Δεν μπορώ να διαχειριστώ την γκρίνια των παιδιών μου…
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την γκρίνια των παιδιών μου και το άγχος μου.
Έχω τρια παιδιά, ο μεγάλος γιος μου είναι 6 ετών και τα άλλα δύο, δίδυμα, αγόρι και κορίτσι 3 ετών. Από τότε που γεννήθηκαν αντιμετωπίζω έντονες εκρήξεις θυμού από τον μεγάλο μου γιο. Καταλαβαίνω ότι του ήρθε αρκετά βαρύ το ότι ήρθαν και δυο μωρά στο σπίτι, όμως στην αρχή δεν τα πείραζε, τώρα όμως τα χτυπάει συνέχεια και τους παίρνει τα παιχνίδια. Κάνει τα πάντα για να μου προσελκύσει την προσοχή.
Το θέμα είναι ότι εγώ εργάζομαι, γυρνάω στις 4 μαζί τους, και από την ζήλεια του, έχει γίνει αρκετά μα αρκετά γκρινιάρα η κόρη μου, γιατί συνήθως αυτή ενοχλεί ο μεγάλος. Όταν λοιπόν την πιάνει η γκρίνια της γίνεται χαμός, κλαίει συνεχώς. Έχω προσπαθήσει τα πάντα, της έχω μιλήσει ήρεμα, έχω δείξει αδιαφορία, την έχω βάλει τιμωρία μα το χειρότερο από όλα είναι ότι την έχω χτυπήσει. Έχω απίστευτες τύψεις, δεν είμαι καθόλου υπερ του ξύλου, όμως με βγάζει από τα όρια μου και αυτή και ο μεγάλος γιος μου. Μόνο ο μικρός είναι λίγο καλύτερος αλλά πιστεύω ότι δεν θα αργήσει να γίνει και αυτός νευρικός.
Ο άντρας μου λείπει μέχρι αργά και το μόνο που λέει είναι ότι φταίω εγώ για όλα και δεν είμαι ψύχραιμη. Πραγματικά έχω πολλά νεύρα και αισθάνομαι ότι θέλω να με χτυπήσει αυτοκίνητο και να μην ξαναγυρίσω σπίτι μου. Σας παρακαλώ πείτε μου τι να κάνω. Σημειωτέον κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και δύο χρόνια και σκέφτομαι ότι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και έγω που έχω τρία δεν είμαι καθόλου ευτυχισμένη…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είμαι μητέρα δύο αγοριών 6 χρ. και 8 χρ. αντίστοιχα. Από το 2012 που έφυγε ο μπαμπάς τους από το σπίτι, "πέρασα" πολύ δύσκολα. Δεν είχε την ωριμότητα να διαχειριστεί την απόφασή μου ότι δεν μπορώ να ζήσω πλέον μαζί του. Ότι οι ατελείωτοι καυγάδες μας δεν έκαναν καλό στα παιδιά μας, όσο και αν πάλευα να μη γίνονται μπροστά τους κτλ κτλ. κτλ. Αποτέλεσμα με κατηγορούσε "τεχνιέντως" στα παιδιά, τους έλεγε ότι ο ίδιος τα λατρεύει και δεν ηθελε με τίποτα να χωρίσουμε και πολλές άλλες "καφρίλες", επιτρέψτε μου τη φράση. Το αποτέλεσμα στα παιδιά;: Δυο παιδιά "αγρίμια", που με κατηγορούσαν για όλα, που όλο ξεσπούσαν κτλ Το αποτέλεσμα για μένα;: Ενοχές, πίκρα, να με πνίγει η αδικία, άλλες φορές νεύρα, άλλες φορές ήρεμες πολύωρες κουβέντες με τα παιδιά αλλά στο τέλος ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. Μήνες μια μητέρα σχεδόν φυτό. Τα παιδιά τα είχε αναλάβει η μανούλα μου. Να την έχει ο Θεός γερή. Τα πάντα τα χρωστάω σε εκείνη. Εκείνη είχε αναλάβει όλα τα "χρέη της μαμάς". Καθαριότητα, μαγείρεμα, βόλτες με τα παιδιά, παιχνίδι με τα παιδιά, διάβασμα με τα παιδιά και όλα τα λοιπά καθημερινά, που όλες γνωρίζουμε. Και ήταν και αυτή που αφιέρωνε ώρες να μου κουβεντιάζει την κατάστασή μου. Τι να μου κουβεντιάζει δηλαδή; Να μιλάει μόνη της μπας και ακούσω και πάρω μέσα μου κάτι από όλα αυτά που μου έλεγε. Να μιλάει για 3 και 4 ώρες ασταμάτητα και εγώ κιχ, μόνο νεύματα. Η κατάθλιψη λες και μου είχε ράψει το στόμα! Μου μιλούσε γλυκά, μου μιλούσε αυστηρά, πολλές φορές απελπισμένη από την εικόνα του παιδιού της και την αδυναμία της να με συνεφέρει ξεσπούσε σε κλάματα. Η γλυκιά μου!! Και τότε άρχιζα και εγώ τα κλάμματα, δεν ήθελα και δεν θέλω να την βλέπω ποτέ στεναχωριμένη. Και τότε ήμουν εγώ η ίδια που την στεναχωρούσα. Να μην σας τα πολυλογώ κορίτσια και σας κουράζω, κάποια στιγμή πήρα μπρος, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία (την οποία συνεχίζω μέχρι σήμερα), διάβαζα βιβλία, διάβαζα άρθρα στο διαδίκτυο κτλ. Όλα αυτά τα γράφω για ένα και μοναδικό λόγο. Για να σας διαβεβαιώσω ότι όταν εμείς είμαστε καλά μέσα μας, πιστεύουμε στον εαυτό μας, η διάθεση και η συμπεριφορά των παιδιών μας αλλάζει ριζικά, μαγικά... Όταν σε νιώθουν δίπλα τους, όταν νιώθουν και εισπράττουν έμπρακτα και όχι θεωρητικά την αγάπη μας, όταν αφιερώνουμε χρόνο για τα ίδια όπως και όταν αυτά το θέλουν και όχι βάσει τα δικά μας θέλω, τη δική μας διάθεση, τη δική μας κούραση τα παιδιά είναι ήρεμα, είναι συνεργάσιμα, είναι υπάκουα, είναι συζητήσιμα. Όχι ότι παύουν να είναι παιδιά. Και αταξίες θα κάνουν και φασαρία και ζημιές και θα αντιδράσουν σε λεγόμενά μας αλλά η βασική διαφορά είναι ότι όλα αυτά είναι στιγμιαία. Με ήρεμη κουβέντα, με επιχειρήματα, με αγάπη όλα ξαναφτιάχνουν. Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε blog και συγγνώμη αν σας κούρασα. Απλά ήθελα να μοιραστώ με άλλες μανούλες, που είναι δραστήριες, που "ψάχνονται" να γίνουν καλύτερες, τη δική μου ιστορία. Και οφείλω και στην πολυαγαπημένη μου μανούλα να της αφιερώσω έστω και δύο σειρές για όλα αυτά που έκανε και κάνει για μένα. ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ. ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ. Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.
εχω ενα παιδακι αλλα μεγαλωσα δυο ανηψια. Σιγουρα η κατασταση που βιωνεις ειναι πολυ δυσκολη. Σιγουρα πρεπει να σφιγγεις τα δοντια και να κανεις υπομονη. Απο τη δικη μου εμπειρια θα σου πω ποια τεχνικη με βοηθησε να αντιμετωπισω τα προβληματα. Πρωτα απ ολα πιστευω πως ενα παιδι δεν ειναι γκρινιαρικο αλλα με την γκρινια εξωτερικευει τη δυσαρεσκεια του για κατι. Ο μεγαλος σου σε διεκδικει οποτε νομιζω πως θα πρεπει να του αφιερωσεις λιγο χρονο καθε μερα αποκλειστικα για να μην νιωθει παραμελημενος. Ή κοιμιζε τον λιγο πιο αργα απο τα μικρα ωστε να εχετε χρονο οι δυο σας.Τα διδυμα σου προφανως και εχουν κουραστει με την ολη κατασταση. Μιας και ειναι ιδιας ηλικιας προσπαθησε να τα απασχολησεις με ενα παιχνιδι που θα παιζουν τα δυο τους. Η τεχνικη που με βιηθησε ειναι μια και δεν την αλλαζω με τιποτα! Λεγεται αγκαλια! Οταν κλαινε, φωναζουν γκρινιαζουν τα παιρνω αγκαλια, τους χαιδευω τα μαλλια, και απλως ρωταω τι εχουν παθει. Δια μαγειας ηρεμουν για να μου πουνε τι συνεβη. Με την αγκαλια ηρεμω κι εγω απο την ενταση της στιγμης.Τους εξηγω το σωστο και τους κανω και καμια βλακεια και ξεχνιουνται!Λιγο γαργαλημα, λιγο κανακεμα και ηρεμουν. Εκεινη την ωρα προσπαθω να τονισω τα καλα στοιχεια του χαρακτηρα του καθενος. Πιστευω πως οταν λες σε ενα παιδακι το ποσο το αγαπας, ποσο καλο ειναι εισπραττει την ασφαλεια, την αγαπη και νιωθει καλυτερα. Εγω ετσι τα καταφερα και υπαρχει απολυτη ηρεμια. Επισης οταν γυρνας μπορεις να τους ζητησεις να σε βοηθησουν να κανεις καποιες δουλειες! Κι αυτα νιωθουν χρησιμα και χαιρονται κι εσυ θα εξοικονομισεις χρονο για να παιξεις μαζι τους. Θα ειναι και απασχολημενα απο το να μαλωνουν! Μαλαγανια χρειαζεται και φαντασια για να ειναι απασχολημενα και να μην βαρουνται και δερνονται. Ειμαι σιγουρη πως περνας δυσκολα. Ισως πολλα φιλακια και αγκαλιτσες να σε βοηθησουν να το περασεις λιγοτερο δυσκολα. Καλη δυναμη σου ευχομαι.
Έχεις δοκιμάσει να τους μιλήσεις για το πως νιώθεις? Για το ότι δεν αντέχεις, το ότι κάνεις άσχημες σκέψεις και πως θέλεις να αλλάξει η κατάσταση για να μπορείς να είσαι γερή και δίπλα τους. Μετά ότι θέλεις να προσπαθήσετε όλοι μαζί για να ζήσετε σε ένα σπίτι με ηρεμία. Και στο τέλος να μιλήσετε όλοι μαζί ο ένας για τα παράπονα που έχει από τους άλλους (συμπεριλαμβανομένων και των παραπόνων που έχουν από εσένα). Και αφού τα κάνετε όλα αυτά να τους βάλεις να προτείνουν λύσεις για το πως να μην κάνετε ο ένας αυτό που ενοχλεί τον άλλον και πως θα το υπενθυμίζετε ο ένας στον άλλον αν ξεκινάει κάτι που δεν είναι ωραίο για να το σταματάει. Και να αφήσεις τα παιδιά, κυρίως το μεγάλο, να βρούνε λύσεις σε αυτό. Εμάς αυτό μας πάει καλά και μπορεί να χρειάζεται να το επαναλαμβάνουμε που και που, γιατί καμιά φορά ξεχνιόμαστε και αρχίζουν πάλι οι εντάσεις, αλλά γενικά δουλεύει. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μου έχει μιλήσει το μεγάλο παιδί για τη ζήλεια που νιώθει, για το ότι είμαι άδικη και πιο αυστηρή μαζί του από ό,τι είμαι με το μικρότερο και πως νιώθει πως αγαπάω περισσότερο το μικρότερο παιδί. Και είχε δίκιο ότι είμαι πιο αυστηρή και άδικη μαζί της. Εξήγησα ότι είναι λάθος μου και μόλις το αναγνώρισα σαν να αποφορτίστηκε το κλίμα. Επειδή τα παιδιά συνήθως έχουν δίκιο, αν αρχίσει να σου λέει αντίστοιχα μην προσπαθήσεις να του πεις ότι τον αγαπάς και κάνει λάθος, αλλά να προσπαθήσεις να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Αυτό τα αποφορτίζει. Και μετά σαν λύση μου έδωσε ότι θα με βάζει να καθαρίζω ένα ταβάνι κάθε φορά που ξεκινάει μια ένταση κι εκείνη το δωμάτιό της, για να ηρεμούμε όλοι και μετά να μιλάμε ηρέμα. Και με εξέπληξε πολύ γιατί αυτά τα σκέφτηκε μόνη της και δεν ήταν πράγματα που της τα είχα πει παλιότερα. Όσο μπορείς να μιλάτε σαν σύμμαχοι και σαν να είστε στην ίδια θέση. Για καθετί που θα τους λες ότι δε θέλεις να γίνεται, οπως η γκρίνια, να περιμένεις και από τα παιδιά να σου πουν κάποιο άλλο λάθος που κάνεις εσύ και θέλουν να το σταματήσεις. Να το δεις συλλογικά και να τους το θέσεις σαν ένα πρόβλημα που θα το λύσετε όλοι μαζί σαν ομάδα και ελπίζω ότι θα πάει το ίδιο καλά και σε εσάς. Γιατί είναι συλλογικό το πρόβλημα. Ο καθένας από εσάς επηρεάζει τον άλλον και όλοι μαζί ευθύνονται για την έκρηξη. Μίλησέ τους καθαρά σαν να μιλάς σε μεγάλους ανθρώπους και δείξ΄τους ότι είστε ομάδα και όλοι μαζί θα δουλέψετε για αυτό.
Μπορείς να κάνεις τέτοιο διάλογο με 3χρονο και να έχει αποτέλεσμα? Δεν νομίζω ότι ένα 3χρονο (που βρίσκεται και σε φάση "horrible threes") να μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες περίπλοκες έννοιες, ούτε να λειτουργήσει καλά σε ομάδα. Πολλά 3χρονα δεν έχουν ακόμα καν το λεξιλόγιο να εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Αυτό που προτείνεις θα μπορούσε να λειτουργήσει σίγουρα σε μεγαλύτερα, ωριμότερα παιδιά. Επίσης, μου έκανε εντύπωση αυτό που είπες ότι παραδέχτηκες ότι έσφαλες και ζήτησες συγνώμη στο μεγάλο σου παιδί. Κι επειδή ξέρω ότι είσαι πολύ ψαγμένη και ότι αυτά που κάνεις δεν είναι τυχαία και είναι απόρροια πολύ διαβάσματος και ψυχοθεραπείας αυτό το συγκεκριμένο με ξένισε.. Γιατί πχ. ο Ματθαίος Γιωσαφάτ (και άλλοι ψυχίατροι) υποστηρίζουν ότι ακόμα κι αν έχει σφάλει ο γονέας δεν πρέπει να το παραδέχεται ανοιχτά, ούτε πρέπει να ζητά συγνώμη. Πρέπει τα όρια να είναι σαφή και το παιδί να νιώθει την ασφάλεια ότι βρίσκεται σε καλά χέρια... Κάνω λάθος? Elaborate please (αν έχεις όρεξη :) ).
Μπορείς να κάνεις τέτοιο διάλογο με 3χρονο με λέξεις που καταλαβαίνει. Δε θα το έγραφα αλλιώς. Ψυχοθεραπεία δεν έκανα, αν και ήθελα παλιότερα, αλλά ναι έχω διαβάσει και ακούσει διάφορους επιστήμονες. Και ακόμη διαβάζω γιατί μου αρέσει. Ψυχοθεραπεία δε θέλω να πια να κάνω, γιατί κατάλαβα ότι μπορείς και μόνος σου να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Και ίσως τον ανακαλύψεις και καλύτερα από το να το έκανες κατευθυνόμενα από κάποιον άλλον, ο οποίος μπορεί να σε βάζει σε καλούπια και κάπως να εγκλωβίζεσαι εκεί μέσα και να υιοθετείς σκέψεις που τελικά δεν είναι δικές σου, αλλά σε κάνουν να πιστεύεις ότι είναι. Άδολα συμβαίνουν αυτά, αλλά όσο και να προσπαθήσει ένας επαγγελματίας δεν είναι δυνατόν ποτέ να απαλείψει εντελώς το υποκειμενικό του κριτήριο, οπότε κατά μία έννοια μπορεί να περιοριστεί η σκέψη σου. Μετά από όλα αυτά και αφού κατάλαβα ότι τις λύσεις τις βρίσκεις πάντα μόνος σου τελικά, άρχισα να σκέφτομαι πολύ πιο πέρα από αυτά που μας λένε. Και τα δοκίμασα και είδα ότι υπάρχουν πράγματα που σου λένε ότι δε γίνονται κι όμως γίνονται (όπως το να κατανοήσει ένα 3χρονο μια τέτοια κουβέντα και "οικογενειακή συμφωνία"). Δεν ακολουθώ πια κανόνες, οπότε - αν και μου αρέσουν πολλά από αυτά που λέει ο Γιωσαφάτ - δε συμφωνώ με την παραπάνω συμβουλή του (πρώτη φορά τώρα την άκουσα, αλλά είμαι βέβαιη ότι δε συμφωνώ γιατί το έχω σκεφτεί αυτό άλλες φορές...αν σε ενδιαφέρει ευχαρίστως να σου πω γιατί διαφωνώ). Το να διαβάζεις και να ακούς τις εμπειρίες άλλων, τελικώς κατάλαβα ότι σε βοηθάει στο να κατανοήσεις τον δικό σου εαυτό και όχι το παιδί σου. Αν το κατανοήσεις, τότε καταλαβαίνεις και πότε είσαι βέβαιος για κάτι και πότε έχεις αμφιβολίες. Έτσι όταν πήγα να κάνω πρώτη φορά τέτοιου είδους κουβέντα με ένα μικρό παιδί αντιλήφθηκα ότι το πιάνει το νόημα και συνέχισα νιώθοντας εμπιστοσύνη ότι καλά το πάμε. Την ίδια πίστη ότι καλά το πάμε την έχω νιώσει και όταν τους έχω ζητήσει συγνώμη για λάθη που μου υποδεικνύουν. Το πολύ μικρό παιδί δε θα στα κατονομάσει, όπως το νήπιο, γιατί ίσως δεν μπορεί αλλά στα δείχνει με τον τρόπο του και αν τα εντοπίσεις και αρχίσεις να τα συζητάς και να εξηγείς γιατί τα κάνεις και πως νιώθεις όταν τα κάνεις, βλέπεις ανταπόκριση. Ακριβώς όμως επειδή το παιδί πρέπει να νιώθει εμπιστοσύνη και ότι έχει έναν άνθρωπο να τον κατευθύνει, θα πρέπει πρώτα εσύ να έχεις ψάξει μέσα σου και να τα καταλαβαίνεις πως λειτουργείς σαν άνθρωπος (για τι κάνεις ό,τι κάνεις, ποιες είναι οι αδυναμίες σου και τα προτερήματα σου, κ.α.). Αν το παιδί δει ότι απέναντί του έχει έναν άνθρωπο που έχει πλήρη γνώση του εαυτού του και δε φοβάται να τον δείξει, αντιδράει καλά σε αυτές τις στιγμές υπερβολικής ειλικρίνειας. Και βλέπω ότι έτσι αρχίζει να κατανοεί μόνο του και το δικό του εαυτό και αντιδράσεις (εξ΄ου και το θα πηγαίνω να καθαρίζω το δωμάτιό μου για να μου περνάν τα νεύρα που είπε η κόρη μου και δεν το περίμενα να έχει τέτοια επίγνωση και να μπορεί μόνη της να βρει τρόπους να ελέγχει τις αντιδράσεις της σε τόσο μικρή ηλικία). Ελπίζω να μη σε κούρασα. Σε μια γραμμή αν ήθελα να τα συνοψίσω όλα αυτά, θα έλεγα ότι πέραν των όσων διαβάζουμε και ακούμε το σημαντικότερο είναι να νιώθουμε αυτοπεποίθηση ότι όλες οι καταστάσεις που μας κουράζουν μπορούν να βελτιωθούν και να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας ότι έχουν το μυαλό και την ωριμότητα να συμμετάσχουν ισότιμα σε μια τέτοια διαδικασία βελτίωσης της οικογενειακής μας ζωής. Η δική μου εμπειρία μου έδειξε ότι την έχουν.
Ποτέ δεν με κουράζεις. Ευχαριστώ για την απάντηση. Μου αρέσει η προσέγγισή σου. Κι εγώ μερικές φορές αισθάνομαι... overwhelmed (δεν μου έρχεται η ελληνική λέξη) από τα συγγράμματα και τις επιστημονικές απόψεις!!! Απλώς προσπαθώ να ενημερώνομαι για να έχω έναν μπούσουλα. Έχουμε περάσει σε άλλη εποχή. Από τα 70s της απόλυτης αδιαφορίας για την ψυχολογία του παιδιού, στα 10s της υπερανάλυσης και της υπερβολής! Ψάχνω για τη μέση λύση και ακόμα δεν ξέρω αν την έχω βρει!
Αυτή τη μέση λύση όλοι την ψάχνουμε. Ελπίζω μέχρι να γεννηθούν τα εγγόνια μας να την έχουμε ανακαλύψει και τουλάχιστον να μπορέσουμε να βοηθήσουμε καλύτερα εκείνη τη γενιά. Γιατί σε αυτή εγώ προσωπικά βλέπω ότι τo πάω συνέχεια με τη μέθοδο trial-error. Xάρηκα που ξαναμιλήσαμε! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να περάσετε ωραίο καλοκαίρι! Τα φιλιά μου
Τα παιδια περνάνε & αυτα τις φάσεις τους. Εμενα όσα μου περιγράφεις μου φαινονται λογικά & οικεία εχω ενα κοριτςακι μόλις 13 μηνων & ενα αγορακι τριων ετων. Εχω ψάξει & διαβάσει αρκετα για τη παιδικη ψυχολογια & θα περίμενα στη ψυχοθεραπεία να σε έχουν βοηθησει περιςςοτερο. Τα παιδακια σου δοκιμάζουν τις σχέσεις τους η αντ\ση του μεγάλου ειναι αναμενόμενη η γκρινα των δυο τριων ετων ειναι διάσημη δε παει τιποτα στραβά μην απελπίζεσαι! Το ξερω ειναι να τραβας τα μαλλια σου ωρες ωρες & παντα οι μαμαδες με δίδυμα μου προκαλούν δεος οπως & με τρία παιδια!!! Αλλα ειναι λαθος να πιςτευεις οτι εσυ κατι δε κανεις καλα η οτι μονο τα παιδια σου έχουν προβλημα! Αλλα χρειαζεται πολυ υπομονη & αγωνας & η ψυχοθεραπεία ειναι πολυ καλη ιδεα για όποιον μπορει να κανει γιατι δεν έχουν & ολοι τη δυνατότητα. Νομιζω πρεπει να εστιάζουμε στα θετικά & να κανουμε το καλυτερο μας. Δεν ειναι παιχνιδάκι το μεγάλωμα παιδιών σίγουρα γιαυτο & οι μαμαδες ειναι ηρωίδες ολες!
Μήπως να απευθυνθείς σε έναν παιδοψυχολόγο να σου δώσει συμβουλές για το πώς θα διαχειριστείς την όλη κατάσταση? Σίγουρα θα υπάρχουν τεχνικές που μπορείς να εφαρμόσεις για να κρατήσεις τα παιδιά περισσότερο ήρεμα και ευχαριστημένα. Επίσης μήπως έχεις και εσύ υπερβολικές προσδοκίες από τα παιδιά σου και τον εαυτό σου? Μήπως έχεις στο μυαλό σου την εικόνα της τέλειας οικογένειας με τα χαμογελαστά υπάκουα παιδιά, το άψογο σπίτι και την ακούραστη, πάντα κομψή μαμά? Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν, εκτός και αν έχεις νταντάδες, οικιακή βοηθό και personal trainer. Οι υπόλοιποι από μας πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα παιδιά γκρινιάζουν, συχνά ασταμάτητα, εμείς είμαστε πτώματα και δεν έχουμε υπομονή, το σπίτι είναι πάντα χάλια και πνιγόμαστε. Δεν είσαι μόνη σου, έτσι είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων με μικρά παιδιά. Παρόλα αυτά έχεις κάθε λόγο να είσαι ευτυχισμένη! Σκέψου ότι όλα αυτά είναι η ζωή!!! Χαλάρωσε και απόλαυσέ την γιατί περνάει γρήγορα και μετά θα παρακαλάς να είχες τα παιδάκια σου δίπλα σου να σου γκρινιάζουν.
Κατ'αρχιν αυτά που αισθάνεσαι (όπως υποθέτω θα σου έχει πει και ο ψυχολόγος σου) είναι ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικά. Μητέρα με 3 τόσο μικρά παιδιά, τα δύο εκ των οποίων δίδυμα, θα έπρεπε να ήσουν ρομπότ για να μην απογειώνεσαι με τους τσακωμούς και τις γκρίνιες (που φυσιολογικά έχουν)!!!! Και αν είσαι και εργαζόμενη και όλη μέρα μόνη, χωρίς βοήθεια, αφού ο σύζυγός σου επιστρέφει βράδυ, έχεις ακόμα έναν λόγο για να είσαι στα... δέντρα!!! Δεν ξέρω τι να σου πω για να σε παρηγορήσω εκτός του ότι σε λίγο καιρό (μερικά χρόνια.. όχι πολλά) θα φτιάξουν όλα. Τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν και η ζωή θα γίνει πιο εύκολη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα για να ανακουφιστείς μάλλον θα πρέπει να απευθυνθείς σοβαρά στον σύζυγό σου. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να μεγαλώνει τρία παιδιά μόνος του. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα του στρίψει!!!! Πρέπει να σε βοηθήσει. ΠΡΕΠΕΙ! Δεν γίνεται να είναι απών, να την έχει κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για να γλυτώσει και να σε κατηγορεί κι από πάνω ότι δεν κάνεις καλά τη δουλειά (του μεγαλώματος των παιδιών του στο οποίο είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει)!!! Μόνη σου δεν γίενται να συνεχίσεις.. Η κακή ψυχική σου κατάσταση δεν ωφελεί την οικογένεια σας και αυτό θα πρέπει να το καταλάβει. Αν όχι, η επόμενη λύση που βλέπω είναι να προσλάβεις βοήθεια. Σκέψου το.
Η δικια μου ειναι δεκα μηνων και απο τωρα ειναι αντιδραστικο στοιχειο. Τι λες τωρα! Και εχω ενα οχι τρια!
Δυστυχώς σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Έχω δύο παιδιά 6 κ 5 ετών. Ο πατέρας τους αποχώρησε όταν ήμουν έγκυος στον δεύτερο μετά από έναν πολύ βαρύ κ άσχημο καυγά, για να μη ζούνε τα παιδιά σκηνές απείρου καλλους. Τα νεύρα μου από τότε ήταν άσχημα, μου έκανε κ ψυχολογικό πόλεμο για αρκετό καιρό κ δυστυχώς πολλές φορές ξεσπουσα στα παιδιά. Ζορίστηκα πολύ μόνη. Ευτυχώς από ένα σημείο κ μετά βρήκα δουλειά, άρχισε κι αυτός να βοηθά αρκετά άλλα το κακό είχε γίνει. Ο μικρός μου είναι πολύ αντιδραστικος συχνά νευρικός ενώ είναι πολύ καλό παιδάκι. Γκρίνια φουλ.φυσικα όταν είναι ο μπαμπάς του είναι άλλο παιδί. Χαχαχα. Έχω αρχίσει κ πιστεύω με υπομονή να δουλεύω πολύ με τα νεύρα μου. Συζητάω όμορφα. Βάζω όρια κ τα τηρώ. Αλλά καμιά φορά με φτάνουν στα όρια μου. Θέλει επιμονή κ σταθερότητα. Ότι πεις να το τηρείς. Οι φωνές κ ξύλο δεν πιάνουν σίγουρα. Δοκιμασμένα. Να ξεγελας την γκρίνια τους.εχουμε βέβαια κ χίλιες δουλειές αλλά δεν πειράζει. Το σπίτι ας περιμένει. Τα παιδιά οχι