Από ένα τίποτα θα την έχανα…

Διαβαζω πολυ καιρο τις ιστοριες σας… Αλλες φορες κλαιω, αλλες θυμωνω, παντα ομως χαιρομαι που μπορουν καποιες γυναικες και μοιραζονται τις εμπειριες τους.

Θα ηθελα να γραψω κι εγω την δικη μου ιστορια που ισως βοηθησει καποιον…

Ειμαι μαμα τεσσαρων παιδιων… 5 ετων, 3 ετων, 2 ετων και 3 μηνων…

Ως τωρα κανενα απο τα μεγαλα μου παιδια δεν ειχε κανενα θεμα. Ολα ηταν τελεια κ υπεροχα! Γεννησα το 4ο θαυμα και γυρισα σπιτι μου αμεσως, αν και προωρη η μπεμπα πολυ δυνατη, ουτε θερμοκοιτιδα, ουτε προβληματα.

Εγω ειχα την ιδια σιγουρια οπως και στα προηγουμενα! Αλλωστε θεωρουμαι εμπειρη!! Ομως καποιος εκει πανω ειχε αντιθετη αποψη!

2μηνων η μικρη, ημερα εκλογων!! Ξυπνα χλωμη αλλα με υπεροχη διαθεση! Τρωει το 200αρι της και κοιμαται. Ξυπνα 3ωρες μετα χλωμη χωρις καθολου ορεξη για φαγητο. Δεν δινω σημασια… Αλλες 3 ωρες ετσι! Στο επομενο 3ωρο, τηλεφωνο στον παιδιατρο. Μολις ακουει «χλωμη», τα χανει.

«Γρηγορα ελα τωρα!»

Αν κ κυριακη ανοιξε, πηγαμε και ακουσα αυτο που ποτε δεν περιμενα να ακουσω.

«ΤΡΕΧΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, δεν εχει οξυγονο, την χανουμε»

Στο «την χανουμε» χαθηκα και εγω. Ενιωσα ενα κενο, ενα σφιξιμο, εναν βαθυ πονο μεσα μου. Ετρεξα νοσοκομειο, αμεσως εδωσαν οξυγονο και αρχισαν εξετασεις. Αγωνια, κλαμα, ερωτηματικα, φοβος, απελπισια για μας απεξω. Βγαινει ο γιατρος και λεει «Φευγετε με ΕΚΑΒ για το πανεπιστημιακο, χρειαζεται εντατικη» Ποσο αχρηστη ενιωσα που δεν μπορουσα να κανω κατι! Ευτυχως φτασαμε στο νοσοκομειο και το παιδι μπηκε εντατικη για 11 μερες. Ποσα αλλαξαν μεσα μου αυτες τις 11 νυχτες εξω απο το κουνακι που την ειχαν! Ποσο διαφορετικα ειδα την ζωη. Ποση αξια της εδωσα. Πρωτη φορα στα 32 χρονια μου προσευχηθικα πραγματικα. Εκλαψα με την ψυχη μου.

Την τριτη μερα δεν αντεξα, πηγα αγορασα μπαλονια και μπηκα τα φουσκωσα και στολισα το κουνακι της. Δεν δεχτηκα τις παρατηρησεις, ηθελα απλα να βαλω μπαλονια. Και το κανα. Την 12η μερα μας πηγαν σε δωματιο. Ισως να μην εχω χαρει πιο πολυ στην ζωη μου. Αλλες 4 μερες εκει.

Ολες αυτες τις μερες καμια ανακοινωση απο γιατρους, ΤΙΠΟΤΑ. Κατασταση σταθερη, αλλα κρισιμη. Αυτη η φραση τρυπουσε τ’ αυτια μου 15 μερες.

Τελικα βρεθηκε μια γιατρος και την 15η μερα ηρθε και μας ανελυσε ολο το ιστορικο. Ιωση που εκλεισε τους πνευμονες. Απο ενα τιποτα θα την χαναμε. Οπως χασαμε ενα κοριτσακι την 5η μερα που ημασταν εκει. Στο διπλανο κουνακι. Εφυγε και εγινε αγγελακι. Και ειχα την μανα της αγκαλια και εκλαιγε χωρις ηχο, χωρις ουρλαχτα. Ποσο ευκολο ειναι να χασεις τα παντα. Την ψυχη σου, την ζωη σου, ενα δωρο θεου. Ποσο λιγη αξια ειχα δωσει μεχρι και εκεινη την μερα σε ολα αυτα που πραγματικα εχουν αξια. Ποσο αθλια υπηρξα…. Κοντεψα να χασω τον κοσμο μου γιατι; για μια απλη ιωση. Ενα σημαδι απο καποιον εκει ψηλα οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο. Καποιος ηθελε να δω πολλα, να ζησω καποια, να νιωσω περισσοτερα. Και εγινε… αλλαξα, ισως αγαπησα πιο πολυ (δυσκολο βεβαια) τα παιδια μου. Την αξια τους. Ολα τα ειδα αλλιως. Εβγαλα πολλες φωτογραφιες, την μπεμπα, το δωματιο, τα σωληνακια, τα μονιτορ. Το κανα για μενα. Να βλεπω, να μην ξεχασω ΠΟΤΕ. Γιατι δεν πρεπει να ξεχασω.

Ηταν οι πιο ειλικρινεις στιγμες που χω ζησει. Πονος, κλαμα, προσευχη. Νιωθω οτι εγινα καλυτερη απ’ ολο αυτο. Μακαρι να εγινα! Ευχαριστω τους γιατρους. Ευχαριστω τον ΘΕΟ που σιγουρα υπαρχει και ηταν διπλα στο μωρο μου. Ευχαριστω το παιδι μου που μου μαθε να ‘μαι δυνατη, να κλαιω, αλλα να στεκομαι στα ποδια μου, να προσπαθω, να εκτιμω και να αναπνεω καθε μερα με ευγνωμοσυνη. Γιατι αυτο που εχουμε μπορουμε να το χασουμε.

Για παντα θα ευχαριστω το παιδι μου. Γιατι ακομα και διασωληνωμενο εσκαγε κανα χαμογελο και εδειχνε πιστη. Ευχαριστω και τα 4 παιδια μου. Ειναι τιμη να ‘μαι μανα τους.

Σας ευχομαι υγεια! Και τιποτα αλλο……..

Αφιερωμενο στην «χοντρουλα» που γρηγορα εγινε αγγελος!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com