Γράφω για να κάνω την αυτοκριτική μου και να ζητήσω τη γνώμη σας.Αφορμή στάθηκε η βάφτιση του ανηψιού μου και η κουβέντα που έγινε με τους συγγενείς μου στο τραπέζι που ακολούθησε.
Με ρωτούσαν λοιπόν πώς περνάω (μένουμε μακριά σε άλλες πόλεις) κι έπιασα τον εαυτό μου να γκρινιάζει συνεχώς για τις δυσκολίες που έχω με τον 2.5 χρονών γιο μου. Το παιδί μου το μεγαλώνουμε αποκλειστικά ο άντρας μου κι εγώ χωρίς καμιά βοήθεια από παππουδογιαγιάδες. Είμαστε και οι δύο εργαζόμενοι με αποτέλεσμα να δουλεύουμε αντίθετα ωράρια ώστε την μισή μέρα να είμαι εγώ στο σπίτι με το παδί και την άλλη μισή ο άντρας μου. Εκτός βέβαια από την φροντίδα του παιδιού, εγώ πρέπει να ασχοληθώ και με τα του σπιτιού (τουτέστιν μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα κτλ) πράγμα το οποίο μου τρώει πάρα πολύ χρόνο καθημερινά με αποτέλεσμα να πηγαίνω πάντα κουρασμένη στη δουλειά και το βράδυ που γυρίζω στο σπίτι να μην έχω πια κουράγιο να αρθρώσω ούτε λέξη. Παρόλα αυτά παίζω πάλι λίγο με τον γιο μου, τον ετοιμάζω για ύπνο, του διαβάζω το παραμύθι του και όταν πλέον κοιμηθεί είμαι κι εγώ ένα πραγματικό πτώμα.
Πρέπει να σας πω ότι ο γιος μου είναι ένα αξιολάτρευτο πλάσμα. Ένα παιδί ευαίσθητο,πρόθυμο, συμπονετικό. Όταν είμαστε μαζί στο σπίτι με βοηθάει στις δουλειές (ξέρει να βάζει πλυντήριο, να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει (οκ πάντα με μενα δίπλα), είναι υπάκουος και πάρα μα πάρα πολύ χαρούμενος! Μαθαίνει τα πάντα πανεύκολα κι ώρες ώρες αναρωτιέμαι πόσο ανεπτυγμένο είναι το μυαλουδάκι του. Βέβαια σαν παιδί 2.5 ετών έχει τα πείσματά του, τις ιδιοτροπίες του, τις εκρήξεις του, τις οποίες προσπαθώ πάντα με ήρεμο τρόπο να ξεπεράσω. Αποφεύγω να τον μαλώνω ακόμα κι όταν η υπομονή μου έχει χτυπήσει κόκκινο, του εξηγώ με το καλό, άλλοτε υποχωρεί αυτός, άλλοτε εγώ ανάλογα με τη σοβαρότητα του πράγματος.
Φαντάζομαι πως δεν σας λέω κάτι πρωτότυπο. Τα περισσότερα παιδιά αυτής της ηλικίας κάπως έτσι θα είναι. Εγώ όμως απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου γιατί όταν με ρώτησαν πώς είναι η ζωή με το παιδί δεν βρήκα ΟΥΤΕ ΜΙΑ θετική κουβέντα να πω παρά μόνο τα αρνητικά. Το πόσο με κουράζει επειδή είναι υπερδραστήριος, το πόση υπομονή χρειάζεται να έχει κανείς, το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί. Δεν είπα ούτε μια φορά ότι το παιδί μου είναι αξιαγάπητο. Δεν είπα ούτε ένα του προτέρημα. Δεν είπα πόσο χαρούμενος είναι και πόσο ευτυχισμένη είμαι που τον έχω. ΤΙΠΟΤΑ. Λες και αυτό το παιδί έχει μόνο αρνητικά. Λες και όλη μου η μέρα μαζί του είναι μια δυσκολία που με βαραίνει. Γιατί το έκανα αυτό; Είμαι γκρινιάρα και αχάριστη; Είμαι άχρηστη ως μάνα και βλέπω το παιδί μου ως φορτίο; Γιατί δεν είπα για τις όμορφες οικογενειακές στιγμές μας; Πραγματικά ακόμα απορώ.Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό; Να πιάσετε δηλαδή τον εαυτό σας να γκρινιάζει συνεχώς για το πόσο σας δυσκολεύει το παιδί σας και να μην έχετε τίποτα θετικό να πείτε;
Περιμένω τις απαντήσεις σας μανούλες.
Με εκτίμηση
μαμα Άννα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Μην νιωθεις καθολου ασχημα ειναι φυσιολογικα ολα τα συναισθηματα οταν μεγαλωνεις ενα παιδι.δεν ειναι μονο χαρα και ολα ροδινα!ειναι η πιο δυσκολη δουλεια του κοσμου και θελει πολυ υπομονη..και δεν πιστευω τις μαμαδες που λενε οτι θελουν να ειναι ολη μερα με το παιδι και οτι μονο αυτο τους γεμιζει,λενε ψεμματα.ολες οι γυναικες θελουν λιγο ελευθερο χρονο να κανουν τα δικα τους!εμενα προσωπικα δεν νε γεμιζει να ειμαι ΜΟΝΟ μαμα θελω να εχω χρονο να ειμαι και γυναικα και φιλη και αδελφη και κανοντας και δραστηριοτητες που μαρεσουν π.χ. το γυμναστηριο,ετσι με ολα αυτα γεμιζω μπαταριες και γυρναω στο παιδι μου με περισσοτερη ορεξη και διαθεση!κανε και πραγματα για σενα μην ξεχνας χαρουμενη μαμα =χαρουμενα παιδια!
αν υπάρχει μαμά που να πει πως δεν κουράζεται, πως δεν είναι ράκος το βράδι, ή απλά λέει ψέματα ή έχει βοήθεια από παππουδογιαγιάδες!!! και φυσικά υπάρχουν στιγμές που αγανακτείς, και τα νεύρα σου γίνονται κουρέλια! αυτό δεν σημαίνει οτι είσαι κακιά μάνα, για όνομα του Θεού, ΑΝΘΩΠΟΣ είσαι!!! και φυσικά βάζεις τα παιδιά σου πάνω απ όλα παρ όλη την γκρίνια και την κούραση! αλλά αυτά περί ισότητας και πρέπει να μοιράζεσαι τις δουλειες είναι ιδανικές καταστάσεις που δεν ισχύουν σε όλα τα σπίτια! απλά θέλει πολύ υπομονή είναι πάρα πολλές μαμάδες στην ίδια κατάσταση αλλά όταν τα παιδάκια αρχίζουν το σχολείο τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται πιο εύκολα!!! δεν έκανες κάτι κακό απλά μοιράστηκες αυτό που σε ζορίζει και είναι πολύ λογικό! ας μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα και τα ισοπεδώνουμε όλα!
Σιγά βρε κορίτσια μην έβαλε το μωρό να κατεβάσει κουρτίνες κ να στρώσει χαλιά. ..εσάς τα παιδάκια σας όταν κάνετε δουλειές δεν θέλουν να συμμετέχουν; ; προσωπικά ο δικός μου επειδή το σπίτι ειναι σε ορόφους κ ειναι συνέχεια στον ιδιο χώρο με εμενα, θέλει να κάνει οτι κάνω. ..που ειναι το κακό δλδ; κ κάνει οτι σκουπιζει κ στο πλυντήριο μπορεί να βάλει ρούχα μαζί μου κ με τον μπαμπά του κάνουν δουλειές στον κήπο κ παίζουν..Δεν θεωρώ οτι είναι λάθος αυτό. .!!!
Αληθεια γιατι το κανουμε ολες αυτο? Μονιμα γκρινιαζουμε. Σαν να πρεπει να αποδειξουμε σε καποιον οτι κουραζομαστε, οτι ειμαστε αξιεπαινες που τα καταφαρνουμε και γενικα οποτε ακουσεις συζητησεις μαμαδων ειναι μια σκετη αυτοκτονια. Ειναι τοσο δυσκολο να πουμε οτι ....''Κουραζομαι αλλα αυτα που κερδιζω με το παιδι αξιζει τη κουραση? '' Μηπως πρεπει να σταματησουμε να κλαιγομαστε μονο και μονο για να μας θαυμαζουν οι υπολοιποι που κανουμε κατι τοσο ''τρομερο'' (που μεταξυ μας δεν το βρισκω και αθλο ). Νομιζω πως σαν γενια μαμαδων ειμαστε γκρινιαρες και κομπλεξικες. Λυπαμαι.
Νομίζω ότι με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένες. Αν λέγαμε αυτά που λες ή απλά χαμογελούσαμε και λέγαμε πόσο ωραία είναι, τότε θα ξαναγυρίζαμε στα κείμενα που ειρωνεύονται τις "τέλειες" μαμάδες...που δεν κουράζονται, εν διαμαρτύρονται, δεν ξεπερνάνε τα όριά τους, δεν αγανακτούν και δεν σταματούν να χαμογελάνε...
Εγω δεν μπορω να καταλαβω, γιατι ενω εργαζεσαι και εσυ και οχι μονο ο αντρας σου,γιατι κανεις ολες τις δουλειες του σπιτιου μονη σου? Δεν πιστευεις οτι θα επρεπε να τις μοιραζεστε? Μου φαινετε αδιανοητο,δεν μπορω καν να φανταστω πως αντεχεις να εισαι και μαμα και εργαζομενη και νοικοκυρα μαζι και ο αντρας σου να μην παιρνει μερος καθολου? Αν μοιραζοσασταν τις δουλειες θα αισθανοσουν πολυυυ πιο καλα. Απο αυτο πηγαζει η γκρινια σου,και ειναι λογικο. Τα παιδια,και ειδικα στην ηλικεια αυτη,εχουν πολλη ενεργεια και θελουν μια μαμα με ενεργεια για να τα αντιμετωπισει και να φροντισει σωστα,οχι ενα ρακος,.. Εννοειται οτι γκρινιαζεις. Απλα ετυχε να σε ρωτησει η αλλη για το παιδι και ξεσπασες απο την κουραση. Μοιραστειτε τις δουλειες (οπως ειναι το δικαιο και το σωστο)αλλιως να κατσεις εσυ σπιτι να κανεις την νοικοκυρα και ο αντρας σου να πιασει κι αλλη δουλεια. Δεν γινεται να σηκωνεις ολο το βαρος της καθημερινοτητας εσυ. Σπαταλας την ζωη σου και την ζωη με το παιδι σου και το μονο που σου μενει ειναι η γκρινια και η κουραση.
Καλα δεν καταπινει και φωτιες. Χιλιαδες γυναικες το κανουν αυτο και μαλιστα με 2 και τρια παιδια και σε ηλικιες που εχουν υποχρεωσεις οχι το μωρο. Μην υπερβαλουμε κιολας.
Αυτο που λες ειναι ΛΑΘΟΣ!!!Πρεπει ολα να μοιραζονται ισοτιμα.Μπραβο στην Sokolata