Είπα αντίο στα κορίτσια μου…

Ήθελα απλά να γράψω τη δική μου ιστορία τοκετού, όχι για να τη μοιραστώ με κάποιον αλλά μήπως μπορέσω και βοηθήσω κάποιες ατυχες μανούλες σαν κι εμένα.

Αρχές Ιουνίου έμεινα έγκυος. Λίγες εβδομάδες μετά μια ξαφνική αναγουλα ήταν αρκετή για να μας οδηγήσει εμένα και τον άντρα μου στο φαρμακείο για το γνωστό τεστ. Θυμάμαι πόση χαρά έκανε και εκείνος και εγώ όταν είδαμε το παραθυράκι του να γίνεται μπλε! Αμέσως πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου και έκλεισα ραντεβού..

Δευτέρα βράδυ ήτανε όταν τις ειδα πρώτη φορά. Δύο μικρές κουκιδιτσες σε μια τεράστια οθόνη. Ναι, δίδυμα ήταν και η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη! Ο γιατρός μου βέβαια μας ενημέρωσε για ολα τα καλά και όλα τα κακά μιας διδυμης κύησης και πιθανότατα το έκανε για να μας προετοιμάσει για το οτιδήποτε που θα μπορούσε να συμβεί. Χαρακτηριστικα, θυμαμαι που μας είπε ότι θα πηγαίνουμε βήμα βήμα και ίσως τότε και εκείνος κάτι να ήξερε!

Το ραντεβού μας με το γιατρό ανανεωνοταν κάθε δυο εβδομάδες και κάθε φορά έβλεπα τις κουκιδιτσες μου να μεγαλώνουν. Και ηταν καλές μαζί μου! Ούτε ζαλάδες, ούτε εμετούς, ούτε τίποτα δεν εκαναν στη μαμα τους. Μετά τη 14 εβδομάδα άρχισαν τα σκιρτήματα. Κάθε βράδυ που έπεφτα στο κρεβάτι, καθόμουν και τις χαιδευα και εκείνες ανταποκρινοταν σε αυτό. Το ίδιο έκαναν και με το μπαμπά τους.. Μου έδινε μεγάλη χαρά που έβλεπα τη χαζοφατσα του… Η χαρά μας όμως δεν θα κρατούσε πολύ.

Τη 18 εβδομάδα πήγαμε στο γιατρό μας ξανά για να μας δει. Ήδη ειχαμε μάθει ότι είναι κορίτσια. Και στον υπερηχο έδειχνε λες κ μας χαιρεταγανε με τα χεράκια τους.. Καναμε πλακιτσα με το γιατρό και αφού ήταν όλα καλά ανανεωσαμε πάλι το ραντεβού για τη β’ επιπέδου.

Μια βδομάδα μετά, Πέμπτη βράδυ ήταν, γύρισα από τη δουλειά και μπήκα να κάνω μπάνιο. Είδα αίμα. Το είπα στον άντρα μου και αμέσως πήρε το γιατρό τηλέφωνο. Ταραγμενος εκλεισε το τηλέφωνο και μου είπε να ετοιμαστώ να πάμε στο μαιευτήριο… Τον ρώτησα γιατί και μου είπε ότι θέλει να με δει ο γιατρός εκεί. Αναρωτήθηκα γιατί εκεί και όχι στο ιατρείο οπως πάντα. ΑΓΧΩΘΗΚΑ!

Στη διαδρομή προς το μαιευτήριο ξέσπασα σε κλάματα, λες και ήξερα τι θα συμβεί! Φτάνοντας εκεί, έκανα το σταυρό μου και προετοιμαστηκα για το τι έχω να ακούσω.

Αφού με εξέτασε και φανερά ανήσυχος, κρατωντας μου το χέρι μου εξήγησε το τι είχε συμβεί κ είχα αίμα.

«Έχει ανοίξει ο τράχηλος σου και ο σάκος του ενός μωρού έχει περάσει μέσα. Θα κάνουμε εισαγωγή σήμερα κ αυριο πρωί θα προσπαθησουμε να γυρίσουμε το μωρό μέσα για να κάνουμε περιεδεση. Υπαρχει μεγάλος κίνδυνος και για τα δυο μωρά.. Αν σπασει ο σάκος θα πρέπει να τα πάρουμε και τα δύο»

Με αυτά τα λόγια στο μυαλό μου ξεκινησα να μετραω αντίστροφα τις ώρες και να παρακαλώ το Θεό να μας βοηθήσει.

Παρασκευή πρωί με πήρανε μέσα στο χειρουργείο. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, κοιταξα το γιατρό μου και στο βλέμμα του είδα ότι όλα είχαν τελειώσει. Ναι είχαν σπάσει τα νερά και θα έπρεπε να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο, τον τοκετό. Με γύρισαν στο δωμάτιο μου μετά απο λίγες ώρες όπου και ηρθε ο γιατρός να μου εξηγήσει τι θα γίνει.

«Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Το ενα μωρό είναι ήδη νεκρό και το δεύτερο δε θα μπορέσει να επιβιώσει. 19 εβδομάδων είναι πολύ μικρό κ σίγουρα θα έχει προβλήματα και αυτό αλλά μπορεί και εσυ αν γεννηθεί«

Δεν ξέρω που βρήκα δύναμη αλλά του είπα να προχωρήσει σε οτι πιστεύει αυτός οτι είναι σωστό. Και κάπου εκεί καταστραφηκαν όλα τα όνειρα μου.

Οι επόμενες ώρες ηταν πολύ δύσκολες. Ο άντρας μου προσπαθούσε να συνειδητοποιησει τι συμβαίνει. Και ενώ για μένα ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα, εκείνος δεν μπορούσε να δεχτεί το ότι δεν μπορεί να σωθεί το δεύτερο. Χωρίς την έγκριση του όμως δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε στον τοκετό και το μαρτυριο μου δεν τελειωνε…

Έχει φτάσει βράδυ. Παρόλο τον κατακλυσμό που γίνεται έξω έχουν έρθει ολοι μου οι φίλοι να μου δώσουν κουράγιο αλλα κουράγιο τους δίνω εγώ. Δεν ξέρω ποση δύναμη είχα η πόσο θέατρο έπαιζα. Κατα τις 12 ήρθε ο γιατρός μου. Για ακόμα μια φορά μας εξηγησε πως έχουν τα πράγματα. Και μπροστά του παρακαλεσα τον άντρα να τελειώνουμε, να πάμε σπίτι. Με μεγάλο δισταγμό συμφώνησε, υπογράψαμε και αμέσως ο γιατρός με προχώρησε σε οδυνες.

Λίγη ώρα μετά σπαραζα στους πόνους και ένιωθα λες και μου ξεριζωνανε την καρδιά. Οι περισσότερες το ξέρουν αυτό αλλά είναι τελείως διαφορετικό όταν ξέρεις οτι θα γυρισεις σπιτι σου με άδεια χέρια. Για κακή μου τύχη ήταν πολύ γρήγορο και δεν πρόλαβα να κανω επισκληριδιο στο πρώτο και δυστυχώς ένιωσα όλο το μωρό κανονικά να βγαίνει. Το μονο που θυμάμαι εντονα ήταν ότι ουρλιαζα. Δεν ξέρω αν ήταν από τον πόνο ή από τη ψυχή μου που έσπαγε σαν γυαλί… 

Λίγο αργότερα αφού μου την κανανε βγήκε και το δεύτερο μόνο του, λες και ήθελε να παει μαζι με την αδερφουλα του παρέα. Κοιταγα το γιατρό μου στα ματια και κλαιγαμε μαζί.

Η διαδικασία μετά γνωστή… Όταν ξύπνησα μέσα στο θάλαμο, απλά όλα ειχαν τελειώσει.

Έκλαψα πολύ και θρηνησα. Τους είπα Αντίο και τους έδωσα μαζί την αγάπη μου και την καρδιά μου..

Δύο εβδομάδες είναι που εχω χασει τα κορίτσια και η ψυχή μου ματωνει ακόμα…

Δύο εβδομάδες είναι που εχω βαρεθεί να ακούω οτι μικροί είμαστε ακόμα και θα έρθουν αλλα…

ΝΑΙ μπορεί να έρθουν άλλα.. αλλά δεν μπορώ να προσποιηθω οτι δεν συνέβη ποτέ!

Με τη δύναμη του Θεού και την αγάπη του άντρα μου θα προχωρήσω. .

Το ίδιο εύχομαι και σε όσες γυναίκες τους συνέβη κατι αντίστοιχο και δεν μπορούν καν να συζητάνε για αυτό.

Αύριο έχω ραντεβού με το γιατρό μου για να με δει. Αν με ρωτήσει πως είμαι απλά θα του πω…  ΆΔΕΙΑ!
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com