Θαυμάστε την υπέροχη ιστορία που «έπλασε» για την 30η επέτειο γάμου των γονιών της

Οι γονείς της Tatiana Lazaryuk παντρεύτηκαν πριν από 30 χρόνια. Για την επέτειό τους, εκείνη αποφάσισε να γράψει και να εικονογραφήσει ένα βιβλίο με θέμα τις αναμνήσεις της από την παιδική της ηλικία. Κι όλα αυτά, τα έκανε πλάθοντας την κάθε εικόνα με πλαστελίνη.

Διαβάστε την ιστορία μεταφρασμένη παρακάτω και θαυμάστε το αποτέλεσμα:

Κεφάλαιο 1

Η μαμά μου λατρεύει να μιλάει στο τηλέφωνο. Μάλιστα γνώρισε τον μπαμπά μου μέσα από το τηλέφωνο και μιλούσαν τόσο πολύ που ο μπαμπάς μου «αναγκάστηκε» να την παντρευτεί για να μην πληρώνει τόσα πολλά σε υπεραστικές κλήσεις. Κι έτσι άρχισαν να μένουν μαζί. Ακόμη και σήμερα η μαμά μου μιλάει πολύ στο τηλέφωνο, επειδή όλοι τη λατρεύουν και δεν χορταίνουν να της μιλούν, αλλά δεν είναι πια ελεύθερη.

Κεφάλαιο 2

Δεν θυμάμαι πώς κατέληξα να ζω με τους γονείς μου, αλλά θυμάμαι σίγουρα πως ήμουν αλλιώτικη. Στην αρχή είχα μια πιπίλα. Μια μέρα ο μπαμπάς μου αποφάσισε να με κοροϊδέψει και να κλέψει την πιπίλα μου. Μου είπε πως τα πουλιά που μένουν στην αυλή μας χρειάζονταν πολύ την πιπίλα μου και έτσι μου την πήρε και την έκρυψε μες στο ντουλάπι. Εγώ όμως κατάλαβα την πονηριά του και αποφάσισα πως θα έδινα την πιπίλα μου στα πουλιά από μόνη μου. Ο μπαμπάς μου με έβαλε να κάτσω στο περβάζι του παραθύρου και πετάξαμε την πιπίλα στα πουλιά. Έτσι και γω ξεγέλασα τον πατέρα μου.

Κεφάλαιο 3

Όπως ανέφερα, δεν γνωρίζω πολλά για τις ρίζες μου και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη πως οι γονείς μου μού λένε την αλήθεια. Από την άλλη, θυμάμαι πολύ καλά πώς εμφανίστηκε στη ζωή μας ο αδελφός μου ο Sasha. Έκανε την εμφάνισή του την άνοιξη, αμέσως μετά τα γενέθλια του μπαμπά μου. Την πρώτη φορά που τον αντίκρισα, η μαμά μου μού τον έδειξε μέσα από το παράθυρο του μαιευτηρίου. Δεν μου έδωσε καμία σημασία και αμφιβάλλω αν θυμάται εκείνη τη μέρα. Ακόμη δεν γνώριζα το πόσο τυχερή είχα σταθεί στη ζωή μου.

Κεφάλαιο 4

Στην αποθήκη δίπλα στο υπνοδωμάτιό μου ζούσε ένας μπαμπούλας. Όποτε πέφταμε για ύπνο, εκείνος φόραγε τη ρόμπα της μαμάς μου, έβγαινε από την αποθήκη και κυκλοφορούσε γύρω απ’ το κρεβάτι. Κάποιες φορές ο μπαμπούλας μπορεί να σου δαγκώσει τη φτέρνα ή να μασουλήσει τα νύχια των ποδιών σου αν το πόδι σου προεξέχει κάτω από την κουβέρτα όσο εσύ κοιμάσαι, αλλά ήμασταν πλέον δύο κι εκείνος ήταν μόνο ένας, κι έτσι φοβόταν να μας πλησιάσει. Τότε ήταν που κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν που είχα έναν αδελφό.

Κεφάλαιο 5

Η μαμά δούλευε πολύ αλλά τα απογεύματα πάντα μας διάβαζε ένα παραμύθι, ακόμη και όταν ήταν πολύ κουρασμένη. Κάποιες φορές αποκοιμιόταν, αλλά συνέχιζε να μας λέει πώς ο μικρός κουνέλης πήγαινε στην εφορία να δηλώσει το εισόδημά του, πώς συνάντησε στον δρόμο τον λύκο και του ξεπλήρωσε τα όσα του χρωστούσε, πώς ο αρκούδος είχε μια συνάντηση με κάτι κλέφτες και έπρεπε να δώσει κατάθεση στην αστυνομία και πως κανείς δεν γνώριζε πώς η αλεπού τη γλίτωσε από όλη αυτή την ιστορία, ενώ το δολάριο συνέχιζε να παρουσιάζει άνοδο. Οι περιπέτειες του μικρού κουνέλη άλλαζαν κάθε μέρα!

Κεφάλαιο 6

Τα Σαββατοκύριακα η μαμά μου μάς ετοίμαζε μία λίστα με τα ψώνια και ο μπαμπάς και εγώ πηγαίναμε στην αγορά. Μου αρέσει τόσο πολύ να χαζεύω τους πάγκους γεμάτους κάθε λογής καλούδια. Έτσι κατέληξα να είμαι εθισμένη στα ψώνια: πλέον όπου κι αν ταξιδεύω, πρώτα περνάω από την αγορά. Μου άρεζε πολύ το να ψωνίζω, αλλά ο μπαμπάς μου κουραζόταν.

Κεφάλαιο 7

Γι’ αυτό και στην επιστροφή περνούσαμε πάντα από το μπαρ για να ξαποστάσουμε και να γιορτάσουμε τα επιτυχημένα μας ψώνια: το αξίζαμε! Στο μπαρ αγοράζαμε για μένα παγωτό και μπόλικο φαγητό και ποτό για τον μπαμπά μου και περνούσαμε θαυμάσια. Της μαμάς δεν της άρεζε αυτό. Μερικές φορές την πέρναμε μαζί μας στην αγορά, αλλά μετά δεν μας άφηνε να πάμε στο μπαρ και έτσι προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε μόνοι μας.

Κεφάλαιο 8

Οι ενήλικες λένε πως το παν είναι η υγεία, αλλά κάθε παιδί γνωρίζει πως είναι τέλεια όταν αρρωσταίνεις! Μπορείς να μείνεις στο σπίτι, να δεις όση τηλεόραση θέλεις, και κανείς δεν θα σου πει «Όχι» αν τους ζητήσεις να σου φέρουν μια κούπα τσάι, να σου ανοίξουν ένα βάζο μαρμελάδα, να σου διαβάσουν ένα βιβλίο ή να παίξουν μαζί σου ντάμα ακόμη κι αν ξενύχτισες το προηγούμενο βράδυ. Το μόνο που δεν μπορείς να κάνεις είναι να βγεις έξω, αλλά όλα τα άλλα είναι τόσο τέλεια που ακόμη και οι γιατροί αυτό συμβουλεύουν.

Κεφάλαιο 9

Αφού μείνεις σπίτι για λίγες μέρες μετά αναρρώνεις και θέλεις και πάλι να βγεις έξω! Ιδίως αν έχεις σκύλο – οι σκύλοι ομορφαίνουν τα πάντα. Αν δεν είχα τον Dusya, τον σκύλο μου, ποτέ μου δεν θα σκεφτόμουν να βγω έξω στο κρύο και δεν θα είχα λόγο να αγαπάω τον χειμώνα. Όταν όμως βλέπεις πόσο χαρούμενα κάνει τα σκυλιά το χιόνι, αρχίζεις και συ να το αγαπάς λιγάκι, ίσως μάλιστα να κυλιστείς και λίγο στο χιόνι. Μέχρι ο Dusya να χορτάσει παιχνίδι και να επιστρέψουμε σπίτι.

Κεφάλαιο 10

Όποτε επιστρέφαμε από τις βόλτες μας, η μαμά μου μού μάθαινε να μαγειρεύω. Μου έδειχνε πώς να κάνω διάφορα πιάτα, αλλά πιο συχνά φτιάχναμε dumplings. Χάζευα με τις ώρες τη μαμά μου να φτιάχνει dumblings. Ο καθένας θα έλεγε το ίδιο για τη δική του μαμά, αλλά έχω επισκεφτεί πολλά μέρη και ξέρω πως κανείς δεν τα φτιάχνει καλύτερα από εκείνη. Ο μπαμπάς μου ίσως, αν αποφασίσει να τα φτιάξει.

Κεφάλαιο 11

Τι να πρωτοπώ για τη θάλασσα; Πιστεύω πως όλοι αγαπούν τη θάλασσα. Ακόμη και εκείνοι που δεν αντέχουν τον ήλιο και δεν ξέρουν κολύμπι (όπως η μαμά μου), ή εκείνοι που είναι πολύ κουρασμένοι από τη δουλειά και δεν έχουν κουράγιο για διασκέδαση (όπως ο μπαμπάς μου), εκείνοι που την έχουν δει μόνο μια φορά (όπως εγώ!) και εκείνοι που ήταν πολύ μικροί για να τη θυμούνται (όπως ο αδελφός μου). Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τη θάλασσα – μόνο ο ουρανός και τα αεροπλάνα, αλλά εκεί ψηλά λένε πως το μόνο για το οποίο μιλάνε είναι η θάλασσα.

Κεφάλαιο 12

Μιλώντας για τα αεροπλάνα, όταν ήμουν μικρή, ο αδελφός μου και γω πηγαίναμε στο αεροδρόμιο όπου εργαζόταν ο παππούς μας. Τότε που τα αεροπλάνα και το ίδιο το αεροδρόμιο φάνταζαν πελώρια, ακόμη πιο μεγάλα από όσο είναι σήμερα. Να σας πω όμως την αλήθεια, καμιά φορά νομίζω πως είναι η Γη μας που μικραίνει: παλιότερα όλα έμοιαζαν τόσο μακρινά, αλλά τώρα, όπου κι αν βρίσκομαι, το μικρό αεροδρόμιο στην πόλη που μεγάλωσα είναι εκεί για μένα. Καμιά φορά νομίζω πως μπορώ να το δω από την άλλη άκρη του πλανήτη!

Τέλος!

Εσείς τι δώρο κάνατε στους γονείς σας για την επέτειό τους;