Άδειασε η ψυχή μου
Δεν θα ηθελα να πω το ονομα μου, ειμαι 24 ετων, διαβασα πολλες ιστοριες και θα θελα να μοιραστω και το δικο μου γολγοθα…
Αυτη η εγκυμοσυνη που ηθελα τοσο ηρθε τοσο γρηγορα και σταματησε τοσο ξαφνικα…
Ολα ξεκινησαν 28 Μαιου οταν εμαθα οτι ημουν εγκυος 6 εβδομαδων… Το αγαπησαμε απο τη πρωτη στιγμη που το ειδαμε στον ηπερηχο, ενας τρελαμενος μπαμπας και γυρω γυρω χαμογελα και χαρα.
Η εγκυμοσυνη περα απο συμπτωματα που δεν ειχα καθολου, ηταν δυσκολη, αιμορραγιες, εισαγωγη στο νοσοκομειο και φοβος…
Ηρθε ο καιρος για β επιπεδου. Μπηκα στις 21 εβδομαδες, ειχαν σταματησει οι αιμορραγιες ολα κυλουσαν υπεροχα και αισθανομουν τους χτυπους του μωρου μου. Ειχα τοσο αγχος και τοση χαρα που θα μαθαιναμε το φυλο του μωρου μας και θα το βλεπαμε αναλυτικα..
Εχω ξεχασει ολα τα υπολοιπα που ακουσα μεσα στον ηπερηχο, εχει σταματησει ο νους μου στο οτι το μωρακι μου εχει αγενεσια μεσολοβιου και υδροκεφαλια και οι πλαγιες κοιλιες ηταν πολυ πιο μεγαλες απο το οριο, πραγμα που σημαινε
οτι θα γεννηθει με νοητικα προβληματα και με αλλα πολυ σοβαρα προβληματα… Ξεσπασαμε σε κλαμα και εγω και ο αντρας μου… Πονος, πονος, προσευχη, οπου κοιταζαμε γυρω μας οι συγγενεις πονουσαν.. Απο την αρχη μας συνεστησαν διακοπη κυησης… Ομως ειχα μια ελπιδα μεσα μου, ηθελα ν’ ακουσω πως ειναι λαθος…
Πηγα σε αλλους 3 γιατρους, συνεστησαν αμνιοπαρακεντηση και αλλους ηπερηχους.
Η αμνιοπαρακεντηση ηταν καθαρη, ενα φυσιολογικο μωρο, κλαιγαμε απο χαρα…
Ποσο λιγο κρατησε η χαρα μου! Με ειδοποιησε ο γιατρος οτι δεν ειχε σχεση με το προβλημα μας… Δεν ειχα χρονο, ολοι με πιεζαν να παω οσο πιο συντομα γινεται για διακοπη… Πως να το κανα ομως, ειχε σπασει η καρδια μου, πονουσα τοσο, δεν ηθελα να αφησω το μωρο μου…
Λυση αλλη δεν υπαρχει… Μπαινω σ νοσοκομειο με προκληση διαστολης και φυσιολογικο τοκετο διοτι ημουν στις 22 εβδομαδες… Πονος σωματικα και ψυχικα και ολο να κλωτσαει το μωρο μου, γυρω γυρω αδειες ματιες και κλαμα..
Ηρθε η ωρα μετα απο 30 ωρες και πολλα φαρμακα, μου εσπασαν τα νερα, κατεβηκα στο χειρουργειο και ειχα τοσο ασχημη αντιμετωπιση απο γιατρους… Ειδα τα παντα, εφυγε το μωρο μου στο πατωμα γιατι δεν πιστευαν οτι γενναω..
Μετα απο ολη τη διαδικασια και την αποξεση γυρισα στο δωματιο αδεια χωρις αυτο.. Απο τοτε και μεχρι σημερα δεν υπαρχει μερα που να μη σκεφτηκα τον αγγελο μου, που δεν εκλαψα.. Ισως ειναι η τιμωρια μου να μη ξεφυγω… Να σκεφτομαι παντα αυτο το μικρο αγορακι που το περιμενα πως και πως αλλα ο Θεος ειχα αλλα σχεδια για μενα…
Δεν θα σε ξεχασω ποτε μωρο μου, παντα θα υπαρχεις στη καρδια μου.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
koyragio kai ypomonei...sigoura tha to thimasai panta ,proxora o theos tha sou xarisei kai alla morakia kai dose tin agapisei opos tha to eixes dosei kai sto aggeloudi sou...
κοριτσι εισαι πολυ μικρη καταλαβαινω τι περνας και εγω το περασα και μαλιστα στην πρωτη εγκυμοσυνη....και εγω εκλαψα χτυπηθηκα και νομιζα οτι δε θα γινω ποτε μανα....αλλα εκανα τελικα ενα κοριτσακι και ειναι δεκα χρονων και απαλυνε τον πονο που ειχα περασει....δεν εκανα αλλο και ισως να μην κανω αλλα ευγνωμονω τον Θεο που μου εδωσε εστω και αυτο.......θα θρηνησεις αλλα πρεπει να σταθεις δυνατη να χαλαρωσεις και μετα θα ερθει ενα αλλο μωρο και ολα καλα θα ειναι ...εισαι πολυ μικρη διωξε τις ασχημες μνημες και στησου στα ποδια σου....
Κορίτσια μου καλά. Δεν είμαι ικανή να κρίνω. Πάντως πριν πάρετε μια απόφαση, καλό είναι να πάτε σε έναν πνευματικό πρώτα. Ξέρετε πόσες φορές άκουσα ότι αν είχανε άλλον πνευματικό ή άλλον ένα πνευματικό άνθρωπο να μιλήσουν δε θα είχαν προχωρήσει σε έκτρωση; κυρίως όσες από έλλειψη διάθεσης το ρίχνουν και όχι μόνο. Αλλά και τώρα δεν είναι αργά. Όπως αν ήσασταν ασθενείς θα τρέχατε στον καλύτερο γιατρό, έτσι και τώρα. Η ψυχή πληγώθηκε και η πληγή θα επουλωθεί με την εξομολόγηση. Βρείτε έναν καλό πνευματικό και θα αισθανθείτε καλύτερα. Ρωτήστε που θα τον συναντήσετε. Θέμα ψυχης είναι. Αν δεν ανακουφιστείτε με αληθινή εξομολόγηση και ανάσταση ψυχής αλλά μόνο οράξη αυτή θαφτεί, πάντα θα υπάρχει βασανιστικά. Το ξέρω από παραδείγματα αληθινά.
Το είπατε και μόνη σας. Δεν είστε ικανή να κρίνετε αλλά όχι μόνο το κάνετε αλλά δίνετε και συμβουλές... Μια μάνα που χάνει το παιδί της συντρίβεται, διαλύεται.Μπροστά στον μεγάλο ανθρώπινο πόνο , τον τεράστιο, τον ανυπέρβλητο, τον ασύλληπτο, σκύβουμε το κεφάλι ταπεινά με σεβασμό, με συμπόνια,. Τα λόγια μας λίγα,προσεκτικά διαλεγμένα, να σταθούμε άξιοι στον σπαραγμό του άλλου. Αλλιώς προτιμότερο να σιωπήσουμε. Μια γυναίκα που κάνει διακοπή κύησης γεννάει αλλά δεν δίνει ζωή. Γίνεται μάνα αλλά δεν έχει παιδί. Κοιλοπονάει για ώρες αλλά μένει με άδεια αγκαλιά. Το στήθος της γεμίζει γάλα αλλά δεν υπάρχει το στοματάκι που θα το βυζάξει. Δεν βάζει το μωρό της για ύπνο στο κρεβατάκι του αλλά το παραδίδει σε ένα γραφείο τελετών για να το βάλουνε στον τάφο. Μια γυναίκα πριν κάνει διακοπή ίσως έχει κάτσει ακίνητη εφτά μήνες σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου προκειμένου να κρατήσει το μωράκι της, ίσως έχει πάρει κουβάδες φάρμακα, ίσως δεν έχει καμία φλέβα πάνω της που να μην την έχουν καταστρέψει οι οροί, ίσως να κόντεψε να χάσει τη ζωή της παραπάνω από μία φορά, ίσως έδωσε το σώμα και την ψυχή της για να σώσει το μωρό της...ίσως...ίσως... Το δικό μου το παιδί ήταν καταδικασμένο σε έναν οδυνηρό θάνατο. Δεν είχε ζωή. Το μόνο που μπορούσα να του προσφέρω ήταν να το βοηθήσω να φύγει ευκολότερα. Ήταν η μόνη πράξη αγάπης που μπόρεσα να κάνω για αυτό και δεν τη μετάνιωσα ποτέ.Καμία ενοχή καμία τύψη. Εσείς με εξισώνετε με κάποια που έκανε <> και το <>... Ντροπή...
Με κάποια που έκανε ''έκτρωση'' και "το έριξε λόγω έλλειψη διάθεσης'' ...
Aανατρίχιασα με το συνειρμό σου...κι αυτή είναι η πραγματικότητα!