Ο «αγαπητός» πεθερός μου!

Έχω παντρευτεί εδω και λιγότερο απο ένα χρόνο, ειμαι 30 χρόνων, εργαζομενη, μορφωμενη, ο άντρας μου ειναι 38 και εχουμε ενα μωρακι 4 μηνων. Μένουμε στο ιδιο σπίτι με τα πεθερικά μου παρολο που το δικό μας, το οποιο ειναι στο ιδιο κτιριο, είναι σχεδόν έτοιμο απλά είπαμε να μεινουμε μαζι τους για να εχουμε βοήθεια με το μωρο στην αρχή, καθως και για να κάνουμε λίγη οικονομία μιας και είχαμε αρκετά έξοδα μέχρι τώρα.

Εμένα μου έτυχε να σπασω την παράδοση, όλα τα προβλήματα μου τα προκαλεί ο πεθερος μου! Και οι δυο τους βεβαια ειναι ιδιαιτερα αγχωτικοι και επεμβατικοι με το μωρο σε σημειο που εχουν καταφερει να μου καταστρεψουν το θηλασμο, αφου και οι δυο απο την αρχη επεμεναν να δινω ξενο γαλα γιατι αυτο ταχα παχαινει πιο πολυ και λες και εχουν μια εμμονη, καθε φορα που μ εβλεπαν να θηλαζω τη μπεμπα, κατι παθαιναν, μου ελεγαν γιατι τη θηλαζω, να δώσω απο το μπιμπερο, και «γιατι τη θηλαζεις δε βλέπεις ότι κλαιει, σήκωσε τη » και αλλα τετοια εκνευριστικα… Γενικως δε με άφηναν ήσυχη να ασχοληθώ με το μωρο λες και μονο αυτοι ξερουν, μου έλεγαν ότι «μήπως δεν παχαινει με το γαλα μου, δεν ξέρουμε ποσο τρώει, «και τώρα δηλ ποσο έφαγε;» «Δωστου τώρα και απο το μπουκάλι για να χορτάσει» Τι τους εξηγούσα συνέχεια, τελικα τους έπεισα να μη δίνουμε ξένο γαλα και να δίνω το δικο μου αφου πρωτα το εβγαζα με θηλαστρο…. Επισης, συνεχεια σκεφτονται αρνητικα οτι «πω πω κατι εχει το μωρο, αδυνατισε το μωρο, γιατι κλαιει, κατι εχει, δωστο μου εμενα να το κοιμισω καλυτερα» και όλο τετοια…

Ο πεθερος μου μάλιστα τα έλεγε σε τέτοιο ύφος που με ανάγκασε πολλές φορές να του απαντήσω εκνευρισμένα, ότι δε μπορω να καταλάβω γιατι με ενοχλεί στο θηλασμο που ειναι οτι πιο ιερο υπαρχει, ότι είναι κατα του θηλασμου και ότι απαιτώ να κάνει ησυχία πάνω απο το μωρο και να μη φωναζει… Περιττο να σας πω ότι όλες αυτές οι συζητήσεις γίνονταν με μεγάλη ένταση… Τύχαινε μάλιστα να το κρατάει ο ίδιος το μωρο και να ουρλιαζει απο πάνω του και να μη μου το δίνει όταν του το ζηταγα!

Ένα βράδυ λοιπον με βλέπει ο πεθερος μου να το θηλαζω, αφού πρωτα το είχαμε ταισει με μπιμπερο και αφού εκλαιγε το μωρο πολυ, εγω το ειχα βάλει στο στηθος απλά για να ηρεμήσει και να νανουριστει και τότε με ρωτάει «γιατι το βάζεις στο στηθος αφού μολις τωρα έφαγε;» Νωριτερα με ειχε ρωτησει και η πεθερα μου και της απαντησα πως το κανω για να ηρεμησει (λες και ειχα να απολογηθω δηλαδη, αν ειναι δυνατον!) Εγω τα ειχα πάρει η αλήθεια και δεν του απάντησα επειδή ήθελα να κάνω ησυχία για το μωρο και επειδή έπρεπε να του απαντήσω πολυ δυνατά καθώς δεν ακούει και πολυ καλα. Τότε αυτός τα πήρε φαίνεται πολυ και μου ξεφουρνισε το ανεπανάληπτο «Καλα δεν μιλάς ελληνικα; Αδιαφορεις και δε μου απαντάς; Είσαι ένα ΤΙΠΟΤΑ μπροστά μου…» Ω ναι αυτα μου είπε και έπαθα, και πολυ ψύχραιμα του είπα «Μα τι λέτε, δεν είχα τέτοιο σκοπό αλλα πρεπει να κάνουμε και ησυχία για να αποκοιμηθει το μωρο«

Αυτο είναι μόνο η αρχη, έχει πει και αλλα και γενικώς με ενοχλεί πολυ η όλη κατάσταση στο σπίτι, έχει πει απο πίσω μου ότι είμαι κωλοπαιδο, ξεφτιλισμενη και πως έχει χασει πάσα ιδέα για μένα, οτι περιμενε πως και πως να παντρευτει ο γιος του αλλα τωρα μαυρισαν οι μέρες του, θα πάθει η καρδιά του, αμάν με αυτή την επιμονή μου και αλλα… Επίσης μου έχει πει πως επίτηδες ξυπναγα το μωρο όλο τον καιρο για να το βλέπουν οι γονείς μου όταν μου έλεγαν ότι θα έρθουν, αν είναι δυνατόν!!!!

Τα νεύρα μου και μένα είναι τετοια που με κάνουν δυστυχως να του απαντω καπως αγριεμενα και μαλιστα του εχω πει πως ολη η γκρινια του αυτη μας φερνει γρουσουζια, γιατι οντως μας ετυχαν με το μωρο διαφορα με το που γεννηθηκε….τώρα όμως το πήρα απόφαση να μην απαντω πλέον, να μην αδιαφορώ βεβαια αλλα τουλάχιστον να έχω τα τυπικά μαζι του μέχρι να φύγουμε απο το σπίτι τους. και με τον άντρα μου τσακώνονται συνέχεια αλλα τα βρίσκουν, του ‘χει πει μάλιστα «εδω μέσα θα κάνετε ότι λέω εγω«.

Είχα την ανάγκη να μοιραστώ την ιστορία μου για να ξεθυμανω, πάντως μ’ έχει κάνει να αισθάνομαι πιο δυνατή και είμαι σίγουρη πως απο εδω και περα θα τον κρατω σε απόσταση ασφαλείας! Προς το παρόν, συνυπαρχουμε ακομα στο ιδιο σπιτι για λιγο καιρο ακομη, επιδιωκω να μη γινομαι αθελα μου αγενης, αλλα εχω ορισει πιστευω μέχρι ποιο σημείο μπορούν να επεμβαίνουν…

Ολα αυτα τα σκεφτομαι τώρα και γελαω, αλλα θα θελα να εκμυστηρευτω ότι δεν ήταν λίγες οι στιγμές που κράταγα το μωρο μου και εκλαιγα αλλα ταυτόχρονα το μωρο μου ήταν αυτο που μου δίνει δύναμη για να τους άντεξω και ιδιαίτερα τον πεθερο μου…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com