Το φασολακι μου, ολη μου η ζωη..!

Το φασολακι μου, ολη μου η ζωη..!

μαμά Μαίρη

..το 2009, δηλαδη στα 29 μου, ξαφνικα παθαινω πνευμονικη εμβολη, με προλαβαν στο παραπεντε..

Εμεινα αρκετες μερες στο νοσοκομειο και βγαινοντας δυστυχως κανεις δεν ηξερε να μου πει απο τι προηλθε.. Ετσι ξεκινησα μια σειρα εξετασεων, επρεπε να επισκεφτω αιματολογο… Πηγα πρωτα σε ενα δημοσιο νοσοκομειο στα Μελισσια, που υποτειθεται οτι εκει βρισκεται και ο καλυτερος αιματολογος της Αττικης και η απαντηση του ηταν οτι ημουν πολυ μικρη για να μου κανει το οτιδηποτε… Εμενα με ετρωγε ομως τι θα γινει σε μια τυχον εγκυμοσυνη, αν και ημουν ελευθερη τελειως, Μονο εκει ειχα το μυαλο μου.

Φοβομουν απο πολυ μικρη οτι δεν θα μπορουσα να κανω παιδια και κατι τετοια γεγονοτα με τρομαζαν…

Τελικα πηγα σε καποιο αλλο νοσοκομειο οπου διαγνωστηκε θρομβοφιλια… Ειχα ακουσει και ειχα διαβαζει ποσο πολυ επηρεαζει αυτο στην εγκυμοσυνη. Ρωτησα την γιατρο εκει (διευθυντρια του ΕΣΥ), η οποια με διαβεβαιωσε πως σε περιπτωση εγκυμοσυνης δεν διατρεχω κανεναν κινδυνο…

..και φτασαμε στις 15 Μαιου 2011 οπου γνωρισα τον καλο μου… Δημητρη… φουλ κεραυνοβολος…. με πολλα προβληματα ομως…

Τον Σεπτεμβριο… καθυστερηση…. συνηθισμενο φαινομενο ομως λογω πολυκυστικων… Κατι με ετρωγε ομως… παρνω τεστ, τζιφος.. αρνητικο!!!!!

Συνεχιζει η καθυστερηση και εξακολουθει κατι να με τρωει….. Μια βδομαδα μετα παιρνω και δευτερο τεστ….. το εκανα στο σπιτι μιας φιλης… αχνο θετικο…. τρελαθηκα απο την χαρα μου κι εγω και ο Δημητρης (παρολο που εχει αλλα δυο απο προηγουμενο γαμο, οπου εμεινε χηρος)..

Μεχρι να φτασω σπιτι ομως… ηταν ξεκαθαρο αρνητικο…. Χαθηκε καθε ελπιδα, παρολο που ενιωθα πως δεν ειμαι μονη….

Το εβγαλα απο το μυαλο μου, νομιζοντας πως ηταν απλα ιδεα μου….(κι αφου ηταν ιδεα μου γιατι ηθελα να κλαιω συνεχεια, μηπως ειχε γινει εμμονη;;;)

13 Οκτωβριου σε μια εξοδο ενιωσα μια αδιαθεσια και λιποθυμησα.. φοβηθηκαμε για δευτερη πνευμονικη εμβολη και μεταφερθηκα με ασθενοφορο στο σισμανογλειο οπου ειχα νοσηλευτει και την προηγουμενη φορα… Αναφερω ολο το ιστορικο μου και την καθυστερηση αλλα και τα δυο αρνητικα τεστ, ο γιατρος με διαβεβαιωσε πως τα τεστ δεν κανουν λαθος και μπηκα για ακτινογραφια… ομως δεν ηταν αρκετη επρεπε να γινει και αξονικη τομογραφια …

Αρνηθηκα να κανω την αξονικη χωρις να γινει τεστ κυησεως πρωτα, ηδη ειχα κανει ακτινα και ξερουμε τι επιπλοκες μπορει να επιφερει αυτο σε μια εγκυμοσυνη… (ετρεχα παρα πολυ καιρο μεχρι να σιγουρευτω πως δεν υπαρχει καποιο προβλημα… ρωτησα 10 γιατρους ισως και παραπανω…)

Κανουμε το τεστ… λιγες ωρες μετα χτυπαει μηνυμα στο κινητο μου απο τον καλο μου «ειμαστε εγκυος«….

Μα ποιο τεστ μπορουσε να διαψευσει αυτο που ενιωθα;;; Ενιωθα το φασολακι μεσα μου απο την πρωτη στιγμη!!!!!

Το νοσοκομειο με κατεπληξε.. αμεσως αδειασαν εναν θαλαμο, τον αποστειρωσαν και με εβαλαν μονη μου μεσα μεχρι να μεταφερθω σε καποια γυναικολογικη κλινικη….

..Οσο εμεινα εκει υπηρχε η υποψια οτι ειχα εξωμητριο και κανενας υπερηχος δεν εδειχνε το φασολακι μου…

Σαββατο ξημερωματα μεταφερθηκα με ασθενοφορο στο αλεξανδρας…οπου και εκει υπηρχε η ιδια υποψια, εκανα και ξαναεκανα υπερηχους αλλα πουθενα το φασολακι….

Η β-χοριακη ανεβαινε….το φασολακι πουθενα… Τελικα ….μετα απο μια βδομαδα το ειδαμε και ηταν ολα καλα….

Γυρισα σπιτι, ειχα αιμα συνεχεια και πονουσαν τα ποδια μου και η μεση μου αφορητα… Ειχα χασει τις ελπιδες μου… ομως επρεπε να συνεχισω τον αγωνα μου…

Και ξεκινησα τον γολγοθα μου που αφορουσε την αντιπηκτικη αγωγη μου λογω θρομβοφιλιας… Επρεπε καθε μερα την ιδια ωρα να κανω την ενεσουλα μου. Κι ετσι καθε μηνα ειχαμε ικα-λαικο-ικα-λαικο-φαρμακειο….. ασε που δεν τις εβρισκα και πουθενααααααα……. και καθε μηνα το ιδιο αγχος!!!

Ηταν ολοι απολυτοι δεν επρεπε να περασει μερα χωρις ενεση…. κινδυνευε το φασολακι μου κι εγω..!!!

…κι ετσι περνουσε ο καιρος και τρυπουσα και ξανα τρυπουσα την κοιλια μου, τα μπουτια μου,τα μπρατσα μου…. Ο γιατρος με ειχε προειδοποιησει για προεκλαμψια κι ετσι ειχαμε τα ματια μας δεκατεσσερα…. νοσηλευτηκα για δεκα μερες λογω αυξημενης πιεσης, ακολουθησα διατροφη και ολα καλα….

Εκανα τον γαμο τον Δεκεμβριο, περνουσε ο καιρος με πολυ αγχος….

Στις 15 Μαιου οπου και ειχαμε επετειο γνωριμιας κι εγω εμπαινα στις 36 εβδομαδες…. ελεγα «αχ και να γεννουσα σημερα!» Ηταν απλα μια σκεψη, η ημερομηνια μου ηταν για τις 15 ιουνιου….

Ξαφνικα νιωθω μια ζαλαδα, ενιωσα να χανω την γη κατω απο τα ποδια μου και το φασολακι μου να κανει σαν τρελο μεσα στην κοιλιτσα μου….

18 πιεση!!!!!! …και πολυ πρησμενα ποδια… ασχημα σημαδια!!!!!!

Σε 20 λεπτα ειμασταν στο μαιευτηριο…. με 18 και 11 πιεση…. ολοι ηταν σε ετοιμοτητα… «Προεκλαμψια» ελεγαν… Κι ο Δημητρης μου απεξω… να ακουει (σας ανεφερα οτι ηταν χηρος… ειχε χασει την γυναικα του στην δευτερη γεννα απο προεκλαμψια που ειχε αποτελεσμα εγκεφαλικο, οποτε μπορειτε να καταλαβετε πως ενιωθε)

Περνουσαν οι μερες, προσπαθουσαμε να παρουμε μερες, να κρατησουμε το φασολακι στην ζεστασια του οσο περισσοτερο γινοταν…

Τις ενεσουλες για τα πνευμονακια του τις ειχαμε κανει εδω και πολυ καιρο στο σπιτι, ημασταν προετοιμασμενοι για ολα…

Η πιεση στο φουλ καθημερινα… ωσπου ενα βραδυ εχοντας 16 πιεση μου δινουν χαπι και ανεβηκε στο 18 και παλι. Πλεον τα χαπια δεν την εριχναν…

Τριτη 22 Μαιου 8.00 το πρωι, ετοιμη για το χειρουργειο, θα γεννουσα με καισαρικη για να μην ζοριστουν τα πνευμονια μου…

Εγινε ενας κακος χαμος μεσα στο χειρουργειο… Ηταν ασχημη εμπειρια μιας και εμπαινα πρωτη φορα, τσακωθηκε η αναισθησιολογος με τον γιατρο μου γιατι οταν με ρωτησε αν θελω ολικη ή επισκληριδιο, της ειπα οτι θελω να μιλησω στον γιατρο μου, ενα θα σας πω.. πηγε η πιεση μου 20..!

Με αναγκασαν τελικα να αποφασισω μονη μου, αποφασισα ολικη, εχω καταγματα στην μεση και φοβηθηκα την επισκληριδιο…

Μετα απο 10 λεπτα βγηκαν και ανακοινωσαν στον Δημητρη πως πηγαν ολα καλα….

Το φασολακι μου γεννηθηκε 2.400… ηταν πραγματικα φασολακι….!!!!!!

Μετανιωσα μονο για ενα πραγμα: για την ολικη ναρκωση!!!! Ειδα το αγορακι μου δυο μερες μετα, λογω του ιστορικου μου και της καισαρικης δεν με αφηναν να παω να το δω, ουτε και το εφεραν κοντα μου….

Εκλαιγα δυο μερονυχτα, ηθελα να τον δω για να πιστεψω πως ειναι καλα…

Ηθελα τοσο να τον σφιξω στην αγκαλια μου…

Σ’ ευχαριστω ΘΕΕ μου που με αξιωσες να το ζησω κι αυτο….. και να το μοιραζομαι τωρα μαζι σας

Καμια μας δεν πρεπει να το βαζει ποτε κατω… αυτα τα ζουζουνια ειναι το νοημα της ζωης μας, σε αλλες ερχονται ευκολα και σε αλλες με πολλες δυσκολιες (με ειχαν διαβεβαιωσει πως θα δυσκολευομουν να κανω παιδια και τον μπεμπη μου τον επιασα στην πρωτη προσπαθεια…. τρυπησα την κοιλιτσα μου με το παιδακι μου μεσα 270 φορες, ηξερα απο την αρχη πως ρισκαρα την ζωη μου).

Μα τι ζωη θα ζουσα χωρις αυτον τον αγγελο μαζι μου;;;

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΜΑΜΑΔΕΣ….
ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ…
ΚΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ!!!!!!

Ισως σας κουρασα, μα το ειχα αναγκη!!!!!
Σας ευχαριστω ελληνιδες μαμαδες….

Μαμα Μαιρη!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com