Ο γιατρός μου, ο φύλακας άγγελός μου!

Μεσα απο τοοοσες ομορφες ιστοριες που διαβασα αποφασισα να σας στειλω κι εγω τη δικη μου. Με λενε Νικολετα, ειμαι 29 χρονων και εχω 3 αγγελουδια!

Σον πρωτο μου γιο οταν εμεινα εγκυος ημουν 22 χρονων και η γιατρος μου με εβλεπε σαν πορτοφολι (οπως και ολες τις πελατισσες) και μπηκα στη κλινικη παιρνοντας 2 βδομαδες απο τον 9ο επειδη θα ελειπε οταν θα ερχοταν οι μερες για να γεννησω… Να μη τα πολυλογω, ηταν η πιο τραυματικη μου εμπειρια. Πηγα για ενα καρδιοτοκογραφημα μονο το βραδυ της Δευτερας στη κλινικη και η μαια μου ειπε οτι εχω συσπασεις και οτι μεχρι το πρωι θα γεννησω. Συσπασεις δεν ειχα και με κράτησαν (για να χρεωθω μια ασκοπη διανυκτερευση στη κλινικη).

Το πρωι ερχεται η γιατρος μου, μου σπαει τα νερα, μου βαζουν και τεχνητους πόνους και περιμένουμε… Ο πονος αφορητος. Βαζω επισκληριδιο και να μη με πιανει. Με τα πολλα γεννησα το απογευμα ενα υγιεστατο αγορακι. Κλαματα οσες μερες ημουν στη κλινικη, γιατι πονουσα παρα πολυ απο κατω, επειδη μου κανε και μια τομη και να σκεφτομαι οτι δεν υπαρχει περιπτωση να κανω αλλο παιδι στη ζωη μου.

Περναει ο καιρος και ο αντρας μου εχει πιασει δουλεια σε ενα μαγαζι ως πωλητης που ασχολείται με γιατρους. Μου λεει «Πηγαινε σ’ αυτο το γιατρο και θα σε κανει να αλλαξεις γνωμη για τους γυναικολογους αντρες«

Ξεχασα να αναφερω οτι τη πρωτη φορα που πηγα σε γυναικολογο ήταν αντρας και πολυ αποτομος οποτε ειχα αποκλεισει τους άντρες.

Τελος παντων πηγαινω για ενα τεστ Παπ στον Σωτηρη και παθαίνω την πλακα μου. Λεω δεν ειναι δυνατον να υπαρχει τετοιος γιατρος. Τοσο γλυκομιλητος, να σε κανει να νιωσεις ανετα να να να να…

4 χρονια ημουν καθετη στο να κανω αλλο παιδι και οταν συνάντησα αυτον τον ανθρωπο αλλαξα γνωμη με την πρωτη. Και οντως δεν ειχα αδικο.

Μενω έγκυος και πηγαινω για παρακολουθηση. Γελια, πειραγματα, χαζομαρες και πανω απ’ ολα να με στηριζει ψυχολογικα γιατι καταλαβε ποσο φοβιτσιαρα ημουν.

Φτανουμε στον 9ο και πλησιαζουμε προς το τέλος.. Ο μικρουλης μου δεν ελεγε να βγει. Του αρεσε μεσα στη κοιλίτσα μου και περιμενε να παμε με προκληση (αφου ηδη ειχα παρει και 2 βδομαδες απο τον 10ο). Μπαινω στη κλινικη το βραδυ της Κυριακής, κατα τις 11 με εξεταζει η μαια και διακρινω την απογοητευση στο πρόσωπο της. Δεν λεει κάτι και μου βαζει κατα τις 12 το χαπακι για να ξεκινησει η διαδικασια της γεννας. Μου λεει «Οταν θα ξεκινησουν οι δυνατοι πονοι, θα με φωναξεις να κανουμε μια παυσιπονη, αλλα προσπαθησε να αντεξεις οσο μπορεις γιατι καθυστερεί το τοκετο«

Ε να μη τα πολυλογω κατα τις 2.30 της λεω δεν αντεχω αλλο ελα για τη παυσιπονη. Με εξεταζει και παλι κ εχω 4 διαστολη! Μου λεει «Ποια παυσιπονη; Για επισκληριδιο εισαι. Οταν σε ειδα στην αρχη ειχες 0 διαστολη, το μωρο ψηλα και ο τραχηλος σκληρος. Δεν περιμενα τοσο γρηγορη εξέλιξη«

Τελος παντων ερχεται κατα τις 3 ο αναισθησιολογος και ο γιατρος μου! Βαζω την επισκληριδιο και επιτελους ηρθε και η λυτρωση. Δεν πονουσα καθολου. Ο γιατρος μου με τη γυναικα του πανω απο το κεφαλι μου να μου δινουν κουραγιο οτι ολα θα πανε καλα και πολυ πολυ συντομα θα εχω και τον μπουμπουκο μου στην αγκαλια μου. Η γυναικα του γιατρου μου ειναι μαια κ συμβουλος θηλασμού. Με τα πολλα μου σπασε τα νερα και ο μικρος να μη κατεβαινει ενω ειχα φτασει 9 διαστολη. Ανησυχησε λιγακι και ετοιμασαν κ το χειρουργείο. Στον αντρα μου ειπε οτι θα το παει μεχρι τελους και οντως ετσι εγινε. Ο μικρος ηταν τυλιγμενος στο λωρο και οσο εσπρωχνα κατεβαινε και με το που επαιρνα ανασα ανεβαινε.. Μια δυο τρεις πεντε τον επιασε με τη βεντουζα και τον εβγαλε στις 6.20 το πρωι. Κλαματα χαρας και να μου δινει παλι κουραγιο και να μου λεει «Μπραβο κοριτσι μου! Πιστευα οτι θα πηγαιναμε χειρουργειο, αλλα τα καταφερες»

Του λεω «Γιατρε μου, εσυ τα καταφερες οχι εγω!»

«Αν δεν ειχα τη δικη σου βοηθεια και δυναμη, τωρα θα ειχες μια τομουλα στη κοιλιτσα σου»

Καθε μερα στην κλινικη περνουσε και με εβλεπε 2 φορες τη μερα και μιλουσαμε αρκετη ωρα.

8 μηνες μετα μενω εγκυος στη κορη μου. Ο αντρας μου να πεσει να πεθανει ενα πραμα. Πως θα τα καταφέρουμε, τι θα κανουμε, δεν μπορουμε να τα βγαλουμε περα και τετοια. Κλεινω ραντεβου στο γιατρο μου. Πηγαινω το συζηταμε. Με πιανουν τα κλαματα και του ελεγα οτι δεν μπορουμε να τα καταφερουμε και οτι δυστυχώς πρεπει να το ριξω. Ηρθε και η γυναικα του στο γραφειο του και μιλουσαμε παρα πολλη ωρα (εξω να περιμενουν καμια 10αρια κοπελες). Τελος παντων ηταν Τεταρτη και κλείνουμε ραντεβου για την Παρασκευη να κανουμε την επεμβαση. Εφυγα με πονο ψυχης απο κει.

Στο σπιτι δεν μιλιομουν ισα ισα τακτοποιουσα τα παιδια και ξαπλωνα, δεν ηθελα να μιλησω σε κανενα. Ευτυχως ο αντρας μου το ξανασκεφτηκε παρα πολυ και την Πεμπτη το βραδυ πηρε τηλεφωνο το γιατρο και ακυρωσε το ραντεβου!!!! Πετουσα απο τη χαρα μου, δεν ηθελα με τιποτα να σκοτωσω ενα αγγελουδι που αλλοι παλευουν με τοσο κοπο να αποκτησουν. Ξαναπηγαινω στον γιατρο μου μετα απο μια βδομαδα για την κανονική εξεταση να ακούσουμε τη καρδούλα του να το μετρησει… Ολα καλα δόξα τω Θεω, μετα απο τοση στεναχωρια που ειχα τραβηξει.

Καθησαμε στο γραφείο του και μου λεει «Κοριτσι μου, θα ειμαι διπλα σας οτι και να χρειαστείτε. Μη φοβασαι τιποτα και κανέναν!»

Φευγοντας απο το ιατρειο σκεφτομουν ποσοι τετοιοι γιατροι να υπάρχουν. Να ειναι πρωτα ανθρωποι και μετα γιατροι!

Οι μηνες περνουσαν κι εγω καθε φορα που πηγαινα για εξεταση δεν μου επαιρνε ουτε 1 ευρω. Λεω ενταξει θα τα παρει ο ανθρωπος στην κλινικη αφου πριν ενα χρόνο παλι εδω ημουν.

Πλησιάζουν οι μερες του τοκετου. 19 Φεβρουαρίου ειχα ΠΗΤ στις 16 ειχα ραντεβού. Με εξεταζει και μου λεει «Εχεις 2 διαστολη. Πηγαινεις σπιτι σου και περιμενουμε«

Εγω μέσα στο αγχος γιατι ο μικρος μου γιος και ο αντρας μου ειναι μπουκωμενοι. Παρακαλούσα να γεννησω μετα απο καμια βδομαδα αλλα τα παρακαλητα μου δεν πιασαν τοπο. Στις 18 κατα τις 4 το πρωι αρχισαν τα πονακια. Να κοιταω το ρολοι και να ερχονται καθε 20 λεπτα. Μεχρι τις 6.30 το πρωι εγιναν καθε 5 λεπτα. Παιρνω το γιατρο μου μου λεει «Κατεβα στην κλινικη!» Πηγαινω με 5 διαστολη. Με ρωταει η νοσοκομα αν θελω επισκληριδιο. Της λεω οχι. Ακομα αντεχω. Μου λεει «Ή τωρα ή καθολου. Μετα δεν θα σε πιασει» Λεω καθολου. Ερχεται και ο γιατρος μου. Του λεω «Γιατρε, θα τη βγαλουμε γρηγορα τη μπεμπα εε;;» Μου λεει «Σε 2 ωρες το πολυ θα τη κρατας αγκαλια!«

Και οντως απο τις 8 που εγινε αυτη η κουβεντα γεννησα στις 9.20 τοσο ομορφα και τοσο γρηγορα. Με το που ανεβηκα καρεκλα 2 φορες εσπρωξα και βγηκε το κοριτσακι μου!! Κοντα μου κ η γυναικα του να μου κρατάει το χερι και να μου δινει κουραγιο και αυτη. Ολη τη διαρκεια του τοκετου να με κανει να ξεχνιεμαι με αστεια και οτι αλλο μπορειτε να φανταστειτε.

Εχετε νιωσει πως εναν ανθρωπο τον εχετε μεσα στη καρδια σας και ας μη τον ξερετε προσωπικα;; Αυτο ενιωσα για τον γιατρο μου απο τη πρωτη στιγμη που τον ειδα. Και να σας πω οτι στη τριτη εγκυμοσυνη και γεννα δεν μου πηρε καθολου χρηματα. Πληρωσα μονο μια μικρη συμμετοχη στην κλινικη για την οποια εβαλε κι εκεινος το χερακι του για να μου κανουν μια «σπεσιαλ τιμη» οπως μου ειπε οταν το συζητουσαμε. Μακαρι ολοι οι γιατροι να ηταν πρωτα ΑΝΘΡΩΠΟΙ σαν τον δικο μου και μετα γιατροι!!

Γιατρε μου, να σ’ εχει ο Θεος παντα καλα!! Για μενα θα εισαι παντα ο φυλακας αγγελος μου!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com