Αχ αυτό το όνομα!

Γεια σας, διαβάζω τις ιστορίες σας μανούλες  και παίρνω δύναμη για να σας γράψω και εγώ τη δική μου. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω.

 Με τη μητέρα μου νόμιζα ότι είχαμε πάντα σχετικά καλές σχέσεις. Επειδή ήταν αρκετά οπισθοδρομική και αυστηρή μαζί με τον πατέρα μου είχα βρει τον τρόπο μεγαλώνοντας να σωπαίνω (γιατί ποτέ δεν έβγαζα άκρη όπως και να συζητούσαμε είτε με το καλό είτε με το κακό) και να προσπαθώ να πατήσω πόδι τουλάχιστον για τα βασικά. Ήταν μια μαμά η οποία έβαζε ένα πλάνο στο μυαλό της και αλλοίμονο αν της το χαλούσε τίποτε. Όμως ήταν η μαμά μου και εγώ έβλεπα άλλα τόσα καλά που είχε όπως η υπέρμετρη δοτικότητά της.

Στα 24 μου έκανα την δική μου οικογένεια. Στο πρώτο μου παιδάκι, επειδή δυστυχώς μέναμε πάνω- κάτω η μητέρα μου νόμιζε πως ήταν δικό της. Θα χτυπούσε και 10 φορές τη μέρα τη πόρτα (μια γιατί έκλαιγε το παιδί, μία για να μας φέρει κάτι, μια γιατί της είχε λείψει… θα είχε να το δει και 2 ώρες…) εγώ ήμουν ανίκανη για όλα και να λέει και στον άντρα μου ότι το γυναικάκι του δεν θα τα καταφέρει με τις οικογενειακές υποχρεώσεις και ότι αν ζοριστώ μπορεί και να τα παρατήσω, υπονοώντας πως είναι απαραίτητη. Εγώ όμως χαζή… πίστευα ότι τα έκανε όλα για να με βοηθήσει. Εννοείται πως αν εγώ μπούχτιζα μια φορά ο άντρας μου που ήταν και πεθερά του μπούχτιζε 10 και δώσου γκρίνια στο σπίτι για το ότι δεν μπορώ να βάλω όρια στους δικούς μου. Να μην σας τα πολυλογώ μετά από πολλές παρατηρήσεις γιατί όπως καταλαβαίνετε χωνόταν και σε άλλα πολλά, μας κρατούσε μούτρα και εξαφανιζόταν για λίγο διάστημα, μόλις της δίναμε πάλι λίγο θάρρος πάλι τα ίδια…

Έρχονται τα βαφτίσια του πρώτου μου παιδιού. Με το όνομα κανένα πρόβλημα, θα έπαιρνε του πεθερού μου σαν αγόρι. Ξεκινάει η βάφτιση και οι γονείς μου πουθενά, να ρωτάει ο φωτογράφος που είναι οι παππούδες για φωτογραφία αλλά πουθενά. Δεν πειράζει λέω θα έχουν αργήσει να έρθουν θα βγάλουν μετά φωτογραφίες που θα έχει ντυθεί και ο μικρός. Ξεκινάμε το μυστήριο και κάπου στα μέσα εμφανίζονται οι δικοί μου και πάει να μου πάρει το παιδί, γιατί έτσι και καλά είθισται η γιαγιά να κρατάει το εγγόνι. Ευτυχώς την αγριοκοίταξε ο παπάς και πήγε στη θέση της, έρχεται το τέλος του μυστηρίου και πάλι ο φωτογράφος να ψάχνει τους δικούς μου μα πουθενά. Η ένταση ήταν ανεβασμένη, να έχω ρωτήσει τους πάντες αν είδαν τη μητέρα μου και κανένας να μη ξέρει που είναι. Εντέλει με τα πολλά τη βλέπω στο πάρκινγκ να κουβαλάει τα δώρα. Τη φώναζα μαμά – μαμά… τίποτα η μάνα μου, είχε πιάσει τη κουβέντα και με αγνοούσε παντελώς, εεε τότε αγανάκτησα και εγώ και της λέω: σου είπε κανείς να μαζεύεις τα δώρα; τσακίσου έλα εδώ να βγάλεις μια φωτογραφία με το εγγόνι σου αν θέλεις. Η μάνα μου προσβλήθηκε υπέρμετρα, έβγαλε χαμογελαστή τις φωτογραφίες της βέβαια και μετά πήγε πίσω από την εκκλησία και έκλαιγε. Πηγαίνω εγώ την αγκαλιάζω, της ζητάω δυο φορές συγνώμη, αλλά αυτή ανένδοτη να κλαίει και να λέει ότι δεν θα έρθει στο κέντρο. Εντέλει οι γονείς μου δεν ήρθαν στο γλέντι, ποιο γλέντι δηλαδή με εμένα να κλαίω και τους υπόλοιπους συγγενείς να είναι στο τηλέφωνο με τους δικούς μου και να τους ζητούν να μη το παρατραβάνε. Μετά από αυτό εμένα ράγισε η καρδιά μου, σκλήρυνα πολύ. Στην αρχή έλεγα ότι δεν θα το ξανακρατήσει η μάνα μου το παιδί, αλλά συνεχώς ο άντρας μου προσπαθούσε να κρατήσει τις ισορροπίες (άγιος άνθρωπος μιλάμε!) και μετά η συμπεριφορά τους ήταν λες και δε συνέβη τίποτα, γιατί φοβόταν μη πάει και δε βλέπουν το παιδί.

Ακολούθησαν και άλλα πολλά με εμένα στη δεύτερη εγκυμοσύνη και στην κυριολεξία να μας πετάνε έξω από το σπίτι που μέναμε γιατί χρειάζονταν τα νοίκια. Να κάνω μετακόμιση μόνη μου με τη κοιλιά στο στόμα και να με βοηθάνε οι φίλες μου! Που ήταν αυτή η δοτική μητέρα;

Τώρα που μένουμε πιο μακριά έχει πάει στο άλλο άκρο και θέλει πρόσκληση για να έρθει στο σπίτι μας. Αλλά το προτιμώ χίλιες φορές. Έχουμε βρει με τον αντρούλη μου την ησυχία μας και μεγαλώνουμε τα παιδάκια μας.

Μετά από όλα αυτά όχι απλά δεν ήθελα η μικρή μου να πάρει το όνομά της, το σιχαινόμουν κιόλας. Επειδή όμως θέλω να είμαστε και σωστοί είπα ότι θα βγάλουμε το όνομα του πατέρα μου και εκεί να δείτε καραγκιοζιλίκια! Ότι της το τάξαμε και ότι είναι ντροπή αυτό που κάνουμε, μετά άρχισε τις απειλές να το βρούμε και εμείς αυτό που της κάναμε από τα παιδιά μας και να φανταστείτε ότι το παιδί ήταν αγέννητο ακόμα. Δεν την ένοιαζε να βγει γερό το εγγόνι της και η κόρη της.

Σε ένα μήνα θα έχουμε τα βαφτίσια του δεύτερου παιδιού μας και πραγματικά χαίρομαι πολύ που δε πέρασε το δικό της. Δεν ξέρω τι θα κάνει αυτή τη φορά στην εκκλησία, το πολύ πολύ να φύγει… να μη μου μιλάει… Δε πειράζει, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αντρούλη μου που μου έχει σταθεί σαν βράχος σε όλα αυτά, που είναι ο μόνος που με εμπιστεύεται και πιστεύει στις δυνάμεις μου. Που και δυνάμεις να μην έχω μόνο που ξέρω ότι πιστεύει σε μένα τις αποκτώ!

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Μαμά Λ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com