Ελληνική οικογένεια: όταν η ανάγκη βαφτίζεται αγάπη
αναδημοσίευση από το omada-aerostato.com
Ο Τρύφωνας Ζαχαριάδης, ψυχαναλυτικός θεραπευτής, απαντά στην ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά σε συνέντευξη του περιοδικού Αρμονία (11/2010), σε μία συζήτηση επάνω στο θεσμό της οικογένειας.
Ο θεσμός της οικογένειας, κρατά τα σκήπτρα. Είναι ο σημαντικότερος θεσμός του ανθρώπου και γιατί;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Ο βιολογικός ορισμός της οικογένειας δεν ανταποκρίνεται στην ευρύτερη διάστασή του, ούτε κοινωνιολογικά ούτε απόλυτα ψυχολογικά. Συχνά, άτομα χωρίς σχέσεις αίματος μπορούν να αποτελέσουν μία οικογένεια. Η λειτουργία της οικογένειας υπάρχει από τη στιγμή που δημιουργούνται δεσμοί στις σχέσεις των μελών της. Πράγματι, ο θεσμός διατήρησε τα πρωτεία του ισχυρά. Διατηρήθηκε, γιατί είναι ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε κάπου και να προσδοκούμε αυτό το «κάπου» να μας προσδώσει ασφάλεια, στήριξη, κατανόηση και αποδοχή.
Τι νόημα αποδίδετε στην έννοια της «δεμένης» ελληνικής οικογένειας; Μπορεί να «δέσει» το μέλλον των παιδιών της;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Είναι αλήθεια πως στον τόπο μας η δομή της «καλής» οικογένειας κρατά ιδιαιτερότητες, που έχουν σχεδόν πάντα σχέση με τις ανάγκες των γονιών. Διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους , δεν τους επιτρέπουν να αυτονομηθούν. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος (ώριμος) να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν τα «μικρά» μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται. Στατιστικά, οι «δεμένες» οικογένειες «δένονται» κυρίως από τις ανάγκες της μητέρας, που φυσικά δεν καλύπτονται από την συναισθηματική οντότητα του πατέρα-συζύγου. Η χειραφέτηση του παιδιού θυσιάζεται στο βωμό των γονεϊκών αναγκών. Δεν θέλουν, δηλαδή, να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο. Την ανάγκη τους, την βαφτίζουν αγάπη: «Μας λατρεύει και δεν θέλει να φύγει από κοντά μας»! Πιστέψτε με, όταν τα παιδιά «επιλέγουν για φίλους» τους γονείς, δεν αποκτούν εύκολα εραστές!
Ποιες άλλες παράμετροι ενισχύουν αυτό το φαινόμενο και «δικαιολογούν» τη συγκεκριμένη συμπεριφορά των Ελλήνων γονιών;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι εκτός από την ψυχοπαθολογία των ανθρώπων που δημιουργούν μια οικογένεια τέτοιου είδους, υπάρχει σχέση και με τις δύσκολες εποχές που βίωσε ο ελληνισμός τους τελευταίους αιώνες (τουρκοκρατία, Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εμφύλιος). Το υλικό αυτό ψυχολογικά μεταφράζεται από κοινωνική σε ατομική ανασφάλεια, φόβο και συναισθηματική ευαλωτότητα. Επομένως, υπήρξε βαθιά επιθυμία στην ελληνική κοινωνία να οριοθετήσει με υπερβολή έναν οικείο εσωτερικό χώρο, που θα κάλυπτε ότι δεν της πρόσφερε το εξωτερικό περιβάλλον. Με βάση αυτά τα δεδομένα, αναπτύχθηκε σταδιακά μια μορφή δεσμού που λειτούργησε στο πλαίσιο μιας ψυχοπαθολογίας. Ένας ικανός αριθμός ελληνικών οικογενειών κλείνει ασφυκτικά τον περίγυρό της, αντιμετωπίζει τους εκτός εστίας καχύποπτα και προκαλεί μια νοσηρή συνοχή στα μέλη της. Τα παιδιά συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν αποεπενδύουν από την πρώτη οικογένεια, ώστε να επενδύσουν συναισθηματικά στην καινούργια.
Γιατί, αφού θεωρητικά «αγαπάμε τα παιδιά μας» και προσπαθούμε να «τους τα δώσουμε όλα», δημιουργούμε τόσους πολλούς δύσκολους, ανώριμους και φοβισμένους ενηλίκους;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί την πρώτη πηγή από την οποία το παιδί αντλεί όλες τις γνώσεις του και τις συναισθηματικές εκδοχές του. Παιδιά όμως υπήρξαν κάποτε και οι γονείς. Αυτό σημαίνει πως για να διαμορφώσουν ένα ευτυχισμένο παιδί, προϋπόθεση είναι να έχουν ζήσει και βιώσει την ευτυχία από τους δικούς τους γονείς. Αναφέρομαι σε ένα είδος αναπαραγωγής συμπεριφοράς, δηλαδή μια αλυσίδα εκπαίδευσης συναισθηματικής, που μεταφέρεται ασυνείδητα από γενιά σε γενιά. Αν δεν αποφασίσει κάποιος να κόψει έναν κρίκο από αυτή την αλυσίδα, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς θα συνεχίσουν να κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά.
Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι κυριότερες δυσλειτουργίες των νέων οικογενειών;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Πιστεύω πως έχουν κοινό παρονομαστή με τις παλιές. Αναζητούν κώδικα επικοινωνίας που θα τους επιτρέψει να αγαπηθούν τα μέλη της, αλλά δεν τον βρίσκουν. Παλαιότερα, οι ρόλοι υπήρξαν περισσότερο «ξεκάθαροι» : ο άντρας φερόταν καταπιεστικά στη γυναίκα και εκείνη, αντιδρώντας, «ροκάνιζε» τη σχέση του με τα παιδιά. Σήμερα, με την εργαζόμενη γυναίκα, αλληλοκαταπιέζονται. Διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Στην ουσία, μιλάμε για ανώριμους συναισθηματικά γονείς που ψάχνουν ενήλικα συναισθηματικά παιδιά για να τους «νταντέψουν». Όλα αυτά καθρεφτίζουν και το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας: συναισθηματική ανωριμότητα.
Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση μιας γενικευμένης κρίσης, πώς βλέπετε να «στέκεται» η σύγχρονη μέση ελληνική οικογένεια; Μπορεί να λειτουργήσει σαν σάκος του κοινωνικού μποξ και πώς;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Κάθε φορά που οι «εξωτερικές» κρίσεις συναντούν τη μέση ελληνική οικογένεια, δημιουργείται μια μορφή εσωστρέφειας αντίστοιχη με αυτήν της «δεμένης» οικογένειας που σχολίασα. Όταν η πολιτεία ή η κοινωνία δεν ανταποκρίνονται στους ρόλους που θα έπρεπε να έχουν, όπως για παράδειγμα σήμερα με την οικονομική και άλλου είδους κρίση, διαχέεται ένα αίσθημα πανικού για το πώς θα «επιβιώσουμε», δηλαδή «ποιος θα μας αναλάβει». Ο κοινωνικός περίγυρος, αντί να λειτουργήσει σαν καλή μητέρα, μετατρέπεται σε μια σκληρή μητριά. Σε αντιστάθμισμα, η οικογένεια –έστω και με υπερβολή– αναλαμβάνει να παίξει ακόμα πιο «προστατευτικούς» ρόλους: «κλείνεται» στον εαυτό της. Το μόνο που μου προκαλεί ανησυχία στην εποχή μας είναι το αντανακλαστικό αποτέλεσμα της οικονομικής και συναισθηματικής μιζέριας. Η ανέχεια γεννά καινούργιες μορφές εξουσίας, και αυτές επηρεάζουν και την οικογενειακή επικοινωνία. Το παιχνίδι της εξουσίας, όταν δεν εκτονώνεται ικανοποιητικά στη σεξουαλικότητα, διοχετεύεται επιθετικά στις ανθρώπινες σχέσεις.
Στον καινούργιο αιώνα ποιες οι δομικές αλλαγές της οικογένειας και ποια τα βασικά στοιχεία της;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Κοινά στοιχεία συνεχίζουν να είναι όσα συνδέουν τα μέλη της οικογένειας , δηλαδή οι δεσμοί, βιολογικοί, νομικοί, συναισθηματικοί καθώς και αυτοί της οικογενειακής ιστορίας. Οι διαφοροποιήσεις έχουν σχέση με το οικογενειακό προφίλ. Ανατέλλει όλο και περισσότερο το είδος της μονογονεϊκής οικογένειας. Γυναίκες που επιλέγουν να αποκτήσουν παιδί χωρίς σύντροφο. Περισσότερα διαζύγια, όπου συνήθως το παιδί μεγαλώνει με τη μητέρα. Παιδιά που αποκτήθηκαν από άλλο γάμο. Άλλη παράμετρος, η «δανεική» μήτρα και η εξωσωματική διαδικασία. Κάποια παιδιά έχουν ένα βιολογικό γονιό, έναν κοινωνικό γονιό, ενώ υπάρχει ίσως ο δότης ή η δότρια που συντελεί στη γέννηση και απόκτηση τους. Γίνεται φανερό ότι αλλάζει η δομή της οικογένειας. Οι επιλογές μοιάζουν πιο «πολύπλοκες» και ταυτόχρονα πιο «χαλαρές», ενώ τα «ζευγάρια» λειτουργούν ως μοναχικές οντότητες. Ό,τι όμως κι αν αλλάξει, το αίτημα της ανθρώπινης ύπαρξης θα παραμένει ένα: να αγαπηθεί για να βιώνει ασφάλεια και αποδοχή.
Ο οικογενειακός θεσμός θα συνεχίσει να αντιστέκεται στις κρίσεις;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Η οικογενειακή ομάδα θα συνεχίσει να παίζει το σημαντικό ρόλο της. Η κρίση του θεσμού έχει μεγαλύτερη σχέση με τη συμπεριφορά του ζευγαριού. Στην ανθρώπινη συμπεριφορά, η ευχέρεια και η συνήθεια να πληγώνει ο ένας τον άλλο είναι ενδεικτική της εχθρότητας που διέπει την κοινωνική επικοινωνία. Είμαι όμως αισιόδοξος για την προσαρμοστική ικανότητα του θεσμού. Μπορεί τα οικογενειακά συμπτώματα να συμβολοποιούν το κοινωνικό άγχος, αυτό όμως μας επιτρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε τις αιτίες της όποιας δυσλειτουργίας…
Ποιος είναι τελικά ο πραγματικός προορισμός της οικογένειας; Και πώς μπορεί να επιτευχθεί;
Τρύφων Ζαχαριάδης: Οι γονείς επιλέγουν τη διδαχή της συντροφικότητας στα παιδιά τους και, ενώ πρέπει να τα διευκολύνουν συναισθηματικά να τους αποχωριστούν, τα προσκολλούν στη σχέση τους. Μας μοιάζει φυσική η αρχή (ικανοποίηση) και αφύσικο το τέλος (αποχωρισμός, θάνατος, ματαίωση). Ακούγεται απλό, αλλά η ευτυχία και η ωριμότητα –και των παιδιών και των γονιών– εξαρτώνται από τη συναισθηματική τους εκπαίδευση απέναντι στη συντροφικότητα και τον αποχωρισμό. Δοκιμάστε το!
[divider]
Πώς βλέπετε εσείς τον θεσμό της οικογένειας στις μέρες μας; Πιστεύετε ότι ακολουθούμε ένα παρωχημένο πρότυπο;
Διαβάζοντας τα σχόλια διαπιστώνω (εντελώς υποκειμενικά φυσικά) πόσο δίκιο έχει το άρθρο.... Ευχαριστούμε Thomas για το ωραίο άρθρο! Σίγουρα έκανε την διαφορά στα μυαλά εκείνων που ήταν έτοιμοι να το διαβάσουν και να το δεχτούν.
Ολες εσεις που θιχτηκατε...ειστε οι ιδιες που εδω μεσα εχετε παραπονα απο μαναδες πεθερες αδελφια απο τους αντρες σας.... αλλα αν σας τα πει καποιος αλλος με τον δικο του τροπο σας θιγουν τα ιερα και τα οσια. Οτι να'ναι...!!!!
Ολες εσείς που αντιδράτε λες και σας έθιξε προσωπικά, σε ποιου το προικώο μένετε, το δικό σας ή του άντρα σας? Κάθε πότε σας κρατάνε οι μανάδες κι οι πεθερές τα παιδιά? Κάθε πότε σας δίνουν δωράκια για να ορθοποδήσετε κι εσείς τους φιλοξενείτε? Και τα παιδάκια σας δεν έχουν τον όροφό τους έτοιμο στο σπιτικό σας? Που θιχτήκατε!
Αυτή η γενίκευση που κάνεις είναι εντελώς γελοία.
Γενίκευση καθόλου, μάλλον ρητορική ερώτηση αγαπητή μου!
αν κανεις τον κοπο να διαβασεις τα σχολια (οσων "θιχτηκαν" ) θα καταλαβεις οτι οι ανουσιες γενικευσεις στις οποιες αναφερεσαι δεν εχουν σχεση με την αρνηση των αναγνωστων του συγκεκριμενου αρθρου να ταυτιστουν με τις αποψεις του συγκεκριμενου αρθρογραφου...ο οποιος απο οτι ειδα παραπανω πολυ απλα προωθει το βιβλιο του... και απλα αν θες να ξερεις δεν μενω σε κανενα προικωο ουτε του μπαμπα μου ουτε του αντρα μου...και ναι η πεθερα μου μου κραταει τα παιδια οταν γυρναν απο το σχολειο.... και ναι διαφωνω με τις βλακειες που λεει το συγκεκριμενο αρθρο για τον λογο που ανεφερα παραπανω.
- Η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα που είτε έχεις είτε δεν έχεις. Αλλά μια αρετή, ένας τρόπος που επιλέγεις να ζεις και μπορεί κάποιος να έχει λίγη, νοθευμένη, πολλή, πάρα πολλή, ανιδιοτελή κ.τ.λ. Αν και το τελευταίο μόνος του ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κατορθώσει. -Το ότι ξεκινάνε κάποια πράγματα από ανάγκη , δεν είναι απαραίτητα και κακό. Ο άνθρωπος εξάλλου πολλές φορές είναι μαλθακός και δεν έχει τη δύναμη να καλλιεργήσει τον εαυτό του αν δεν παρουσιαστεί η ανάγκη να το κάνει. Πάντως γενικά μάλλον ωφελείτε ο άνθρωπος, ως χαρακτήρας, από τις δυσκολίες , τον κόπο , τον πόνο . Μέσα στην παραδοσιακή οικογένεια υπήρχαν οι προϋποθέσεις εκείνες που αν ήθελε κάποιος μπορούσε να φτάσει σε αληθινή αγάπη. - Η οικογένεια που περιγράφει ο συγγραφέας του άρθρου δεν νομίζω ότι είναι η ελληνική παραδοσιακή οικογένεια, αλλά η ελληνική οικογένεια μετά το '50 (στις αστικές κοινωνίες λίγο νωρίτερα, στις αγροτικές λίγο αργότερα) που προσπαθεί να βρει ισορροπίες μετά από τις επιδράσεις που δέχτηκε από τα κινήματα του φεμινισμού, της σεξουαλικής επανάστασης κ.α. Γενικώς η σύγχρονη ελληνική οικογένεια δεν ξέρει ποιες από τις παραδοσιακές αξίες πρέπει να κρατήσει και ποιες να αφήσει. π.χ. Κανένας Έλληνας γονιός δεν θέλει να πεθάνει στην μοναξιά σε ένα γηροκομείο, δεν ξέρει όμως πώς να κρατήσει κοντά του τα παιδιά του με υγιή τρόπο. -Η παλιά παραδοσιακή οικογένεια είχε ένα χαρακτηριστικό, που σπάνια τονίζεται από τους ερευνητές, που την προστάτευε από πολλά αρνητικά. Ήταν πολυμελής, πολύτεκνη. Και η πιο υπερπροστατευτική μάνα όταν έχει πολλά παιδιά μειώνει κατά πολύ τον άρρωστο υπερπροστατευτισμό της και τις ανασφάλειες της. -Και τέλος η διευρυμένη οικογένεια ήταν φορέας κουλτούρας, πολιτισμού, αξιών και ιδανικών τα οποία μεταφέρονταν στα νεότερα μέλη. Η σύγχρονη οικογένεια έχει αφήσει αυτήν την εργασία στην τηλεόραση. Είναι γνωστό εξάλλου ότι οι περισσότερες δικτατορίες στην ιστορία προσπάθησαν να χαλαρώσουν τους οικογενειακούς δεσμούς (γρήγορη απομάκρυνση των παιδιών από το σπίτι, πολλές ώρες σχολείο, υποχρεωτικές κατασκηνώσεις, νεολαίες κ.τ.λ.)ώστε τα παιδιά και οι νέοι να είναι ευάλωτοι στην προπαγάνδα τους.
Το αρθρο δεν βαλλει γενικα κατα της οικογενειας. Επισημαινει τα κακως κειμενα της ελληνικης οικογενειας που αφορούν στο κατα ποσον ωριμαζουν συναισθηματικά τα μελη της, στο κατα ποσον αυτη η οικογενεια ειναι καλος δεκτης εξωτερικών ερεθισματων κτλ. Και η πραγματικοτητα αυτο δειχνει. Πως οι γονεις δε θελουν να αποχωριζονται τα παιδια τους ακομα και σε μεγαλες ηλικιες. Τους φτιαχνουν διοροφα και τριοροφα, συμβιώνουν ολοι μαζι, ανακατευονται ενεργα στη ζωη τους. Τα παιδια απο την αλλη αδυνατουν να καταλαβουν πως δημιουργησαν αλλες οικογενειες, αφηνουν αυτη τη παρεμβατικοτητα να κατατρωει την σχεση τους με τον συντροφο τους κτλ. Αλλωστε ακομα και εδω μεσα ποσα και ποσα αρθρα για πεθερες, μανες, πεθερους κτλ δεν εχουν δημοσιευτει?
Στο σπίτι των γονιών σου μένεις μέχρι να τελειώσεις τις σπουδές σου. Μετά φεύγεις ακόμα κι αν πρέπει να μετακομίσεις σε υπόγεια γκαρσονιέρα με τρεις συγκάτοικους !!
ενα από τα πλεον ανουσια αρθρα που εχω διαβασει ποτε....χωρις αρχη,μεση και τελος. Το να διαβαζω εν κατακλειδι οτι η συναισθηματικη ωριμοτητα μιας οικογενειας οριζεται απο το ποσο ετοιμη ειναι να "...αποχωριστει τα παιδια της..." ειναι απλα και προσωπικα για μενα ο ορισμος της ανοησιας. Το αρθρο το διαβασα αλλα δεν αποδεχομαι τις αποψεις του συγγραφεα.
Ακούστε τι είπε το ατομο ! Παίζει ρόλο αν το παιδι παρει το ονομα του παππου ή της γιαγιάς.Σε χαλάει επιστημονα μου να έχει το ονομα του παππού και της γιαγιάς ; Θέλεις να έχει του γείτονα μάλλον,άντε ....το ψυχισμό το δικό σας πρέπει να τον τρωνε στη μάπα και οι γονεις.....
Όμως Ηλέκτρα, που έχεις θυμώσει, μην το παίρνεις προσωπικά γιατί η πλειοψηφία των οικγενειών στην Ελλάδα, είναι όπως περιγράφεται στο άρθρο: σκληροπηρυνική και οπισθοδρομική, με μέλη της ανθρώπους που αδυνατούν να αφήσουν περιθώρια χειραφέτησης και ωρίμανσης ο ένας στον άλλο. Πιθανώς η δική σου οικογένεια να αποτελεί εξέρεση. Πιθανώς η δική σου οικογένεια να είναι όντως αγαπημένη, ισοροπημένη και να δείχνετε σεβασμό ο ένας στην προσωπικότητα, τις επιλογές και τα όρια του άλλου. Όμως οι περισσοτεροι δεν είναι έτσι μέσα στις οικογένειές τους. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύουν την αγάπη με άλλα πράγματα και δεν μπορούν με τίποτα να το καταλάβουν. Μπορεί να σου ακούγεται κυνικό και σκληρό, αλλά είναι αλήθεια. Τέλος να προσθέσω ότι στην Ελλάδα του 2014 (going on 2015) είμαστε πααααρα πολλοί αυτοί που δεν θεωρούμε αναγκαίο και απαραίτητο να δίνουμε στα παιδιά μας τα ονόματα των γονιών μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπάμε. Αλίμονο. Εξ'αλου πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν δώσει στο παιδί τους το όνομα κάποιου που αντιπαθούν με μανία (μιας πεθεράς ή ενός πεθερού)?? Είναι αυτό απόδειξη σεβασμού και αγάπης? Όχι βέβαια.
Θαυμάστε ! http://www.youtube.com/watch?v=NJaMhRxdYFA όχι ότι διαφωνώ σε όλα αλλά το πάει σιγά σιγά να μας πει αυτό που θέλει να περάσει. Εμ στη Μπιλιω πήγε , τι να περιμένει κανεις ;Για προβολή του βιβλίου του πήγε.
Κανένας αριστεριστής σταλινικος θα είναι αυτός ο ξερόλας.
Κι εσύ καλή μου? Χρυσαυγίτισσα νοσταλγική να υποθέσω?
θιχτηκαν ολα τα φασιστακια....!!!!
Νομίζω πως αυτός ο κύριος περιγράφει την οικογένεια μου ...και τους φίλους μου ....και το χωριό μου ...... Το θέμα είναι , αν περιγράφει και εμένα ...πως θα με βοηθήσει να βγω απο αυτό τον κύκλο ;;;
Πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο!Ευχαριστούμε Thomas!
Τις μεγαλυτερες π@π@ριες τις εχω ακουσει απο χειλη ψυχολογων...
Πες τα για να μην είμαι μόνο εγώ που τα λέω. Αν είναι δυνατόν να βαφτιζουν την ελληνική οικογένεια ως ανάγκη έτσι οπως περιγράφεται στη φωτογραφία από το αναγνωστικό του δημοτικού και να περνούν το μήνυμα ότι δεν υπήρχε αγάπη μεταξύ των μελών αλλά έκαναν υπομονή απλά από ανάγκη. Θα το πω γιατι θα σκάσω, άϊ στο διάολο !
αντικειμενικη περιγραφη μιας πραγματικοτητας. νομιζω λιγο πολυ το χουμε ζησει.
Εσύ μπορεί να το έχεις ζήσει αλλά το ζήσαμε και εμείς και μας άρεσε πολύ.
μπραβο σου. αλλα εισαι πολυ επιθετική. κανονικα δε θα επρεπε να σε αγγιζει κατι τετοιο εφοσον εσύ δεν εχεις προβλημα με το πως μεγαλωσες και το πως μεγαλωνεις τα παιδια σου
Η βλακεία στα άρθρα και η μη επεξεργασία τους από εγκεφάλους που σκέφτονται αλλά από παθητικούς δέκτες ,αποτελούν ένα επιπλέον κίνδυνο για την Ελληνική οικογένεια. Δηλαδή , θέλει ο συγγραφέας και εσείς που το αναπαράγετε,να μας πείσετε ότι δεν υπήρχε αγάπη ανάμεσα στα μέλη της Ελληνικής οικογένειας και ότι ήταν ολοι μαζί και στους ρόλους τους ο καθένας επειδή υπήρχε ανάγκη. Τι γελοίο άρθρο και πόσο γελοίοι και εσείς που ως προοδευτικοί ακόλουθοι της όποιας βλακείας,το αναπαράγετε ,ελαφριά τη καρδία ! Λυπάμαι για το πως μεγαλώνετε μερικές τα παιδιά σας και τι αρχές τους δίνετε .
εγω να δεις ποσο λυπαμαι τα παιδια που οι γονεις τους εχουν παρωπιδες ..... μαλλον διαβασες μεγαλες αληθειες που σε ενοχλησαν. Στενομυαλοι γονεις δυστυχισμενα παιδια....
Αν εννοείς για τα δικά μου παιδιά σφάλεις.Όπως εγώ και ο άντρας μου μεγαλώσαμε με αρχές και τις μεταδίδουμε και στα παιδιά μας έτσι θα γίνουν και τα παιδιά μας. Αυτό κάνει τη διαφορά των δικών μας παιδιών και όσων γονιών τα μεγαλώνουν με τις βασικές αρχές που η εικόνα με την οικογένεια προσδίδει ,με τα παιδιά των άλλων.Είναι ντροπή να χτυπάμε έτσι την πατροπαράδοτη Ελληνική οικογένεια και να αφήνουμε κενά για το εάν υπήρχε αγάπη μεταξύ τους ή όχι . Ούτε παρωπίδες έχουμε ούτε στενόμυαλοι είμαστε και τα παιδιά μας είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα. Τους μαθαίνουμε την οικογένεια και τι σημαίνει να κάθονται όλοι στο τραπέζι,στο καναπέ ,να παίζουμε μαζί τους, να τρώμε μαζί, να τα βάζουμε για ύπνο,να πηγαίνουμε μαζί παντού,να μάθουν για την ιστορία μας, τη σημαία μας,τα πάντα. Εσεις οι πιο προοδευτικές τα κάνετε σαν τα μούτρα σας τα παιδιά σας και η κοινωνία μας έγινε έτσι όπως έγινε. Παιδιά με αυθάδεια πριν ακόμα και από το νηπιαγωγείο , παιδιά ατίθασα και απείθαρχα που εσείς οι πιο προοδευτικές από εμάς τα επιβραβεύετε . Λέτε μπράβο στο λάθος . Να τα χαίρεστε και να χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου ως στενόμυαλη καλύτερα.
Ενω εσυ τα εχεις με το μαστιγιο τα δικα σου παιδια φανταζομαι.... ασε μας κουκλιτσα μου!!! Χρυση Αυγη ψηφιζεις φανταζομαι..... φτου φτου μακρια τους αυριανους φασιστες μεγαλωνεις!!!!!
"Ακούγεται απλό, αλλά η ευτυχία και η ωριμότητα –και των παιδιών και των γονιών– εξαρτώνται από τη συναισθηματική τους εκπαίδευση απέναντι στη συντροφικότητα και τον αποχωρισμό...." Βασικά, αν αναλογιστούμε τι ονομάζουμε "αγάπη" γενικότερα, αντί για "έρωτα" "καψούρα" "κ.βλα" "συναισθηματικό αποκούμπι ή δεκανίκι" και πόση επί της ουσίας ανιδιοτέλεια υπάρχει στις σχέσεις μας (#NOT), τότε δεν ακούσαμε και κάτι καινούριο. Ακόμα και σ' αυτό το φόρουμ, ο τρόπος που μιλάμε πολλές φορές για τα παιδιά μας (γι' αυτά που έχουμε, θα κάνουμε ή είμαστε στην προσπάθεια) αυτό φανερώνουν. Υποθέτω ότι θέλει να πει ότι όοοοολες οι σχέσεις μας πρέπει να είναι χωρίς προσκολλήσεις. Δεν θεωρώ την οικογένεια ως παρωχημένο πρότυπο, όπως και δεν θεωρώ και τις σχέσεις μεταξύ ζευγαριών παρωχημένες, γιατί στο συναισθηματικονοητικό επίπεδο που είμαστε (όλη η ανθρωπότητα, όχι μόνο οι Έλληνες) είναι ο πιο απλός τρόπος για να ωριμάσουμε, μέσα από τις όποιες τριβές και δυσκολίες και να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο που είναι η αποδοχή και η άνευ όρων αγάπη προς όλους και για όλα.
Η αγάπη άνευ όρων είναι κάτι ανέφικτο για το ανθρώπινο είδος. Απορώ πως δεν το λαμβάνουν υπ΄όψιν αυτό οι ειδικοί! Δεν μπορεί κανείς να πάει κόντρα στη φύση του. Θα προτιμούσα να ακούσω (διαβάσω) λύσεις αντί για διαπιστώσεις που είναι χιλιοδιατυπωμένες. Τελικά πιστεύω ότι όλοι οι ψυχολόγοι κάνουν μόνο διαπιστώσεις αντί να προσπαθούν να βοηθήσουν γιατί ούτε κι αυτοί μπορούν. Για παράδειγμα ο συγκεκριμένος λεει: "Παιδιά όμως υπήρξαν κάποτε και οι γονείς. Αυτό σημαίνει πως για να διαμορφώσουν ένα ευτυχισμένο παιδί, προϋπόθεση είναι να έχουν ζήσει και βιώσει την ευτυχία από τους δικούς τους γονείς." Δηλαδή θέτει μια προϋπόθεση που είναι παντελώς ανέφικτη για πολλούς ανθρώπους και εκτός της λογικής. Πως μπορείς να θέτεις κάτι ως προϋπόθεση σε κάποιον που δεν είναι υπεύθυνος γι' αυτό και που δεν μπορεί να το ελέγξει (όπως το παρελθόν)? Και αν κάποιος άνθρωπος δεν ήταν τυχερός και δεν έζησε και τόσο ευτυχισμένη παιδική ηλικία, είναι προτιμότερο να μην κάνει ο ίδιος παιδιά?! Αυτό υπονοεί? Δεν βλέπω να έχει να μας προτείνει έναν τρόπο να "σπάσουμε την αλυσίδα συναισθηματικής εκπαίδευσης" (όπως ο ίδιος λεει). Μόνο διαπιστώσεις χωρίς κατάληξη βλέπω. Κάνω λάθος?
Το πως να σπάσεις την αλυσίδα είναι ολόκληρη διαδικασία, κυρίως μέσω ψυχοθεραπείας. Δεν μπορεί να μας τα πει εδώ γιατί δεν είναι οδηγίες σε μορφή 1, 2, 3. Έχει να κάνει με το πόσο ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι τον κρατάει πίσω και αφού το κατανοήσει να το ξεπεράσει. Είναι μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία και πολύ-πολύ επίπονη, ακόμη κι αν έχεις περάσει καλά παιδικά χρόνια. Αν κανείς αποφασίσει να μπει σε αυτή τη διαδικασία, για να δουλέψει καλά πρέπει να το κάνει σε θεραπευτή που έχει κάνει πρώτα ο ίδιος ψυχοθεραπεία χρόνια. Αποτελέσματα φέρνει και σε απελευθερώνει και λειτουργείς πολύ πιο σωστά, αλλά είναι δύσκολο να μπλεχτείς σε όλο αυτό και να συνεχίσεις όταν θα αρχίσει να σε ζορίζει. Εγώ σταμάτησα να καταλάβεις πριν καλά-καλά ξεκινήσω γιατί ήταν απίστευτα δύσκολο να σταθείς γυμνός μπροστά στα δικά σου λάθη και να συνομιλήσεις ειλικρινά με το εαυτό σου. Γιατί είναι μια διαδικασία που δεν έχει να κάνει κυρίως με τους άλλους, αλλά με εσένα και το τι κάνεις ή σκέφτεσαι και σε κρατάει μακριά από τον καλύτερο εαυτό σου.
Nina, καταλαβαίνω την ανάγκη της αυτογνωσίας και την επιθυμία κάποιων ανθρώπων με νοημοσύνη και επίγνωση της ευθύνης, να ψάξουν περοσσότερο τον εαυτό τους. Όμως πιστεύω ότι όταν εμπλακείς σε αυτή τη διαδικασία, εύκολα χάνεις το μέτρο. Δηλαδή καλή η ψυχοθεραπεία αλλά ας μην γίνεται αυτοσκοπός. Πιστεύω ότι με ωριμότητα, αυτοκριτική, σωστή ενημέρωση, διάβασμα και λίγη αυτοκυριαρχία, μπορείς να "σταθείς" σωστός γονέας στα παιδιά σου ακόμα κι αν δεν είχες μια παιδική ηλικία στο μικρό σπίτι στο λιβάδι με ροζ σύνεφα και πολύχρωμα μπαλόνια. Κάνω λάθος? (με ενδιαφέρει η γνώμη σου γιατί φαίνεσαι καταρτισμένη στο θέμα).
Eγώ μεγάλωσα καλά, σε λιβάδι με ροζ σύννεφα. Τα παράπονα που είχα σαν παιδί-έφηβη από τους γονείς μου ήταν λίγα και στα πλαίσια του κανείς δεν είναι τέλειος. Μεγαλώνοντας, όμως, βλέπω ότι γίνομαι ίδια η μαμά μου σε πάρα πολλά σημεία, ακόμη και σε αυτά που έλεγα εγώ δε θα το κάνω έτσι. Δεν ξέρω πως μπορείς να βγεις μόνος σου από αυτό το ρόλο της αντιγραφής αυτού που έχεις ζήσει σαν παιδί. Όσα έχω διαβάσει δε με έκαναν να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και να καταλάβω τι συμβαίνει στο υποσυνείδητό μου όταν πάω και κάνω τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που θα τα έκανε η μαμά μου. Θεωρητικά κάποια στιγμή θα μου άρεσε να κάνω ψυχοθεραπεία, αλλά δεν ξέρω αν θα το κάνω γιατί πρέπει να το θέλεις πάρα πολύ για να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία. Αν όμως ποτέ το αποφασίσω πιστεύω ότι πέραν του ότι μπορείς να γίνεις καλύτερος γονιός μπορεί να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω καλύτερα και προσωπικές δυσκολίες (π.χ. φοβίες, προβλήματα επικοινωνίας που έχω στις σχέσεις μου με τους άλλους και ξεκινούν από εμένα). Βλέπω το αποτέλεσμα σε ανθρώπους που το έχουν κάνει και είναι από αυτούς που λέω σε αυτόν θα ήθελα να μοιάσω (αποδέχονται πολύ τους άλλους και τον εαυτό τους, είναι πολύ ήρεμοι και συνειδητοποιημένοι στο τι θέλουν να κάνουν και άλλα πράγματα που εμένα μου αρέσουν πολύ), αλλά δεν το έχω μέχρι στιγμής τόσο μεγάλη επιθυμία ώστε να αφοσιωθώ σε κάτι τέτοιο. Όταν πήγα να το δοκιμάσω από σπόντα το ξεκίνησα, επειδή σε μια ομιλία μιας ψυχολόγου στο σχολείο ακούγαμε ακριβώς αυτά που λέει το κείμενο παραπάνω και κατέληγε πως η ψυχοθεραπεία θα ήταν γενικά καλή για κάθε γονιό. Όμως, από σπόντα δεν μπορείς να την ξεκινήσεις γιατί αυτή η περιέργεια δεν είναι ικανή να σε κάνει να συνεχίσεις. Πάντως όσο πιο πολύ διαβάζω για θέματα ψυχολογίας, τόσες περισσότερες απορίες μου δημιουργούνται για το πως λειτουργεί το μυαλό μας και τόσο πιο πολύ αρχίζει και μου αρέσει η ιδέα και της ψυχοθεραπείας. Αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό ενδιαφέρον. Δε θα το έλεγα αυτοσκοπό, αλλά σίγουρα είναι ένα προσωπικό μου κόλλημα επειδή μου αρέσουν αυτά τα θέματα και επειδή έχω δει και σε μενα ότι όσο πιο πολύ ψάχνεσαι τόσο καλύτερος γίνεσαι και τόσο περισσότερο βελτιώνονται οι σχέσεις σου και η ζωή σου γενικότερα. Στο θέμα των βελτιώσεων να σου αναφέρω ενδεικτικά ότι θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να ήμουν χωρισμένη και να μην έχω δώσει την ευκαιρία να δω αν μπορούμε να ζήσουμε καλά σαν οικογένεια, όπως ζούμε τώρα....η σωστή επικοινωνία κάνει θαύματα και το έχω δουλέψει αυτό σε ένα βαθμό, αλλά θα μπορούσα ακόμη περισσότερο. Πάντως, την πρώτη φορά που πήγα να κάνω ψυχοθεραπεία δεν είχα ιδέα. Θυμάμαι να της λέω ότι θέλω λύσεις και όχι αναλύσεις. Δηλαδή, περίμενα πως εγώ θα της λέω τι προβλήματα έχω και αυτή θα μου λέει πως να τα λύσω. Αυτή φυσικά μου είπε πως αυτό δε γίνεται. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να δουλέψει έτσι και γιατί αν μπεις σε διαδικασία αυτοβελτίωσης για να δεις ουσιαστικά αποτελέσματα και να πεις ξεπέρασα τον εαυτό μου, πρέπει να δεις τον εαυτό σου σε μεγαλύτερο βάθος. Γι΄αυτό και πολλοί ψυχολόγοι επιλέγουν να το κάνουν και οι ίδιοι, ενώ θεωρητικά θα περίμενες να ήξεραν ήδη σχεδόν τα πάντα για τον εαυτό τους.