Φωτογράφοι του National Geographic περιγράφουν 6 σκηνές μητρότητας

Η Jessie Wender του National Geographic ζήτησε από 6 μαμάδες φωτογράφους του δημοφιλούς περιοδικού να μοιραστούν εικόνες από τα παιδιά τους και να γράψουν την εμπειρία τους, ισορροπώντας τη μητρότητα με την καριέρα τους.

Ο Lukas στο πάρκο (Απρίλιος 2015)
της Lynsey Addario

Καιρό τώρα, έχω συνδέσει τη φωτογραφία με δουλειά και έτσι, όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται, δεν φωτογραφίζω πολύ συχνά την οικογένειά μου. Ο σύζυγός μου τραβαέι τις περισσότερες οικογενειακές φωτογραφίες, και όταν το κάνω εγώ στο σπίτι, συνήθως είναι με το iPhone. Έτσι λοιπόν, η φωτογραφία αυτή είναι μία από τις ελάχιστες φορές που έχω φωτογραφίσει τον Lukas με την επαγγελματική μου Nikon των 35mm. Τράβηξα τη φωτογραφία από το σπίτι μας στην απέναντι πλευρά του δρόμου, στο Λονδίνο, αφότου ο Lukas επέστρεψε από το πάρτι γενεθλίων στο σπίτι της Sophie και της Clara. Η ζωή ενός φωτογράφου δεν ενδείκνυται για μια σταθερή προσωπική ζωή και εδώ και χρόνια έλεγα σε όσους με ρωτούσαν αν είχα παιδιά πως οι Nikon μου είναι τα παιδιά μου και το σπίτι μου είναι όπου είναι κάθε φορά η βάση μου – είτε είναι η Τουρκία, η Ινδία, το Μεξικό ή η Νέα Υόρκη. Για μένα, το να κάνεις παιδιά ουσιαστικά σημαίνει να φτιάξεις σπιτικό – όχι τη φυσική υπόσταση του σπιτιού – αλλά μια βάση, μια οικογένεια, μια ζωή. Αφότου γέννησα τον Lukas άλλαξαν όλα – το σπίτι μου είναι εκεί όπου βρίσκεται η οικογένειά μου, και στο τέλος κάθε αποστολής, γνωρίζω πού πρέπει να επιστρέψω. Ο Lukaw είναι 3 ετών και δεν είχα την ευκαιρία να περάσω καμία χρονιά την ημέρα της μητέρας μαζί του, αλλά μου αρέσει να λέω πως κάθε μέρα που βρίσκομαι μαζί του είναι η δική μου μοναδική ημέρα της μητέρας.

Ο Pauhlo στο χωριό Beaska του Guovdageaidnu 2015
της Erika Larsen

Αυτή η εικόνα του γιου μου Pauhlo τραβήχτηκε στο Kautokeino της Νορβηγίας. Το Kautokeino είναι ένα χωριό των Sami όπου έζησα και εργάστηκα με μια οικογένεια ταρανδοβοσκών για πολλά χρόνια. Η σχέση μου με την οικογένεια αυτή έγινε το ίδιο στενή με αυτή που έχω με τη δική μου οικογένεια. Όταν τους επισκέφτηκα φέτος, πήρα μαζί μου τον Pauhlo. ΉΘελα να μοιραστώ μαζί του την ομορφιά και τη μαγεία του Αρκτικού τοπίου και των Sami, που είχα την τύχη να γνωρίσω. Τον καιρό που περάσαμε εκεί είχε την ευκαιρία να δει τους ταράνδους, να περπατήσει στο χιόνι, να παρευρεθεί σε ένα γάμο, να φάει κρέας ταράνδου, να μείνει σε ένα lavvo, να παρατηρήσει το βόρειο σέλας και να γνωρίσει τη γλώσσα των Sami.

Είμαι φωτογράφος επειδή μ’ αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες. Πρέπει να ζήσω τις ιστορίες μου προτού να είμαι σε θέση να τις διηγηθώ. Καθώς ο γιος μου μεγαλώνει, ελπίζω να μπορώ να τον παίρνω μαζί μου ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει τις δικές του ιστορίες να αποκτήσει αναμνήσεις και έναν πλούτο εμπειριών αντάξιο της διαφορετικότητας που υπάρχει στον κόσμο. Τον βλέπω να με οδηγεί σε νέους ορίζοντες και ελπίζω η δουλειά μου και η ζωή μου να μπορέσει να γίνει ο καθρέφτης αυτών των εμπειριών.

Ιεροτελεστίες μέσα στο χάος (Απρίλιος 1993)
της Karen Kasmauski

Λίγο προτού γεννηθεί ο γιος μας, μετακομίσαμε σε ένα σπίτι με μία πανέμορφη κερασιά στην πίσω αυλή. Την άνοιξη, εκείνος ήταν μόλις τεσσάρων μηνών, και τον βάλαμε ανάμεσα στα φρεσκοπεσμένα άνθη της κερασιάς για να τον φωτογραφίσουμε. Αυτό έγινε κάτι σαν παράδοση για μας και για τις επόμενες δέκα χρονιές που ζήσαμε σε εκείνο το σπίτι, φωτογραφίζαμε τον Will, τον οποίο σύντομα θα συνόδευε η αδελφή του, Kate, ξαπλωμένο ανάμεσα στα τρυφερά ροζ πέταλα.

Αυτή η ιεροτελεστία έγινε πολύ σημαντική για την οικογένειά μας. Εκείνο το διάστημα δούλευα σχεδόν αδιάκοπα για το περιοδικό. Πριν από κάθε ταξίδι, όμως, πηγαίναμε όλοι μαζί στο αεροδρόμιο, ώστε τα παιδιά μου να μπορούν να με αποχαιρετήσουν. Όταν επέστρεφα σπίτι, ο σύζυγός μου τα έφερνε στο αεροδρόμιο για να δουν ότι γύρισα. Το βράδυ εκείνο διοργανώναμε μια μικρή γιορτή. Αυτές οι σταθερές ιεροτελεστίες, όπου τα παιδιά μου είχαν την ευκαιρία να δουν πως φεύγω κι όμως πάντοτε επιστρέφω, έγιναν η άγκυρα που κρατούσε σταθερή τη ζωή μας παρά την πυρετώδη καριέρα μου. Ο σύζυγός μου και εγώ δουλέψαμε πολύ για να τους προσφέρουμε σταθερότητα και συνέπεια – γενέθλια πάρτι και προσκοπισμός, κατασκηνώσεις το καλοκαίρι και ποδόσφαιρο. Η ζωή μου μπορεί να ήταν θεότρελη, τα παιδιά μου όμως δεν χρειαζόταν να μοιραστούν αυτό το χάος.

Η μητρότητα πρόσθεσε αναπάντεχα νέα επίπεδα άγχους στη ζωή μου, έπρεπε να βρίσκω κάποιον να προσέχει τα παιδιά όταν η babysitter μας επέστρεφε ξαφνικά στην πατρίδα της ή να τα πάει και να τα φέρει από το σχολείο όταν κάποια προθεσμία για τη δουλειά με πίεζε υπερβολικά. Όλα αυτά όμως με έκαναν να εκτιμήσω τους κόπους όσων δεν έχουν τους δικούς μου πόρους και προσπαθούν να φροντίσουν την οικογένειά τους. Η μητρότητα με έκανε επίσης πιο ευαισθητοποιημένη απέναντι στις συνέπειες που έχουν οι πράξεις μας για την κοινωνία και τον πλανήτη. Θέλω να εργαστώ πιο σκληρά για να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζει κανείς. Αυτό δεν είναι απλά ένα κλισέ για μένα, είναι η πραγματικότητα, γιατί μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά μου, τα δικά τους παιδιά και όλους όσους γνώρισα στο πλαίσιο της δουλειάς μου.

Σχεδόν κοιμισμένη (Απρίλιος 2015)
της Rena Effendi

Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ δύσκολο να είσαι ταυτόχρονα μητέρα και φωτογράφος. Εργάζομαι με φιλμ μεσαίου φορμά και καθώς καταναλώνω μέτρα φιλμ τόσο για τη δουλειά όσο και για μένα προσωπικά, με εικόνες από όλο τον κόσμο και συχνά τα παιδιά ξένων, συνειδητοποιώ πως δεν έχω αφιερώσει ούτε κάδρο για το κορίτσι μου. Παρατηρώντας αυτή τη φωτογραφία της, με καταβάλει η τρυφερότητα αλλά και οι ενοχές που συχνά αισθάνομαι ως μητέρα σε αυτό το επάγγελμα, το οποίο απαιτεί να λείπω για μεγάλες περιόδους του χρόνου για να κάνω τη δουλειά που αγαπώ. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία της κόρης μου, Runi, με το iPhone λίγο προτού την πάρει ο ύπνος. Με περίμενε, παρέμεινε ξύπνια πολύ πιο μετά από την ώρα που συνήθως πέφτει σττο κρεβάτι, για να με υποδεχτεί ύστερα από μία επαγγελματική υποχρέωση στην Ινδία, όπου έμεινα ένα μήνα. Μπήκα μέσα και την είδα στον καναπέ, ήταν τόσο ενθουσιασμένη που με έβλεπε και ύστερα από δέκα λεπτά έπεσε γρήγορα για ύπνο.

Η ζωή με τον Nahuel (Μάρτιος 2015)
της Karla Gachet

Ο γιος μου άλλαξε πολλά πράγματα για μένα. Η ζωή ακολούθησε έναν πιο αργό ρυθμό που με έκανε να δω καλύτερα τα πράγματα. Η ώρα του θηλασμού είναι για μας ένα δώρο που μοιραζόμαστε καθώς ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, παίζουμε, κοιταζόμαστε και αφήνουμε την αγάπη να μας αγκαλιάσει. Κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό. Όταν έγινα μητέρα έμαθα να βάζω προτεραιότητες στη δουλειά μου. Φωτογραφίζω ιστορίες που σημαίνουν πραγματικά κάτι για μένα και παίρνω το χρόνο μου για να κατανοήσω καλύτερα τα πράγματα. Αισθάνομαι επίσης πως μου χάρησε μια βαθύτερη κατανόηση του τι άνθρωπος είμαι και πόσο δυνατή είμαι. Η μητρότητα είναι το πιο δύσκολο και το πιο σημαντικό πράγμα που μου έχει συμβεί.

Κόρη (Οκτώβριος 2014)
της Becky Hale

Τα παιδιά μου με ανέχονται. Ως μητέρα μου, με αγαπάνε με τρόπο που λέει «Δεν σε χορταίνω και πρέπει να σου πω αυτή την ιστορία λίγα εκατοστά από το πρόσωπό σου καθώς σε αγκαλιάζω και κρεμιέμαι πάνω σου και σε ζουλάω!. Ως το άτομο όμως που αδιάκοπα καταγράφει τη ζωή τους, με ανέχονται. Δεν έχουν τύψεις όταν μου λένε να αφήσω κάτω την κάμερα. Και κανονικά θα έπρεπε.

Το να φωτογραφίζεις τους ανθρώπους που αγαπάς μπορεί να είναι δύσκολο. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ να μεταδώσω μέσα από την εικόνα μου πραγματικά τη χαρά που βλέπω στη ζωή τους, ή τις στιγμές που αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά τον κόσμο τους. Αυτό με παρακινεί στο να συνεχίζω να τα φωτογραφίζω, καθώς αναζητώ τις ήρεμες ενδιάμεσεςς στιγμές, όπως όταν κάνουν ένα διάλειμμα από το ποδόσφαιρο για να ξαποστάσουν στο φράχτη, ή όταν ακουμπούν το πρόσωπό τους στο παράθυρο προσπαθώντας να δουν τι συμβαίνει στη γειτονιά μας. Έτσι είναι στην πραγματικότητα η ζωή μας. Ως φωτογράφος δεν ενδιαφέρομαι για τις ειδικές στιγμές – θέλω να απαθανατίσω την καθημερινότητα που ζούμε παρέα. Πιστεύω πως αυτό θα μου λείψει περισσότερο όταν πια θα πάψουν να είναι παιδιά.

Η εικόνα που επέλεξα δεν δείχνει μόνο το παιδί μου, αλλά και μένα. Όταν κοίταξα τη φωτογραφία, είδα στο πρόσωπό μου αυτό ακριβώς που ένιωθα εκείνη τη στιγμή – μια ήρεμη αγάπη μεταξύ της μαμάς και της κόρης. Τώρα που την ξαναβλέπω, μπορώ σχεδόν να νιώσω τα χεράκια της να μ’ αγκαλιάζουν σφιχτά.