Όχι άλλες ταμπέλες!
Σε λίγο κλείνω τα 40 και η μοίρα μου επεφύλαξε να μείνω άνεργη μετά τη γέννα του δεύτερου παιδιού μου. Λόγω έλλειψης επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, εκτονώνομαι συχνά στο διαδίκτυο & διαβάζω πολλές μαμαδοϊστορίες και σχετικά άρθρα. Χθες όμως έγινα έξαλλη. Το βλέπω πολύ συχνά να γίνεται, αλλά ενα άρθρο που έπεσα πάνω του χθες με έβγαλε από τα ρούχα μου.
ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω μαμάδες να βάζουν ταμπέλες στους εαυτούς στους ή στις άλλες με δυο απλοϊκές αλλά τόσο επικίνδυνες λέξεις «ΚΑΛΗ» ή «ΚΑΚΗ». Αν γέννησαν φυσιολογικά, αν θήλασαν, αν είναι σωστές νοικοκυρές, αν μαγειρεύουν υγιεινά, πόση σοκολάτα δίνουν, πόσες φορές τη βδομάδα τα πάνε στις κούνιες.
Και 2 μέτωπα ξεσπάνε σε κάθε άρθρο με τις μισές να συμφωνούν & τις υπόλοιπες να διαφωνούν. Υπάρχουν αυτές που δείχνουν τόσο απόλυτες και σίγουρες, που μόνο και μόνο η προσπάθεια τους να σε πείσουν, δείχνει το μέγεθος της ανασφάλειας τους. Και υπάρχουν και οι άλλες οι πιο γλυκές που κλείνουν πάντα τις σκέψεις τους με τη φράση «Τι λέτε βρε κορίτσια, καλά δεν κάνω;» .
Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι οτι αυτές οι ταμπέλες μεταφέρονται και στα παιδιά. Τα «καλά», τα ήσυχα, τα υπάκουα σε αντίθεση με τα «κακά», τα υπερκινητικά και τα ατίθασα.
Ο Θεός με αξίωσε να έχω ένα παιδί από κάθε κατηγορία. Και έτσι έμαθα πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι τα παιδιά κι ας έχουν γεννηθεί από την ίδια μάνα & τον ίδιο πατέρα & μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω! Ψάχνουμε να βρούμε επιβράβευση από αγνώστους, προσπαθώντας να μαλακώσουμε τις ανασφάλειες ή τις τύψεις μας; Το να βάζουμε ταμπέλες μας κάνει να νιώθουμε πιο ασφαλείς;
Καμιά μας δεν πήρε δίπλωμα μάνας πριν γεννήσει. Όλες λειτουργούμε με το ένστικτο και τα βιώματά μας. Το αν τελικά κάναμε καλή δουλειά ή όχι θα το δείξει το μέλλον & δε νομίζω οτι τα πράγματα θα κριθούν από αυτά που δειχνουν να σας/μας απασχολούν τόσο πολύ. Κριτές άλλωστε θα είναι τα ίδια μας τα παιδιά. Και ειλικρινά δεν ξέρω, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, πόσες από εμάς θα το αντέξουμε!
Εμένα ένα πράγμα μου είπαν κάποτε & από τότε το έχω πάντα στο μπροστινό μέρος του μυαλού μου.
«Τι είναι καλό; Τι είναι κακό; Και τελικά ποιος από εμάς είναι άξιος για να το κρίνει;»
μαμά Α.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είναι ξεκάθαρο το μήνυμα της μαμάς Α. και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Το να ανταλλάξεις απόψεις δεν είναι καθόλου κακό, ίσα-ίσα. Το κακό και το άσχημο είναι να κρίνεις και να κατακρίνεις προσπαθώντας κιόλας να επιδείξεις τη δήθεν υπεροχή σου ως μαμά κτλ. Κακό λοιπόν είναι όταν βγαίνουν τα "μαμαδόμετρα", και όχι όταν εκφέρονται απόψεις.
Όσα όμως και να λέμε μαμαδόμετρα θα εξακολουθούν να υπάρχουν όσο τους δίνουμε σημασία. Αν δε νιώθαμε θιγμένες από αυτά και αν σταματούσαμε να ασχολούμαστε με το γιατί κάποιοι βγάζουν (ή βγάζουμε) το μέτρο, τότε θα εξαφανίζονταν. Και στην τελική δε θα έπρεπε να μας νοιάζει το αν κάποιος έβγαλε το μέτρο να μας μετρήσει. Δύσκολο, το βλέπω κι από τον εαυτό μου, αλλά δε υπάρχει καλύτερος τρόπος για να δείξεις ότι δε σε αφορά καθόλου η σύγκριση με του άλλους.Απαντάμε γιατί ενοχλούμαστε και αυτό είναι εξίσου κακό, γιατί δίνει συνέχεια σε όλο αυτό που γίνεται.
Συμφωνώ μαζί σου, παρ' όλα αυτά όμως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι άσχημο και ενοχλητικό κάποιος να προσπαθεί να σου "τη βγει" με κάτι τέτοιο. Είναι σαν τη μύγα που κάθισε στη μύτη σου.
Μα το όλο "πρόβλημα" προκύπτει ακριβώς από το γεγονός ότι εσύ (όχι προσωπικά εσύ) εκλαμβάνεις την γνώμη του άλλου σαν προσπάθεια "να σου τη βγει"! Διαβάζεις μια γνώμη σε ένα σχόλιο κάτω από ένα άρθρο και αυτομάτως μπαίνεις σε αμυντική θέση και αισθάνεσαι θιγμένη. Γιατί? Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να εκλαμβάνεις την άποψη ενός αγνώστου ως κακή κριτική προς την ικανότητά σου ως μητέρα? Παράλογο! Νομίζω ότι μαμαδόμετρο υπάρχει μόνο στο μυαλό των ανθρώπων που είναι ανασφαλείς και εύθικτοι που οι ίδιοι αμφισβητούν τις επιλογές τους.
Μαμαδόμετρο υπάρχει στο μυαλό των ανασφαλών και συμπλεγματικών ανθρώπων που προσπαθούν να αποδείξουν τη δήθεν υπεροχή τους μειώνοντας τους άλλους. Και ναι, πιστεψέ με, είναι προσπάθεια να "σου τη βγει". Και δεν είναι φυσικά ότι μπορεί πράγματι να "απειλήσει" την εικόνα σου και το "είναι" σου. Γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο φυσικά (πιστεύω με αντιλαμβάνεσαι), θα ήταν αστείο. Απλά είναι αυτό που ανέφερα πιο πάνω. Όταν μια μύγα κάτσει στη μύτη σου απλά την απωθείς.
Κρίνοντας από τον εαυτό μου, έχεις δίκιο σε πολλά από αυτά που λες, αλλά δε βρίσκω το κακό. Και εξηγούμαι...εγώ είμαι πολύ ανασφαλής σαν άνθρωπος. Ένα πράγμα να μου πεις κι εμένα αμέσως το μυαλό μου γεννά αμέτρητα σενάρια με το τι μπορεί να πάει καλά και στραβά. Αυτό μου δημιουργεί πολύ μεγάλη ανασφάλεια. Πάρα πολλές φορές ακολουθώ έναν τρόπο διαπαιδαγώγησης και μετά τον απορρίπτω. Και τον υποστηρίζω με το ίδιο σθένος όταν τον εφάρμοζα και με το ίδιο σθένος μετά τον ακυρώνω. Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά γιατί για να πάψει το μυαλό μου να μπλέκει σε όλες αυτές τις πιθανότητες του τι άλλο θα μπορούσε να γίνει, πρέπει να το βάζω να σκέφτεται απόλυτα σε αυτό που κάνει εκείνη την ώρα. Πάρα πολλές φορές έχω καταλάβει ότι ήμουν λάθος. Το κατάλαβα όμως επειδή το έκανα το λάθος και επειδή σκέφτηκα αν αυτό που κάνω είναι καλό ή κακό. Σε αυτή τη σκέψη του αν είμαι σωστή ή λάθος με έχουν βάλει πολλές φορές σχόλια άλλων μαμάδων προς εμένα ή προς άλλους. Οπότε, δε βρίσκω το κακό σε όλη αυτή την ιντερνετική κουβέντα. Θα μου άρεσε να γίνεται με μεγαλύτερη ευγένεια, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι, οπότε ο καθένας γράφει με βάση το χαρακτήρα του. Θα μου άρεσε επίσης να μη χρειαζόμασταν το ίντερνετ για να κάνουμε τέτοιες κουβέντες. Αλλά στην πραγματική ζωή ξέρεις πως είναι τα πράγματα....οι φίλες ή και εμείς δεν είμαστε πάντα διαθέσιμες για κουβέντα γιατί έχουμε τα παιδιά, γιατί έχουμε δουλειά, γιατί καθαρίζουμε κλπ. Οπότε, δεν πειράζει, ας τα λέμε εδώ από το να μην τα λέμε πουθενά. Εγώ νιώθω ότι έχω χάσει άπειρο χρόνο διαβάζοντας στο ιντερνετ και αφήνοντας σχόλια, αλλά νιώθω επίσης πως την είχα ανάγκη αυτή την κουβέντα οπότε δε βλέπω κανένα κακό. Εμένα γενικά καλό μου έκανε, παρά κακό. Όσο μεγαλώνουμε άλλωστε μειώνονται και οι ανασφάλειές μας γιατί βρίσκουμε το ρόλο μας σαν γονείς και σαν άνθρωποι και καταλαβαίνουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι στόχοι μας. Για να φτάσει όμως ένας ανασφαλής άνθρωπος στο σημείο της συνειδητοποίησης και της μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης, πρέπει να περάσει και από όλα τα προηγούμενα. Νομίζω πως αυτή την ανάγκη για καθημερινή κουβέντα, που πια δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, καλύπτει το eimaimama. Kαι από εκεί πηγάζει και η τεράστια επιτυχία του. Όσο έχουμε ανάγκη να επικοινωνούμε μεταξύ μας με οποιονδήποτε τρόπο (ακόμη και τον πιο αγενή που και για μενα δεν είναι ο καλύτερος), θα υπάρχουν τέτοια κείμενα και σχόλια και ελπίζω πως στο τέλος όλοι θα έχουμε πάρει κάτι χρήσιμο από όλο αυτό.
Ετςι ειναι και βασικά το θέμα δεν είμαστε εμείς... αν είμαστε εμείς καλές η κακές η οτιδήποτε άλλο .. Το θέμα ειναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με ότι έχουμε όςο καλύτερα μπορούμε .. Αν μπορούμε να βοηθήσουμε και η μια την άλλη πάρα πολύ ωραία.. Όλα τα αλλά είναι απο περιττά έως επικίνδυνα!!
Ο Θεός με αξίωσε να έχω ένα παιδί από κάθε κατηγορία. Aυτό δεν είναι ταμπέλα; είναι δυνατόν να κατηγοριοποιείς τα παιδιά σου;
"Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω! Ψάχνουμε να βρούμε επιβράβευση από αγνώστους, προσπαθώντας να μαλακώσουμε τις ανασφάλειες ή τις τύψεις μας; Το να βάζουμε ταμπέλες μας κάνει να νιώθουμε πιο ασφαλείς;" Τα ειπες ολα...
Γλυκιά μανούλα ...χτές πιστεύω υπήρχε ενα πιό σημαντικό θέμα στα ΜΜΕ και εσυ θύμωσες με μαμάδες καλές ή κακές ;;; Τελικά υπάρχει καλό και κακό και ΙΣΩΣ να έπρεπε να κάνουμε όλες την αυτοκριτική μας και να αναρωτηθούμε αν κάναμε καλή δουλειά με τα παιδιά μας . Ναι υπάρχει καλή μαμά και υπάρχει και κακή μαμά . Αυτά τα παιδιά που έκαναν ότι έκαναν στον Βαγγέλη είναι παιδιά κακών γονιών ........μπορεί λόγω αμάθειας ...μπορεί λόγω χρόνου ....μπορεί λόγω προσωπικών προβλημάτων .... μπορεί απο υπερβολική αυτοπεπήθηση ως προς το ρόλο τους .... μπορεί απο αδιαφορία ....μπορεί ...μπορεί ....Το αποτέλεσμα είναι ίδιο !!!!!!!!!!!!!!!! Υπάρχουν κακοί γονείς , μπορεί να είμαι και εγω μια απο αυτούς , μπορεί να είσαι και εσύ . Φέρνουμε παιδιά στον κόσμο και ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε υπεύθυνα το σπορ ....όχι ανοίγω τα πόδια και ...τσουπ ... είμαι μαμά!!!!!
Ναι οκ. Αυτή η τελευταία έκφραση είναι λίγο άκυρη (κατά τη γνώμη μου). Το να μπορείς να ξεχωρίζεις το "καλό" από το "κακό" είναι θεμελιώδες και απολύτως απαραίτητο. Αν δεν το έχεις, δεν μπορείς να διαμορφώσεις κανένα σύστημα αξιών, πράγμα απαραίτητο για έναν άνθρωπο. Τον ξεχωρίζει από τα ζώα. Από κει και πέρα, η κριτική (καλή ή κακή) θα ασκείται πάντα. Είναι μέσα στην κοινωνική ανθρώπινη φύση. Το θέμα είναι πόσο πολύ σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων. Στην τελική όταν δημοσιεύεις ένα κείμενο στο οποίο αναλύεις τις απόψεις σου, είναι αδύνατο να μη δεχτείς κριτική!! Καλή, κακή, χρήσιμη, υπερβολική, ακραία! Όλα είναι πιθανά και αναμενόμενα. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε και να λέμε ότι θέλουμε. Αν σε χαλάει, μπορείς και να κρατήσεις τη γνώμη σου για τον εαυτό σου και να μην την γράψεις σε ένα blog που το διαβάζουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι άγνωστοι και εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους!!! Και τελικά γιατί θα πρέπει σώνει και ντε να συμφωνούμε όλοι μεταξύ μας?? Δεν θα ήταν πολύ βαρετός ο κόσμος αν δεν υπήρχαν διαφωνίες??