67 μήνες μαζί..!

(Για όσους τώρα αρχίσατε να διαβάζετε το eimaimama, δεν είμαι τρελή και μετράω την ηλικία της κόρης μου ακόμα σε μήνες. Όμως έχω αποφασίσει να τους αφιερώνω κάθε μήνα μία ολόδική τους αφιέρωση. Έτσι, για κάθε ένα μήνα που ζούμε μαζι!)

Δεν πρόλαβα να γράψω κείμενο μέσα στη μέρα και τώρα είσαι δίπλα μου, Αθηνά και μου λες ότι νυστάζεις και θέλεις βιβλία και αγκαλιές…

Μεγάλωσες πάρα πολύ… Τόσο πολύ που ώρες ώρες νιώθω να μου λείπει εκείνο το μωρουδέλι που ήταν το πιο «εύκολο» πλασματάκι του πλανήτη… Τώρα και την γκρινίτσα σου θα κάνεις και τους θεατρινισμούς σου και τα τσαλίμια σου και τους θυμούς σου θα απολαύσουμε και καμιά φορά αγχώνομαι και στεναχωριέμαι… Όμως από την άλλη… Πόση χαρά να σε βλέπω να μεγαλώνεις και να γίνεσαι πια άνθρωπος κανονικός με «θέλω» και επιθυμίες…

Τώρα θέλεις να «ιππεύσεις άλογο»… Άκου πράγματα! Άλογο να ιππεύσει θέλει το Αθηνάκι! Το Αθηνάκι, ρε παιδιά! Θα το ζήσουμε και αυτό, μικρή μου αμαζόνα!

Σ’ αγαπώ πολύ… Ελπίζω να το νιώθεις, μικρή μου γκρινιαρούλα νεράιδα!