Αθηνά, η νεραϊδομπαλαρίνα μου!

Νομίζω πως λίγο πολύ κάθε παιδί δείχνει από νωρίς την κλίση του. Το βλέπω και στα δικά μου παιδιά. Όσο μοιάζουν, άλλο τόσο διαφέρουν, από τον τρόπο που θα σταθούν, εως τα πράγματα που θα τους ενδιαφέρουν. Και μπορεί να μην μπορώ από τώρα να φανταστώ επακριβώς τι θα κάνει ο καθένας όταν μεγαλώσει, όμως μια μικρή γεύση σίγουρα μου δίνουν καθημερινά με όσα κάνουν.

Η Αθηνά δεν θα έλεγα ότι το έχει αμάν με τον χορό. Της αρέσει όμως το θέατρο. Και έτσι, αν και δεν έχει αυτά που θα την έκαναν μια πρίμα μπαλαρίνα, επιθυμεί και η ίδια να κάνει μαθήματα μπαλέτου γιατί τις προσφέρουν κάποια απ’ όσα χρειάζεται για να «σκηνοθετήσει» αργότερα στο σπίτι τα παραμύθια της. Την πιάνω πολλές φορές με την άκρη του ματιού μου να αυτοσχεδιάζει σε κάποια γωνιά του σπιτιού, να μεταμορφώνεται σε γατάκι ή σε νεράιδα, να κάνει δικιές της χορογραφίες, να περπατάει με χάρη και στο καπάκι να μπουσουλάει, να φοράει τα ρούχα μου ή να ρίχνει πάνω της μια πετσέτα σαν μπέρτα, ανάλογα με το τι θέλει να ενσαρκώσει κάθε φορά.

Την Κυριακή απολαύσαμε την πρώτη της παράσταση με τη σχολή μπαλέτου. Οι μικρές μπαλαρίνες σε ρόλο νεράιδας χόρεψαν μπροστά μας και φυσικά όλοι οι γονείς ήμασταν κατασυγκινημένοι… Έβλεπα και εγώ το μικρό μου κοριτσάκι με τα αδύνατα ποδαράκια της να στριφογυρνά και το μυαλό μου πήγε πίσω στην εποχή που ήταν μωρό και εγώ αγχωνόμουν που αργούσε να περπατήσει… Και τελικά όχι μόνο περπάτησε, αλλά να! Πήρε μέρος και στην πρώτη της παράσταση χορού! Και πόσο τη βοήθησε φέτος το μπαλέτο να δυναμώσει! Και επιτέλους χοροπηδά πια σαν λαγουδάκι, κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό τη δυσκόλευε. Και φυσικά θέλει να συνεχίσει και του χρόνου μπαλέτο και εννοείται πως θα το κάνει!

Φέτος είχαμε μια πραγματικά υπέροχη δασκάλα, νεράιδα σκέτη! Είναι η Ελπίδα Ιακωβίδου -που εκτός από χορεύτρια, είναι και δικηγόρος παρακαλώ!- την οποία γνώρισε η κόρη μου πέρσι στο… κάμπινγκ του Αρμενιστή! Την πλησίασε τυχαία στην παραλία (το ένστικτο των παιδιών που λένε) και πιάσανε κουβέντα οι δυο τους και κολύμπησαν και έκαναν ηλιοθεραπεία… Και τι δεν έκαναν… Και η Ελπίδα χαμογελαστή και υπομονετική, κάθε φορά που την ρωτούσα αν την ενοχλεί η Αθηνά, μου έλεγε πως κάθε άλλο… Ε και όταν μου είπε ότι είναι δασκάλα μπαλέτου και ότι η σχολή ήταν αρκετά κοντά στο σπίτι μας (εντάξει, όχι και δίπλα, αλλά μας αρέσουν τα δύσκολα, χαχα!), είπαμε ότι είναι καρμικό και κάπως έτσι η Αθηνά έγινε μαθήτριά της.

Την ευχαριστώ δημοσίως για όσα έκανε φέτος για τα κορίτσια μας και για το ότι πάντα μα πάντα ήταν με ένα τεράστιο χαμόγελο! Αν μεγαλώνοντας η κόρη μου της μοιάσει, θα είμαι πολύ περήφανη! Ευχαριστούμε Ελπίδα!!