταω για άλλα, φτανουν να γινουν 18 χρονων και δεν ξερουν βασικους κανόνες υγιεινης, ούτε συμπεριφοράς, μην πω να τηλεφωνησουν για να περάσουν συνέντευξη για δουλεια, πανικος, νεα παιδια με πτυχια και μεταπτυχιακα και δεν ξερουν να διαβασουν όχι τη σύμβαση εργασίας αλλα ούτε την αγγελία (σε αγγελία για πωλητη επιστημονικών οργανων μου έστειλε βιογραφικο μανικιουριστα με προϋπηρεσια στα τεχνητα νυχια). Και μετα αναρρωτιόμαστε γιατι έχει 20% η χρυση αυγη, αμα η ιστορία σταματαει στο πόσο γαματοι ηταν οι βυζαντινοι (δεν ηταν) και πόσο γαματοι ηταν οι ηρωες του 21 (ουτε αυτοι ηταν) και αμα τα παιδια μεγαλώνουν νομιζοντας οτι ο ΒΠΠ ήταν "τοτε που νικησαμε τους Αλβανούς" τι περιμένεις? Προπερσι τεταρτη δημοτικού η Μικρη μου φερνει στο σπιτι εκθεση με αριστα, τη διαβαζω και μου πεφτουν τα μαλλια, ακόμα και στα αρθρα είχε λαθη. Την πάω στο δάσκαλο και του λεω γιατι δεν τα διορθωνετε? Βαθμολογηστε το νόημα αλλα να βλεπει και σωστα τις λέξεις. "αααα οχι δεν γινεται, η νεα παιδαγωγικη λέει οτι μονο στην ορθογραφια διορθωνουμε στα αλλα τα αφηνουμε να εκφραζονται". βεβαια μετα διαπιστωσα οτι κάποιες λέξεις ΟΥΤΕ ο δάσκαλος ηξερε πως γραφονται γιατι τις ειδα στον ΠΙΝΑΚΑ γραμμενες απο τον ίδιο ανορθογραφα. Οπότε τα παρατησα και κανουμε οτι δουλεια μπορουμε στο σπιτι.
Λίγο υπερβολικό μήπως είναι όλο αυτό? Εγώ γιατί δεν ένιωσα ότι πήγα σχολείο για να γεμίζω απλώς το χρόνο μου? Το σχολείο - πέρα από γνώσεις, που είναι τρελό να λέμε ότι δεν πήραμε γιατί με αυτές μπήκαμε στο πανεπιστήμιο και πάνω σε αυτά που ήδη είχαμε μάθει μάθαμε και τα υπόλοιπα - δε μας έμαθε τη φιλία, την αγάπη και άλλες αρχές και αξίες που μας είναι χρήσιμες ακόμη και σήμερα? Μπορεί να μην έπεσες σε καλό σχολείο, αλλά μην τα ισοπεδώνεις όλα. Δε νομίζω πως μόνο εγώ είμαι η ρομαντική που έχω κρατήσει σχέσεις ζωής μέσα από το σχολείο με συμμαθητές και λίγους καθηγητές που μας έδωσαν τόσα πράγματα και μας νοιάστηκαν σαν γονείς μας. Και είμαι κι εγώ πολύ ανορθόγραφη, αλλά αυτό το έπαθα μετά το σχολείο που έμπλεξα με πράγματα που δεν απαιτούν να είσαι καλός στην ορθογραφία. Οπότε, μόλις το εγκατέλειψα το άθλημα με εγκατέλειψε και αυτό. Εγώ τα θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία τα σχολικά χρόνια και νιώθω ότι πήρα από το σχολείο μου πολλά περισσότερα πράγματα από απλές γνώσεις αποστήθισης.
Πες τα βρε κοριτσάκια! Έχουν στριμώξει τς πιτσιρίκια στο σχολειο και τα έχουν φορτώσει ενα σωρό βιβλία που δεν τους μαθαίνουν απολύτως τίποτα! Κάναμε μετάφραση στα αγγλικά στο φροντιστήριο και κρατιιομουν με το ζόρι να μην διορθώνω και την ορθογραφία στα ελληνικά. Οσο για εκείνη την ρημάδα έκφραση έκθεση...ασε να παει...διδάσκονται θρησκευτικά και εξετάζονται σε μαθήματα οπως τα κείμενα και δεν ξέρουν βασικά πράγματα. Ιστορία, ορθογραφία....τους μιλάς για το ποιητικό αίτιο και νομίζουν οτι αναφέρεσαι σε ποιητή και δεν βρίσκουν καμια σύνδεση ανάμεσα σε αρτοποιείο, επιπλοποιο κλπ.... Αν είχα την δυνατότητα θα δίδασκα κάποια βασικά μαθηματα στο σχολειο οπως πχ ιστορία (και οχι οπως την έχουν τα σκατοβιβλια τους), αρχαία, εκθεση, μαθηματικά και φυσική οπωσδήποτε. Και στάνταρ θα υπήρχαν στο σχολειο μαθηματα οπως σεξουαλικη αγωγή, κοινωνική συμπεριφορά και καθημερινά γυμναστική και μουσική!
*Κοριτσαρα....την αυτόματη διόρθωσή μου μεσα με αυτόν τον διάολο που εχω μπλέξει!
Και αυτό είναι ένα θέμα. Το ΤΙ ακριβώς διδάσκονται τα παιδιά, ποια είναι τα μαθήματα και ποια είναι η ύλη τους. Όπως το λες. Από την Ιστορία, της οποίας τα βιβλία είναι εντελώς κακογραμμένα και με μια οπτική γωνία.. μην τη χαρακτηρίσω, μέχρι τα Θρησκευτικά που είναι παντελώς άχρηστο και ανούσιο μάθημα-χάσιμο χρόνου έτσι όπως γίνεται. Από τη γυμναστική που είναι η ώρα του παιδιού, μέχρι την έκθεση που ΔΕΝ διδάσκεται κατ ουσίαν! Αλλά και πάλι, ακόμα και αν το πρόγραμμα που ορίζει το υπουργείο Παιδείας ήταν το ιδανικό, αν ο δάσκαλος-καθηγητής είναι μπάζο δεν υπάρχει σωτηρία!
Δεν εχεις άδικο. Σαν εκπαιδευτικός ομως, αν και σε άλλο τομέα, εχω να καταθέσω το εξής. Πλέον οι γονείς ειναι κι αυτοι μέρος του προβλήματος κατα μεγάλο βαθμό. Ακομα κι αν πληρώνουν, οπως σε εμένα, πολλοί, μα παρα πολλοί δεν θέλουν να ακούσουν οτι το παιδι τους ενδεχομένως εχει κάποια δυσκολία ή οτι δεν διαβάζει, ενώ αν πχ αντιμετωπίσεις πρόβλημα συμπεριφοράς μεσα στην τάξη και προσπαθείς να τιμωρηθείς κάποιον μαθητή τα ακούς κι απο πάνω. Κι αυτα μου τα λενε οι ίδιοι οι μαθητές. Σε εμένα που ειμαι φροντιστήριο ο αλλος πληρώνει και θεωρεί μεν οτι εχει το δικαίωμα να κανει οτι γουστάρει και να πάρει το παιδι του να φυγει, ομως λόγω ξεκαθαρίσματος που γίνεται στην αρχή της χρονιάς ή δέχονται κάποια πράγματα ή οχι. Εχω διώξει μέχρι και μαθητή στην ουσία λόγω έλλειψης συνεργασίας απο πλευράς γονέα. Στο δημόσιο ομως ο καθένας το βλέπει ως τσιφλίκι του και οι μαθητές μου στο φροντιστήριο μου έχουν πει πολλές φορές οτι έρχονται γονείς των οποίων τα παιδιά παραβρέθηκαν ή εχουν κακή επίδοση και πως οι ίδιοι τα βάζουν με τον καθηγητή που έβγαλε πχ το παιδι απο την τάξη ή που το τιμώρησε. Καμια φορά νομίζω τα κατάλοιπα της εκπαίδευσης που είχαν οι γονείς (βιτσα, ξυλιες, σφαλιάρες, κράξιμο) μας εχουν φτάσει στο άλλο άκρο και έχουμε γονείς που παρεμβαίνουν στην μαθησιακή διαδικασία με τον χειρότερο τροπο για τα παιδιά τους...βάλε οτι όλοι πλέον βάζουν λεφτά απο την τσέπη τους μέχρι και για φωτοτυπίες και εχουν να κάνουν με ενα συστημα που τους υποβαθμίζει....βάλε και το οτι μερικοί δεν έπρεπε να εχουν γινει εκπαιδευτικοί....και να σου το ασκερι απο ακατάλληλους καθηγητές....