Πως φτάνεις με απλά βήματα στην παράνοια!

Διαβάζοντας καιρό τώρα σχεδόν κάθε κείμενο που αναρτάται στο blog της Ολίβιας, έχω πετύχει ιστορίες που έχουν να κάνουν με περιστατικά ασθενείας σε παιδάκια. Κατ’ αρχάς να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μανούλες που τα ανάρτησαν, για τα φώτα τους, καθώς πολλές από εμάς δεν θα είχαν ιδέα τι συμβαίνει σε αντίστοιχες δικές μας περιπτώσεις. Ένα μαμαδοσάιτ σαν αυτό προσφέρει πολλά όταν οι μανούλες έχουν να προσφέρουν τις εμπειρίες τους.

Ο λόγος όμως που γράφω δεν είναι αυτός. Θα ήθελα να καταθέσω την δική μας εμπειρία και πως αυτό μας άλλαξε.

Η Αναστασία μου είναι σήμερα 27μιση μηνών, είναι ένα παιδάκι δραστήριο, κοινωνικό και όπως όλα τα παιδάκια, ο πόνος δεν την σταματά. Πέφτει κλαψουρίζει για κανά δίλεπτο στην χειρότερη και ξανά προς την δόξα τραβά. Τέλη Σεπτέμβρη όμως νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο και αυτό την επηρέασε αρχικά για ένα μεγάλο διάστημα, πολύ μεγαλύτερο όμως εμένα.

Όλα ξεκίνησαν αρχές Σεπτέμβρη με την μικρή να διαμαρτύρεται αραιά και που -και πολύ ελαφρά- για την κοιλίτσα της. Σκεφτείτε τότε ακόμα κάναμε μπάνιο στην θάλασσα. Αρχικά υποθέσαμε πως είναι επειδή πατάει ξυπόλυτη μιας και ότι της βάζαμε στα πόδια εκείνο το διάστημα το έβγαζε. Κάτι που άρχισε να δροσίζει, κάτι η ξυπολυσιά, κάτι που δεν είχε κανένα άλλο σύπτωμα, δεν δώσαμε βάση. Προς το τέλος της εβδομάδας ανεβάζει δέκατα την Παρασκευή και το Σάββατο μου κάνει ένα 38,1. Κανένα άλλο σύπτωμα, είχε σταματήσει να λέει για την κοιλίτσα της. Οι οδηγίες του παιδίατρου σαφείς «Μπορεί να είναι ιωσούλα, αναλγητικό για 38μιση και πάνω, αν εμφανίσει άλλα συπτώματα θα την δω«. Η Αναστασία την Κυριακή δεν έχει τίποτα, την Δευτέρα τα ξημερώματα όμως ξυπνάει για το γάλα της (θηλάζουμε ακόμα) και την βρίσκω ζεστή. Το θερμόμετρο στο 38,3. Πριν προλάβω να της δώσω ντεπόν όμως έχει ήδη ξανακοιμηθεί οπότε περιμένω πότε θα ξαναξυπνήσει για να της δώσω. Δεν ξανα κάνει τίποτα όμως όταν ξυπνά στο 3ωρο και όλα καλά.

Μέσα στην εβδομάδα κάνει πιο μαλακά κακά για μιά δυό μέρες, οχι διάρροια όμως. Πάει κι αυτό λέμε. Την Κυριακή που ακολουθεί αρχίζει καταρροή. Ξαναπαίρνουμε τον γιατρό, μας δίνει σαφείς οδηγίες. «Ορό για την μύτη, αν δεν δουλέψει σταγόνες και αν ανεβάσει πυρετό ντεπόν και τα ξαναλέμε«. Η Αναστασούλα μου το βράδυ κοιμόταν μια χαρά, το πρωί είχε καταρροή αλλά όχι τραγικά πράγματα και δείχνουμε να το ξεπερνάμε.

Μεσάνυχτα Τετάρτης ξυπνάει με κλάμα και δεν την προλαβαίνω… κάνει εμετό στο κρεβάτι. Μεσάνυχτα ο πρώτος, μέχρι τις 2 το πρωί είχε κάνει 4 φορές, πολύ κλάμα και δεν έβγαζε στο τέλος παρά βλένες. Με τα πολλά της δίνω λίγο γάλα, κοιμάται και το πρωί παίρνω τον γιατρο. Μου λέει να ξεκινήσουμε συντηρητικά με δίαιτα (σούπα πατάτα, καρότο, κοτόπουλο) και βλέπουμε. Όμως όταν προσπάθησα να δώσω στην μικρή μισή πατατούλα έκανε αμέσως εμετό. «Μόνο νερό με το κουταλάκι ανά τέταρτο και πάρε με σε μία ώρα» μου λέει. Ακολουθώ τις οδηγίες, όλα φαίνονται καλύτερα οι εμετοί μειώνονται και κάνει τον τελευταίο εμετό μεσάνυχτα Πέμπτης. Μόνο ένα 24ωρο… πάλι καλά. Την Πέμπτη ψιλοτρώει, όμως ενώ αυξάνει η διάθεσή της για φαγητό φαίνεται πολύ υποτονική. Είναι σαν κοιμισμένη το μεγαλύτερο μέρος της μέρας στα χέρια μου. «Φυσιολογικό» θα μου πείτε… εξαντλήθηκε. Την Παρασκευή τρώει σχεδόν κανονικά, αλλά δεν βελτιώνεται οπότε και μας λέει να του την πάμε.

Εξετάζει την κοιλιτσα της, την βρίσκει λίγο σκληρή, «κάτι πονηρό είναι» μου λέει «αλλά δεν είναι κακό«…Μας στέλνει ωστόσο για υπέρηχο. Στον υπέρηχο φαίνεται το αντεράκι της να συστρέφεται και να επανέρχεται μόνο του και οι μεσεντέριοι λεμφαδένες πρησμένοι (ούτε εγώ ήξερα ότι εχουμε λεμφαδένες εκεί) και για πρώτη φορά ακούμε ότι υπάρχει περίπτωση να χρειαστεί το παιδί νοσηλεία αν δεν σταματήσει αυτό. Ο παιδίατρος συμφωνεί. Παίρνει παράμερα τον σύζυγο όσο εγώ είμαι με την μικρή στις κούνιες και του λέει πως αν το παίδί παρουσιάσει έντονο κλαμα, πόνο και ξαφνικές εναλλαγές στην διάθεση να την πάμε στο νοσοκομείο. Μπορεί ίσως να χρειαστεί κάποια ψιλοεπέμβαση. Παγοκολώνα εγώ! Γυρνάμε σπίτι, εκείνος πάει στην δουλειά και βάζω την μικρή για ύπνο. Ξυπνάει με κλάμα και δεν σταματάει. Την βουτάω, παίρνω και τον σύζυγο να έρθει και πάμε στο Αγ. Κυριακού.

Από τις 9 που φτάσαμε μέχρι την μία που φύγαμε η μικρή φάνηκε να ηρεμεί, εκτός από τις φάσεις που της πήραν αίμα και την εξέταζαν εννοείται! Ευτυχώς στην αιμοληψία με άφησαν μέσα. Μας στέλνουν σπίτι με εντερίτιδα, χωρίς φαρμακευτική αγωγή, έχοντας κάνει μια ακτινογραφία μόνο και με οδηγίες για δίαιτα. Την επομένη ωστόσο παίρνω τον παιδίατρο-ανακουφισμένη που «ξέρουμε» τι συμβαίνει- να του πω τι έγινε κι εκεί με ξυπνάει απότομα (επίσης είναι η στιγμή που αποφασίζω να τον εμπιστεύομαι στο εξής απόλυτα): «Κακώς σε καθησύχασαν» μου λέει, «γιατί το έντερο είναι ύπουλο και ο εγκολεασμός (το να στρίψει δηλαδή το εντεράκι) μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή και στην μία ώρα που έφυγες από το νοσοκομείο να είσαι πάλι εκεί. Παρακολούθα το παιδι!«

Την ίδια μέρα βρίσκω παιδογαστρεντρολόγο, της λέω με κάθε λεπτομέρεια τι έχει συμβεί, της διαβάζω την γνωμάτευση από τον υπέρηχο και συμφωνεί με τον παιδίατρο. Μου λέει πως ένα παιδί με εγκολεασμό ξυπνά ανά μισάωρο με κλάμα και μετά από λίγο ξαναπέφτει σε λήθαργο… Ευτυχώς καμία σχέση με την εικόνα της μικρής γιατί κοιμήθηκε σερί 8ωρο… Μας κλείνει ωστόσο ραντεβού να την δει την Τρίτη και μας λέει να της δώσουμε ένα ήπιο καθαρτικό για να μαλακώσει το αντεράκι της προκειμένου να γίνει ο υπέρηχος σωστα. Στην επίσκεψη που κάναμε μας λέει πως όλα πάνε καλά, πως φαίνεται να ανατάχθηκε μόνο του (και η μικρή άλλωστε είχε ηρεμήσει) και μας χορηγεί αντιβίωση για τους λεμφαδένες.

Όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά και από την προηγούμενη Παρασκευή που ήμασταν στο νοσοκομείο μέχρι και Πέμπτη μεσημέρι όλα καλά. Την Πέμπτη όμως η μικρή αρχίζει πάλι να μου λέει για την κοιλιά της, πιο χαλαρά στην αρχή, όσο περνούσε η ώρα πιο έντονα. Προς το μεσημέρι την βάζω να κοιμηθεί και όταν ξυπνάει σπαράζει στο κλάμα. Παίρνω την γαστρεντερολόγο αυτή την φορά γιατί ο παιδίατρός μας δεν απαντούσε και μου λέει να την πάμε με τον σύζυγο άμεσα για υπέρηχο και να την ξαναπάρουμε. Τελειώνοντας από εκει την παίρνω και μου λέει «Το παιδί πρέπει να νοσηλευετεί άμεσα» Προσπαθώ να δείξω ψυχραιμία, παίρνω τους δικούς μου, τους λέω πως πάμε στο νοσοκομείο και να περιμένουν νεώτερα. Η Αναστασία στην διαδρομή μέχρι την Πεντέλη είναι στην αγκαλιά μου σε μία μόνο θέση, όταν πετυχαίνουμε δε λακούβα σπαράζει στο κλάμα.

Όταν πια φτάνουμε στο νοσοκομείο και έρχεται να την εξετάσει ο γιατρός από το χειρουργικό, η μικρή ειναι αισθητά πιο ήρεμη και φαίνεται πια πως η θέση που την κρατάω την ανακουφίζει. Τα ποδαράκια της γύρω από την κοιλιά μου και καθιστή. Εκείνος αρχικά μας την ψιλολέει που τραβάμε το παιδί σε πολλούς γιατρούς, ωστόσο μας στέλνει για υπέρηχο. Επί 45 λεπτά με 5 γιατρούς πάνω από το κεφάλι της, η μικρή δεν σταμάτησε να κλαίει. Όμως ξέρουμε πια σίγουρα ότι το παιδί παθαίνει εγκολεασμό. Με εμένα να την κρατάω από τα χέρια, με χέρια που τρέμουν και τον σύζυγο από τα πόδια, την βάζουν σε ακτινογράφο ξαπλωτή, και της χορηγούν υγρό από το πωπουδάκι για να ξαναγυρίσουν με την βοήθεια υδραυλικών πιέσεων το εντεράκι στην θέση του. Το μωρό μου να σπαράζει και να μου ζητάει να φύγουμε, «τελειώσαμε! τελειώσαμε!» να φωνάζει κι εμείς να προσπαθούμε να την κρατάμε ακίνητη όσο χορηγούν το υγρό και ταυτόχρονα βγάζουν ακτινογραφίες για να παρακολουθήσουν την πορεία. Στο υποσέντονο από κάτω της ένα σωρό κακα…κοπρόλιθοι…έτσι μας τους είπαν.

Επιτέλους τελειώνουμε, βγαίνοντας έξω περιμένουν οι δικοί μου «Όλα καλά θα πάνε» τους λέω, να το ακούσω κι εγώ και ετοιμαζόμαστε για εισαγωγή. Τρεις μέρες για παρακολούθηση και ενδοφλέβια αντιβίωση… ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ;;;;;;; Το Αναστασάκι μου να χτυπιέται και να με φωνάζει και να μην μπορώ να μπω μέσα και να έχω και την μάνα μου να κλαίει και να με κοιτάει λες και της περνάω εγώ την βελόνα… Με τα πολλά κάποια στιγμή τελειώνουμε, μου επιτρέπουν να την θηλάσω και μας βάζουν σε θάλαμο της ορθοπεδικής κλινικής. Κοιμάται στην αγκαλιά μου και κάθε φορά που κουνιέμαι για να ξεπιαστώ γραπώνει στον ύπνο της την μπλούζα μου… Να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Το πρωί μεταφερόμαστε στην παιδιατρική κλινική, όπου θα μέναμε μέχρι την Κυριακή. Η μικρή βλέπει ως και τις καθαρίστριες και κλαίει και ανά μέρα έχουμε αιμοληψία… Οι εξετάσεις καλές. Το Σάββατο η μικρή ξεθαρρεύει, αρχίζει τις βόλτες, ξεχνάει την πεταλούδα στο χέρι. Όπου επιτρέπεται να πάμε, πάμε. Κυριακή μεσημέρι αρχίζει να γκρινιάζει…. δεν πατάει το πόδι της… Μέχρι το βράδυ η κατάσταση χειροτερεύει και φωνάζουμε τον γιατρό που μας είχε την πρώτη μέρα. Η κοιλιτσα της καλή, αλλά φαίνεται να την ενοχλεί το πόδι της. Δεν το πατάει. Φωνάζουμε την ορθοπεδικό που εφημέρευε και μας ρωτάει διάφορα για να καταλήξει σε υμενίτιδα… Δηλαδή συγκέντρωση υγρού στο ισχίο, εκεί που ήδη υπάρχει υγρό, μετά από κάποια λοίμωξη (συνήθως του αναπνευστικού) έστω και ελαφριάς μορφής. ΤΟ ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑ… σκέφτομαι. Ξεκούραση προτείνει, αγκαλιά συνέχει ακόμα και αν δείξει ότι στις 2 μέρες είναι καλά. Ησυχάζουμε.

Την επομένη όμως μας τα γκρεμίζουν όλα. Ο επιμελητής την εξετάζει και αποφαίνεται πως το παιδί δεν έχει τίποτε ορθοπεδικό. «Γιατί δεν περπατάει; Δεν ξέρουμε, πάντως από εμάς δεν έχει τίποτα…» Να σημειώσω εδώ ότι η Αναστασία πια όταν έβλεπε γιατρό ή άγνωστο σπάραζε στο κλάμα λες και την χτυπούσαν. Αν την άφηνα δε από την αγκαλιά μου να την εξετάσουν, απλά παραδινόταν σκούζοντας… Ο «γιατρός» λοιπόν, την εξέτασε και αποφάνθηκε βγάζοντας την συνάδελφό του (ειδικευόμενη) άκυρη μπροστά της, ενώ δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να βγάλει γνωμάτευση με την κατάσταση του παιδιού να μην τον βοηθάει. Η Αναστασία φαινόταν να πονάει παντου! Στον υπέρηχο που κάναμε μάλιστα δεν φάνηκε τίποτα αν και η κοπέλα την πρηγούμενη νύχτα μας είχε προειδοποιήσε  ότι ενδεχομένως να μην φαινόταν ακόμα τίποτα. Είναι Δευτέρα πια, ημέρα που θα βγαίναμε και εξακολουθούμε να είμαστε μέσα, με το παιδί να φαίνεται πως πονάει πολύ στο πόδι και μας κρατάνε μέσα. Η δε παιδίατρος με αποτελειώνει λέγοντάς μου «δεν ξέρουμε τι έχει προκαλέσει όλο αυτό, ούτε για το έντερο έχουμε βρει τι είχε… είναι κάτι σοβαρό αλλά δεν ξέρουμε τι είναι… Αν αύριο περπατήσει κανονικά μάλλον θα πάρετε εξιτήριο.«

Απελπίζομαι… Τα χειρότερα σενάρια περνάνε από το μυαλό μου και εύχομαι ολόψυχα να να μην έχει τίποτα το παιδί και αυτό που το πονάει να το πάθω εγώ για να μην το έχει εκεινη…

Τρίτη… και η Αναστασία περπατάει κανονικά. Κυνηγάμε την γιατρό για να την δει και με διάφορα τεχνάσματα την κάνουμε να περπατήσει… Σαν να μην τρέχει τίποτα. Βγάζουμε την πεταλούδα κι ετοιμαζόμαστε για εξιτηριο… και η Αναστασία ανεβάζει πυρετό… Από αρχές Σεπτέμβρη που έκανε, δεν είχε ξανακάνει… Όσο νοσηλευόταν τίποτα… Και τώρα, Τρίτη μεσημέρι…. 39,3! «Δεν πάτε πουθενά αν δεν πέσει ο πυρετός!» Νιώθω να βουλιάζω στο πάτωμα… Το ίδιο βράδυ έρχεται άλλη γιατρός να την εξετάσει. Στην ουσία κάθε μέρα την έβλεπε κι άλλος. Εκείνη όμως έκανε την διαφορά. Καλοί κι επαγγελματίες όλοι τους, αλλά εκείνη πιο ανθρώπινη. Μέχρι που κατάφερε την Αναστασία να είναι στο ίδιο δωμάτιο με εκείνη χωρίς να κλαίει. «Εδώ στο ιστορικό φαίνεται πως έχε ερεθισμένο λαιμό… από την πρωτη μέρα νοσηλείας… δεν σας το είπαν;«….Κάγκελο εμείς…»Η μικρή πέρασε κάποια λοίμωξη του αναπνευστικού και πιθανότατα τώρα κόλλησε και κάτι από εδώ μέσα. Μην ανησυχείτε, αντιμετωπίζεται«

Για πρώτη φορά ενιωθα κάπως πιο ήσυχη. Όλες τις προηγούμενες μέρες κανένας δεν μας έλεγε τι έχει συμβεί. Κι εντάξει, το καταλαβαινω, δεν εντοπίζεις τον ιό που προκάλεσε αρχικά την γαστρεντερίτιδα και τους πρησμένους λεμφαδένες εύκολα, αλλά ένας λαιμός που πονάει δικαιολογεί τον πυρετό… Μιλάω την επομένη με τον παιδίατρό μας, ο οποίος συμφωνεί, μας λέει να μείνουμε άλλο ένα 24ωρο μέσα (είναι Τετάρτη πια) και βλέπουμε. Πέμπτη με την μικρή να είναι δραστήρια για τρίτη μέρα, χωρίς κανένα άλλο σύμπτωμα πέραν του πυρετού, ο οποίος δείχνει να πέφτει, παίρνουμε την ευθύνη και υπογράφουμε και την παίρνουμε. Δεν θέλαμε να κολλήσει και τίποτε άλλο. Δεν λέμε τίποτα στους δικούς μου που είναι σπίτι και τους κάνουμε έκπληξη. Λιώνουμε στο κλάμα. Αποφασίζουμε πως αν δούμε οποιαδήποτε αλλαγή στην κατάστασή της θα την βουτήξουμε και πίσω στο νοσοκομείο, με τις ευλογίες και του γιατρού. Η Αναστασία έκανε άλλες δύο μέρες πυρετό και τέλος… (Παρεμπιπτόντως Σάββατο τελειώνει ο πυρετός, την Δευτέρα την πάμε σε ορθοπεδικό, κάνουμε την ίδια μέρα υπέρηχο και φαίνεται ξεκάθαρα η υμενίτιδα. Ήθελα να πλακώσω τον επιμελητή της ορθοπεδικής στο ξύλο)

Τέλος;;; Για εκείνη τα πράγματα ψυχολογικά είναι πολύ καλύτερα πλέον. Δεν κλαίει όταν βλέπει αγνώστους ή όταν μπαίνουμε σε κάποιο μαγαζί. Εγώ όμως έχω χάσει την πίστη μου. Ήμουν ένας άνθρωπος που έβρισκε το θετικό και στην πιο ανάποδη κατάσταση και που έλεγε πάντα «ευτυχώς που έχουμε και αυτό ή εκείνο». Η Αναστασία και γαστρεντερίτιδα είχε ξαναπεράσει και πυρετό είχε κάνει, αλλά πάντα έλεγα πως όλα θα πάνε καλά, ακούμε τον γιατρό μας και είμαστε ψύχραιμοι. Και τώρα τρέμω να μην ξανακούσω «πονάει το ποδαράκι μου«. Ο σύζυγος επιμένει πως αν ήταν κάτι πιο σοβαρό δεν θα μας είχαν αφήσει να φύγουμε. Από 5 Οκτώβρη που κάναμε πυρετό μετά το νοσοκομείο, η μικρή έχει αρρωστήσει άλλες δύο φορές με μόνο σύμπτωμα τον πυρετό. Σε τρεις παιδιάτρους που πήγαμε (ενώ εμπιστεύομαι τον δικό μας, ο πατέρας μου όμως που έχει αδυναμία στην μικρή δεν ησύχαζε με τίποτα και με τρέλαινε κάθε φορά) όλοι μας είπαν το ίδιο: Ίωση με πυρετικά κύματα, δεν ανησυχούμε αν δεν έχουμε κι άλλα συπτώματα, ντεπόν για 38,5 και πάνω και ψυχραιμία… Που να την βρω όμως;

Προσπαθώ να βρω μια πιο ψύχραιμη στάση, το ένστικτό μου μου λέει πως όλα είναι καλά, αλλά το μυαλό μου κάνει τις πιο άκυρες και ανησυχητικές ερωτήσεις κάποιες φορές από τότε… Είμαι τόσο παρανοϊκή; Καταλαβαίνει καμιά πως νιώθω;

μαμά Ελένη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com