Θέλω πολύ ένα δεύτερο παιδάκι, όμως φοβάμαι!!
Iσως να φανω ανοητη, με αυτο που θελω να μοιραστω μαζι σας.
Ειμαι ηδη μαμα μιας κορουλας 11 μηνων και με τον αντρα μου συζηταμε και για δευτερο. Θελουμε να τα μεγαλωσουμε μαζι. Ειχα μια καλη εγκυμοσυνη, καλο φυσιολογικο τοκετο, ομως φοβαμαι να ξανα μεινω εγκυος αν και το θελω πολυ. Θα μπορω να παιρνω την μικρη μου αγκαλια; Θα μπορω να την βγαζω απο την κουνια της; Δεν εχω βοηθεια απο κανεναν και ειμαι σχεδον ολη την ημερα μονη μου μαζι της. Αν θα εχω αναγουλες και εμετους, πώς θα με βλεπει η κορη μου;
Υπαρχει και κατι αλλο που με αγχωνει, εννοειται να ‘ναι γερο πρωτα απ’ ολα. Αλλα οταν φτασει η ωρα του τοκετου, φοβαμαι γιατι μου ειναι ηδη γνωριμο (τελειως χαζο, αφου το εχω ξανα ζησει)… Την πρωτη φορα ομως ουτε που το σκεφτομουν και οταν εφτασε η ωρα, πανω στον πονο μου και στον πανικο ολα κυλουσαν μονα τους χωρις να τα σκεφτω, τωρα ομως που ξερω τι γινεται, φοβαμαι. Ειμαι η μονη;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
εγω εμεινα εγκυος οταν η κορη μου ηταν 8 μηνων...καταλαβαινω τις αποριες σου αν θα μπορεις να το σηκωνεις κλπ....εγω ειχα μια μικρη βοηθεια τους πρωτους μηνες απο τη μαμα μου, μετα τον 4-5 μηνα εγκυμοσυνης τα εκανα μονη μου. μονη μου κραταγα τη μικρη τα πρωινα που ελειπε ο αντρας μου, την σηκωνα, την επαιζα, την αλλαζα και ολα οτι χρειαζεται, ειχα βεβαια μια πολυ καλη εγκυμοσυνη..οποτε το σημαντικο ειναι να μην εχει προβληματα η εγκυμοσυνη κ ολα γινονται....
Είναι απόλυτα λογικοί και αναμενόμενοι οι φόβοι σου. Ειδικά αυτό με την γέννα. Εγώ που έχω πει ότι ξαναγεννάω χίλιες φορές με φυσιολογικό και πάλι προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τον δεύτερο. Τώρα για το αν είναι κατάλληλη στιγμή...Αρχικά να δεις αν είστε έτοιμοι εσείς και όχι αν είναι ώρα για το παιδάκι σας να αποκτήσει αδερφάκι. Είστε σαν οικογένεια αλλά και σαν ζευγάρι έτοιμοι να περάσετε σε άλλη φάση; Καλό θα είναι αν πχ εσύ έχεις μεγαλώσει με μικρή διαφορά από τα αδέρφια σου να μην σκεφτείς με βάση μόνο αυτό. Κάθε οικογένεια διαφορετική και η δυναμική της άλλη. Κι έπειτα αν όντως είστε έτοιμοι να ξέρεις ότι 100% έτοιμοι δεν θα είστε πραγματικά ποτέ, ούτε υπάρχει ιδανική ηλικία για το παιδάκι σου να είναι έτοιμοι. Εγώ πχ είμαι έγκυος στο δεύτερο, έχοντας αποφασίσει να περιμένω τουλάχιστον πρώτα 3 χρόνια από την κόρη μου κι αυτό για να την ευχαριστηθώ και να την χορτάσω αγκαλιές....Βλέπω όμως ότι πχ στα τρία η μικρή κι εγώ ήδη στον 6ο, μου ειναι δύσκολο να αναλάβω σπίτι, τρέξιμο στην τουαλέτα με την μικρή, το μπάνιο της και την φάση με τα ξεσπάσματά της. Αν ήταν μικρότερη σίγουρα θα ήταν ελαφρύτερη, πιο εύκολη να την διαχειριστώ, αλλά κι εκεί υπάρχει το αρνητικό...δεν θα ήταν σε φάση να συνεννοηθούμε πλήρως όταν είμαι μόνη μου μαζί της και χρειαστει την βοήθειά μου σε κάποιο ατύχημα, αν πονάει, να μου ζητήσει τουαλέτα κλπ...Τέλος καλή εγκυμοσύνη δεν την λες την πρώτη με συνεχή ναυτία 24 ώρες το 24ωρο για τρεις μήνες, αλλά τώρα στην δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν ακόμα χειρότερα και δεν υπάρχει μεγαλύτερο σπάσιμο από το να θες να ασχοληθείς με το παιδάκι σου και να νιώθεις άρρωστη ή να θες να βάλεις τα πόδια σου στον καναπέ για 15 λεπτά και να σηκώνεσαι στα 5 για τουαλέτα... Βλέπεις λοιπόν, ότι κάθε φάση έχει τις δυσκολίες και τις ευκολίες της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χρειαστείτε μια περίοδο προσαρμογής τόσο κατά την εγκυμοσύνη όσο και στους πρώτους μήνες. Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί η σκέψη, αλλα δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τα καταφέρεις. Αρκεί να ξέρετε τι θέλετε με τον άντρα σου.
Ταπεινή μου γνώμη είναι να περιμένεις λίγο. Ένα εξάμηνο, πάνω κάτω, κ μετά αρχίστε τις προσπάθειες για καταφέρεις τί το πρώτο θα είναι πάνω από 2 ετών, κάποιους τομείς θα τους έχει κατακτήσει κ σε κάποια πράγματα θα είναι ανεξάρτητο. Σίγουρα θα ζοριστεις, ίσως κ λίγο περισσότερο από κάποια άλλη μαμά γιατί δεν έχεις βοήθεια, αλλά θα τα καταφέρεις. Κ όπως σου είπε μια άλλη κυρία, μην προσπαθείς να βρεις από τώρα λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Με την σειρά, ένα ένα κ όταν έρθουν στην ώρα τους. Αλλιώς θα στρεσαριστεις πολύ κ θα έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα.
Σε νιωθω...
Νομίζω ότι όλα είναι φυσιολογικά, απλά αν δεν έχεις βοήθεια γιατί να βιαστείς; Το λέω για να μην ζοριστείς εσύ. Όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο μου φοβόμουν μήπως δεν το αγαπώ αρκετά, λόγω της αγάπης που ένιωθα για το πρώτο ή μήπως η αγάπη που θα νιώσω γι αυτό είναι σαν να προδίδω το μεγάλο μου. Ανοησίες, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να φταίνε και οι ορμόνες για κάτι τέτοια, αλλά όλα είναι ανθρώπινα
Αγπητη κυρια, οπως ειμαι σιγουρη οτι θα σας γραψουν, αν δεν σας εχουν ηδη γραψει, οι αλλες μαμαδες, βρισκω την ιδεα σας εξαιρετη και πραγματι ειναι το καλυτερο δωρο για το παιδακι σας να μεγαλωσει μαζι με το αδελφακι του. Ακομα και αν μεινετε αμεσως εγκυος, θα δειτε οτι δεν θα εχετε κανενα πρακτικο προβλημα με το πρωτο παιδακι σας. Μην σκεφτεστε αρνητικα , δεν χρειαζετε να βρειτε τις λυσεις για καθε πιθανη δυσκολια απο τωρα. Συνηθως, αλλωστε, για αλλα προετοιμαζομαστε και αλλα μας δυσκολευουν. Ψυχραιμια και αυτοπεποιθηση. Για τον τοκετο σας, να σκεφτεστε απο τωρα οτι θα πειτε στο γιατρο να σας κανει επισκληριδιο αμεσως μολις δειτε τα δυσκολα, και να παιρνετε θαρρος απο αυτη τη σκεψη. Καλη μου κυρια, αλοιμονο, ακου λεει αν φοβομασταν; Ε βεβαια φοβομασταν. ( Εγω ειμαι και πολυ φοβιτσιαρα εντωμεταξυ). Και μηπως ηταν η γεννα το πρωτο ή το τελευταιο που φοβομασταν; Μετα ομως γελαγαμε. Να ειστε καλα και να τους χαιρεστε ολους. Και αν χρειαζεστε βοηθεια, να μην δισταζετε να την ζητατε!
Όχι δεν είσαι η μόνη -δηλώνω ένοχη! Σκέψου όμως οτι αφού ολα πήγαν καλα την πρώτη φορά δεν υπάρχει λόγος να μην πάνε καλά και τη δεύτερη! ? Κοιτά την κορούλα σου και αναλογίσου πως θα ήταν να έχεις μια ψυχούλα ακόμη. Όμως αν ο φόβος σου υπερνικά την επιθυμία σου ίσως πρεπει να περιμένεις λίγο. Η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.Συζήτα τις ανησυχίες σου με τον σύζυγο σου !Σαν ιδέα πάντως το να μεγαλώνουν τα δυο παιδάκια μαζί ειναι πολύ γλυκό! Βέβαια για την πρακτικότητα του θέματος δεν είμαι κατάλληλη να μιλήσω, αυτό το αφήνω σε άλλες μανούλες ...