Εδώ και μέρες ακούω για ένα link μιας διαδικτυακής εφημερίδας η οποία έχει προκαλέσει ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Η δημοσίευση έχει να κάνει με την επιλογή γονέων που βιώνουν την νεογνική απώλεια να φωτογραφίσουν ή να φωτογραφηθούν μαζί με τα μωρά τους λίγο πριν ή αφότου αυτά φύγουν από τη ζωή.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΑΜΑ ΚΑΘΕ ΓΟΝΙΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟΣ ΘΕΛΕΙ.ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΡΥΦΕΡΟ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.ΕΚΑΝΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΘΙΞΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΑ ΤΑΜΠΟΥ...ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΟΛΙΑ??ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ?ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ?ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΘΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ?
δεν εχω βιωσει μια τετοια απωλεια αλλα αν μου συνεβαινε θα ηθελα μερικες φωτογραφιες να θυμαμαι το αγγελουδι μου τωρα για τις φωτογραφιες των αλλων γονιων ειναι σεβαστο και γλυκο που εβγαλαν μια τετοια φωτο στην δημοσιοτητα και οποιος δεν αισθανετε ανετα να μην τις δει.
Και ποτέ να μην την βιώσεις Ελένη μου. Σε ευχαριστώ για την κατανόηση. Σε φιλώ γλυκά!
Αγαπημένη μαμά Γιάννα, Πόσο δίκαιο έχεις σε όλα! Ως γονιός έχεις δικαίωμα να κρατήσεις φωτογραφίες των παιδιών σου,πόσο μάλιστα αν η ζωή τους ήταν μερικά δευτερόλεπτα. Ο θάνατος του νεογέννητου όμως παραμένει σοκαριστικός διότι είναι η μεγαλύτερη ειρωνία της ζωής συμπυκνωμένη σε μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά,ώρες ή μέρες. Η γέννησή μας είναι ο θάνατός μας αλλά συνήθως με καθυστέρηση κάποιων δεκαετιών,στην περίπτωση αυτών των παιδιών,ο χρόνος εξατμίζεται. Η υπενθύμιση του θανάτου μας σοκάρει πάντα,ειδικά σε αυτή την κοινωνία,που η ζωή μετρά ως στιγμές ευτυχίας και όλα τα αρνητικά ή οι σκληρές εμπειρίες της κρύβονται κάτω από το χαλί. Υποκρισία στο μεγαλείο της,και ο θάνατος του νεογνού, μας το θυμίζει με τον πιο έντονο τρόπο. Και φυσικά,θέλουμε να κρυφτούμε από τη μοναδική αλήθεια της ζωής. Δεν ξέρω τον πόνο που πέρασες, ούτε μπορώ να τον φανταστώ. Η γιαγιά μου έχασε 3 παιδιά,το πρώτο της αγόρι σε ηλικία 11 μηνών και 2 στη γέννα. Το ενα είχε γεννηθεί νεκρό και το άλλο πέθανε κάποιες ώρες μετά τη γέννα. Μιλά για αυτά με τα ονόματά τους. Η φωτογραφία του πρωτότοκου της,που πέθανε από λάθος θεραπεία προτεινόμενη από τον γνωστό παιδίατρο της πόλης μας εκείνη την εποχή, κοσμεί το σαλόνι της 63 χρόνια αργότερα. Δεν κρύφτηκαν πουθενά οι φωτογραφίες εκείνου του παιδιού, ακόμη και ο παππούς που ποτέ δεν μιλούσε για το θέμα του θανάτου-το απέφευγε μέχρι και τις δικές του τελευταίες στιγμές- δεν εξαφάνισε ποτέ τις φωτογραφίες του πρωτότοκού τους από τα οικογενειακά άλμπουμ. Και αυτό νομίζω είναι σεβασμός στη μνήμη του ίδιου του παιδιού/μωρού και όχι μόνο στους γονείς. Επίσης...πρόσφατα στη Γερμανία, ένα ζευγάρι πέτυχε την εγγραφή του νεκρού παιδιού τους - νομίζω πέθανε έμβρυο ακόμη- στο ληξιαρχείο. Αν δεν λανθάνομαι,πέρασε νόμος που να επιτρέπει την καταγγραφή αυτών των παιδιών,που ονομάζονται Αστεράκια (αστεροπαιδάκια), στο Ληξιαρχείο. Και αυτό,είναι μια απόδειξη πως η κοινωνία και οι νόμοι,αν θέλουν,μπορούνε να σεβαστούν αυτά τα παιδιά και τη μνήμη τους. Και οι γονείς να έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται γονείς για πάντα.
Με συγκίνησες. Έμαθα και κάτι που δεν γνώριζα. Η γιαγιά σου... Η γιαγιά σου είμαι σίγουρη πως είναι υπέροχος άνθρωπος. Το ίδιο και ο παππούς σου. Γιατί ούτε ο δικός μου άντρας θέλει να μιλάει για αυτό όσο εγώ, μα ποτέ δεν μου το απαγόρεψε, πότε δεν νευρίασε, ποτέ δεν με σταμάτησε όταν του μιλούσα εγώ. Εκφράζεις υπέροχα όλες αυτές τις αλήθειες και θα μείνω στην τελευταία σου πρόταση: "Και οι γονείς να έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται γονείς για πάντα." Γιατί μητέρα έγινα από ένα παιδί που δεν γνώρισα ποτέ. Μα αυτό με έκανε μητέρα. Αυτό και μόνο αυτό. Και κανείς δεν το καταλαβαίνει... Σε φιλώ γλυκά γλυκά.
Γιαννα μου, δυστυχώς είμαι στην ίδια με την δίκη σου δυσάρεστη θέση . Έχω χάσει δυο αγγελούδια ... Έχω δυό γιούς στην αγκαλιά μου και άλλους δυό που μου πέταξαν πολύ νωρίς για τους ουρανούς ... Δεν υπάρχει λόγος να σου περιγράψω τα συναισθήματα μου, οποίος το έχει πιει αυτό το ποτήρι, ξέρει ! Θέλω όμως να σου πω κάτι ! Το πρώτο μου μωράκι ήταν πολύ μικρό , σχεδόν αςχηματιςτο όταν το εχαςα (15 εβδομάδων ). Το επόμενο όμως ήταν ολοκληρο παιδί ! Το γεννηςα νεκρό και ο τοκετός κρατηςε ένα εικοςιτετραωρο.Μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω , θα αναρωτιέμαι πώς έμοιαζε το μωράκι μου! Ήταν ξανθό; Ήταν μελαχρινό; Έμοιαζε ταλαιπωρημένο;; Κι όλα αυτά επειδή δεν βρήκα το σθένος να το πάρω αγκαλιά , να κλάψω επάνω του και να το αποχαιρετήςω . Φέρθηκα δειλά απέναντι του. Απέναντι στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΩΡΟ! ΣΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΜΟΥ! Φοβήθηκα Γιαννα μου! Φοβήθηκα πως η εικόνα του δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να προχωρήσω τη ζωή μου ! Φοβήθηκα ότι δεν θα έβρισκα ποτέ ξανά την ισορροπία μου! Κι έπρεπε να το κάνω γρήγορα γιατί ένα τρίχρονο παιδάκι στο σπίτι με περίμενε ! Δυστυχώς αυτήν τη μικρή στιγμή μαζί με το αγγελούδι μου δεν θα μπορέσω να την έχω ποτέ .. Έχασα την μοναδική μου ευκαιρία κι αυτό με έχει γεράσει ...
Γλυκιά μου μανούλα... λυπάμαι πολύ για τις απώλειες σου και ξέρεις πολύ καλά πως σε νιώθω... Καταλαβαίνω απόλυτα τον καημό σου για αυτό και φωνάζω. Δεν έχω μιλήσει με μια μητέρα αγγέλου που να μην μετάνιωσε εκ των υστέρων αν δεν είδε το παιδί της. Η εικόνα του μας παρηγορεί, μας ζεσταίνει και μας δίνει μια αναφορά στο πένθος μας. Να ξέρεις πως δεν φταις. Ούτε εγώ θα είχα δει το αγγελούδι μου αν ο άντρας μου δεν είχε προνοήσει, αν δεν είχε διαβάσει πέντε πράγματα μετά την απώλεια του πρώτου μας μωρού. Το ξέρω πως αυτή στιγμή πέρασε και δεν γυρίζει πίσω. Μα να ξέρεις πως θα ξανασυναντηθείς με τα αγγελούδια σου και θα τα δεις. Θα δεις πως είναι τα παιδάκια σου. Στο υπόσχομαι. Στο μεταξύ απόλαυσε, ρούφηξε κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που έχεις με τα παιδάκια που έχεις στην αγκαλιά σου. Σε φιλώ γλυκά, Γιάννα
Είπες όσα δεν μπορούσα να πω .Σήμερα το μωρό μου το αγοράκι μου θα γινόταν έξι μηνών νιώθω τα ίδια με σένα μόνο που εγώ το είδα και ήταν μελαχρινό και ταλαιπωρημενο .Ποναει η ψυχη μου αλλα δεν με αφηνουν να μιλησω για το παιδι μου για να μην στενοχωριεμαι θαρρεις και ειναι κατι που θα ξεχασω ποτε η θα παψω να στενοχωριεμαι , Ο αντρας μου εβγαλε φωτογραφια αλλα την εσβησε για να μην τον δω.Θα ηθελα πολυ να εχω την φωτογραφια του και ντρεπομαι πραγματικα γι αυτους που δεν εχουν ιδεα γι αυτον τον πονο και σχολιαζουν αρνητικα γι την αποφαση του καθε γονιου να εχει φωτογραφια του παιδιου του.Πολυ καλά κάνουν και δημοσιεύουν αυτές τις φωτογραφίες μπας και ανοίξουν κάποια κολλημένα μυαλά επιτέλους.Είσαι υπέροχη κι εσύ και η μαμά Γιάννα.