Πριν από δύο χρόνια περίπου είχα μοιραστεί μαζί σας την ιστορία του πρώτου μου τοκετού ή πιο σωστά τον τρόπο που είχε έρθει στον κόσμο ο γιος μου, ο Ανδρέας (ο μαλλιαρούλης) τον Απρίλιο του 2013 με καισαρική τομή. Η καισαρική μου δεν ήταν ιδιαίτερα επώδυνη ή τραυματική, η ανάρρωση φυσιολογική και σχετικά σύντομη, είχα στο σπίτι ένα γερό μωρό, το οποίο σύμφωνα με το γιατρό «ήταν λωροδεμένο και δεν θα κατέβαινε ποτέ». Παρ’ όλα αυτά κάτι μέσα μου με έτρωγε, κάτι δεν μου καθόταν… Ο γιατρός πασίγνωστος ότι είναι υπερ του φυσιολογικού, με όποιον μιλούσα μου επιβεβαίωνε ότι τα λωροδεμένα παιδιά δεν γεννιούνται φυσιολογικά (και ειδικά όταν είναι σχεδόν 4 κιλά, όπως ο γιος μου), αλλά εμένα εξακολουθούσε να με τρώει…
Τι ήταν αυτό που με έτρωγε; Ότι στη διαδικασία του ερχομού του παιδιού μου στον κόσμο ήμουν ένας απλός θεατής, ή μάλλον μια απλή κομπάρσα μιας και είχα την ελάχιστη συμμετοχή: ήμουν ξαπλωμένη και δεμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι. Ένιωθα ότι είχα χάσει κάτι πολύ σημαντικό μην έχοντας ουσιαστική συμμετοχή, μην έχοντας ενεργό ρόλο. Ναι μεν πόνεσα, αλλά δεν ήταν οι πόνοι της γέννας, αλλά οι πόνοι ενός χειρουργείου… Είναι δυνατόν να γίνεσαι μάνα έτσι, χωρίς να κάνεις τίποτα;
Πριν καλά-καλά περάσουν 2 μήνες, βρήκα την ομάδα vbac στο ίντερνετ και επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος φόβος μου, κάτι που βαθιά μέσα μου ήδη το ήξερα: η καισαρική μου ήταν αναίτια: όλα τα παιδιά δένονται λίγο-πολύ με το λώρο, οι απλές συσπάσεις δεν είναι λόγος για να σου κάνουν εισαγωγή στο μαιευτήριο να γεννήσεις, η ωκυτοκίνη αυξάνει τις πιθανότητες για καισαρική και πόσα άλλα έμαθα διαβάζοντας… Πώς την πάτησα έτσι; Πώς πήγα σαν το πρόβατο και κατάπια αμάσητο ό,τι μου έλεγαν; Όταν δε διάβασα για τα πλεονεκτήματα που έχει για το παιδί ο φυσιολογικός τοκετός, τότε άρχισαν να με τρώνε και οι τύψεις για το γιο μου. Πήγα αδιάβαστη, την πάτησα και στέρησα από εμένα και από το παιδί μου την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού. Έδειξα εμπιστοσύνη στους λάθος ανθρώπους και επέτρεψα μια σειρά παρεμβάσεων, η οποία με μαθηματική ακρίβεια με οδήγησε στο χειρουργείο.
Θα μου πείτε: και τι έγινε; Σημασία έχει ότι είχες ένα γερό μωρό. Ναι, όντως αυτό ήταν το σημαντικότερο. Άλλωστε οι τύψεις και η μετάνοια για ό,τι έγινε δεν ωφελούσαν πουθενά, δεν γύριζε ο χρόνος πίσω. Τουλάχιστον αποφάσισα να μην την ξαναπατήσω, μιας και σκεφτόμασταν να βάλουμε μπρος για αδερφάκι σχετικά σύντομα. Μετά τα πρώτα γενέθλια του μικρού, άρχισε να στριφογυρνάει η ιδέα για δεύτερο παιδί στο μυαλό μας. Πρώτα όμως βρήκα άλλον γυναικολόγο, εξακριβωμένα υπέρ του φυσιολογικού τοκετού και έμπειρο στο vbac. Αφού λοιπόν πήγα και με βρήκε εντάξει για επόμενη εγκυμοσύνη, βάλαμε σιγά-σιγά εμπρός για μωρούλι.
Δόξα τω Θεώ, με την πρώτη προσπάθεια το τεστ βγήκε θετικό. Η εγκυμοσύνη μου απλή και όμορφη όπως η πρώτη, με τη διαφορά ότι είχα κι έναν μικρό «ταλιμπάν» να κυνηγάω! Από το πολύ κυνήγι ούτε που θυμόμουν ότι ήμουν έγκυος πολλές φορές! Εγώ για κάποιον λόγο ήμουν σίγουρη ότι περιμένουμε και πάλι αγοράκι, αλλά έπεσα έξω: περιμέναμε μια μικρή αδερφούλα με ΠΗΤ 28/6/2015! Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και πολύ όμορφα, η κοιλίτσα σιγά-σιγά φούσκωνε και εγώ ένιωθα πιο σίγουρη από ποτέ. Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη τόσο στο γιατρό μου όσο και στη μαία που μου σύστησε και πραγματικά από την πρώτη στιγμή ένιωσα μεγάλη οικειότητα μαζί της, σαν να την ήξερα χρόνια και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε χωρίς πολλά λόγια. Ήταν τόση η εμπιστοσύνη που ένιωθα, που πραγματικά δεν θα με πείραζε τόσο αν δεν καταφέρναμε να γεννηθεί φυσιολογικά η κόρη μου. Έλεγα ότι και σε cbac να καταλήγαμε, τουλάχιστον θα είχαμε τον σεβασμό που μας αξίζει και θα ήταν πραγματικά απαραίτητη η καισαρική αυτή τη φορά. Αν μη τι άλλο, σημασία έχει πρωτίστως να είναι καλά το μωρό! Παρα-έξω βέβαια δεν έλεγα ότι θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά. Εκτός από τους γονείς μου που ήταν 100% υποστηρικτικοί, σχεδόν όλοι οι άλλοι είμαι σίγουρη ότι σκέφτονταν «με καισαρική θα γεννήσει αυτή κι ας λέει». Έτσι λοιπόν χωρίς άγχος πέρασε η δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Το μόνο μου άγχος ήταν πώς θα άφηνα τον Ανδρέα όσο θα έλειπα στο μαιευτήριο, καθώς θηλάζαμε ακόμα και δεν είχε μείνει ποτέ μέχρι τότε μακριά μου.
Στις 18 Ιουνίου, 38 εβδομάδων πια, ο άντρας μου μας έφερε στην Αθήνα να μείνουμε στο σπίτι των γονιών μου, ώστε να είμαστε κοντά για παν ενδεχόμενο. Αυτές οι λίγες μέρες στην Αθήνα βοήθησαν πάρα πολύ γενικώς την κατάσταση, τόσο εμένα που έκανα την πολύτιμη προετοιμασία με την μαία μου, όσο και το γιο μου να συνηθίσει λίγο τους γονείς μου και την αλλαγή περιβάλλοντος. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, αλλά έλεγα στην μπέμπα να μην μας βρει ο Ιούλιος στην Αθήνα!
Την Πέμπτη 25 Ιουνίου είχα ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα στο ιατρείο του γυναικολόγου μου. Ήδη τις προηγούμενες μέρες είχα κάποια πονάκια και κάποιες διάρροιες που έδειχναν ότι πλησίαζε η ώρα. Το πρωί της ίδιας μέρας με παίρνει τηλέφωνο η μαία ότι είχαν τοκετό και βρίσκονταν στο μαιευτήριο, οπότε να πήγαινα εκεί για το καρδιοτοκογράφημα. Όντως πήγα, το καρδιοτοκογράφημα εντάξει. Την ώρα του υπέρηχου δεν ξέρω πώς μου ήρθε και ρωτάω το γιατρό «αν τα υγρά είναι κεχρωσμένα, το δείχνει ο υπέρηχος;» «Όχι, μου απαντάει, αλλά θα είναι μια χαρά, μην ανησυχείς καθόλου». Πώς μου ήρθε να το ρωτήσω αυτό; Έλα μου ντε! Τέλος πάντων, επιστρέφω στο σπίτι, το μεσημέρι ο μικρός ήταν πολύ ανήσυχος, δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Το απόγευμα που επέστρεψε και η μητέρα μου από τη δουλειά, αποφασίσαμε να πάμε για ψώνια και μετά το βράδυ μας περίμενε μια θεία μου για επίσκεψη. Αμ δε, η μπέμπα είχε άλλα σχέδια! Μόλις γυρίσαμε από τα ψώνια, κάθομαι κάτω να βγάλω τα παπούτσια μου και νιώθω υγρά να μου τρέχουν! ‘Σπάσαν τα νερά! Δεν έτρεχαν πάρα πολύ, αλλά έτρεχαν! Πάω στο μπάνιο και βλέπω πρασινοκίτρινα υγρά, τα οποία δεν σταματούσαν. Ήταν η ώρα 10 το βράδυ. Τηλεφωνώ στη μαία, την οποία πέτυχα έξω από το μαιευτήριο, μόλις είχε τελειώσει ο τοκετός που είχαν και γύριζε στο σπίτι της. Με το που της λέω ότι έσπασαν τα νερά μου και ότι το χρώμα τους είναι κάπως, μου λέει να πάω στο μαιευτήριο και ότι θα ερχόταν κι εκείνη με το γιατρό το συντομότερο, ίσα να πάνε σπίτι για ένα μπάνιο και να επιστρέψουν. Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου, ο οποίος ήταν στο χωριό, μόλις είχε φάει και ετοιμαζόταν να ξαπλώσει. Στην αρχή νόμιζε ότι του έκανα πλάκα, μετά όμως αμέσως μου είπε ότι θα ετοιμαζόταν και θα ξεκινούσε για Αθήνα. Η μαμά μου και η αδερφή μου απασχολούσαν τον μικρό κι εγώ με τον μπαμπά μου ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.
Στο δρόμο ένιωθα τις συσπάσεις, αλλά όχι κάτι τραγικό. Έξω από το μαιευτήριο, με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο, εκεί πραγματικά ένιωσα τα νερά να τρέχουν σαν χείμαρρος! Μπαίνω μέσα, μου κάνουν εισαγωγή, έρχεται μια κοπέλα να μου πάρει ιστορικό σε χρόνο dt (λες και απαντούσα σε τηλεπαιχνίδι), ρομπίτσα, κλύσμα, καρδιογράφημα και αναμονή… Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να πονάω αρκετά σε κάθε σύσπαση, δεν είχα βέβαια ρολόι, αλλά τις υπολόγιζα γύρω στο δεκάλεπτο. Με ελέγχει η κοπέλα, μου λέει «διαστολή 1 προς 2 και ο τράχηλος μακρύς και προς τα πίσω». Αγχώθηκα λίγο ότι θα μας έπαιρνε πολλές ώρες το πράγμα, μιας και στην ουσία ήμουν πρωτότοκη. Εκείνη την ώρα όμως είπα στην κόρη μου «θα συνεργαστούμε και όλα θα πάνε καλά». Με τα πολλά έρχεται και ο καλός μου ο γιατρός με τη γλυκιά μου μαία, με μάτια κατακόκκινα από την αϋπνία (24 ώρες είχε διάρκεια ο προηγούμενος τοκετός), αλλά χαμογελαστοί και ευδιάθετοι! Αφού όσοι τους έβλεπαν στο μαιευτήριο τους έλεγαν «καλά, εσείς πριν από λίγο δεν μας είπατε καληνύχτα και φύγατε για τα σπίτια σας;». Εγώ ένιωθα λίγο άσχημα, που τους ταλαιπωρούσα έτσι, όχι βέβαια ότι το ήθελα κι εγώ, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα! Ο γιατρός μου είπε ότι λόγω κεχρωσμένων υγρών, αν δεν προχωρούσε από μόνη της η διαδικασία, θα έπρεπε να μου βάλει ωκυτοκίνη. Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να μην παρέμβουμε καθόλου, αλλά του είχα εμπιστοσύνη.
Πάμε στο δωμάτιο, ξαπλώνω στο κρεβάτι και κάναμε μαζί με την μαία τις αναπνοές στις συσπάσεις. Ήταν όλα τόσο ήρεμα και μόλις σταματούσε και η σύσπαση, όλα ήταν μια χαρά! Έρχεται και ο άντρας μου, τον οποίο είχα να δω σχεδόν 10 μέρες, φόρεσε την μπλε ρομπίτσα του και καθόταν κι αυτός μαζί μας. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα και εγώ ένιωθα τις συσπάσεις να πυκνώνουν. Με κοιτάζει η μαία, διαστολή 2. «Ωχ, σκεφτόμουν, έχουμε μέλλον ακόμα» και όλοι ήταν άυπνοι: ο γιατρός, η μαία, ο άντρας μου. Ήθελα να πάνε όλοι να ξεκουραστούν, ένιωθα τύψεις που τους κρατούσα ξύπνιους! Οι πόνοι όσο πήγαιναν και δυνάμωναν, τα σπασμένα νερά τους έκαναν πιο έντονους. Δεν ήθελα να κάνω επισκληρίδιο, ήμουν αποφασισμένη να επιτρέψω όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις. Η μαία με βοηθούσε με τις αναπνοές, με μασάζ στη μέση, με βοήθησε να πάω μέχρι το ντουζ να ρίξω λίγο ζεστό νερό πάνω μου, μου έφερε τη μπάλα πιλάτες. Η αλήθεια είναι όμως ότι τίποτα δεν με ανακούφιζε και οι συσπάσεις όσο πήγαιναν και πύκνωναν και ένιωθα ότι δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα πριν αρχίσει η επόμενη.
Τελικά δεν άντεξα και ζήτησα να μου κάνουν επισκληρίδιο, έτσι ώστε να ξεκουραστώ λίγο. Ευτυχώς η διαστολή είχε προχωρήσει, ήταν 3 προς 4, οπότε όντως μετά από λίγο ήρθε ο αναισθησιολόγος και μου την έκανε. Πόσο τον αγαπούσα εκείνη τη στιγμή, μου ερχόταν να τον φιλήσω!!! Μόλις έπιασε η επισκληρίδιος, βεβαιώθηκα ότι θα έπεφταν όλοι για λίγο ύπνο και τον έκλεψα κι εγώ λίγο, γιατί ένιωθα ένα πτώμα. Μου φάνηκε ότι είχα κλείσει τα μάτια μου μόνο για 5 λεπτά, όταν άρχισα να νιώθω το γνωστό τάνυσμα και έντονη την ανάγκη να σπρώξω. Ξυπνάω τον άντρα μου, φωνάζει τη μαία, έρχεται, με ελέγχει και την ακούω να λέει «διαστολή τελεία». Δεν το πίστευα, ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα μας έπαιρνε ώρες και ώρες που μου φαινόταν πραγματικά απίστευτο. Η κόρη μου ερχόταν στον κόσμο και αυτήν την φορά ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια, εγώ θα τη γεννούσα! Η αλήθεια είναι ότι μία-δυο φορές απελπίστηκα και είπα ότι δεν μπορώ, αλλά η καλή μου η μαία ήταν εκεί να μου θυμίζει ότι έφερνα την κόρη μου στον κόσμο και ότι είμαι 100% ικανή γι’ αυτό. Στο τέλος, μου είχαν βάλει τα πόδια ψηλά, με το ένα πατούσα πάνω στο γιατρό και με το άλλο πάνω στη μαία. Ένιωθα τόσο πολύ το σεβασμό τους εκείνη την ώρα στη διαδικασία και αυτό μου έδινε δύναμη. Βαθιές ανάσες, εξωθήσεις και στις 6 το πρωί της Παρασκευής 26 Ιουνίου κρατούσα την κόρη μου στην αγκαλιά μου, ένα κορίτσαρο 3960, με κατάμαυρο μαλλάκι και μεγάλα μάτια σαν του αδερφού της! Μου φάνηκε τόσο ίδια με τον Ανδρέα! Αλλά πόσο διαφορετικός ο τρόπος που ήρθαν στον κόσμο…
Τώρα είμαστε στο σπίτι μας, σιγά-σιγά βρίσκουμε τις ισορροπίες μας με το νέο μέλος, κάνουμε tandem και σε λίγες μέρες θα πάμε μαζί με τα παιδάκια μου στην εκκλησία που σαραντίζει η μπέμπα. Νιώθω τόσο ευλογημένη για την οικογένειά μου, για όλες τις εμπειρίες που έζησα και που με έκαναν πιο σοφή και (θέλω να ελπίζω) καλύτερη μητέρα. Τώρα πια δεν νιώθω τύψεις για την καισαρική μου, νιώθω ότι ήταν μια πολύτιμη εμπειρία που με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα. Το vbac μου ήταν για εμένα μια λύτρωση και εύχομαι όσες μανούλες επιθυμούν να γεννήσουν φυσιολογικά, να τα καταφέρουν!
μαμά Άννα
ΥΣ. Η ημέρα που γέννησα ήταν η τελευταία μέρα που ήταν οι τράπεζες ανοιχτές! Θα έχω να λέω στη μπέμπα ότι γεννήθηκε σε μια ιστορική πολιτική συγκυρία!!!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Για όλα τα πράγματα που κάνουμε υπάρχει από πίσω ένα ΓΙΑΤΙ, Γιατί λοιπόν οι Ελληνίδες προτιμούν την καισαρική; 1. Γιατί πιστεύουν ότι θα πονέσουν λιγότερο. Αυτό σημαίνει ότι γενικώς στην ζωή τους αποφεύγουν τον πόνο και άρα με αυτήν την λογική θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Είναι άραγε τυχαίο ότι είμαστε από τις πιο υπερπροστατευτικές μανούλες; 2. Γιατί έχουν θεοποιήσει τον γιατρό τους,( ελλείψη άλλου Θεού;), γι΄αυτό κιόλας στην Ελλάδα δεν εμπιστεύεται σχεδόν καμιά γυναίκα τον εφημερεύον ιατρό, ελάχιστες (προ κρίσης) γεννούσαν σε δημόσιο νοσοκομείο και η γέννα έφτασε να κοστίζει όσο ένα αυτοκίνητο. 3. Δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε, δεν αντέχουμε την αγωνία πότε θα με πιάσουν οι πόνοι, πόση ώρα θα κάνω;....... Αν όμως αυτή είναι η στάση μας σε όλη μας τη ζωή, πώς τα παιδιά μας θα μάθουν στην υπομονή, πώς θα γίνουν τολμηρά, πώς θα παίρνουν ρίσκα στη ζωή τους; Μπορούμε εμείς να τους το μάθουμε αυτό. Καλά έκανε, λοιπόν, η μανούλα που έγραψε το κείμενο και το έψαξε λίγο περισσότερο, δοκίμασε τα όρια της, και τόλμησε να γεννήσει φυσιολογικά.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ! Αυτά που γράφεις με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη και πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί συμαβαίνουν μόνο στην Ελλάδα.
Αυτές οι γενικεύσεις είναι εντελώς γελοίες.
Το μένος σας απέναντι σε μια γυναίκα που το μόνο ''έγκλημά'' της ήταν να υπερασπιστεί το αυτονόητο και να θελήσει να το μοιραστεί με άλλες γυναίκες όχι με σκοπό να τις κάνει να αισθανθούν άσχημα αλλά αντιθέτως να τις ενθαρρύνει, φοβάμαι ότι είναι πέραν του φυσιολογικού. Δεν σας γνωρίζω, όπως και εσείς δεν με γνωρίζετε, αλλά θα ήθελα να σας προτείνω, με όλο το σεβασμό, να επισκεφτείτε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας. Οι χαρακτηρισμοί μέσω διαδικτύου ίσως να σας κάνουν προσωρινά να αισθάνεστε καλύτερα, δεν λύνουν όμως το σοβαρότατο (όπως είναι έκδηλο από τα γραπτά σας) ψυχικό πρόβλημα που σας απασχολεί, και δυστυχώς τέτοιου είδους προβλήματα της μητέρας μπορούν να επιδράσουν πολύ περισσότερο αρνητικά επάνω στα παιδιά της από ότι ο τρόπος που τα έφερε στον κόσμο.
Θα σκεφτόμουν να προτείνω το ίδιο, αλλά δυστυχώς όταν από όσα λέω καταλαβαίνεις ότι επιτίθεμαι σε μια μητέρα που γέννησε φυσιολογικά, το θέμα είναι γνωστικό.
Ελένη μου, με όλο το σεβασμό, έχω δύο ενστάσεις στα συγκινητικά και ειλικρινή λεγόμενά σου! Πρώτον, ''Για όσα άσχημα νιώθουν όσες μητέρες γέννησαν με καισαρική και δεν το επέλεξαν οι ίδιες, φταίμε εμείς οι υπόλοιπες που τις κάνουμε να νιώθουν άσχημα.''. Εσύ θα πρότεινες όποια γεννάει φυσιολογικά να πηγαίνει να κρύβεται μην τυχόν και το μάθει η συντριπτική πλειονότητα των μητέρων και αισθανθεί άσχημα? ή μήπως θα ήταν καλύτερα να το μοιραστεί με άλλες μητέρες, να τους δώσει δύναμη για να τολμήσουν κι αυτές να πάνε κόντρα σ' ένα σύστημα που θυσιάζει την υγεία τους και την υγεία των παιδιών τους, για να αλλάξει σιγά σιγά αυτή η κατάσταση, να μειωθούν οι αναίτιες καισαρικές κι έτσι λιγότερες γυναίκες να αισθάνονται άσχημα? Κι επέτρεψε μου να πω ότι όσο άσχημα κι αν αισθάνονται, κανείς δεν τους δίνει το δικαίωμα να αποκαλούν ''ζώα'' και ''πρωτόγονες'' και ''ανισόρροπες'' όσες ''τολμήσαμε'' να γεννήσουμε φυσιολογικά. Δεύτερον, σε σχέση με τις γιαγιάδες μας που πέθαιναν, οι συνθήκες ζωής (υγιεινή, διατροφή, πόλεμος, υπερπολυτοκία) πριν εκατό χρόνια στην Ελλάδα δεν είναι συγκρίσιμες με τις σημερινές, οπότε η σύγκριση αυτή, αν και ακούγεται πολύ εντυπωσιακή, λογικά δεν ευσταθεί.
Να σε ρωτησω καλη μου..... Μηπως εισαι μαια που σιγονταρεις εκτος απο vbac και τοκετους στο σπιτι???? Συγνωμη για τον τροπο μου...αλλα ειναι τοσο μα τοσο ιδιος ο τροπος που μιλας. Αν παλι δεν εισαι...σιγουρα εχεις πεσει θυμα της πλυσης εγκεφαλου που κανουν. Και αναρωτιεμαι δικο σας λεξιλογιο δεν εχετε???? Τα ιδια επιχειρηματα οι ιδιες εκφρασεις..... Η ιδια σιγουρια....( χαρακτηριστικο των ημιμαθων). Δε σε γνωριζω προσωπικα αλλα καποια στιγμη πρεπει να σταματησει ολη αυτη η προπαγανδα....
Αλίκη, με όλο τον σεβασμό κι εγώ, αλλά νομίζω ότι δεν σεβάστηκες καν αυτά που έγραψα. Πως έφτασες να λες ότι σύμφωνα με όσα λέω θα πρέπει να κρύβονται όσες γέννησαν φυσιολογικά; Είναι πολύ ξεκάθαρο αυτό που λέω και η φράση που έβαλα "αν δεν πονέσεις δεν είσαι μάνα"¨δεν μπήκε τυχαία. Αυτό που λέω είναι πολύ πολύ απλό. Για την ντροπή και τις ενοχές που νιώθουν οι μανούλες που δεν το επέλεξαν φταίνε όσες μιλάνε υποτιμητικά για καισαρικές και καμαρώνουν για τον φυσιολογικό τους τοκετό λες και έκαναν κατόρθωμα. Πλάσματα της φύσης είμαστε, κάποιες τα καταφέρνουν, άλλες όχι και ΕΥΤΥΧΩΣ η φύση μας έχει προβλέψει την ευφυή ανάπτυξη επιστημών που βοηθούν σε αυτές τις περιπτώσεις. Σε συζητήσεις με άλλες μαμάδες που γέννησαν με καισαρική ακούω πάντα "Ναι με καισαρική, αλλά είχα...". Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει. Μαγκιά τους αν γέννησαν έτσι από επιλογή ή από επιβολή. Αυτό που λέω είναι ότι αυτές οι μαμάδες που δεν το επέλεξαν πολλές φορές ακούνε πολλά του στυλ "Ναι αλλά κι εγώ μία περιτύλιξη είχα αλλά γέννησα φυσιολογικά, μήπως να το έψαχνες, μπορούσες αν ήθελες" λες και έφταιγαν αυτές. Ούτε λέω να μην μοιράζονται τις εμπειρίες τους. Είναι όμως διαφορετικό να πεις "Γέννησα με καισραική ενώ εκ των υστέρων έμαθα με 100% βεβαιότητα ότι δεν χρειαζόταν και προσπάθησα για vabc" και άλλο να πεις όλα αυτά προσθέτοντας "νιώθω ενοχές/κομπάρσα/ασχημα"...Σαφώς και να μοιράζονται τις εμπειρίες τους, αλλά το γεεγονός ότι νιώθουν άσχημα, έχει να κάνει με την αντιμετώπισή τους από τον περίγυρο τις περισσότερες φορές. Έτσι είναι δυστυχώς. Κι έπειτα, και μόνο που αναφέρεις για μαμάδες "ανισόρροπες", "ζώα", "πρωτόγονες" σε ένα κείμενο όπου η μαμά που γέννησε με καισαρική νιώθει άσχημα, μου δείχνει και το τι πόλεμο έχεις δεχτεί κι εσύ. Κι εγώ έχω ακούσει, αλλά δεν αφήνω να με επηρεάζουν, ώστε να περάσω στην αντίθετη μεριά και να θεωρώ ότι πρέπει να νιώθω άσχημα αν πχ γεννήσω με τον αντίθετο τρόπο. Έχω γράψει ένα κείμενο σχετικά με αυτό που λέγεται "Μπες στην θέση μου" αν θες να το διαβάσεις και να καταλάβεις τι εννοώ. Είναι κρίμα να νιώθει κάποια πως είναι σφαχτό και ζώο που έκανε καισαρική ενώ ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ενημερωμένη. Λες και πρέπει να πάρουμε όλες πτυχίο γυναικολογίας για να γεννήσουμε. Και ΝΑΙ πρέπει να καταπολεμηθεί αυτή η βιομηχανία, όμως κατά την γέννα, δεν είσαι πάνω από το σώμα σου, δεν ξέρεις 100% κατα πόσο αληθεύουν όσα λέει ο γιατρός ή όχι. Θα το ρισκάρεις εμμένοντας στον φυσιολογικό τοκετό; Θα σου γεννηθούν προσδωκίες για vbac και αν δεν τα καταφέρεις τι θα κάνεις; Θα μπεις σε γκρουπάκι με εμπειρίες "Πώς πήγα για vbac και την πάτησα"¨για να μάθεις από τις εμπειρίες άλλων που θα σε βάλουν πάλι στην ίδια διαδικασία; Χωρίς να είναι επιστημονικά τα δεδομένα;
Και μια χαρά στέκει η σύγκριση γιατί μιλώ μόνο για τον τοκετό...όχι για τις συνθήκες διαβίωσης. Μιλώ για θάνατο κατά τον τοκετό. Μία ιστορία-όχι παραπάνω από 30 χρόνια πίσω- στην Τρίπολη. Η γυναίκα έχει θέμα στην τρίτη γέννα. Ο γιατρός ζητά καισαρική με υπογραφή του συζύγου. Εκείνος είναι επιφυλακτικός και φοβάται την καισαρική. Η γυναίκα του πεθαίνει στην γέννα και ο ίδιος μένει μόνος με δύο παιδιά κι έναν νεογέννητο.
Καταλαβαίνω πως το λες, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε. Να πω αρχικά ότι είμαι υπερ του φυσιολογικού, έχω γεννήσει φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο και θα ήθελα και το δεύτερο να γεννηθεί έτσι, γιατί απλά φοβάμαι νυστέρια και ναρκώσεις και θεωρώ το φυσιολογικό, το καλύτερο. Κι εμένα γεννήθηκε με περιτύλιξη η μικρή μου (μία μόνο) και χαίρομαι που τα κατάφερα, αλλά αν οι περιτυλίξεις ήταν περισσότερες και ο λώρος αρκετά πιο κοντός για να βγει το παιδί μόνο του έξω; Θα το διακινδύνευα; Πόσο μπορείς να βασιστείς στις εμπειρίες άλλων γυναικών που με κανέναν τρόπο δεν μπορούν και δεν θα μπορούν ποτέ να είναι ολόιδιες με την δικιά σου; Αυτά με βασανίζουν και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θέλω ένα υγιές παιδί. Ξέρω πως έχει μετατραπεί το όλο θέμα σε βιομηχανία και οι γυναίκες νιώθουν σαν σφαχτά. Αλλά στην προκειμένη πέρα από τις γυναίκες που το επιλέγουν συνειδητά και μαγκιά τους δεν θα έπρεπε να νιώθει άσχημα καμία άλλη μανούλα. Πρώτον γιατί δεν είχε τις γνώσεις και δεν είναι και υποχρεωμένη να τις έχει, δεύτερον γιατί ποτέ δεν είναι πάνω από την διαδικασία στην θέση του γιατρού να ξέρει σίγουρα και τρίτον γιατί δεν είναι επιλογή της. Για όσα άσχημα νιώθουν όσες μητέρες γέννησαν με καισαρική και δεν το επέλεξαν οι ίδιες, φταίμε εμείς οι υπόλοιπες που τις κάνουμε να νιώθουν άσχημα. Μπράβο σου που κατάφερες να γεννήσεις φυσιολογικά το δεύτερο παιδάκι σου αλλά κι έτσι να μην εξελισσόντουσαν τα πράγματα δεν θα έπρεπε να νιώθεις άσχημα. Εσύ τα κυοφόρησες για 9 μήνες και οι 2 ή οι 10 ώρες που μεσολάβησαν μέχρι να τα κρατήσεις στα χέρια σου δεν μετράνε. Άσε τι λέγανε παλιά. "Αν δεν πονέσεις δεν είσαι μάνα". Από την στιγμή που τα γεννάς πονάς καθημερινά και σε περιμένουν πολλά ακόμα. Κι έπειτα οι παλιές πέθαιναν στην γέννα γιατί δεν υπήρχαν άλλες επιλογές...
Αλίκη και Paliomama σας ευχαριστώ πολύ που βάζετε link για όποια μανούλα θέλει να ενημερωθεί και να μάθει λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι όταν έγραψα και έστειλα προς δημοσίευση την ιστορία μου, ήξερα ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις και κακοπροαίρετα σχόλια, αλλά αν έστω και μία κοπέλα ευαισθητοποιηθεί στο θέμα του vbac, για εμένα είναι κέρδος. Όπως έχω αναφέρει ήδη, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ούτε να γενικεύσω καταστάσεις. Ήθελα απλώς να μοιραστώ τις ιστορίες των τοκετών μου, μαζί με κάποιες σκέψεις, στη φιλόξενη αγκαλιά του eimai mama. Από εκεί και πέρα, τα "αφιλόξενα" σχόλια είναι μέσα στο πρόγραμμα, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους!