Η ζωή μου δεν έχει πια ροή… Δυστυχώς την κατέστρεψα!
Είμα η Ν. και θέλω να μοιραστώ με κάποιον τις σκέψεις μου.
Είμαστε μαζί 10 χρόνια, παντρεμένοι τα 2 τελευταία, έχουμε δύο αγοράκια (3χρ, 1,5 χρ), τα τελευταία 3 χρόνια πλέον δεν υπάρχω, δεν βγαίνουμε ποτέ εννοείται, δεν διασκεδάζουμε ούτε μέσα στο σπίτι, πάμε θάλασσα πχ και κάνω εγω μπάνιο και τα δυο παιδιά γιατί δεν του αρέσει, όταν γυρίζει από την δουλειά απλά κάθεται στο μπαλκόνι και καπνίζει κοιτώντας βιντεάκια… δουλεύω και εγώ, ιδιαίτερα (από αυτες τις δουλειές που κανείς δεν θεωρεί δουλειά) παρόλα αυτά όχι μόνο δεν βοηθάει σε τίποτα στο σπίτι μα ουτε και στις υποχρεώσεις του σπιτιού, εγώ που έχω και σοβαρό θεμα υγείας δεν κουράζομαι ποτέ βλέπεις, τα παιδιά στο σπίτι, τα παιδιά στην βόλτα, το σουπερ, το σπίτι, την δουλειά, τα έξοδα, τις φορολογικές, τις ασφάλειες, τους γιατρούς, τα ψώνια της μαμάς του και οτιδήποτε πρέπει να γίνει το κάνω εγώ.
Προς τα παιδιά του αδιάφορος, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που θα ασχοληθεί με το ένα από τα δύο και αυτό μόνο αν επέμβω ή δεν του αφήσω επιλογή. Τα βλέπει σαν αγγαρεία, πως θα τα κοιμίσει, πως θα τα βάλει στην τηλεόραση πως θα τα ξεφορτωθεί, τους μιλάει απότομα και άδικα μερικές φορές, εκείνος που επέμενε από τον 2ο χρόνο γνωριμίας μας να κάνουμε παιδιά και που αν χρειαστεί να πάει να τους αγοράσει το γάλα τους κατεβάζει μούρη και τσαντίζεται…
Από εκεί και πέρα σίγουρα όλα τα ζευγάρια έχουν τα προβληματάκια του ειδικά όταν έχουν πολλές υποχρεώσεις και πάντα ήμουν κατά του διαζυγίου, όσο περνάει ο καιρός βέβαια ονειρεύομαι εκείνη την μέρα που θα μπορώ να γελάσω όπως παλιά χωρίς να σβήνει το χαμόγελο μου από τα κατεβασμένα μούτρα του άλλου.
Αν άκουγα τουλάχιστον μια καλή κουβέντα θα ξεχνούσα τα προβλήματα μας αλλά ούτε αυτή έρχεται ποτέ, νιώθω άδεις, νιώθω ότι απέτυχα και ας είμαι απλά 28, οτι και να κάνω θα είναι λάθος.
Έχουμε τσακωθεί πάμπολλες φορές, πια καθε σαβ/κο που είμαστε και οι δύο σπίτι τσακωνόμαστε, ίσως αλλάξει κάτι μετά από κανα δυό μέρες για δυο μέρες και πάλι τα ίδια και εσύ απλά παρακολουθείς την ζωή σου να φεύγει και να χάνεται και αυτό που με εξοργίζει είναι πως όλα τα πρωτα χρόνια ήταν ένας άλλος, που υποκρινόταν, που δεν με άφηνε στιγμή μόνη μου, που ακόμα και αυτό αν θες, έτρωγε τα πάντα και όχι 4 φαγητά όλα κι όλα όπως τώρα που αναγκάζομαι να μαγειρεύω δυο στον χρόνο που δεν έχω, ήταν εκείνος που με έβλεπε στενοχωρημένη και στενοχωριόταν είναι πια αυτός που αλλάζει πλευρό, γιατί βλέπεις μάλλον μεταμορφώθηκα σε αυτήν την κακια μέγαιρα που κάθε μέρα πιστεύει πως θα ξεπεραστούν τα προβλήματα αλλά δυο μέρες μετά, χτυπάει πάλι σε τοίχο.
Δίνουμε 160 μήνα σε βενζίνη, δεν οδηγώ και δεν χτυπάω εισιτήριο στις μετακινήσεις μου πια γιατί σκέφτομαι ότι αυτά τα χρήματα είναι το καθημερινό γάλα των μικρών μου, εκείνος όμως κάθε μέρα με το αμάξι στην δουλειά, κάθε μέρα καφεδάκι απέξω… Με ενοχλεί που δεν κάνει καν ουτε το κουμάντο του σπιτιού του και που πρέπει να γκρινιάζω ακόμα και για αυτό λες και είναι μόνο δικό μου πρόβλημα.
Οι σκέψεις μου δεν έχουν ροή, το ξέρω, η ζωή μου δεν έχει πια ροή, δυστυχως την κατέστρεψα, αλλά φοβάμαι μην καταστρέψω και των παιδιών μου, αξίζει να ζουν έτσι ή αξίζει να γελάει η μαμά τους; αν τα τραυματίσω με το διαζύγιο; δεν θα σοκαριστούν; όλοι οι γάμοι έτσι είναι; όλοι οι μπαμπάδες βλέπουν σαν αγγαρεία τα παιδιά τους; φοβάμαι ότι με τα χρόνια τα παιδιά θα γίνουν μπαλάκια ανάμεσα στους τσακωμους μας, διορθώνεται ένας τέτοιος γάμος ή όχι;
Μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας ή τις εμπειρίες σας, αν θέλετε μόνο να κρίνετε καλύτερα όχι γιατί δεν αντέχω πολλά ακόμα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, ειλικρινά βοήθησαν... βέβαια πήρε καιρό... χώρισα εδώ και 7 μήνες.. σιγουρα δεν ειναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, αλλά συνειδητοποίησα ότι σπαταλήθηκα πολύ και η κατάσταση δεν άλλαξε... ο σύζυγος τελικά υπέφερε και υποφέρει από κατάθλιψη την οποία δεν θέλησε και ούτε θέλει να αντιμετωπίσει και για αυτό έχει αυτές τις συμπεριφορές και ακόμα φταίω και εγώ που κάλυπτα όλα τα κενά του και έτσι βολευόταν ολοένα και περισσότερο.. Σίγουρα έχω πολύ δύσκολες μέρες, αλλά ξερετε κάτι είναι ΔΙΚΕΣ μου, δεν φορτώνομαι την μαυρίλα κανενός πια.. και μερικές φορές γελάω με εκείνο το παλιό μου γέλιο!
Κοριτσι μου σε νιωθω οπως και πολλες αλλες γυναικες.ενας γαμος με παιδια ειναι δυσκολο κομματο.οι αντρες στνηθως ετσι συμπεριφερονται.μολι1 μεγαλωσουν λιγο τα μικρα σου θα μπορεις να τα πα1 παιδικο κ να χεις χρονο και για σενα.χρειαζεται.οστοσο μονο καποιος ειδικος που θα ακουσει και τον αντρα σου θα μπορεσει να βοηθησει να το ξες.για μενα το διαζυγιο ειναι μια λυση εσχατη..
Γεια σου Ν. Δυο πραγματα θα ηθελα να μοιραστω μαζι σου. Πρωτον να συνειδητοποιησεις ότι εισαι πολύ νεα για να απελπίζεσαι. Εχεις πραγματικα ολη τη ζωη μπροστα σου για να αλλαξεις καταστασεις, να θεσεις νεους στοχους και να πραγματοπιησεις τα ονειρα σου. Οραματισου τη ζωη σου και τον εαυτο σου! Πως θελεις να εισαι σε ένα χρονο από τωρα, σε 10 χρονια από τωρα; Τι αναμνήσεις θελεις να εχουν τα παιδια σου από εσενα όταν μεγαλωσουν; Συγκεντρωσου στον εαυτο σου και στο τι θελεις εσυ να αλλαξεις σε εσενα την ιδια! Γινε εσυ η γυναικα που επιθυμεις να εισαι και όλα τα αλλα θα παρουν σιγά-σιγά το δρομο τους! Και δευτερον. ένα διαζυγιο είναι δυσκολο για τους ενηλικες κυριως. Τα παιδια, ειδικα σε αυτές τις μικρες ηλικιες. προσαρμόζονται πολύ γρηγορα σε νεες καταστασεις, Και το μονο σιγουρο είναι ότι δεν υπαρχουν ηρεμα διαζυγια. Το σημαντικοτερο νομιζω είναι να συγκεντρωθείς στη δικη σου αυτοβελτιωση. Ισως τοτε να μπορεσει να βελτιωθεί και η σχεση σας!! Ζημιωμενη παντως δε θα βγεις!! Φιλικα
Μετα απο τοσα σχολια κ τοσο καιρο ειμαι περιεργη να μαθω πως το χειριστηκε το προβλημα η μανουλα
Πρώτα απ' όλα, γιατί θεωρείς αυτομάτως ότι ΕΣΥ κατέστρεψες τη ροή της ζωής σου; Αισθάνεσαι ότι είσαι η μόνη υπαίτια γι' αυτό που ζεις; Προφανώς κάτι θα έχει γίνει, το οποίο να μην μπορείς να αναφέρεις, ή να μην το έχεις εντοπίσει ακριβώς... κάτι στη διαδρομή σας που από κοινή την χώρισε, γιατί τώρα ζείτε χωριστές ζωές, απλώς στο ίδιο σπίτι. Δεν ξέρω πώς είσαι στα λόγια, πόση υπομονή έχεις, πόσο έχεις πραγματικά προσπαθήσει να του μιλήσεις, πόσο είναι σα να μιλάς στον τοίχο, ούτε και θα το κρίνω. Αυτό που σας συμβαίνει έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και δεν το είδες (ή δεν ήθελες να το δεις), γιατί ήσουν απασχολημένη με ΟΟΟΟΟΛΑ αυτά που αναγκαστικά επωμίστηκες. Ερώτηση για σένα, όχι για να απαντήσεις εδώ: η σεξουαλική σας ζωή πώς είναι; υπάρχει; αν όχι, πότε έπαψε να υπάρχει; μπορείς να ανακαλέσεις στη μνήμη σου εκείνη τη περίοδο; (και πάλι, δεν είναι ερωτήσεις για να τις απαντήσεις εδώ, δεν είμαι αδιάκριτη, για όνομα του Θεού, όμως, συζήτησέ το αν μπορείς με κάποια φίλη σου). Πάντως, να σε προειδοποιήσω, γιατί το έχω δει να γίνεται και στα καλύτερα σπίτια και στα πιό αγαπημένα ζευγάρια, ίσως έχει ήδη άλλη. Μη σε στεναχωρήσω, αλλά οι άντρες είναι λίγο κόπανοι σε αυτό το θέμα, νομίζουν ότι έτσι θα λυθούν τα προβλήματά τους... Βεβαίως, μπορεί απλώς να έχουν γίνει κάποια άλλα πράγματα στην οικογένειά του ή στη δουλειά του και να τα κρατάει κρυφά... Κι αυτό είναι ένα ενδεχόμενο πολύ πιθανό. Τα μυστικά καταστρέφουν τις σχέσεις... Είσαι πολύ δυνατή, δεν χρειάζεται να το αποδείξεις αυτό σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Σε εμάς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε τι και πόσα κάνεις, είναι σαφές. Αξίζεις μια ζωή γεμάτη αγάπη και χαρά, τόσο εσύ, όσο και αυτός, αλλά και τα παιδιά σας. Πριν σκεφτείς ΣΟΒΑΡΑ να πραγματοποιήσεις οποιαδήποτε απειλή (γιατί όταν απειλήσεις με φευγιό, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να την πραγματοποιήσεις την απειλή σου, αλλιώς θα είναι κενό γράμμα και θα φανείς γελοία, με αντίθετα αποτελέσματα), κάνε μια προσπάθεια να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό (Νευρολόγο, Ψυχολόγο, Ψυχίατρο). Βρες τον τρόπο να πληρώσεις την επίσκεψη, μη τα λυπηθείς αυτά τα λεφτά (το ξέρω... το ξέρω... μήνες τα μάζευα...) Αλήθεια πιστεύω ότι θα σε βοηθήσει να μιλήσεις, να βρίσεις να πεις όλα αυτά που τόσο ευγενικά περιγράφεις παραπάνω, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα πιστεύεις. Ίσως βρεις τη λύση εκεί που δεν το περιμένεις, ίσως να είναι πιο απλό από ότι νομίζεις. Δεν είναι ταμπού, δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς. Έστω μία φορά. Ολίβια, αν πιστεύεις ότι προσπαθώ να την πασάρω σε κάποιον γιατρό, δεν είναι έτσι, αλλά αν θέλεις, διέγραψε την παραπάνω παράγραφο, μην υπάρχει καμία παρεξήγηση. ΑΛΗΘΕΙΑ πιστεύω ότι η κατάθλιψη είναι ασθένεια της εποχής μας και χτυπάει ύπουλα εκεί που δεν το περιμένεις, άντρες και γυναίκες. Ίσως και ο σύζυγος να χρειάζεται λίγη βοήθεια, αλλά είναι δύσκολο να το προτείνεις σε κάποιον που δεν έχει αναγνωρίσει ότι έχει πρόβλημα. Πιστεύω ότι οι οικογένειες έχουν πολλές μορφές, διάλεξε αυτή που πιστεύεις ότι είναι καλύτερη για τα παιδιά σου, αλλά και για σένα... Συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο: "Καλύτερα ένα ευτυχισμένο διαζύγιο, παρά σε έναν δυστυχισμένο γάμο". Παράτα τις δουλειές, παράτα όλα αυτά που νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις. Γίνεσαι θυσία, την οποία δεν θα στην αναγνωρίσει κανείς και κυρίως δεν θα την αναγνωρίσουν τα παιδιά σου. Χαρίζεις τον χρόνο σου σιδερώνοντας, πλένοντας, συμμαζεύοντας και δεν είσαι εκεί να ζήσεις τη ζωή σου. Είσαι πολύ άξιος άνθρωπος, θα τα καταφέρεις!!! Είσαι πολύ νέα! Πάρε μπρός, θα βρεθεί λύση...