Το μεγαλύτερο παράπονό μου ως γονιός ήταν που άφησα την κόρη μου να μεγαλώσει τόσο γρήγορα

γράφει η Chaunie Brusie για το Babble

Κάτι παράξενο συνέβη όταν επιστρέψαμε σπίτι με τη δεύτερη κόρη μας από το νοσοκομείο.

Ήταν σαν να μεγάλωσε η 2 ετών πρωτότοκη κόρη μας, εν μία νυκτί.

Ξαφνικά άρχισε να μιλά με πλήρεις προτάσεις, να μου φέρνει πάνες και υγρομάντιλα κατεβαίνοντας δύο ορόφους σκάλες, στο υπόγειο, όπου «τα είχε κάνει» το μωρό και να χρησιμοποιεί το γιογιό.

Για κάποιο λόγο, μέσα σε όλο αυτό το μεταβατικό στάδιο, όπου υποδεχόμασταν ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, ο άντρας μου και εγώ αρχίσαμε να φερόμαστε στην κόρη μας σαν να ήταν μεγαλύτερη από 2 ετών.

Το αποτέλεσμα;

Ήταν το χειρότερο λάθος της ζωής μας ως γονείς.

Όταν σκέφτομαι εκείνη την περίοδο, μετανιώνω τόσο και εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μου βάλω λίγο μυαλό.

Τι σκεφτόσουν; Θέλω να φωνάξω στον τότε εαυτό μου. Είναι μόλις δύο!!

Μετανιώνω εκείνες τις μέρες που θύμωνα μαζί της επειδή μου εναντιωνόταν και υπερνικούσε κάθε προσπάθειά μου να τη βάλω για ύπνο.

Μετανιώνω τις νύχτες που ψιθύριζα στον άντρα μου πως έχει αρχίσει να επαναστατεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, σίγουρη πως ήθελε απλά να δοκιμάσει την υπομονή μου.

Μετανιώνω όλες τις σκέψεις που έκανα πως «θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα» και κάθε φορά που τη μάλωνα επειδή ήταν η μεγάλη αδελφή, εκείνη που πρέπει να έχει το πάνω χέρι, εκείνη που κατηγορούσα κάθε φορά που μάλωναν μεταξύ τους.

Κοιτάζοντας την κόρη μας τώρα, ένα εξάχρονο κορίτσι έτοιμο να γίνει δεκάξι, είναι ολοφάνερο πως ο τρόπος με τον οποίο της συμπεριφερθήκαμε έχει επηρεάσει τον χαρακτήρα της – επιζητά να αναλάβει περισσότερες ευθύνες, διασκεδάζει κάνοντας λίστες, σβήνει τις μέρες από το ημερολόγιό της και οργανώνει τις δραστηριότητές της με ικανότητες που συναγωνίζονται άνετα τις δικές μου.

Την κοιτάζω, βλέπω το μικρό της προσωπάκι να φορά τη μάσκα κάποιου μεγαλύτερου ανθρώπου, και θέλω να βάλω τα κλάματα.

Επειδή όλο αυτό είναι δικό μου φταίξιμο.

Κάποτε είχα ορκιστεί πως δεν θα επιτρέψω  στην κόρη μου να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που έρχονται όταν είσαι η πρωτότοκη. Καθώς ήμουν η μεγαλύτερη στην οικογένεια και ανάμεσα στα αρκετά ξαδέλφια, ήμουν πάντοτε εκείνη που έπρεπε «να αναλάβει την ευθύνη». Η υπεύθυνη, εκείνη στην οποία έδιναν οι ενήλικες τα μωρά τους και τους τραγουδούσαν, εκείνη για την οποία έλεγαν πως είναι πολύ καλή με τα παιδιά. Ενώ εγώ μέσα μου λαχταρούσα απλά να πάω να παίξω, να έχω ένα δευτερόλεπτο για μένα χωρίς να έχω να προσέχω μικρότερα παιδιά.

Με κατέταξαν και με προσάρμοσαν σε αυτό το ρόλο από τη στιγμή που γεννήθηκα, ίσως επειδή ήμουν κορίτσι και η πρώτη.

Και  τώρα, κάνω το ίδιο πράγμα στην κόρη μου.

Κάπου στο τρίτο μας παιδί, εγώ κι ο άντρας μου συνειδητοποιήσαμε έντρομοι πόσο μικρή ηλικία πραγματικά είναι τα δύο έτη. Στην ουσία, δύο ετών σημαίνει πως είναι ακόμη μωρό, με κάθε έννοια της λέξης. Είναι πολύ μικρά τα παιδιά για να φέρουν τόση ευθύνη, για να θέλουν σκόπιμα να μας βασανίσουν εμάς τους γονείς, για να περιμένεις από αυτά να είναι τέλεια όλη την ώρα. Έχοντας μόλις υποδεχτεί την τέταρτη κόρη μας πριν από μερικές εβδομάδες, λίγο αφότου ο γιος μας έγινε δύο, μου φάνηκε απίστευτο που είναι στην ίδια ηλικία με εκείνη, όταν η οικογένειά μας είχε ακόμη 4 μέλη. «Μα έμοιαζε τόσο μεγάλη», λέγαμε. «Αλλά ήταν απλά ένα μωρό!».

Ξέρω πως αυτό οφείλεται εν μέρει στον χαρακτήρας της, στη βιολογία της και στο γεγονός ότι είναι κορίτσι και τα κορίτσια με τα αγόρια ποτέ δεν αναπτύσσονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά οι τύψεις μου δεν έχουν καταλαγιάσει και δεν σταματώ να προσπαθώ να την κάνω να μην μεγαλώνει τόσο γρήγορα, να διακόψω την αναπόφευκτη ωριμότητα που την κατέβαλε όταν της δώσαμε να φιλήσει το μωρό που φέραμε στο σπίτι.

Ξέρω βέβαια πως ο τρόπος που μου συμπεριφέρονταν ως το πρωτότοκο κορίτσι, ως η μεγαλύτερη, έχοντας περισσότερες προσδοκίες από εμένα, συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και τις επιτυχίες που είχα τη χαρά να έχω στη ζωή μου ως τώρα, και είμαι βέβαιη πως και για την κόρη μου τα πράγματα δεν θα διαφέρουν.

Βλέποντας όμως τριγύρω στο δρόμο άλλους γονείς, οι οποίοι δεν συνειδητοποιούν πόσο τρομερά μικρά είναι τα μωράκια τους, που βιάζονται να τα κάνουν να κόψουν την πάνα και που κάποια μέρα θα κοιτάζουν τα πρωτότοκά τους και θα το μετανιώνουν, θέλω να τους σταματήσω και να τους πω…

Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, αφήστε τα να είναι μικρά.

Γιατί μια μέρα, θα μετανιώσετε την απόφασή σας να τα κάνετε να μεγαλώσουν πριν της ώρας τους.