Δεκαοκτώ καλοκαίρια με τα παιδιά μας δεν αρκούν

γράφει η Michelle Myers για το Scary Mommy

Το καλοκαίρι σιγά-σιγά τελειώνει και αισθάνομαι πως είμαι απ’ τους λίγους που δεν ενθουσιάζονται πολύ με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μη με παρεξηγείτε, έχω φωνάξει πολύ με τα τέσσερα παιδιά μου το καλοκαίρι, με έχουν τρελάνει (δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να μαζέψει κανείς το βρεγμένο του μαγιό από το πάτωμα του μπάνιου;). Τα πουλάκια μου μας έχουν ξεθεώσει, το σπίτι έγινε ένα μπάχαλο, έχουν ξενυχτήσει πολύ και έχουν γκρινιάξει άλλο τόσο μετά. Μην νομίζετε πως τα πράγματα είναι ειδυλλιακά, δώσαμε μάχες για να βάλουν ένα χεράκι με τις δουλειές του σπιτιού, καθίσαμε και συζητήσαμε τι προσδοκίες έχουμε εμείς ως γονείς από εκείνα και τη συμπεριφορά τους, αλλά λατρεύω το καλοκαίρι και στεναχωριέμαι που τελειώνει.

Όταν είχα πρωτογίνει μαμά, και είχα το μικρότερο από ενός έτους νεογέννητό μου, θυμάμαι μια άλλη μαμά με παιδιά μεγαλύτερα να μου λέει: «Δεκαοχτώ καλοκαίρια δεν αρκούν. Τα παιδιά σου θα είναι σπίτι 18 καλοκαίρια και μετά θα την κάνουν, απλά θα εξαφανιστούν», είπε χτυπώντας τα δάχτυλά της και σηκώνοντας τα χέρια της στον αέρα. Έγνεψα με το κεφάλι μου και προσπάθησα να δείξω πως συμπάσχω με τον χρόνο που περνάει και τη δυσκολία του να βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Πραγματικά όμως δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσε. Το γεγονός ότι τα Jumbo είχαν ήδη βγάλει τα σχολικά με είχε ενθουσιάσει τότε – μπορούσα να χαζέψω τόσα νέα πράγματα!

Ερχόμαστε λοιπόν 12 χρόνια μετά, τώρα που είμαι μια μαμά με τέσσερα παιδιά και έχω καταλάβει πως δεν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις ούτε 18 ολόκληρα καλοκαίρια με τα παιδιά σου. Ψευτοαπασχόληση, ταξίδια, μαθήματα και κατασκηνώσεις, όλα είναι μέρος του παιδικού καλοκαιριού και ξάφνου τα παιδιά που τόσο ήθελες να απασχολείς για να μη βαριούνται καταλήγουν να είναι πιο απασχολημένα κι από σένα. Ίσως να συγκινούμαι περισσότερο φέτος απ’ όσο συνήθως γιατί το μεγαλύτερο παιδί μου θα κλείσει τα 13 αυτό τον μήνα.

Δεκατριών, έφηβη! θα είμαι επισήμως μια μαμά εφήβου!

Γι’ αυτό διστάζω να αφήσω το καλοκαίρι να περάσει. Θα έχω όμως πρακτικά άλλα πέντε καλοκαίρια μαζί της, σωστά; Πέντε; Το πέντε είναι τόσο μικρό νούμερο. Ξέρω πως αυτές οι μέρες δεν θα είναι γεμάτες πάρτι και ξεφαντώματα σε σπίτια φίλων, ούτε και θα έχει τον χρόνο να πηγαίνει διαρκώς στη βιβλιοθήκη για να διαβάσει το ένα βιβλίο μετά το άλλο, ούτε και θα ζει μονάχα ξένοιαστα απογεύματα στην παραλία μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Βλέπω πως ήδη αντιλαμβάνεται την ανεξαρτησία της, τη βλέπω να αλλάζει, θέλει και πάλι να κοιμάται 12ωρα σερί, προτιμά να βρίσκεται συνέχεια με τους φίλους της. Ξέρω πως ο τρόπος που τη μεγαλώσαμε συνέβαλε στο να είναι ανεξάρτητη και να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, να είναι περίεργη για τον κόσμο γύρω της, είναι φυσική εξέλικη, κι όμως…

Δεν θέλω να σταματήσω να την πηγαίνω στις τσουλήθρες και στο μουσείο. Θέλω αυτά τα πράγματα να της φαίνονται ακόμη σπουδαία. Θέλω να παίζει με τα αδέλφια της, να φορούν τις πυτζάμες τους και να φτιάχνουν κάστρα από σεντόνια και μαξιλάρια. Θέλω να εντυπωσιάζεται από χειροτεχνίες, να θεωρεί πως αξίζει τον κόπο να φτιάξει ένα κουκλόσπιτο από ξυλάκια παγωτού.

Όταν είσαι γονιός όμως, δεν έχει πάντα σημασία τι θέλεις εσύ.

Δεν ενθουσιάζομαι λοιπόν που ξεκινά το σχολείο και το καλοκαίρι φεύγει επειδή ετοιμάζεται να ολοκληρωθεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ζωής μας και δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους τίτλους τέλους.