Τοκετός, εμετοί και ένας μπέμπης να αλλάζει θέση!

Διαβάζω τις ιστορίες τοκετού από την πρώτη στιγμή που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου και ομολογώ ότι είναι όλες τόσο συγκινητικές και μοναδικές. Έτσι σκέφτηκα να γράψω κι εγώ τη δική μου…

Τον αντρούλη μου τον γνώρισα το 2007 όταν ακόμη ήμουν πολύ μικρή, στα 17 μου… Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και είχα σκοπό να ξαναδώσω πανελλήνιες κι έτσι έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία για τα έξοδα του φροντιστηρίου, όπου και τον γνώρισα. Από την αρχή κιόλας της σχέσης μας καταλάβαμε ότι οι ζωές μας θα έχουν κοινή πορεία κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο θέλαμε να φτιάξουμε την δική μας οικογένεια, όμως είχαμε πολλά ακόμη μπροστά μας και έπρεπε να περιμένουμε έτσι ώστε όλα να γίνουν την κατάλληλη στιγμή. Ετσι κι έγιναν…

Αφού πήρα πτυχίο και ήμασταν και οι δύο επαγγελματικά «τακτοποιημένοι» αποφασίσαμε να παντρευτούμε την 01/02/2014. Ο γάμος μας υπέροχος, όπως ακριβώς τον ονειρευόμασταν μόνο που εγώ περίμενα περίοδο και την ώρα της προετοιμασίας πονούσα κι έλεγα στη μαμά μου «να δεις που θα αδιαθετήσω και θα γίνω ρεζίλι…» χαχα που να ‘ξερα;

Την επόμενη μέρα του γάμου πάμε με τον άντρα μου να χαιρετήσουμε τους συγγενείς γιατί την άλλη μέρα το πρωί φεύγαμε για Παρίσι… Περίοδος όμως πουθενά και λέω στον άντρα μου «Δεν παίρνουμε κανένα test να κάνω;«. Ετσι γυρνώντας στο σπίτι στις 12.30 το βράδυ κάνω το test και ΝΑΙ!!!! τι ευτυχία;;; ΘΕΤΙΚΟ!!!! κλαίγαμε και οι δύο σαν τα μωρά, λέγαμε ο Θεός μας έκανε το καλύτερο δώρο γάμου!!! Αυτό το ταξίδι μας δεν θα το ξεχάσω ποτέ…

Γυρίζουμε λοιπόν πάμε στη γιατρό μου και από τότε κάθε μήνα ήμασταν εκεί… να βλέπουμε το θαύμα μας να μεγαλώνει και να ανυπομονούμε. Η εγκυμοσύνη μου ήταν καλή αν εξαιρέσουμε τις αναγούλες και τους λίγους εμετούς που είχα. Περιμέναμε το αγοράκι μας στις 12/10/2014 κι όσο πλησίαζε ο καιρός να τους λέω 01/10 θα γεννήσω… Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω!!!

Στις 02/10 ξυπνάω στις 10.00 το πρωί και μόλις σηκώνομαι νιώθω κάτι να τρέχει, λέω ας το παρακολουθήσω και βλέπουμε. Κάθομαι στον καναπέ και όταν πάλι πήγα να σηκωθώ τα ίδια.Μιλάω με τη γιατρό μου και μου λέει ανέβα μαιευτήριο. Κάνω το μπανάκι μου και περιμένω τον άντρα μου να γυρίσει από τη δουλειά για να φύγουμε, ο οποίος στο τηλέφωνο να νομίζει οτι του κάνω πλάκα…»βρε έλα σπίτι σπάσανε τα νερά…!!!!!» χαχαχα

Με τα πολλά φτάνουμε στις 11.00 με εξετάζουν, βλέπουν οτι όντως έχουν σπάσει τα νερά και με βάζουν στο δωμάτιο των ωδινών όπου και περιμέναμε μαζί με τη μαία μου,αλλά ο γιος μου τίποτα!!!! Μέχρι τις 4.00 το μεσημέρι αφήσαμε τον τοκετό να εξελιχθεί μόνος του αλλά τίποτα έτσι βάλαμε τον γνωστό ορό και άρχισαν οι πόνοι. Οι ώρες περνούσαν… Καταφέραμε να εξαλείψουμε τον τράχηλο αλλά διαστολή 0!!! Εν τω μεταξύ από την αρχή είδαμε στον υπέρηχο ότι το μωρό έχει γυρίσει προς τα πάνω και κάθεται και δεξιά… Ζητάω επισκληρίδιο γιατί πονούσα πολύ… Κι εκεί που με ξαπλώνει η γιατρός μπρούμυτα μήπως καταφέρουμε να γυρίσουμε τον μπέμπη της λέω δεν αισθάνομαι καλά, θέλω εμετό!!! κι αρχίζω και για 2 ώρες δεν σταματούσα με τίποτα,εξαντλήθηκα τελείως!!! Σταμάτησα αφού μου χορήγησαν στον ορό αντιεμετικό!!! Η γιατρός μου να τα έχει χάσει, να μου λέει τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί… Μα 2 ώρες εμετούς;;;;!!!!

Αφού συνήλθα, και ο μπέμπης φυσικά είχα ξαναχάσει τελείως τη θέση του ξαναρχίζουμε τις προσπάθειες… και δώσ’ του βαθιά καθίσματα και δώσ’ του πόνο, γιατί η επισκληρίδιος είχε περάσει αλλά δεν ξανακάναμε άλλη δόση μην και με ξαναπιάσουν εμετοί!!! Κι αφού φτάνω με τα χίλια ζόρια διαστολή 5, αρχίζει και μικραίνει πάλι και πάει στο 4…!!! Κι η ώρα είχε πάει 6.00 το πρωί όπου και αποφασίζουμε, αφού ο τοκετός δεν είχε εξέλιξη κι ο μπέμπης χάλια θέση, να κάνουμε καισαρική!!!

Μπαίνω στο χειρουργείο χωρίς τον αντρούλη μου, έτοιμη να βάλω τα κλάματα από το άγχος, το φόβο και τη συγκίνηση… Η μαία μου εκεί δίπλα να μου μιλάει και να μου λέει τι ακριβώς θα νιώθω για να μην τρομάζω… να ακούω τους γιατρούς να λένε «καλέ τι θέση έχει το παιδί;» και ξαφνικά ακούω τη γιατρό μου…»αυτός είναι ένας κούκλος!!!» και μετά ακούω το κλάμα του στις 7.15 ακριβώς… Ε αυτό ήταν δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω!!!!Μου τον έβαλαν επάνω μου και με κοίταξε με τα ματάκια του…τι στιγμή θέε μου!!! είχα αγκαλιά για πρώτη φορά το παιδάκι μου κι ήταν γερό…ξέχασα τα πάντα,την αυπνία, την κούραση, το φόβο!!!

Γεννήθηκε, λοιπόν, στις 03/10 3,400gr με καισαρική.

Μετά από λίγο τον θήλασα, βέβαια δεν κράτησε πολύ μόνο τις 3 μέρες στο μαιευτήριο με πολλή δυσκολία γιατί αν και είχα γάλα ο μικρός αρνιόταν πεισματικά το στήθος κι έτσι έκανα αντλήσεις με το θήλαστρο μέχρι τους 2,5 μήνες ώσπου μου κόπηκε.

Τον βαφτίσαμε την ημέρα που είχαμε επέτειο γάμου ένα χρόνο…την 01/02/2015… Σήμερα είναι σχεδόν 8 μηνών και κάθε μέρα μας τρελαίνει όλο και περισσότερο. Σε λίγο καιρό λέμε να ξεκινήσουμε πάλι τις προσπάθειες για ένα ακόμη παιδάκι, μακάρι να σταθούμε πάλι το ίδιο τυχεροί!!!

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία, ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ και σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Μαμά Σ.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com