Και εκεί που ήμουν έτοιμη για καισαρική, επέστρεψα σπίτι!

Γεια σας μανουλες!

Διαβαζω εδω και πολυ καιρο τις ιστοριες σας και συγκινουμαι πολυ. Αποφασισα λοιπον να σας πω και εγω την δικη μου ιστορια τοκετου.

Εχω ηδη ενα γιοκα 6 χρονων και ανυπομονουσα για ενα δευτερο μωρακι, ωσπου Ιουλιο του 2014, ναι!! Δυο ροζ γραμμουλες στο πολυποθυτο τεστ!

Χαρα τρελη εγω, αγχος για τον συζυγο (αλλη ιστορια αυτη). Τελος παντων παω στο γιατρο, ΠΗΤ 20/3, επειδη ομως γεννησα τον πρωτο μου γιο με καισαρικη, ο γιατρος μου δεν αναλαμβανε να γεννησω φυσιολογικα. Η αληθεια ειναι οτι σκεφτηκα να τον αλλαξω γιατι ηθελα πολυ εναν φυσιολογικο τοκετο, αλλα ειναι τοσο καλος ο γιατρουλης μου που ειπα αστο, ας γεννησω ενα γερο μωρακι και ας ερθει οπως θελει.

Η εγκυμοσυνη μου σχετικα καλη, αν εξαιρεσεις λιγες ναυτιες τους 3 πρωτους μηνες και κατι πονακια στη μεση, στα ποδια και στην κοιλια τους τελευταιους 2 μηνες.

Οι μερες προχωραγανε και εγω -ισως με πειτε τρελη αλλα- δεν ηθελα να γεννησω. Ηθελα να κρατησω μεσα μου το μωρο μου οσο περισσοτερο γινοταν. Αναπολω ακομα την φουσκωμενη μου κοιλιτσα και τις κλωτσιες που μου εριχνε. Να μην σας κουραζω, συμφωνω με το γιατρο μου 10/3 να μπω για καισαρικη. Σηκωνομαι λοιπον με τον αντρουλη μου το πρωι αφου ειχα κανει την κουρα ομορφιας μου το βραδυ και ξεκιναμε για το νοσοκομειο.

Φτανουμε, κοσμος πολυς, μου λεει ο γιατρος «Θα πας στα εξωτερικα και θα σε ενημερωσουν εκεινοι». Περιμενω, περιμενω, περιμενω, τιποτα. Καποια στιγμη μπαινω με το ετσι θελω μεσα και λεω «Κοριτσια, τι θα γινει; Θα γεννησουμε σημερα;»

Εξω περιμεναν και αλλες κοπελες να παρουν σειρα (αθλιο συστημα, να μην το σχολιασω τωρα). Με τα πολλα μου παιρνουν αιμα, μου κανουν κλισμα και τα σχετικα και ξανα εξω στο διαδρομο να περιμενω. Τα νευρα μου τσαταλια, ειχε παει 2 το μεσημερι απο τις 7.30 που φτασαμε.

Παιρνω το γιατρο μου και του λεω «Βαλε με σε δωματιο τωρα, δεν μπορω να καθομαι στην καρεκλα τοσες ωρες» Με βαζει τελικα στην καινουργια πτερυγα η οποια ηταν λες και ημουν σε 5αστερο ξενοδοχειο. Σουπερ, λεω, ολα καλα. Ξαφνικα ανοιγει η πορτα και βλεπω τον γιατρο μου με τα μουτρα μεχρι το πατωμα να με πλησιαζει. Μου λεει οτι έκατσε ενα εκτακτο χειρουργειο και επειδη θα παρει πολλες ωρες δεν θα γεννησω σημερα. Κλαματα, φωνες εγω, καταλαβαινετε… Πηρα ξανα την βαλιτσουλα μου και επεστρεψα σπιτι.

Την επομενη το πρωι παλι τα ιδια. Ξανα αιμα, ξανα κλισμα κλπ. Ευτυχως μεσα σε 1 ωρα με πηγαινανε χειρουργειο. Φοβομουνα πολυ την επισκληριδιο, δεν ειχα ξανακανει. Μεσα σε πολυ λιγη ωρα ακουσα το κλαμα του μωρου μου. Μου τον εφερε η μαια και ηταν τοοοοσο ομορφος. Ενας αγγελος ηταν, ιδιος ο γιος μου ο μεγαλος. 3.340 ο χοντρουλης μου. Εγω αμεσως μολις τελειωσε το ραψιμο ημουν περδικι. Παρακαλουσα να με πανε στο δωματιο και μου λεγανε «Κατσε λιγο ακομα, τωρα τελειωσαμε».

Τον μικρο μου τον εφεραν στις 3 τα ξημερωματα και το αλλο βραδυ μου το πηραν γιατι παρουσιασε ταχυπνοια και τον εβαλαν θερμοκοιτιδα. Ευτυχως δεν ειχε τιποτα, επαθε σοκ απο το αποτομα βγαλσιμο μου ειπαν. Απλα κατσαμε μεσα λιγες μερες παραπανω.

Τωρα ειμαστε αισιως 3 1/2 μηνων και περναμε τελεια. Ειναι το πιο ησηχο μωρο που εχω δει ποτε και το πιο ομορφο εννοειται (κουκουβαγια και γω ) χα χα! Με τον μεγαλο μου τα πανε τελεια αν και το ειχα ενα αγχος και ολα καλα. Τα παιδακια μου ειναι οοολη μου η ζωη. Τα λατρευω τοσο πολυ χωρις αυτα δεν ξερω τι θα ημουν.

Ευχομαι γερα να ειναι ολα τα παιδακια του κοσμου και να χαιρεστε ολες τα καμαρια σας.

μαμα Εφη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com