Τρεις ατάκες που οι ανάδοχοι γονείς σιχαίνονται να ακούνε

Κι όμως, οι γονείς που υιοθετούν παιδιά τα αγαπούν πραγματικά γιατί είναι παιδιά τους. Είναι το ίδιο αληθινές οικογένειες όσο και οι υπόλοιπες.

γράφει η Renae Regehr για το xojane

Ας μιλήσουμε για την υιοθετία. Η υιοθεσία είναι μια όμορφη διαδικασία και δεν είναι και κάτι το τόσο σπάνιο. Θα γνωρίζετε πιθανότατα και εσείς κάποιον που είχε υιοθετηθεί, μπορεί να έχετε συναντήσει γονείς που υιοθέτησαν ένα παιδάκι ή μπορεί ακόμη και να έχετε σκεφτεί και οι ίδιοι το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. Ασχέτως του αν είναι υιοθετημένος ή τον γέννησα εγώ η ίδια, αγαπώ όπως κάθε άλλος γονιός τον τετράχρονο γιο μου. Είναι η ζωή μου. Και ναι, ο γιος μου είναι υιοθετημένος και η οικογένειά μας έχει ένα ιστορικό το ίδιο ξεχωριστό, ευαίσθητο και προσωπικό όσο και το δικό σας.

Δεν είναι αυτή όμως η ουσία – υπάρχει όντως μία ξεχωριστή ιστορία γύρω από το πώς καταλήξαμε να είμαστε οικογένεια, όπως υπάρχει και στη δική σας περίπτωση. Από την εμπειρία μου, όμως, διαπιστώνω πως όταν ο κόσμος ακούει τη λέξη «υιοθεσία», έχει την ιδέα πως μπορεί να κάνει αδιακρίτως προσωπικά ερωτήματα γύρω από τη ζωή μας, το γιο μας και το πώς καταλήξαμε στο να τον υιοθετήσουμε.

Για να σας βγάλω από την όποια άβολη θέση, θα σας αναφέρω τρία σχόλια που προκύπτουν σχεδόν πάντα στη συζήτηση.

1. «Σας θαυμάζω που γίνατε ανάδοχοι γονείς! Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνετε».

Αυτό το σχόλιο με τρελαίνει κάθε φορά! Πρώτον, θα έλεγες ποτέ σε μία μητέρα που γέννησε το παιδί της «Σε θαυμάζω που γέννησες»; Όχι, ποτέ! Για την ακρίβεια, θα ακουγόταν εξίσου γελοίο.

Δεύτερον, και πιο σημαντικό, σχόλια όπως αυτά δεν έχουν καμία βάση επειδή κάθε παιδί αξίζει να έχει ένα σπίτι. Η ζωή δεν περιστρέφεται γύρω μου, ούτε και είμαι καμιά αγία – είναι δικαίωμα του γιου μου και κάθε παιδιού που έρχεται σ’ αυτό τον κόσμο να έχει γονείς που το αγαπάνε βαθιά και το εκτιμούν.

Το να λες «Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνετε» δείχνει πως δεν έχεις σκεφτεί αυτό που λες, επειδή, ναι, και συ μπορείς να υιοθετήσεις ένα παιδί.

Ανεξαρτήτως, κάθε παιδί αξίζει να έχει ένα σπίτι. Οι ανάδοχοι γονείς είναι κι αυτοί γονείς, απλά έγιναν γονείς με διαφορετικό τρόπο. Αυτό είναι όλο. Είναι γονείς, όχι άγιοι.

2. «Σκέφτεστε να κάνετε και δικά σας παιδιά;»

Αλήθεια τώρα;! Πρέπει να με κοροϊδεύεις. Δεν ήξερα πως ο μόνος τρόπος για να θεωρηθεί κάποια σχέση αληθινή είναι να βγει ένα μωρό από τη μήτρα μου! Για σκέψου: Είναι η αγάπη στον σύζυγο ή το σύντροφό σου αληθινή; Μήπως αμφισβητείς αυτό το δεσμό της αγάπης και τον ρωτάς αν η σχέση αυτή είναι αληθινή; Ο γιος μου είναι δικό μου, αληθινό παιδί! Δεν έχει για μένα σημασία αν αυτός βγήκε από το σώμα μου γιατί μπορώ να σας πω με απόλυτη βεβαιότητα πως τον νιώθω κομμάτι μου.

Από την άλλη τώρα, όταν μαθαίνεις πως ο γιος μου είναι υιοθετημένος και μου κάνεις αυτή την ερώτηση, πόσο μάλλον όταν δεν με ξέρεις, με προσβάλεις. Θα το εκτιμούσα αν ρωτούσες «Πόσα ακόμη παιδιά σκέφτεστε να αποκτήσετε»;

3. «Ξέρει ποιοι είναι οι πραγματικοί γονείς του;»

Είναι 3μιση το ξημέρωμα και ο γιος μας μόλις ξύπνησε και ήρθε ως το κρεβάτι μας επειδή φοβήθηκε. «Στάσου καρδούλα μου, άσε τον μπαμπάκα να κοιμηθεί, θα έρθω εγώ να κοιμηθούμε μαζί».

(Όταν πάνε να κοιμηθούν 3 μαζί σε ένα διπλό κρεβάτι σημαίνει πως κάποιος από τους τρεις δεν θα κοιμηθεί).

Σέρνεται λοιπόν και πάλι στο κρεβάτι του, που τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα στο δικό μας, αλλά χτυπάει το κεφάλι του στο κομοδίνο. Τρομαγμένος βάζει τα κλάματα από τον πόνο κι εγώ πετιέμαι από το κρεβάτι, τον παίρνω αγκαλιά και προσπαθώ να τον παρηγορήσω. Ο άντρας μου που είχε ξυπνήσει από τη φασαρία πετάχτηκε από το κρεβάτι για να φέρει ένα πανί και να φροντίσει τη μικρή γρατζουνιά στο πρόσωπό του.

Υπό το πρίσμα αυτής της ιστορίας λοιπόν, ας εξετάσουμε και πάλι την ερώτηση. Αν ξέρει ο γιος μας ποιοι είναι οι «πραγματικοί» γονείς του. Φαντάζομαι μπορεί κανείς να πει πως το να μαθαίνουμε στο γιο μας τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού, να του δείχνουμε πώς πρέπει να επικοινωνεί και πώς να σέβεται τους άλλους, να του μαθαίνουμε να κάνει ποδήλατο, να κρατάει σωστά το κουτάλι του, να σκουπίζεται μόνος του και, πιο σημαντικά, να του προσφέρουμε την αγάπη και τη στήριξή μας άνευ όρων, μας καθιστά ικανούς να μας αποκαλεί κανείς πραγματική οικογένεια. Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σου, ναι, ο γιος μας ξέρει ακριβώς ποιοι είναι οι πραγματικοί του γονείς.

Δεν θέλω να αισθανθείτε άσχημα τώρα και να ντραπείτε να με ρωτήσετε οτιδήποτε για την οικογένειά μου. Ξέρω πώς το έχετε εσείς στο μυαλό σας όταν κάνετε αυτές τις ερωτήσεις, αλλά τα λόγια κρύβουν μεγάλη δύναμη και μπορεί να υποδηλώνουν σοβαρά πράγματα τα οποία να κάνουν τα υιοθετημένα παιδιά να αισθανθούν πως δεν είναι πραγματικά μέλη μιας οικογένεια. Κι αυτό είναι τραγικό! Το μήνυμα που θα πρέπει να σας μείνει από όλο αυτό είναι το εξής: Να είστε προσεκτικοί όταν θέλετε να ρωτήσετε κάτι, ιδίως αν δεν γνωρίζετε τους άλλους.