Νιώθω πως έχω ξεπεράσει τα όριά μου!
Έχω διαβάσει κι εγώ πολλές από τις ιστορίες σας κι έτσι αποφάσισα να σας πω κι εγω την δική μου!
Με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι σχεδόν 4 χρόνια. Τα βασικά προβλήματα άρχισαν με το που έμεινα έγκυος, δλδ. Πρόσεχε αυτό πρόσεχε το άλλο, πρόσεχε τι τρως, άλλαξε οδοντόκρεμα, άλλαξε σαμπουάν κα τέτοια… μυρίζει το απορρυπαντικό που σφουγγαρίζεις, μυρίζει το υγρό των πιάτων, το υγρό για τα τζάμια, χημικό το ένα χημικό το άλλο και όλα αυτά σε καθημερινή βάση! Έμεινα στο σπίτι 2 χρόνια ώσπου να ξεπεταχτεί το παιδί λιγάκι και ξεκίνησα δουλειά. Τώρα άρχισαν άλλου είδους θέματα, η μάλλον προστέθηκαν και τα εξής: πότε θα μαγειρεύεις, τι, θα τρώμε δεύτερης μέρας φαγητό; (εργένης ψώνιζε 3-4 μερίδες και έβγαζε τη βδομάδα), το παιδί έχει αγριέψει δεν ήταν έτσι όταν ήσουν εσύ στο σπίτι κλπ, πιάνει το παιδί και το ρωτάει τι του κάνανε, τι του είπαν… κα
Όταν γέννησα ένοιωθα πολύ μόνη και πολύ περίεργα! Τον ήθελα δίπλα μου! Δεν τον είχα όπως ήθελα, μου έδειχνε ότι απομακρύνεται… η μόνη παρέα που είχα ήταν οι γονείς μου, που όποτε τους έλεγα να έρθουν ήταν παρόντες. Αυτό τον ενόχλησε, ότι τον έκανα πέρα, αν και του εξήγησα άπειρες φορές ότι εκείνον ήθελα και κανέναν άλλο!
Σε όλους λέει ότι με έχει κουράσει το παιδί, ότι δεν ήξερα πως είναι τα παιδιά…. και πάνω σε συζητήσεις μας πολλές φορές μου έχει πει ότι ήμασταν καλύτερα πριν το παιδί, βγαίναμε, πηγαίναμε όπου θέλαμε….(και τον παρακαλάω 1 χρόνο τώρα να πάμε κάπου οι 2 μας)
Πάνω στο χρόνο αρρώστησα, νοσοκομεία, εξετάσεις, φάρμακα κλπ. Μου στάθηκε πάρα πολύ και τον ευχαριστώ πάρα πολύ! Έτρεξε, έμαθε, ασχολήθηκε όσο κανένας. Ήταν δίπλα μου!
Εγώ από την άλλη είμαι καθημερινά στην τσίτα γιατί από τη μέρα που γέννησα νοιώθω ότι πάντα προσπαθώ να αποδείξω κάτι!!! Πάντα λέει ότι αν δεν ήταν εκείνος τι θα γινόταν το παιδί, δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου. Πάντα δίνει οδηγίες φεύγοντας τι να ταΐσω το παιδί λες και δεν ξέρω! (Και μια φορά που χρειάστηκε να λείψω του λέω τάισε το και το ξέχασε). Πες της μαμάς σου εκείνο, το άλλο….(η μαμά μου το προσέχει τώρα που δουλεύω).
Απλά μικρά καθημερινά πράγματα που φαίνονται και ακούγονται χαζά, αλλά στη ιδέα και μόνο ότι θα τα ξανακούσω είμαι ήδη έτοιμη να ξεκινήσω καυγά.
Από τη μια προσπαθώ να φτιάξω μια ισορροπία και ηρεμία και από την άλλη μόνο μια λέξη και… ΤΡΕΛΕΝΟΜΑΙ.
Νομίζω πως έχω ξεπεράσει τα όριά μου και έχω αρχίσει να σκέφτομαι ακόμη και να φύγω… ότι έτσι θα είναι καλύτερα για όλους μας και κυρίως για το παιδί.
Εσείς πώς τα ακούτε όλα αυτά; Είναι υπερβολικά η απλά έχω ζοριστεί και μου φαίνονται πολύ υπερβολικά;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Kopitsi moy gliko.se katalaveno apolita.kai ego kapos etsi eimoyna alla sti diki moy periptosi pistika kai apodixtike oti eitan i koyrasi i doylia kia alla problimata poy megalonan mesa moy.katse kai mila.min sopas to pan einai na milas kai na diekdikis ta sosta.kai prosexe agapiti moy fili to paidi kai i psixologia toy giati pano apo ola avto ypoferi kai ta soy girisi mpoymerang.oi andtres disfixos fovoynte.ligi einai poy mporoyn kai dexonte tin alari.telon poli xrono kai ypomoni.kai pano apo ola na milas mazi toy ria fa dika soy problimata kai ria ta dika toy.kai min xsexnas oti emeis to exoyme mesa mas eno avtoi prepi na to apoktisoys i kalitara na matoyn na einai mpampades kai arxigi se mia eikogenia.oi epoxes stis opoies zoyme einai poli diskoles.oli i piesi tis katimerinotita mas exei tsakisi kai pistevo ksespame se latos atoma.gia mena fili moy mila,akoy des kai stin teliki na kaneis avto poy einai kalo gia sena kai pano apo ola gia to paidaki soy.
Κατ΄αρχήν, να χαίρεσαι το παιδάκι σου. Κατά δεύτερον, εγώ θα σου πω τη δική μου ιστορία μένοντας μόνο στα σημεία που έχουμε κοινά κι εσύ σκέψου τη και προσάρμοσέ την στην κατάσταση που περνάς γιατί μόνο εσύ ξέρεις. Εγώ είμαι έγκυος, όχι μετά από ατύχημα, το θέλαμε και το επιδιώξαμε. Μόλις έμεινα έγκυος, ο άντρας μου φυσικά καταχάρηκε αλλά ταυτόχρονα εγώ έβλεπα ότι δεν νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό με μένα ή τουλάχιστον αυτόν που περίμενα απ αυτόν. Παράλληλα όμως έκανε αυτά που λες κι εσύ...προσοχή στις χλωρίνες, μην κάθεσαι έτσι, πιέζεις το μωρό, μην το τρως αυτό, δεν κάνει αλλά έκανε να καπνίζει μπροστά μου και μάλιστα υποστηρίζοντας τους καπνιστές με θέρμη. Γενικά ήταν πολύ επικριτικός, αδιάφορος, μου έκανε ζήλιες τύπου "όλοι παίρνουν τηλ. και ρωτάνε για σένα. για μένα δε ρωτάει κανείς πια" και κάτι τέτοια τρελά, που άλλες φορές με έκαναν έξαλλη κι άλλες γελούσα. Και την ίδια ώρα τρελαίνεται από άγχος να μας τα προσφέρει όλα, να πάνε όλα καλά, ονειρεύεται και σχεδιάζει το μέλλον, το σπίτι μας, τα πάντα. Αυτό που θέλω να πω με τα παραπάνω, για να μη μακρηγορώ, είναι ότι οι άντρες έχουν έναν τόσο διαφορετικό τρόπο σκέψης από εμάς, απαλλαγμένο από ορμόνες, από μητρικούς συναισθηματισμούς και ένστικτα, που τους εμποδίζει να μας καταλάβουν με τον τρόπο που θα θέλαμε. Είναι παιδάκια, που μόλις χάσουν την προσοχή μας κάνουν κάτι να την ξανακερδίσουν....τσακωμούς, γκρίνιες, κλπ. Και θυμήσου! Οι άντρες δεν εξωτερικεύουν αυτά που σκέφτονται και τους απασχολούν με λόγια. Σχεδόν ποτέ! Γιατί ένας σωστός άντρας, στο μυαλό τους, δεν πρέπει να λυγίζει ή να νιώθει ευάλωτος! Συμφωνώ, λοιπόν, να πιάσεις τον άντρα σου, την ώρα που εσύ θα κρίνεις κατάλληλη, να του εξηγήσεις ότι νιώθεις όπως νιώθεις. Ότι σε ενδιαφέρει πραγματικά να λύσετε αυτό που σε απασχολεί γιατί τον αγαπάς και τον έχεις ανάγκη δίπλα σου και όχι απέναντί σου. Εξήγησέ του ότι ο ρόλος της μάνας δε διδάσκεται πουθενά, βγαίνει ενστικτωδώς και είναι λογικό να κάνεις και λάθη. Τον χρειάζεσαι σαν "συνεργάτη" να σου επισημάνει τα λάθη σου, να σε βοηθήσει σ΄αυτό που έχετε αναλάβει από κοινού και να προχωρήσετε παρέα σ' αυτό που λέγεται οικογένεια και πρέπει να προστατευτεί από γκρίνιες και από τρίτους. Δε μου ακούστηκε η ιστορία σου κάτι ανεπανόρθωτο ή που θα έλεγα με ευκολία "παράτα το, δεν αξίζει". Είναι προφανές ότι σας αγαπάει αλλά όταν οι άντρες ζορίζονται, αντιδρούν άσχημα. Βρες τι τον ζορίζει και απάλλαξε τον με τον τρόπο σου. Δείξτου ότι είσαι εκεί γι αυτόν και ότι αυτό δεν άλλαξε ποτέ λόγω του παιδιού. Περιμένουμε όλες τα όμορφα νέα σου! :)
ειναι γεγονος πως με τον ερχομο του παιδιού ή παιδιων αλλάζει η ζωή του ζευγαριου. Τωρα θελει υπομονή , κουβεντα, να κατσετε να επαναπροσδιορισετε τις σχεσεις σας μεταξυ σας αλλά και σε σχεση με το παιδί (και τριτους για μένα εφοσον εμπλεκονται στην ανατροφη του παιδιου). Ειναι κριμα οντως να το διαλυσετε. Απλά θελει χρονο για να βρεθουν παλι ισορροπιες. Και οσο μεγαλωνει το παιδι να ειναι πιο ενεργος ο αντρας σου. Να το πηγαινει παιδικες χαρες, δραστηριοτητες κτλ κτλ.
Είναι κρίμα να διαλύονται οικογένειες για ζητήματα που λύνονται με συζήτηση και συνεννόηση. Πιστεύω ότι ζορίστηκες γι' αυτό σκέφτεσαι έτσι αλλά πιστεύω επίσης ότι πρέπει να του μιλήσεις ειλικρινά και να του πεις αυτά που έγραψες και σε μας, όπως είπε και η zen. Είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνείς με τον άνθρωπό σου και να του λες ό,τι σε ενοχλεί, μα τσακώνεστε, να συζητάτε, να βρίσκετε μια μέση λύση και να προχωράτε παρακάτω. Όσο τα κρατάς μέσα σου γίνεσαι ηφαίστειο και βγάζεις λάθος συμπεράσματα. Εκείνος μπορεί να βλέπει αλλιώς τα πράγματα και να εκπλαγείς από τα δικά του παράπονα. Σκέψου το 20 και 30φορές καλύτερα πριν προτείνεις κάτι τόσο σοβαρό που δε θα έχει γυρισμό και θα κάνει την κατάσταση χειρότερη. Όλα λύνονται με τη συζήτηση αρκεί να υπάρχει θέληση κι απ' τους δύο. Ελπίζω να βοήθησα και να πάνε όλα καλά!
γεια σου να χαιρεσαι το παιδακι σου.εχω 2 αγορια τα μεγαλωνω μονη μου ο μπαμπας τους κ εγω χωρισαμε οταν το 2ο ηταν μωρο μηνων νεογεννητο θα θελα καποιον διπλα μου εισαι τυχερη που εχεις οταν εχουμε κατι θελουμε κ αλλο .παρτον να βγειτε οι 2 σας μια βολτα και πες του τα χυμα αυτα που λες σε εμας μη φυγεις απλα ειναι λιγο υπερπροστατευτικος σας αγαπαει σας σταθηκε .εγω οταν εκανα χειρουργειο με παρατησε και ειχα 2 μωρα.....οποτε σκεψου οτι υπαρχουν κ αλλες οικογενειες που δεν ειναι δεδομενο οτι ο αλλος θα σταθει οταν παιρνουν φαρμακα αρρωσταινουν πολυ! ευχομαι να μας γραψεις οτι ειστε κομπλε