«Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού στις 22 Σεπτεμβρίου του 2014. Έκανα μαστεκτομή την 1η Οκτωβρίου και άρχισα χημειοθεραπεία στις 29 του ίδιου μήνα»
Έτσι ξεκινάει το οπισθόφυλλο αυτού βιβλίου της Σοφίας Νικολαΐδου. Είναι ένα χρονικό για τον καρκίνο στο δικό της στήθος. Ένα ημερολόγιο που ξεκίνησε να γράφει αμέσως μόλις διαγνώστηκε και μας παρουσιάζει όλα όσα πέρασε και πως εκείνη τα βίωσε μέχρι την τελευταία χημειοθεραπεία. Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου καταλαβαίνουμε ότι η συγγραφέας είναι αποφασισμένη να μην ωραιοποιήσει τίποτα. Καταγράφει βήμα βήμα και με λεπτομέρειες πως έμαθε για τον καρκίνο, πως τον αντιμετώπισε και όλα όσα συνέβησαν στο δικό της σώμα. Η γραφή λύτρωση ακόμα και σε αυτήν την στιγμή της ζωής της που βρίσκεται αντιμέτωπη με την ασθένεια.
Εκτός από την ίδια διαβάζουμε για τις αντιδράσεις της οικογένειας, των συναδέλφων και των φίλων. Βλέπουμε ότι καθένας έχει διαφορετικές άμυνες και αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο με τον δικό του τρόπο. Ακόμα και ο γιος της προσαρμόστηκε στην νέα κατάσταση. Όταν κάποιος νοσεί δεν αλλάζει μόνο ο ίδιος. Αλλάζουν όλοι γύρω του. Όλα περιστρέφονται γύρω από την αρρώστια που γίνεται πρωταγωνιστής της νέας καθημερινότητας.
Τα περιγράφει όλα η Σοφία Νικολαΐδου. Την επέμβαση, την πλαστική, τις χημειοθεραπείες και τις παρενέργειες που έχουν στο δικό της σώμα. Το πώς αντιμετωπίζει εκείνη την αρρώστια. Ποιες είναι οι δικές της άμυνες για να καταφέρει να φτάσει στο τέλος. Γράφει πως ο καρκίνος του μαστού «ξεσκίζει την γυναίκεια υπόσταση», περιγράφει το πώς μάζευε τις τρίχες από την μπανιέρα. Θίγει ακόμα και το θέμα της γραφειοκρατίας. Πόσο υποβιβάζει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων η αναμονή στις ουρές για τα φάρμακα ή για την άδεια. Εκείνη έχει την τύχει να μπορεί να επιλέξει τους γιατρούς που της ταιριάζουν αλλά ξέρει ότι είναι τυχερή ενώ άλλοι συνάνθρωποι της δεν είναι.
Διαβάζοντας το βιβλίο συνειδητοποίησα ότι ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται να αποκαλέσουν την αρρώστια με το όνομα της. Συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν είναι άτρωτος και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στον καθέναν από εμάς. Ταυτόχρονα όμως είναι ένα βιβλίο που μας βοηθά να αντιληφθούμε πως βιώνει ο ασθενείς την νόσο. Και ταυτόχρονα πόσο δυνατός μπορεί να είναι κάποιος. Γιατί όταν νοσήσεις δεν υπάρχουν περιθώρια για να αναρωτηθείς «γιατί σε εμένα». Πρέπει να παλέψεις.
Πρόκειται για ένα συνταρακτικό βιβλίο, που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε το τι είναι σημαντικό και τι όχι. Ένα βιβλίο που μας αφορά όλους.
Οι εκδόσεις Μεταίχμιο προσφέρουν σε δυο τυχερούς αναγνώστες του Είμαι Μαμά από ένα αντίτυπο του βιβλίου της Σοφίας Νικολαΐδου. Αφήστε το σχόλιο σας μέχρι την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου.
Η Αγγελική Μποζίκη ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο χώρο της πληροφορικής.
Είναι η μαμά του Πέτρου και σύντροφος του Μιχάλη.
Αγαπά τη λογοτεχνία και διαβάζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Μέσα από το eimaimama θα μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία που ανακαλύπτει και αρέσουν στην ίδια και το μικρό Πέτρο φυσικά.
Ονομάζομαι Αγγελική Μποζίκη, ζω στην Αθήνα και εργάζομαι στο χώρο της πληροφορικής. Είμαι η μαμά του Πέτρου και σύντροφος του Μιχάλη. Αγαπώ τη λογοτεχνία και διαβάζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μέσα από το eimaimama θα μοιράζομαι μαζί σας τα βιβλία που ανακαλύπτω και αρέσουν σε εμένα και το μικρό Πέτρο φυσικά.
Για την μητερα μου για να παρει κουραγιο στον δικό της αγώνα που τώρα ξεκινάει
Πραγματικά διαφορετικό βιβλίο....Και τόσο ενδιαφέρον....Όλοι έχουμε χάσει ανθρώπους μας,από αυτή την παλιοαρρώστια. Μακάρι να είναι καλά η γυναίκα και όλοι όσοι έχουν περάσει από την ασθένεια....
ευχαριστούμε
Πολύ ενδιαφέρον!!!! Μακάρι να κερδίσω!!!!