Δεν θέλει να πάει στον παιδικό!
Είμαι μπαμπάς και όχι μαμά. Η κόρη μου είναι 3 ετών και 8 μηνών και ενώ δεν είναι η πρώτη φορά σε παιδικό σταθμό (3η χρονιά φέτος) κλαίει και δεν θέλει να πάει. Κάποιες φορές την πάω εγώ και κάποιες η γυναίκα μου και κλαίει ενώ, από ότι λένε οι δασκάλες της κατά τη διάρκεια της ημέρας συμμετέχει κανονικά στις δραστηριότητες της τάξης της και είναι πολύ συνεννοήσιμο παιδί. Όταν πηγαίνουμε στον παιδικό βρίσκει διάφορες προφάσεις για να καθυστερεί (πχ τουαλέτα, το πιο συνηθισμένο) και κλαίει λέγοντας πως δεν θέλει να πάει. Όταν της ζητάω να μου πει γιατί δεν θέλει να παει δεν μου αναφέρει τίποτα αρνητικό σχετικά με το σχολείο.
Αν έχετε κάποιες συμβουλές οι απόψεις σχετικά με το θέμα θα με βοηθούσατε!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Συμπληρώνω το σχόλιό μου παραπάνω. Η διαδικασία της ενεργητικής ακρόασης τελειώνει με το να αφήνεις το παιδί να προτείνει ΜΟΝΟ του λύση. Και οι λύσεις που βρίσκουν είναι εκπληκτικές. Κάποτε σε ένα σχολείο της κόρης μου υπήρχε πρόβλημα με μια συμμαθήτρια που συνεχώς κορόιδευε. Το σχολείο είχε ψυχολόγο, οπότε της είχα πει να την πάρει για να της μιλήσει και να τη βοηθήσει (της κόρη μου). Η ψυχολόγος της έκανε ενεργητική ακρόαση - αν και τότε δεν ήξερα ότι έτσι λέγεται - η κόρη μου της ανοίχτηκε πάρα πολύ ως προς αυτά που ένιωθε, την πίεζαν, αυτά που δεν ήξερε πως να τα αντιμετωπίσει και στο τέλος η ψυχολόγος "χαλούσε" τη διαδικασία προτείνοντας μόνη της λύσεις (π.χ. έλεγε ότι αφού δεν είσαι χαζή και το ξέρεις, άσε τον άλλον να λέει ό,τι θέλει και μην τον πιστεύεις). Η ιστορία κράτησε ένα χρόνο και ενώ πάλι την είχε προσεγγίσει η ψυχολόγος και τα λέγανε ποτέ δε λύθηκε το πρόβλημα. Κάποια στιγμή την επόμενη χρονιά ήρθε και τα είπε σε μένα (είχα μάθει την τεχνική τότε, οπότε μου τα είπε όλα όπως τα έλεγε στην ψυχολόγο μάλλον γιατί είχα αλλάξει το ύφος με την οποία τη ρωτούσα). Στο τέλος της ενεργητικής ακρόασης τη ρώτησα τι σκέφτεται ότι θα τη βοηθούσε να κάνει. Και μου είπε τη λύση.Ήθελε να πάω στις δασκάλες να κάνω πιο έντονα παράπονα, να οριοθετήσουν καλύτερα το άλλο παιδί γιατί αυτό που έβλεπε να γίνεται στην τάξη ήταν μια τεράστια ανοχή από τη μεριά των δασκάλων. Το παιδί είχε απόλυτο δίκιο τελικά. Και μόνο του μου είπε μετά από καιρό ότι τώρα οι δασκάλες σε πίστεψαν, μέχρι τώρα δε σε πίστευαν όταν τους έλεγες ότι το άλλο παιδί με ενοχλεί. Αυτά έγιναν σε ηλικία προνηπίου. Τα παιδιά μόνα τους ξέρουν τις λύσεις και έχουν πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω τους. Στο αναφέρω γιατί να και η άλλη ψυχολόγος ήταν, ενεργητική ακρόαση έκανε, αλλά τελικά δεν την έκανε σωστά μέχρι το τέλος. Ειλικρινά στο λέω, αν πας μια φορά και άντε και μια δεύτερη για να πεις τα αποτέλεσματα που είχες και εκφράσεις τις απορίες σου, αν μάθεις αυτό το πράγμα να το κάνεις σωστά και εξασκηθείς σε αυτό, θα δεις ότι τις λύσεις στα προβλήματα του παιδιού θα στις δίνει πάντα το ίδιο.
Kάτι μάλλον υπάρχει που την πιέζει ή τη στενοχωρεί. Δεν είναι απαραίτητα κάτι σοβαρό. Μπορεί κάποιος να μην την αφήνει να παίξει με τα παιχνίδια που θέλει και να μην ξέρει πως να αντιδράσει. Πολλά πράγματα μπορούν να συμβαίνουν που στο δικό τους το μυαλό μεγαλοποιούνται γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν. Το ότι τη ρωτάς δε σημαίνει πως θα απαντήσει σίγουρα ή θα στα πει όλα. Καμιά φορά ρωτάμε με τρόπο ανήσυχο ή λίγο ανακριτικό χωρίς να το καταλαβαίνουμε και τότε δύσκολα ανοίγονται και λένε τα πάντα που έχουν στο μυαλό τους. Υπάρχει μια τεχνική που λέγεται ενεργητική ακρόαση και αν την κάνεις σωστά κάθε παιδί ανοίγεται και μιλάει και βοηθιέται πάρα πολύ στο να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να νιώσει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Υπάρχει και στο internet αν πατήσεις στο google και θα μπορούσα να σου πω κι εγώ λίγο πως γίνεται, αλλά δεν είναι το ίδιο με το να πας να την ακούσεις από στόμα ψυχολόγου. Θα καταλάβεις πολλά περισσότερα και δε θα τα καταλάβεις λάθος. Διαβάζοντάς τα μπορεί να νομίζεις ότι τα κατάλαβες, αλλά να μη σου έχουν μεταφερθεί σωστά. Επειδή πραγματικά αξίζει, θα σου έλεγα μια επίσκεψη σε ψυχολόγο να την τολμήσεις και να ζητήσεις να σε εξασκήσει σε αυτή την τεχνική. Κάνει θαύματα. Μόνο με αυτό το εργαλείο, δε σου χρειάζεται μετά κανείς άλλος για να σε βοηθήσει σε ανάλογος προβληματισμούς γιατί το παιδί πια μόνο του θα σε κατευθύνει κι εσύ θα ξέρεις πως να το προσεγγίσεις.
Μήπως νυσταζει ; Ο δικός μου κάθε μέρα είχε κ μια δικαιολογία. Μία ότι δεν τον παίζουν τα παιδάκια, μια ότι είναι άρρωστος... Όταν τον έπαιρνα μου έλεγε πόσο ωραία πέρασε. Τελικά η νύστα ήταν αυτή που έβρισκε τις προφάσεις. Προσπαθώ να τον βάζω πιο νωρίς για ύπνο, όταν τα καταφέρνουμε ξυπνάει πια χαρούμενος.
(Είναι 3 χρόνια στον ίδιο παιδικό ή άλλαξε; Αυτό συμβαίνει από την αρχή ή προέκυψε ξαφνικά;) Θεωρώ ότι κάτι αρνητικό συμβαίνει εκεί, ίσως την πειράζει κάποιο παιδάκι ή τη μάλωσε ή δασκάλα... Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, δειξτε της έμπρακτα ότι την αγαπάτε και τη στηριζετε κ λογικά θα ξεκλειδώσει...