Όλη η αλήθεια για τις μαμάδες που γέννησαν με καισαρική
Ως φωτογράφος τοκετών, αποστολή μου είναι να απαθανατίσω ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαι της ζωής μιας οικογένειας. Μπαίνω στην αίθουσα του τοκετού και καταγράφω τις μικρές και τις μεγάλες στιγμές που εκτυλίσσονται. Διηγούμαι τον ερχομό του γιου και της κόρης τους στον κόσμο μας. Τις δυσκολίες, τα άγχη, τον πόνο, τη χαρά.
Αυτές οι ιστορίες είναι όμορφες ιστορίες.
Στον κόσμο της γέννας όμως, παρατηρώ έναν συγκεκριμένο τοκετό να θεωρείται ο ιδανικός, κάτι που έχω καταγράψει πολλές φορές στη δουλειά μου. Το θεωρητικό «πρώτο βραβείο γέννας» φαίνεται να απονέμεται στους φυσικούς τοκετούς χωρίς φάρμακα όπου συμμετέχει τόσο η μαμά όσο και ο σύντροφός της, χωρίς να εμποδίζονται από γιατρούς και νοσοκόμες. Χθες βράδυ, διάβασα μία υπέροχη ιστορία τοκετού στην οποία η μητέρα, άθελά της, γέννησε σπίτι της, μέσα στη μπανιέρα. Ο άντρας της ήταν αυτός που έβγαλε το μωρό μιας και δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. Κάθισαν στον καναπέ του σπιτιού τους και απόλαυσαν την ομορφιά ενός νεογέννητου. Ήταν μία σπουδαία ιστορία τοκετού… και είμαι σίγουρη πως θα ακούγεται για καιρό.
Τον Φεβρουάριο φωτογράφισα μία μαμά που ετοιμαζόταν για μία επείγουσα καισαρική, όταν ένιωσε την ανάγκη να σπρώξει και η κόρη της βγήκε, με τα πόδια της να κάνουν πρώτα την εμφάνισή τους, όσο εκείνη βρισκόταν στο κρεβάτι του χειρουργείου. Και πάλι, άλλη μία υπέροχη ιστορία που ενέπνευσε πολλές γυναίκες να επιμείνουν στους στόχους τους όσον αφορά το πώς θα γεννήσουν.
Τελευταία όμως, σκέφτομαι όλες τις αφανείς ηρωίδες. Σκέφτομαι τις ιστορίες τοκετού που δεν αποκομίζουν την αποδοχή όλων και τα ζήτω και τα share στο Facebook. Σκέφτομαι τις ιστορίες τοκετού με καισαρική τομή και τις γενναίες γυναίκες που γέννησαν τα παιδιά τους επιδεικνύοντας τόση δύναμη και ομορφιά.
Έτσι λοιπόν, σας ζητώ να κάνετε ένα βήμα πίσω και να θαυμάσετε μαζί μου τρεις αλήθειες σχετικά με τις μαμάδες που γέννησαν με καισαρική.
1. Οι μαμάδες που γεννούν με καισαρική είναι γενναίες.
Δεν είναι εύκολο πράγμα να σε προετοιμάζουν για μία καισαρική. Πολλές φορές, δεν επιτρέπεται στο σύντροφο της μητέρας να μπει στο χειρουργείο μέχρι να της γίνει η επισκληρίδιος και ως ότου να έχουν όλοι «λάβει τις θέσεις τους». Αυτό σημαίνει πως όσο οι γιατροί και οι νοσοκόμες πηγαινοέρχονται ετοιμάζοντας το χειρουργείο για τον τοκετό (συζητώντας ίσως για το τι έφαγαν το μεσημέρι ή ποια ταινία είδαν το σαββατοκύριακο), μία δυνατή έγκυος μανούλα κάθεται ξαπλωμένη στο ψυχρό χειρουργικό τραπέζι, αναρωτώμενη τι την περιμένει – πολλές φορές είναι φοβισμένη και συχνά αισθάνεται πολύ μόνη.
Τις στιγμές αυτές, η μαμά που ετοιμάζεται να γεννήσει με καισαρική, πρέπει να σκέφτεται την ακαταμάχητη αγάπη που αισθάνεται για το μωρό της. Αφήνει τον φόβο να την κατακλύσει και στη συνέχεια τον ξεχνά. Γνωρίζει πως τη στιγμή αυτή, αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί της, ακόμη και αν «το καλύτερο» σημαίνει μία σοβαρή επέμβαση με πραγματικά τραύματα και σημάδια. Παρόλο που «το καλύτερο» σημαίνει να εγκαταλείψει ένα όνειρο ή μια εικόνα που είχε για τον τοκετό της, την οποία και σκεφτόταν τους τελευταίους εννέα μήνες.
Αν δεν έχετε κάνει καισαρική, σας συνιστώ να αναλογιστείτε τη σκληρή πραγματικότητα – μπείτε στη θέση της, στο τραπέζι εκείνο, να περιμένετε, πιθανώς φοβισμένη. Κι όταν το κάνετε, πιστεύω πως θα συνειδητοποιήσετε γρήγορα το πόσο γενναίες είναι οι μαμάδες που κάνουν καισαρική.
2. Οι μαμάδες που γεννούν με καισαρική είναι δυνατές.
Δεν υπάρχουν πολλές μαμάδες που θα πουν πως η καισαρική ήταν η πρώτη τους σκέψη όταν έβλεπαν τον εαυτό τους να γεννούν. Μία καισαρική τομή αποτελεί μία ιατρική αναγκαιότητα στην καλύτερη των περιπτώσεων – στη χειρότερη των περιπτώσεων, συμβαίνει επειδή ένας γιατρός επιζητά την ευκολία και ακολουθεί απαρχαιωμένες πρακτικές.
Ορισμένες μαμάδες που γεννούν με καισαρική έχουν εβδομάδες για να προετοιμαστούν ψυχολογικά για τα νέα τους σχέδια, άλλες όμως έχουν μόνο μέρες, ώρες, ή ακόμη και λεπτά. Ξαφνικά, όλη η εικόνα που είχε στο μυαλό της για τη στιγμή που θα συναντούσε το παιδί της αλλάζει. Το πλάνο που είχε για τη γέννα της εγκαταλείπεται. Έχει να αντιμετωπίσει ένα χειρουργείο. Δεν γνωρίζει πόσο θα χρειαστεί να περιμένει μετά τη γέννα μέχρι να μπορεί να κρατήσει το μωρό στην αγκαλιά της.
Εμείς οι άνθρωποι συνήθως δεν τα πηγαίνουμε πολύ καλά σε περιπτώσεις ξαφνικών αλλαγών. Οι μαμάδες που γεννούν με καισαρική όμως βρίσκουν έναν τρόπο να αφήσουν κατά μέρος την περηφάνια και να έρθουν σε επαφή τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους και τις επιτρέπει να μπουν στο χειρουργείο και να γεννήσουν το παιδί τους.
Και τότε ακολουθεί η πραγματική επέμβαση. Το πραγματικό κόψιμο και το ράψιμο. Η πλήρης ανάρρωση συχνά παίρνει μήνες. Παρόλο που οι περισσότερες από μας θα θέλαμε να κουλουριαστούμε στον καναπέ με ένα μπολ γεμάτο παγωτό και μια στοίβα από ταινίες μετά από μία μεγάλη επέμβαση, οι μαμάδες που γεννούν με καισαρική κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Φροντίζουν και αγαπούν και δένονται με τα πανέμορφα μωρά τους που τις χρειάζονται σε τόσα πράγματα.
Τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά, οι γυναίκες αυτές είναι ΤΟΣΟ δυνατές. Η δύναμη αυτή δεν χρειάζεται μονάχα την ημέρα του τοκετού – η δύναμη αυτή πρέπει να κρατήσει και τις βδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν – καθώς τα σώματά τους θα επουλώνονται και οι ψυχές τους θα γιατρεύονται κι οι ίδιες θα κάνουν καινούρια όνειρα κρατώντας τα μωράκια τους στην αγκαλιά τους.
3. Οι μαμάδες που γεννούν με καισαρική είναι όμορφες.
Όλες οι γυναίκες που γίνονται μαμάδες αποκτούν σημάδια. Κάποια από αυτά τα φέρουμε στην ψυχή μας και κάποια στο σώμα μας. Οι μαμάδες που γεννούν με καισαρική έχουν κι απ’ τα δύο. Κι όμως, αυτά τα σημάδια υπενθυμίζουν με πάθος τη δύναμη και τη γενναιότητά τους όταν έφερναν τα παιδιά τους σ’ αυτό τον κόσμο. Τα σημάδια αυτά ήταν η πόρτα της οποίας το κατώφλι πέρασαν τα παιδιά τους καθώς πέρασαν από τον κόσμο της κοιλιάς στον επόμενο.
Με συναρπάζει το πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα σημάδια – η υφή τους, το μήκος τους, το σημείο όπου βρίσκονται. Όσο διαφορετικό είναι κάθε σημάδι, τόσο διαφορετική είναι και κάθε ιστορία τοκετού με καισαρική. Με συναρπάζει το πώς αυτά τα σημάδια αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου – το πώς σβήνουν, το πώς μεγαλώνουν, το πώς γιατρεύονται. Τα σημάδια αυτά είναι πανέμορφα και είναι κάτι που αξίζει να αγαπήσεις. Αντί να σιωπούμε από ντροπή για τις μαμάδες που γέννησαν με καισαρική, θα πρέπει να τις ενθαρρύνουμε να δείξουν στον κόσμο τα σημάδια της δύναμης και της γενναιότητάς τους.
πηγή: scarymommy.com
oles mamades eina omorfes gynees kai dynates!!!!!!!!!!!!!!!eite me eite xoris to na doseis mia zoh kai na thiasteis se aythn-ayto exei symaseia kai oxi tropos me opio eferes to latremeno moro ston kosmo ayto!dhladh h gynaika poy ypoferh 13 ores to ligotero sthn proth genna einai ligotera mana h ligotera omorfh h ligotera dhnath h ligotera gynaia apo mia gynaika pou exei oulh ap kaisarikh?oxi!!!!!!!!!!!!den einai!!!!!!!!!!!!!oles manoules einai gynaies omorfes kai dhnates eite gennisan me kesarikh eite fisiologika!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Έτσι ακριβώς! Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται αυτός ο διαχωρισμός.
Τα πες και για μενα κουκλα μαμα! Η αγωνια, η αγάπη, η προσμονη, το θαρρος, το παθος, ο φοβος, η λαχταρα, η ευχές, οι προσευχες, ο πόνος, τα σημαδια, το κλαμμα, το γέλιο! Ολαειναι ιδια! Ασυλληπτο το μεγαλειο της γυναικας που γινεται μαμα! Η ομορφια που σχηματιζεται στο κοκκινο ή χλωμο πρωσοπο της μολις αντικριζει οτι πιο πολυτιμο εχει στη ζωη της! Αυτο το υγρο προσωπο με τα δακρυσμενα ματια...ερχεται απο τη μανουλα! Ειτε την κοψαν ειτε εσπρωξε και εβγαλε μονη της το μωρο! Δεν γνωριζω καμια μητερα που να μην εντασεται σε ολα οσα εγραψες! Και ξερω ποσο αγωνια εζησα εγω, πόνο, συγκινηση και ποσο ομορφη με βρήκε ο αντρας μου οταν με κοιταξε αγκαλια με τη κορη και τωρα με τον γιο μου!
Εγω προσωπικα λατρευω τις καισαρικες μου! Ηταν επιλογη μου....και θεωρω πολυ πιο εξευγενισμενο τροπο γεννας. Εκατο παιδια να εκανα ετσι θα γεννουσα!!!!!
Καλα εκανες αφου ηταν αυτο που ηθελες!Απλα για να μην λεμε οτι θεμε,οι γιατροι επιτρεπουν εως 3 αντε 4 καισαρικες!Μην ξεχνας πως μιλαμε για χειρουργειο!
Τρομερο το κειμενο!.. Κι εγω ειμαι μια μαμα με καισαρικη. Ενα θα σας πω κι εγω.. Παρ ολο που στο χειρουργιο ( με ολικη ) ειχα μεσα απο την αρχη και συγγενη και φιλο λογω του οτι ειναι γιατροι και παλι η μοναξια που αισθανεσαι εκεινη την ωρα δεν περιγραφεται με λεξεις.. Νομιζα οτι ειχαν περασει ωρες μεχρι να με ετοιμασουν.. Ενιωθα φοβερο τρεμουλο και πονο.. Στο χειρουργιο βρισκονταν ολοκληρη η μαιευτικη του νοσοκομειου κι αυτο με εκανε να τρομαζω αφανταστα.. Η εμπειρια μου αυτη ηταν οτι χειροτερο αλλα ταυτοχρονα κι οτι καλυτερο μου εχει συμβει λογω του οτι γεννησα τελικα ενα υγιεστατο μωρακι που ειναι η ζωη μου..! Μπραβο μας λοιπον μαμαδες!
Ας μην είμαστε απόλυτοι σε τίποτα..κάθε ιστορία τοκετού όπως και κάθε μητέρα διαφέρει. Και το μπράβο αξίζει σε όλες ανεξάρτητα του τρόπου ή του τόπου που γέννησαν.. Και αν και είμαι σίγουρη οτι θα πέσετε πολλές να με φάτε γέννησα με καισαρική και ναι , ήταν κάτι που ήθελα!
Μελίνα σου απαντώ εδώ γιατί δεν κάτω από την απάντησή σου δεν μπορώ. Τί δεν καταλαβαίνεις ακριβώς από την "ένστασή" μου; Νομίζω ότι είμαι αρκετά ξεκάθαρη. Και το να διαχωρίζονται τα "μπράβο" σύμφωνα με το πώς γέννησε κάποια, είναι, τουλάχιστον, "κούφιο". Αυτά.
Δηλαδη εσυ πιστευεις οτι λεγοντας "μπραβο" σε οσες γεννησαν με καισαρικη, το παιρνω απο οσες γεννησαν φυσιολογικα??? Τι παιδιαστικες αηδιες ειναι αυτες? Οταν συγχαιρεις καποιον δε μειωνεις καποιον αλλον! Και μπραβο δε θα πω σε οποια γεννησε, ανεξαρτητως του τροπου, γιατι δεν ειναι ολες αξιες να λεγονται μανες! Το "μπραβο" με τον τροπο που το εννοεις εσυ ερχεται αργοτερα..πολυ αργοτερα..εγω συγχαιρω στο μηνυμα μου τις γυναικες αυτες για αλλους λογους και ειμαι ξεκαθαρη! Δε θα απολογηθω σε σενα, επειδη δε λες να καταλαβεις.
Δεν καταλαβαίνω το λόγο που ενοχλείσαι.. Όταν εκφέρεις μια άποψη πρέπει να είσαι και έτοιμη να ακούσεις και μια διαφορετική θέση. Αλλιώς, θα ήταν πιο συνετό και σοφό από πλευράς σου να "κάτσεις στη γωνίτσα σου". Και πότε συνειδητοποίησες ακριβώς ότι σου ζήτησα να απολογηθείς; (χαλάρωσε, δεν έχουν όλοι τη διάθεση να σχοληθούν μαζί σου με τον τρόπο που πιστεύεις εσύ) Ή πιστεύεις ότι με επηρεάζει η όποια αποψη ή θέση μπορεί να έχεις; ..... Αυτό λέω κι εγώ: Τι παιδιάστικες αηδίες είναι αυτές; Να που συμφωνούμε σε κάτι.. Αυτά είχα να σου πω. Γειά σου και περαστικά σου..
Πρωτον, γελαω γιατι ασχολεισαι μαζι μου αλλιως δε θα πατουσες "απαντηση" καθε φορα αλλα θα εκανες ενα δικο σου σχολιο, οπως εκανα εγω, για να εκφερεις την πολυτιμη αποψη σου, και δευτερον ή κατσε εσυ στη γωνιτσα σου ή απλως καταλαβε οτι αντιστοιχα και εγω ειμαι αυτη που λεω την αντιθετη αποψη απο σενα,εχω καθε δικαιωμα να συγχαιρω οποιον θελω και εσυ απλως μου λερωνεις τα σχολια.. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι σε ποναει τοσο το ποιον συγχαιρω εγω. Τα περαστικα λοιπον να τα πεις κοιτωντας τον καθρεφτη σου! :)
..Μεγάλωσε επιτέλους. Περαστικά!
Μου είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω γιατί γίνεται διαχωρίσμός σχετικά με τον τρόπο τοκετού...κάτι που δεν επιλέγεται, δεν προσδοκάται, δεν προυπολογίζεται! Σαν να μπαίνουμε εμείς οι γυναίκες σε διαδικασία απολογίας σχετικά με κάτι που δεν έχει να κάνει με δικές μας αποφάσεις. Σαν να πρέπει να θίξουμε ένα θέμα με το ζόρι και να διαφωνήσουμε με το ζόρι. Σκέφτομαι "κι αν είχε το μωρό μου κάποιο θέμα? καλοδεχούμενη η καισαρική! Δεν αισθάνομαι διόλου περήφανη που γέννησα φυσιολογικά, περήφανη με κάνουν τα μάτια του μωρού μου, που με κοιτάζουν με στοργή! Ας απολαμβάνουμε λοιπόν τα παιδιά μας υγιή ανεξαρτήτως διαδικασίας. Τα δύσκολα και τα καλύτερα έπονται@
Πολύ μοναξιά αυτή είναι η αλήθεια... Ποτέ δεν με φανταζόμουν να γεννήσω με καισαρική όμως στην πρώτη εγκυμοσύνη το παιδί δεν έλεγε να εμπεδωθεί μετά από δέκα ώρες τεχνιτών πόνων, είχε σφινώσει το κεφαλάκι της πάνω από τη λεκάνη.Ήθελα τον άντρα μου διπλα μου όσο ποτέ όμως δεν επιτρεπόταν και κρατιόμουν με το ζόρι να μην κλάψω και τον κάνω και εκείνον χειρότερα.. Η δεύτερη χειρότερη ήρθε με ολική νάρκωση, ξύπνησα σε άλλον κόσμο και από τις 10 το πρωί που γέννησα, είδα το παιδί μου στις 13.30 το μεσημέρι, τη φατσούλα της την είδα πρώτα από φώτο του άντρα μου. Όταν δε έμπαινα χειρουργείο έτρεμα ολόκληρη από φόβο και αγωνία, δεν μπορούσα να σταματήσω τα πόδια μου και τα δόντια μου να τρέμουν. Πολύ άσχημη γέννα θα έλεγα τουλάχιστον συναισθηματικά.... Όμως δόξα το Θεό και την Παναγία έχω δύο υγιέστατα κοριτσάκια και αυτό μετράει!
ΚΑΠΩΣ καπως ετσιβκ εγω..Τρεμω τις εγχειρησεις..Ενιωσα οτι δεν θα εβγαινα απο το δωματιο του χειρουργειου.Βγηκα ομως δεν το αλλαξα με τπτ.Και στην δευτερη γεννα παλι εκανα καισαρικη.2 διαφορετικοι γιατροι μου ειπαν οτι παντοτε υπ;ρχει μια εστω μκρη πιθανοτητα επιπλοκης σε φυσιολογικο τοκετο αν εχει προηγηθει γεννα με καισαρικη.Γενικα ειμαι ανθρωπος που πιστευι οτι ο καθενας ξερει οτι ξερει στον τομεα που εξειδικευεται.Ο γι;τρος θεωρω οτι ξερει πολυ καλυτερα απο εμενα που δεν ειμαι γιατρος.Αφεθηκα στηξ κριση τουνκ στα χερια του γιατι θεωρησα οτι αυτο ηταν πιο ασφαλες για το παιδι μου
ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΥΥΥ.........ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΥΟΜΙΣΗ ΧΡΟΝΙΑ...ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΑΛΕΨΑ ΓΙΑ 9 ΧΡΟΝΙΑ....ΕΧΑΣΑ ΠΕΝΤΕ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΟΝΤΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΔΙΠΛΑ....ΧΩΡΙΣ ΕΣΥ Η ΙΔΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ... ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ....!!!!!ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΥΓΙΕΣΤΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΑΣ....!!!!
4 καισαρικες!!!!......η πρωτη εγινε μετα απο 20 ωρεςπονου....πριν 16 χρονια....και η τελευταια...πριν 1 χρονο....!!!
κι εγω ειχα ελαχιστα λεπτα να χωνεψω την καισαρικη 20 ωρες συσπασεων και πονων,ημουν σιγουρη για το φυσιολογικο κι ομως δεν ηρθε οπως το ονειρευομουν,ηρθε ομως αυτο που ονειρευομουν!το μωρο μου!θυμαμαι εφιαλτικα το τρεμουλο απ την επισκληριδιο,νομιζα θα μου μεινει κουσουρι.τα χερια μου τρεμανε ανεξελεγκτα και ζητουσα να μου κρατησει η νοσοκομα το παιδι στο στηθος για οσο χρονο ηθελε να θηλασει.ενιωσα τοσο αδυναμη εκεινη την ωρα που οταν πηγα στο δωματιο ουρλιαζα να σηκωθω.μου ηταν αδιανοητο να μην μπορω να καλυψω τις αναγκες του μωρου και τις δικες μου.και σηκωθηκα μολις ενιωσα τα ποδια μου και περπατησα και με κοιτουσαν οι φυσιολογικες διπλα μου καλα καλα σαν τρελη.μπορει και να ημουν.Ηταν περιεργες αυτες οι μερες...
Ειμαι μια μαμά δυο μωρων που γέννησα με δυο καισαρικές. Έκανα προσπάθεια για vbac δηλ φυσιολογικο τοκετό τη δευτερη φορα αλλα μετα απο 41 εβδομαδες & 27 ωρες προσπάθειας δεν τα κατάφερα. Και θελω να πω μονο ενα μεγάλο ευχαριστω για αυτο το αρθρο... Το διαβασα κλαιγοντας & χαμογελώντας.
Ειμαι μια μαμα που γεννησε με καισαρικη και συγκινηθηκα πολυ απο αυτο που διαβασα! Οντως ειχα ελαχιστα λεπτα να προετοιμαστω ψυχολογικα συν του οτι ειχα ηδη περασει 15 ωρες με ωδινες! Η ανταμοιβη ομως, το μωρο μου, αξιζει τα παντα! Το μετεγχειριτικο σταδιο ευτυχως το περναω ελαφρα ή ετσι νομιζω γιατι φροντιζω διαρκως το μωρο μου και θηλαζω και αποκλειστικα! Λοιπον... ...ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!!! :D
ΜΠΡΑΒΟ σε ΟΛΕΣ τις μαμάδες, ανεξαιρέτως του τρόπου γέννησης.
Εννοειται μπραβο σε ΟΛΕΣ ΟΣΕΣ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑΝ..εγω λεω, ομως, ΜΠΡΑΒΟ για τις μανουλες καισαρικης για οσα αναφερει το κειμενο...ειναι πολυ δυσκολο να σε ετοιμαζουν για ενα χειρουργειο ενω ηδη ανησυχεις για να ειναι καλα το μωρο σου και ξερεις οτι ειναι δυσκολη η λοχεια μετα απο χειρουργειο και με ενα νεογεννητο που σε χρειαζεται..
Η λοχεία είναι δύσκολη ακόμα και στον φυσιολογικό τοκετό. Και άγχος, για το αν όλα πάνε ή θα πάνε καλά, έχεις και στον φυσιολογικό. Πολύ περισσότερο θα έλεγα εκεί, γιατί είναι πιο εύκολο να πάει κάτι στραβά. Στην καισαρική είναι πιο ελεγχόμενη η κατάσταση (εκτός των περιστάσεων που κρίνονται εσπευσμένα επείγουσες -εκεί ναι, το καταλαβαίνω, αλλά κάτι αντίστιοχο μπορεί να συμβεί και στον φυσιολογικό) Για αυτό σου λέω. Μπράβο σε όλες για την δύναμή τους, όποιος κι αν ήταν ο τρόπος που γέννησαν.
Πραγματικα δεν καταλαβαινω την ενσταση σου για το σχολιο μου...ειμαι ξεκαθαρη νομιζω για το πού απευθυνομαι και γιατι..