Δεν κακοποιούν μόνο οι άντρες τα παιδιά

γράφει η Emily Dugan για τον Independent

Στην γραμμή στήριξης παιδιών ChildLine, περισσότερες από 1 στις 10 κλήσεις αναφέρουν εκφοβισμό ή και σεξουαλική παρενόχληση από γυναίκες.

Ο Bill Jenkins γνωρίζει καλά πως πολλοί θεωρούν ότι μία γυναίκα είναι αδύνατο να βλάψει ένα παιδί. Η παιδική του ηλικία καθορίστηκε από τη σεξουαλική και σωματική κακοποίηση που υπέστη από τη θετή μητέρα του – κι όμως, όλα τα σημάδια της απόγνωσής του αγνοήθηκαν.

«Ήμουν οκτώ ή εννιά όταν η σωματική κακοποίηση μετατράπηκε σε σεξουαλική», θυμάται. «Ήταν την ώρα του μπάνιου – εκείνη όμως ήταν στο μπάνιο, όχι εγώ. Ήταν ανάρμοστο να την πλένω και να την αγγίζω και δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Καθόλου. Ήμουν παιδί. Με έβαζε να κάνω πράγματα για να αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη.

«Υπήρχαν τα σημάδια της δυστυχίας και του τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν έκανε κάτι. Θυμάμαι όταν ήμουν έξι, όταν με χτύπησε τόσο άσχημα στην πλάτη, που όλη η πλάτη μου είχε μελανιάσει και η δασκάλα του δημοτικού, η κυρία Cross, την είδε και δεν έκανε τίποτα. Έτσι ήταν».

Εγκατέλειψε το σπίτι του τέσσερις φορές. Στα 12 του, διένυσε μάλιστα με το ποδήλατο τη διαδρομή από το Chichester στο Λονδίνο για να δει τον πατέρα του, ο οποίος τον έστειλε πίσω την επόμενη μέρα. Κανείς όμως δεν εξέταζε το τι του συνέβαινε.

Σήμερα, ο κύριος Jenkins είναι 60 ετών, κατοικεί στο Berkshire και εργάζεται ως ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στον κλάδο της τεχνολογίας. Ελπίζει η ιστορία του να αφυπνίσει τον κόσμο και να δουν πως και οι γυναίκες, όχι μόνο οι άντρες, κακοποιούν σεξουαλικά τα παιδιά.

Τα νέα στοιχεία αποκαλύπτουν τον αριθμό των περιστατικών σεξουαλική κακοποίησης σε παιδιά από γυναίκες. Περισσότερες από 1 στις 10 κλήσεις που ανέφεραν σεξουαλική κακοποίηση στη γραμμή στήριξης παιδιών ChildLine τον τελευταίο χρόνο ήταν από παιδιά που είχαν κακοποιηθεί από γυναίκες.

Συνολικά, υπήρχαν 762 τηλεσυνεδρίες όπου ο θύτης ήταν γυναίκα – σε σύγκριση με τις 6004 περιπτώσεις όπου ο θύτης ήταν άντρας. Η έρευνα της NSPCC από το 2005 ανακάλυψε πως οι γυναίκες ευθύνονταν για «σχεδόν 5% όλων των περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδιά», αλλά οι πρόσφατοι αριθμοί κάνουν λόγο για πολύ υψηλότερο ποσοστό.

Ο Jon Brown, επικεφαλής του προγράμματος σεξουαλικής κακοποίησης της NSCPP, δήλωσε: «Οι κλήσεις που λαμβάνουμε στην ChildLine δείχνουν πως τα ποσοστά είναι υψηλότερα απ’ όσο νομίζαμε. Δεν είναι στα ίδια επίπεδα με τους άντρες θύτες αλλά είναι μάλλον περισσότερες από το 5% του συνόλου των περιστατικών. Αυτοί οι αριθμοί είναι ανησυχητικοί και δείχνουν την ανάγκη για μία καλύτερη κατανόηση της σεξουαλικής κακοποίησης από γυναίκες και τη σημασία που έχει η αντίληψη των προειδοποιητικών ενδείξεων – και την ανάγκη για κατάλληλα θεραπευτικά προγράμματα, τόσο για τα θύματα όσο και για τους θύτες».

Πιστεύει πως οι γυναίκες μπορούν συνήθως ευκολότερα να κρύψουν την κακοποίηση επειδή η κοινωνία δυσκολεύεται περισσότερο να δεχτεί πως είναι ικανές για κάτι τέτοιο. «Είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς λόγω των κοινωνικών συμπεριφορών. Επιπλέον, οι γυναίκες συμμετέχουν πιο ενεργά στην βασική και προσωπική φροντίδα των παιδιών από ό,τι οι άντρες και έτσι είναι δυσκολότερο να αντιληφθεί κανείς αν έχουν το κίνητρο ή εξαναγκάζονται στη διάπραξη σεξουαλικών αδικημάτων, μιας και είναι σημαντικός ο χρόνος που οι γυναίκες μένουν μόνες με τα παιδιά».

Ο χρόνος για φροντίδα που είχε η θετή μητέρα του κυρίου Jenkins μόνη της μαζί του ήταν αυτό που διευκόλυνε τόσο την κακοποίησή του. «Δεν υπήρχε μία μέρα που να περνούσε και να μην ήμουν τρομαγμένος», θυμάται. «Αυτό το απαίσιο αίσθημα στο στομάχι κάθε φορά που πήγαινα σπίτι. Να μην γνωρίζω τη διάθεσή της, να μην γνωρίζω αν θα είχα προβλήματα».

Στην ηλικία των τριών ετών, η βιολογική του μητέρα βρισκόταν στο ψυχιατρείο και ο πατέρας του τον είχε εγκαταλείψει, μαζί με τα αδέλφια του, στους φύλακες του δικαστηρίου. Άλλαξαν τρεις με τέσσερις θετές οικογένειες προτού εγκατασταθούν στο Chichester με την οικογένεια που θα του έδινε μια στέγη και θα τον κακοποιούσε ώσπου να τους αφήσει στην εφηβεία τα ου.

Για εκείνον και τα αδέλφια του, η ψυχολογική κακοποίηση έκανε μεγαλύτερη ζημιά από τη σωματική. «Η ψυχολογική κακοποίηση δεν σταματούσε. «Δεν αξίζεις τίποτα», «Είσαι άχρηστος», «Δεν θα γίνεις ποτέ σου τίποτα».

«Η ψυχολογική κακοποίηση ήταν τόσο μεγάλη που στα 11 του χρόνια, ο αδελφός μου σηκώθηκε ένα πρωί απ’ το κρεβάτι και είχε ξεχάσει τελείως να διαβάζει και να γράφει. Έπρεπε να τα μάθει και πάλι από την αρχή. Πείτε μου: πόσο φρικτή θα πρέπει να ήταν η κακοποίηση για να έσβηνε τον εγκέφαλο ενός 11χρονου αγοριού;»

Τελικά, η κακοποίηση του έδωσε το κίνητρο να συνεχίσει τη ζωή του. «Ως έναν βαθμό, πιστεύω, με έναν τρελό τρόπο, πως έγινα επιτυχημένος επειδή κατέληξα να προσπαθώ να αποδείξω σε ανθρώπους που δεν ζουν πια πως δεν θα γινόμουν τα όσα μου έλεγαν».

Αποφασισμένος να σταματήσει την κακοποίηση, ο κύριος Jenkins ίδρυσε την Securus Software πριν από 12 χρόνια, η οποία έχει αναπτύξει ένα λογισμικό που καταγράφει την οθόνη του υπολογιστή όταν πληκτρολογεί κάποιος λέξεις κλειδιά που θα μπορούσαν να αποτελούν ενδείξεις εκφοβισμού ή κακοποίησης. Το λογισμικό αυτό χρησιμοποιείται σήμερα σε 3500 σχολεία και από 2 εκατομμύρια μαθητές, καθώς και στη Βρετανική αστυνομία για να ελέγχονται οι υπολογιστές των δραστών σεξουαλικών αδικημάτων. Αυτό, όπως λέει, είναι μόνο η αρχή.

Αυτό που επιθυμεί ο κύριος Jenkins είναι να κάνει την κοινωνία να έρθει αντιμέτωπη με όσα είναι ικανές να κάνουν μερικές γυναίκες. «Όλοι το κάνουν πέρα». «Όχι, όχι, όχι! Οι γυναίκες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό», λέει. «Με συγχωρείτε: ναι, μπορούν».