Bullies, φασίστες και βασανιστές: Τρεις ιστορίες ανθρώπων που δεν «μάσησαν» με το νταϊλίκι

αναδημοσίευση από το grekamag.gr

Ο Χάρης, ο Νίκος και η Βάσω αν και ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες, έχουν πολλά πράγματα να τους συνδέουν. Είναι ηθοποιοί, από τους πιο φωτεινούς της γενιάς τους, και έχουν βιώσει bullying στην παιδική αλλά και την μετέπειτα ζωή τους. Θέλησαν να μας μιλήσουν για τα βιώματά τους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Bullying και μια μυστηριώδη εξαφάνιση. Πριν λίγες μέρες, ένας νέος άνθρωπος είκοσι χρονών, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, θύμα παρόμοιων επιθέσεων, εξαφανίστηκε από τα Ιωάννινα και η τύχη του είναι άγνωστη. Το γεγονός αυτό μας έδωσε αφορμή να σκεφτούμε ξανά τι είναι bullying, ο εκφοβισμός, το νταϊλίκι ή αλλιώς άσκηση βίας προς το διαφορετικό. Ποιες είναι οι ευθύνες μας ως θύτες, θύματα ή αμέτοχοι θεατές τέτοιων περιστατικών και πώς θα δώσουμε τέλος σε αυτά που μας χωρίζουν και τραυματίζουν τους συνανθρώπους μας.

Χάρης Αττώνης

Από μικρός είχα διαπιστώσει ότι είχα μια ιδιαίτερη σεξουαλικότητά αλλά δεν αντιλαμβανόμουν ότι έπρεπε να κρύψω κάτι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έπαιζα με τις κούκλες που είχαν οι αδερφές μου, ενώ παρέα έκανα μόνο με κορίτσια. Ο πατέρας μου με απέρριψε από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα, οπότε μεγάλωσα με μόνα μου πρότυπα τις τρεις γυναίκες της οικογένειάς μου. Με μεγάλωναν με πολύ αγάπη χωρίς να μου στερήσουν τίποτα και στην μητέρα μου φαινόταν πολύ φυσικό που εγώ έπαιζα με τις κούκλες της αδερφής μου και εκείνη έπαιζε με τα αυτοκινητάκια μου. Δεν μου είχε πει κανείς να μην το κάνω και ευγνωμονώ την μητέρα μου γι αυτό. Μάλιστα όταν της έλεγαν οι φίλες της για εμένα, συνήθιζε να λέει ‘γιατί να μην παίζει με κούκλες; Οι πατεράδες δεν παίζουν με τα παιδιά τους;’

Το γεγόνος, όμως, ότι η συμπεριφορά μου ήταν διαφορετική, ότι δηλαδή δεν έπαιζα μπάλα στα διαλείμματα με τα άλλα αγόρια, αλλά έκανα κατακόρυφο, σκοινάκι και λάστιχο και ότι κάποιες φορές έφερνα τις κούκλες μου στο σχολείο, δεν άργησε να μου δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. Ένα από τα πιο αστεία περιστατικά που μπορώ να θυμηθώ συνέβη όταν πήγαινα τρίτη δημοτικού. Καθόμουν με μια παρέα κοριτσιών και συζητούσαμε για τα μικρά μας πόνυ, και λέω: ‘Το δικό μου μικρό μου πόνυ είναι κίτρινο’! Εκείνη την ώρα, λοιπόν, περνούσε ένα από τα αγόρια της τάξης και μόλις το άκουσε, άρχισε να φωνάζει: ‘Κορίτσι, κορίτσι, είσαι κορίτσι, κορίτσι!’ και βγαίνει έξω και αρχίζει να τρέχει και να φωνάζει. ‘Ο Χάρης είναι κορίτσι’. Όταν γύρισα, λοιπόν, σπίτι ρώτησα τη μαμά μου ‘μαμα είμαι κορίτσι;’. Αυτό ήταν από τα πιο αστεία περιστατικά. Αρχικά, δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί συνέβαινε, ένοιωθα ότι αυτό που έκανα ήταν φυσιολογικό, περνώντας τα χρόνια, όμως, οι συμμαθητές μου γίνονταν όλο και πιο επιθετικοί. Άρχισαν να με σπρώχνουν, να μου πετάνε την μπάλα στο κεφάλι, να με κοροϊδεύουν φωναχτά. Και μόνο που θα περνούσα δίπλα από τις παρέες των αγοριών που δεν ανήκα, έτρωγα τρελό κράξιμο και αυτό με οδήγησε να περιθωριοποιηθώ, να κάνω παρέα μόνο με συγκεκριμένα άτομα, κάποιες φορές να φοβάμαι να πάω στο σχολείο. Σε αντίδραση όλων αυτών έγινα πιο επιθετικός, άρχισα να φτάνω ηθελημένα στα άκρα. Ήμουν ο πρώτος στο σχολείο που είχα μακριά μαλλιά και piercing και έτρωγα αποβολές από τη διευθύντρια. Πολλές φορές μάλιστα είχα έρθει στα χέρια με κάποιους από αυτούς.

Όλα άλλαξαν, βέβαια, όταν έφυγα για σπουδές στην Αγγλία. Εκεί σταμάτησα να να προκαλώ την προσοχή, κατάλαβα ότι για να γίνω αποδεκτός έπρεπε να ηρεμίσω, να είμαι λιγότερο ακραίος. Αυτή η κανονικότητα, μου προσφέρει μέχρι σήμερα μια κάποια ασφάλεια. Αν και υπάρχουν πράγματα με τα οποία ζω και με καταπιέζουν.

Όταν επέστρεψα Ελλάδα, το bullying επέστρεψε χειρότερο για εμένα στο στρατό. Στο στρατό πίστεψα ότι δεν θα την έβγαζα καθαρή. Με είχαν στείλει στα τεθωρακισμένα και άτυχος όπως ήμουν, βρέθηκα μαζί με ανθρώπους ρατσιστές και επικίνδυνους. Κάθε λίγο άκουγες ανθρώπους που εξαφανίζονταν και ειδικά τις πρώτες 40 μέρες στο στρατόπεδο, φοβόμουν σοβαρά για την ζωή μου. Ήταν φρικιαστικό αυτό που έζησα. Όταν με μετέθεσαν στην Ορεστιάδα εκεί έζησα μιας άλλης μορφής bullying που είχε να κάνει με την εξαθλίωση των ανθρώπων που έβαζαν στόχο οι βασανιστές. Εκεί με πέθαναν, δεν κοιμόμουν τα βράδυα. Στην Ορεστιάδα δεν ήμουν μόνο εγώ, άλλοι άνθρωποι, παντρεμένοι με παιδιά, επειδή τύχαιναν να έχουν μια άλλη παιδεία και πιο ‘καλούς τρόπους’, τους μεταχειρίστηκαν χειρότερα από εμένα.

Ο εκφοβισμός υπάρχει παντού γύρω μας και πολλές φορές ξεκινά μέσα από την οικογένειά. Μιλάω για τους γονείς που δεν αποδέχονται τα παιδιά τους γι αυτό που είναι, που είναι διαρκώς ανικανοποίητοι με τις επιλογές των παιδιών τους. Εκβιασμός υπάρχει στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο στρατό αλλά και στην αγορά εργασίας. Υπάρχει εκφοβισμός που βιώνουμε όλοι όταν καταπατούνν τα δικαιώματά μας, μας εκβιάζουν και  υποκύπτουμε για να μην βρεθούμε στην μαύρη λίστα. Ο εκφοβισμός είναι σε όλα τα πλαίσια της κοινωνίας μας, ανοίγει και κλείνει πόρτες. Για εμένα η μέγιστη εκδήλωση bullying είναι ότι έχουμε βάλει την Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα στην Βουλή. Αυτό είναι ένας διαρκής εκφοβισμός για εμένα και για κάθε άνθρωπο που είναι διαφορετικός.

Διαβάστε τη συνέχεια και τις υπόλοιπες ιστορίες στο Γκρέκα.