΄Ενας χρόνος χωρίς τσιγάρο. Να πώς τα κατάφερα!

Ήταν 13 Φεβρουαρίου 2014… Μεσημεράκι… Σε λίγη ώρα θα επέστρεφε η κόρη μου από το σχολείο, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας είχα ραντεβού για ένα ακόμα τατουάζ, αρκετά μεγάλο αυτή τη φορά.

Κάνω το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου και κοιτάω με αγωνία το ρολόι να δω αν θα προλάβαινα να βγω να αγοράσω καινούργιο πριν έρθει το σχολικό.

Και κάπου εκεί «κοίταξα» τον εαυτό μου με αηδία και του είπα «Καλά ρε… Είσαι τόσο εθισμένη που οργανώνεις το χρόνο σου έτσι ώστε να μην ξεμείνεις από τσιγάρα; ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΟΛΙΒΙΑ. ΤΕΛΟΣ. ΤΩΡΑ«

Και δεν βγήκα για καινούργιο πακέτο, μόνο παρέλεβα το παιδάκι μου από το σχολικό και αργότερα πήγα στο ραντεβού μου για το τατουάζ. Κάπου στα μισά ο Τζιμ που μου το χτυπούσε μου είπε «Διάλειμμα για τσιγάρο!»

«Δεν καπνίζω«, του είπα, «Μόλις το έκοψα!«

«Σήμερα βρήκες που έχεις να φας ζόρι από το τατουάζ;«, μου απάντησε γελώντας

Και δεν ξανακάπνισα και ελπίζω να μην ξανακαπνίσω ποτέ. Το ότι θα το έκοβα ήταν πάντα στα… άμεσα σχέδια μου. Μία έλεγα να πάω για βελονισμό, την άλλη έλεγα «Ας χάσω πρώτα λίγα κιλά και μετά», την άλλη περίμενα να περάσει κάποιο ζόρι, την άλλη πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα ποτέ… ΗΘΕΛΑ όμως να το κόψω… Σιχαινόμουν τον πρωινό μου βήχα, σιχαινόμουν τα ρούχα μου, σιχαινόμουν το ότι αγκάλιαζα και φιλούσα τα παιδιά μου έχοντας εισπνεύσει τόση αηδία και γενικά σιχαινόμουν το γεγονός ότι ήμουν εξαρτημένη… Και μάλιστα από κάτι τόσο βλαβερό και βρωμερό! Αφού απέκτησα τα παιδιά, ξεκίνησε έντονα και ο φόβος του θανάτου… Δεν ήθελα να πεθάνω νέα, δεν ήθελα να πεθάνω επώδυνα… Στην τελική απόφαση βέβαια, έπαιξε σίγουρα ρόλο και η τραγική απώλεια ενός αγαπημένου και νεότατου φίλου λίγες μέρες πριν… Έφυγε έτσι ξαφνικά πριν τα 40 του χρόνια…

Τελικά κανένα από τα «πλάνα» μου δεν λειτούργησε, παρά μόνο η απόφαση της στιγμής. ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΑΛΛΟ ΠΑΚΕΤΟ. Και μου το επέβαλα τόσο έντονα εκεινη τη στιγμή που δεν τόλμησα να κάνω δεύτερη σκέψη.

Οι πρώτες 5-6 μέρες ήταν δύσκολες. Μετά την πρώτη βδομάδα ήταν λες και μαγικά… είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι καπνιστής!

Την πρώτη μέρα έγραφα:

«Κόβεις το τσιγάρο. Είσαι αποφασισμένος.

Σε πέντε λεπτά σκέφτεσαι να ανάψεις τσιγάρο. Υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι μόλις το έκοψες. «Α ναι», λες. Και με το που το λες, (με το που το λες όμως, ειλικρινά!) τα δάχτυλά σου κάνουν τσακ τσακ να βρουν τσιγάρο και φωτιά. Ξαναλές στον εαυτό σου «Ρε κοπελιά/φιλάρα, το έκοψες λέμε, ξεπέρασέ το». «Α ναι!», ξαναλές και ύστερα από λίγα λεπτά πάλι από την αρχή. ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ από το τσιγάρο που χωρίς αυτό δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τα χέρια μας και το στόμα μας! Για αυτό άλλοι πιάνουν ένα κομπολόι και άλλοι καταβροχθίζουν όλο το ψυγείο…»

Στην μια βδομάδα έγραφα:

«τις πρώτες τρεις μέρες ήμουν σαν ναρκομανής χωρίς τη δόση του. Βασικά το «σαν» είναι περιττό. Ήμουν ναρκομανής χωρίς τη δόση μου. Ήθελα να κοιμάμαι συνέχεια. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με ΤΙΠΟΤΑ, απορώ πως κατάφερνε να βγαίνει στον αέρα το eimaimama. Είχα τάσεις λιποθυμίας. Είχα νεύρα. Φώναζα. ΗΜΟΥΝ ΣΑΝ ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ. Πίστεψα ότι έτσι θα είμαι για πάντα και ότι πρέπει να συνηθίσω. 7 μέρες μετά είμαι σχεδόν όπως πριν. Λίγο η συγκέντρωσή μου θέλει δουλίτσα ακόμα, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται και στον καλό καιρό και όχι στο κόψιμο του τσιγάρου»

Στον ένα μήνα έγραφα:

«Δεν με πειραζει να καπνίζουν δίπλα μου. Εννοώ πως δεν το λαχταρώ. Αντίθετα συνειδητοποίησα πόσο… «τσιγάρο» μυρίζουν οι περισσότεροι καπνιστές. Αλήθεια ετσι μύριζα και εγώ; Μπλιαχ!

Ξυπνάω επιτέλους με καθαρή ανάσα. Όχι κάθε μέρα, κάποια πρωινά νιώθω λες και κάπνισα δύο πακέτα. Αλλά τα περισσότερα πρωινά πια ξυπνάω με καθαρή αναπνοή και γυαλιστερά, λεια δόντια.

Άλλαξε όψη το δέρμα μου. Σαν να έβγαλα από πάνω μου ένα φίλτρο κούρασης και σκούρου.

Αναπνέω καλύτερα, δεν έχω φλεγματα, δεν βήχω.»

Σήμερα ένα χρόνο μετά νιώθω λες και δεν κάπνιζα ποτέ. Βέβαια όταν με ρωτούν αν καπνίζω, δεν λέω «Όχι», λέω «Το έχω κόψει«. Μέσα μου δεν αισθάνομαι μη καπνιστής, αλλά ΠΡΩΗΝ καπνιστής.

Σ’ αυτόν τον ένα χρόνο πέρασα ΠΟΛΥ δύσκολες στιγμές, από τα άσχημα κομμάτια ενός διαζυγίου μέχρι νοσηλείες σε νοσοκομείο, απώλειες ανθρώπων και προσωπικά σκαμπανεβάσματα. ΠΟΤΕ, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, δεν σκέφτηκα να ανάψω τσιγάρο. Και να το σκεφτόμουν, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ, γιατί δεν θέλω να ξαναγυρίσω πίσω στην σκλαβιά αυτή.

Είναι μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών οι στιγμές που ίσως «λιγουρεύτηκα» ένα τσιγάρο και ήταν πάντα σε άσχετες μικρές στιγμές, ας πούμε μετά από ένα ωραίο φαγοπότι με παρέα ή ένα πρωινό καθώς έπινα τον καφέ μου.

Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω την απαίσια μυρωδιά των ρούχων μετά από ένα βράδυ σε ένα κλειστό χώρο που επιτρέπεται το κάπνισμα. Ο καπνιστής δεν το καταλαβαίνει, γιατί βρωμάει και ζέχνει ο ίδιος (σόρρυ καπνιστές, έτσι είναι! Έτσι ήμουν και εγώ…!) Ο μη καπνιστής όμως έχει ακόμα έναν λόγο για να μην (ξανα)ανάψει τσιγάρο…

Κλείνοντας, θέλω να σας πω ξανά ότι πίστευα ότι δεν θα το έκοψα ΠΟΤΕ το ρημαδοτσίγαρο… Και ναι, θα τελειώσω το κείμενο με μια κλισεδιά, αλλά ισχύει, ρε παιδιά: ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΕΓΩ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ!

Εύχομαι σε κάθε επετειακό μου κείμενο (γιατί σκοπεύω να γράφω κάθε χρόνο) να μου γράφετε όλο και περισσότεροι «Τα κατάφερα και εγώ, Ολίβια!» Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά και την ψυχή!!