Από κομπάρσα… πρωταγωνίστρια!

Πριν από δύο χρόνια περίπου είχα μοιραστεί μαζί σας την ιστορία του πρώτου μου τοκετού ή πιο σωστά τον τρόπο που είχε έρθει στον κόσμο ο γιος μου, ο Ανδρέας (ο μαλλιαρούλης) τον Απρίλιο του 2013 με καισαρική τομή. Η καισαρική μου δεν ήταν ιδιαίτερα επώδυνη ή τραυματική, η ανάρρωση φυσιολογική και σχετικά σύντομη, είχα στο σπίτι ένα γερό μωρό, το οποίο σύμφωνα με το γιατρό «ήταν λωροδεμένο και δεν θα κατέβαινε ποτέ». Παρ’ όλα αυτά κάτι μέσα μου με έτρωγε, κάτι δεν μου καθόταν… Ο γιατρός πασίγνωστος ότι είναι υπερ του φυσιολογικού, με όποιον μιλούσα μου επιβεβαίωνε ότι τα λωροδεμένα παιδιά δεν γεννιούνται φυσιολογικά (και ειδικά όταν είναι σχεδόν 4 κιλά, όπως ο γιος μου), αλλά εμένα εξακολουθούσε να με τρώει…

Τι ήταν αυτό που με έτρωγε; Ότι στη διαδικασία του ερχομού του παιδιού μου στον κόσμο ήμουν ένας απλός θεατής, ή μάλλον μια απλή κομπάρσα μιας και είχα την ελάχιστη συμμετοχή: ήμουν ξαπλωμένη και δεμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι. Ένιωθα ότι είχα χάσει κάτι πολύ σημαντικό μην έχοντας ουσιαστική συμμετοχή, μην έχοντας ενεργό ρόλο. Ναι μεν πόνεσα, αλλά δεν ήταν οι πόνοι της γέννας, αλλά οι πόνοι ενός χειρουργείου… Είναι δυνατόν να γίνεσαι μάνα έτσι, χωρίς να κάνεις τίποτα;

Πριν καλά-καλά περάσουν 2 μήνες, βρήκα την ομάδα vbac στο ίντερνετ και επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος φόβος μου, κάτι που βαθιά μέσα μου ήδη το ήξερα: η καισαρική μου ήταν αναίτια: όλα τα παιδιά δένονται λίγο-πολύ με το λώρο, οι απλές συσπάσεις δεν είναι λόγος για να σου κάνουν εισαγωγή στο μαιευτήριο να γεννήσεις, η ωκυτοκίνη αυξάνει τις πιθανότητες για καισαρική και πόσα άλλα έμαθα διαβάζοντας… Πώς την πάτησα έτσι; Πώς πήγα σαν το πρόβατο και κατάπια αμάσητο ό,τι μου έλεγαν; Όταν δε διάβασα για τα πλεονεκτήματα που έχει για το παιδί ο φυσιολογικός τοκετός, τότε άρχισαν να με τρώνε και οι τύψεις για το γιο μου. Πήγα αδιάβαστη, την πάτησα και στέρησα από εμένα και από το παιδί μου την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού. Έδειξα εμπιστοσύνη στους λάθος ανθρώπους και επέτρεψα μια σειρά παρεμβάσεων, η οποία με μαθηματική ακρίβεια με οδήγησε στο χειρουργείο.

Θα μου πείτε: και τι έγινε; Σημασία έχει ότι είχες ένα γερό μωρό. Ναι, όντως αυτό ήταν το σημαντικότερο. Άλλωστε οι τύψεις και η μετάνοια για ό,τι έγινε δεν ωφελούσαν πουθενά, δεν γύριζε ο χρόνος πίσω. Τουλάχιστον αποφάσισα να μην την ξαναπατήσω, μιας και σκεφτόμασταν να βάλουμε μπρος για αδερφάκι σχετικά σύντομα. Μετά τα πρώτα γενέθλια του μικρού, άρχισε να στριφογυρνάει η ιδέα για δεύτερο παιδί στο μυαλό μας. Πρώτα όμως βρήκα άλλον γυναικολόγο, εξακριβωμένα υπέρ του φυσιολογικού τοκετού και έμπειρο στο vbac. Αφού λοιπόν πήγα και με βρήκε εντάξει για επόμενη εγκυμοσύνη, βάλαμε σιγά-σιγά εμπρός για μωρούλι.

Δόξα τω Θεώ, με την πρώτη προσπάθεια το τεστ βγήκε θετικό. Η εγκυμοσύνη μου απλή και όμορφη όπως η πρώτη, με τη διαφορά ότι είχα κι έναν μικρό «ταλιμπάν» να κυνηγάω! Από το πολύ κυνήγι ούτε που θυμόμουν ότι ήμουν έγκυος πολλές φορές! Εγώ για κάποιον λόγο ήμουν σίγουρη ότι περιμένουμε και πάλι αγοράκι, αλλά έπεσα έξω: περιμέναμε μια μικρή αδερφούλα με ΠΗΤ 28/6/2015! Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και πολύ όμορφα, η κοιλίτσα σιγά-σιγά φούσκωνε και εγώ ένιωθα πιο σίγουρη από ποτέ. Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη τόσο στο γιατρό μου όσο και στη μαία που μου σύστησε και πραγματικά από την πρώτη στιγμή ένιωσα μεγάλη οικειότητα μαζί της, σαν να την ήξερα χρόνια και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε χωρίς πολλά λόγια. Ήταν τόση η εμπιστοσύνη που ένιωθα, που πραγματικά δεν θα με πείραζε τόσο αν δεν καταφέρναμε να γεννηθεί φυσιολογικά η κόρη μου. Έλεγα ότι και σε cbac να καταλήγαμε, τουλάχιστον θα είχαμε τον σεβασμό που μας αξίζει και θα ήταν πραγματικά απαραίτητη η καισαρική αυτή τη φορά. Αν μη τι άλλο, σημασία έχει πρωτίστως να είναι καλά το μωρό! Παρα-έξω βέβαια δεν έλεγα ότι θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά. Εκτός από τους γονείς μου που ήταν 100% υποστηρικτικοί, σχεδόν όλοι οι άλλοι είμαι σίγουρη ότι σκέφτονταν «με καισαρική θα γεννήσει αυτή κι ας λέει». Έτσι λοιπόν χωρίς άγχος πέρασε η δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Το μόνο μου άγχος ήταν πώς θα άφηνα τον Ανδρέα όσο θα έλειπα στο μαιευτήριο, καθώς θηλάζαμε ακόμα και δεν είχε μείνει ποτέ μέχρι τότε μακριά μου.

Στις 18 Ιουνίου, 38 εβδομάδων πια, ο άντρας μου μας έφερε στην Αθήνα να μείνουμε στο σπίτι των γονιών μου, ώστε να είμαστε κοντά για παν ενδεχόμενο. Αυτές οι λίγες μέρες στην Αθήνα βοήθησαν πάρα πολύ γενικώς την κατάσταση, τόσο εμένα που έκανα την πολύτιμη προετοιμασία με την μαία μου, όσο και το γιο μου να συνηθίσει λίγο τους γονείς μου και την αλλαγή περιβάλλοντος. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, αλλά έλεγα στην μπέμπα να μην μας βρει ο Ιούλιος στην Αθήνα!

Την Πέμπτη 25 Ιουνίου είχα ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα στο ιατρείο του γυναικολόγου μου. Ήδη τις προηγούμενες μέρες είχα κάποια πονάκια και κάποιες διάρροιες που έδειχναν ότι πλησίαζε η ώρα. Το πρωί της ίδιας μέρας με παίρνει τηλέφωνο η μαία ότι είχαν τοκετό και βρίσκονταν στο μαιευτήριο, οπότε να πήγαινα εκεί για το καρδιοτοκογράφημα. Όντως πήγα, το καρδιοτοκογράφημα εντάξει. Την ώρα του υπέρηχου δεν ξέρω πώς μου ήρθε και ρωτάω το γιατρό «αν τα υγρά είναι κεχρωσμένα, το δείχνει ο υπέρηχος;» «Όχι, μου απαντάει, αλλά θα είναι μια χαρά, μην ανησυχείς καθόλου». Πώς μου ήρθε να το ρωτήσω αυτό; Έλα μου ντε! Τέλος πάντων, επιστρέφω στο σπίτι, το μεσημέρι ο μικρός ήταν πολύ ανήσυχος, δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Το απόγευμα που επέστρεψε και η μητέρα μου από τη δουλειά, αποφασίσαμε να πάμε για ψώνια και μετά το βράδυ μας περίμενε μια θεία μου για επίσκεψη. Αμ δε, η μπέμπα είχε άλλα σχέδια! Μόλις γυρίσαμε από τα ψώνια, κάθομαι κάτω να βγάλω τα παπούτσια μου και νιώθω υγρά να μου τρέχουν! ‘Σπάσαν τα νερά! Δεν έτρεχαν πάρα πολύ, αλλά έτρεχαν! Πάω στο μπάνιο και βλέπω πρασινοκίτρινα υγρά, τα οποία δεν σταματούσαν. Ήταν η ώρα 10 το βράδυ. Τηλεφωνώ στη μαία, την οποία πέτυχα έξω από το μαιευτήριο, μόλις είχε τελειώσει ο τοκετός που είχαν και γύριζε στο σπίτι της. Με το που της λέω ότι έσπασαν τα νερά μου και ότι το χρώμα τους είναι κάπως, μου λέει να πάω στο μαιευτήριο και ότι θα ερχόταν κι εκείνη με το γιατρό το συντομότερο, ίσα να πάνε σπίτι για ένα μπάνιο και να επιστρέψουν. Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου, ο οποίος ήταν στο χωριό, μόλις είχε φάει και ετοιμαζόταν να ξαπλώσει. Στην αρχή νόμιζε ότι του έκανα πλάκα, μετά όμως αμέσως μου είπε ότι θα ετοιμαζόταν και θα ξεκινούσε για Αθήνα. Η μαμά μου και η αδερφή μου απασχολούσαν τον μικρό κι εγώ με τον μπαμπά μου ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.

Στο δρόμο ένιωθα τις συσπάσεις, αλλά όχι κάτι τραγικό. Έξω από το μαιευτήριο, με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο, εκεί πραγματικά ένιωσα τα νερά να τρέχουν σαν χείμαρρος! Μπαίνω μέσα, μου κάνουν εισαγωγή, έρχεται μια κοπέλα να μου πάρει ιστορικό σε χρόνο dt (λες και απαντούσα σε τηλεπαιχνίδι), ρομπίτσα, κλύσμα, καρδιογράφημα και αναμονή… Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να πονάω αρκετά σε κάθε σύσπαση, δεν είχα βέβαια ρολόι, αλλά τις υπολόγιζα γύρω στο δεκάλεπτο. Με ελέγχει η κοπέλα, μου λέει «διαστολή 1 προς 2 και ο τράχηλος μακρύς και προς τα πίσω». Αγχώθηκα λίγο ότι θα μας έπαιρνε πολλές ώρες το πράγμα, μιας και στην ουσία ήμουν πρωτότοκη. Εκείνη την ώρα όμως είπα στην κόρη μου «θα συνεργαστούμε και όλα θα πάνε καλά». Με τα πολλά έρχεται και ο καλός μου ο γιατρός με τη γλυκιά μου μαία, με μάτια κατακόκκινα από την αϋπνία (24 ώρες είχε διάρκεια ο προηγούμενος τοκετός), αλλά χαμογελαστοί και ευδιάθετοι! Αφού όσοι τους έβλεπαν στο μαιευτήριο τους έλεγαν «καλά, εσείς πριν από λίγο δεν μας είπατε καληνύχτα και φύγατε για τα σπίτια σας;». Εγώ ένιωθα λίγο άσχημα, που τους ταλαιπωρούσα έτσι, όχι βέβαια ότι το ήθελα κι εγώ, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα! Ο γιατρός μου είπε ότι λόγω κεχρωσμένων υγρών, αν δεν προχωρούσε από μόνη της η διαδικασία, θα έπρεπε να μου βάλει ωκυτοκίνη. Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να μην παρέμβουμε καθόλου, αλλά του είχα εμπιστοσύνη.

Πάμε στο δωμάτιο, ξαπλώνω στο κρεβάτι και κάναμε μαζί με την μαία τις αναπνοές στις συσπάσεις. Ήταν όλα τόσο ήρεμα και μόλις σταματούσε και η σύσπαση, όλα ήταν μια χαρά! Έρχεται και ο άντρας μου, τον οποίο είχα να δω σχεδόν 10 μέρες, φόρεσε την μπλε ρομπίτσα του και καθόταν κι αυτός μαζί μας. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα και εγώ ένιωθα τις συσπάσεις να πυκνώνουν. Με κοιτάζει η μαία, διαστολή 2. «Ωχ, σκεφτόμουν, έχουμε μέλλον ακόμα» και όλοι ήταν άυπνοι: ο γιατρός, η μαία, ο άντρας μου. Ήθελα να πάνε όλοι να ξεκουραστούν, ένιωθα τύψεις που τους κρατούσα ξύπνιους! Οι πόνοι όσο πήγαιναν και δυνάμωναν, τα σπασμένα νερά τους έκαναν πιο έντονους. Δεν ήθελα να κάνω επισκληρίδιο, ήμουν αποφασισμένη να επιτρέψω όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις. Η μαία με βοηθούσε με τις αναπνοές, με μασάζ στη μέση, με βοήθησε να πάω μέχρι το ντουζ να ρίξω λίγο ζεστό νερό πάνω μου, μου έφερε τη μπάλα πιλάτες. Η αλήθεια είναι όμως ότι τίποτα δεν με ανακούφιζε και οι συσπάσεις όσο πήγαιναν και πύκνωναν και ένιωθα ότι δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα πριν αρχίσει η επόμενη.

Τελικά δεν άντεξα και ζήτησα να μου κάνουν επισκληρίδιο, έτσι ώστε να ξεκουραστώ λίγο. Ευτυχώς η διαστολή είχε προχωρήσει, ήταν 3 προς 4, οπότε όντως μετά από λίγο ήρθε ο αναισθησιολόγος και μου την έκανε. Πόσο τον αγαπούσα εκείνη τη στιγμή, μου ερχόταν να τον φιλήσω!!! Μόλις έπιασε η επισκληρίδιος, βεβαιώθηκα ότι θα έπεφταν όλοι για λίγο ύπνο και τον έκλεψα κι εγώ λίγο, γιατί ένιωθα ένα πτώμα. Μου φάνηκε ότι είχα κλείσει τα μάτια μου μόνο για 5 λεπτά, όταν άρχισα να νιώθω το γνωστό τάνυσμα και έντονη την ανάγκη να σπρώξω. Ξυπνάω τον άντρα μου, φωνάζει τη μαία, έρχεται, με ελέγχει και την ακούω να λέει «διαστολή τελεία». Δεν το πίστευα, ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα μας έπαιρνε ώρες και ώρες που μου φαινόταν πραγματικά απίστευτο. Η κόρη μου ερχόταν στον κόσμο και αυτήν την φορά ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια, εγώ θα τη γεννούσα! Η αλήθεια είναι ότι μία-δυο φορές απελπίστηκα και είπα ότι δεν μπορώ, αλλά η καλή μου η μαία ήταν εκεί να μου θυμίζει ότι έφερνα την κόρη μου στον κόσμο και ότι είμαι 100% ικανή γι’ αυτό. Στο τέλος, μου είχαν βάλει τα πόδια ψηλά, με το ένα πατούσα πάνω στο γιατρό και με το άλλο πάνω στη μαία. Ένιωθα τόσο πολύ το σεβασμό τους εκείνη την ώρα στη διαδικασία και αυτό μου έδινε δύναμη. Βαθιές ανάσες, εξωθήσεις και στις 6 το πρωί της Παρασκευής 26 Ιουνίου κρατούσα την κόρη μου στην αγκαλιά μου, ένα κορίτσαρο 3960, με κατάμαυρο μαλλάκι και μεγάλα μάτια σαν του αδερφού της! Μου φάνηκε τόσο ίδια με τον Ανδρέα! Αλλά πόσο διαφορετικός ο τρόπος που ήρθαν στον κόσμο…

Τώρα είμαστε στο σπίτι μας, σιγά-σιγά βρίσκουμε τις ισορροπίες μας με το νέο μέλος, κάνουμε tandem και σε λίγες μέρες θα πάμε μαζί με τα παιδάκια μου στην εκκλησία που σαραντίζει η μπέμπα. Νιώθω τόσο ευλογημένη για την οικογένειά μου, για όλες τις εμπειρίες που έζησα και που με έκαναν πιο σοφή και (θέλω να ελπίζω) καλύτερη μητέρα. Τώρα πια δεν νιώθω τύψεις για την καισαρική μου, νιώθω ότι ήταν μια πολύτιμη εμπειρία που με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα. Το vbac μου ήταν για εμένα μια λύτρωση και εύχομαι όσες μανούλες επιθυμούν να γεννήσουν φυσιολογικά, να τα καταφέρουν!

μαμά Άννα

ΥΣ. Η ημέρα που γέννησα ήταν η τελευταία μέρα που ήταν οι τράπεζες ανοιχτές! Θα έχω να λέω στη μπέμπα ότι γεννήθηκε σε μια ιστορική πολιτική συγκυρία!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com