Πώς να συγκρατείς τον εαυτό σου όταν είσαι οξύθυμος γονιός

Δεν είχα καταλάβει πόσο οξύθυμη ήμουν μέχρι να γίνω μητέρα.

Σίγουρα, οι άνθρωποι με ενοχλούσαν. Είχα πάρει μέρος σε διαφωνίες, ακόμα και σε κάποιες σωματικές φιλονικίες, αλλά ακόμα και τότε ποτέ στα αλήθεια δεν «το έχανα». Και μετά έκανα παιδιά και η τρελή σκύλα που κοιμόταν μέσα μου βγήκε στην επιφάνεια..!

Πάντα εκπλήσσομαι με το πόσο γρήγορα πάω από το μηδέν στο έξω φρενών κατά καιρούς. Όταν είμαι σε κατάσταση διαρκούς εξουθένωσης, τα μικρά πράγματα γίνονται συνήθως μεγάλα. Και δεν θέλω να θυμώνω με το παιδί μου επειδή πετάει οδοντόκρεμα στον καθρέφτη του μπάνιου μετά από την εκατοστή φορά που του είπα να μην το κάνει. Θέλω να βρω τον εσωτερικό μου Γκάντι και να παραμείνω ψύχραιμη. Το πρόβλημα είναι οτι στην κυριολεξία μόλις τελειωσα να μαζεύω τον χαμό σε κάποιο άλλο δωμάτιο, είμαι ήδη 12 ώρες στο πόδι και έχω ένα νήπιο κολλημένο πανω μου. Αλήθεια ο Γκάντι χρειάστηκε ποτέ να κόψει την πάνα σε κάποιο άλλο πλάσμα; Πιστεύω πως όχι και αυτό εξηγεί τα επίπεδα ηρεμίας και ζεν του.

Όταν έχω αργήσει και βρίσκω τον γιο μου να πλένει τα χέρια του με μια μπανάνα ή ανακαλύπτω πως η κόρη μου ξεγυμνώθηκε για 38η  φορά σήμερα και κατουράει τις κούκλες της ή όταν κάποιος πετάει τα δημητριακά πάνω στο φρεσκοσφουγγαρισμένο μου πάτωμα και είναι πολύ αργά για καφέ και πολύ νωρίς για κρασί… το χάνω!

Γίνομαι τρελή και αυτό είναι άσχημο. Γνωρίζοντας ότι πάντα θα τρέχω και δεν θα φτάνω, ξέρω πως πρέπει ολοι να είναι χαλαροί, μαζί τους και εγώ. Κατάφερα να αναπτύξω κάποιες τεχνικές που με βοηθούν να παραμείνω ήρεμη όταν νιώθω ότι θα εκραγώ.

Aυτογνωσία

Aυτό είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της γονεϊκότητας όταν η υπομονή μου τελειώνει. Συνέχεια πρέπει να ελέγχω τον εαυτό μου: έφαγα; Χρειάζομαι ένα παυσίπονο; Έναν καφέ; Πρέπει να κάτσω και να χαλαρώσω λίγα λεπτά; Αν είμαι κουρασμένη, πεινασμένη ή γενικά στρεσαρισμένη, αυτό δεν έχει να κάνει με τα παιδιά μου και πρέπει να το διορθώσω.

Να αντιμετωπίζω τα παιδιά μου σαν ανθρώπινα όντα

Το να αναγνωρίζω ότι τα παιδιά μου έχουν ανάγκες και ανησυχίες είναι σημαντικότατο. Σίγουρα, μπορεί να μην βγάζει νόημα το ότι το 4χρονο μου ουρλιάζει επειδή άνοιξα τη συρταριέρα του και «ήθελε να το κάνει ΑΥΤΟΣ». Μα στο μικρό μυαλό του, αυτό είναι κάτι σημαντικό. Πρέπει να μου υπενθυμίζω να κάνω ένα βήμα πίσω και να θυμάμαι πως δεν κάνει θέμα για ένα συρτάρι απλά και μόνο επειδή είναι βρωμόπαιδο, είναι ένας άνθρωπος με δικιές του σκέψεις και ιδέες για το πώς πρέπει να δουλεύει ο κόσμος. Και είναι δουλειά μου να τον βοηθήσω να μάθει να λειτουργεί σωστά και το να τσιρίζω και εγώ «Γιατί να μην ανοίξω εγώ το συρτάρι για σέναααα;» σαν τρελή δεν θα τον βοηθήσει να μάθει το μάθημά του. Αυτονόητο σωστά; Και όμως είναι δύσκολο να το θυμάσαι όταν είσαι έτοιμος να εκραγείς!

Το να κάνεις διάλειμμα είναι ζωτικής σημασίας. Με ακούς; ΖΩΤΙΚΗΣ.

Ακόμα έχω ενοχές κατά καιρούς επειδή δεν μπορώ να είμαι αυτού του είδους η μαμά που λατρεύει να είναι με τα παιδιά της όλη μέρα κάθε μέρα από τώρα μέχρι να αφήσουν τη φωλιά τους και εγώ να κλαίω καθώς τα βλέπω να φεύγουν. Αλλά δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος! Αυτό μας πάει πίσω στην αυτογνωσία: ξέρω τα όριά μου και προσπαθώ να μην τα ξεπερνάω. Όταν αγγίζω τα όριά μου, ψάχνω πάντα τρόπο να κάνω ένα διάλειμμα. Και όταν αγνοώ τα σημάδια, ο τρελός θυμός μου επιστρέφει ουρλιάζοντας σαν λιοντάρι.

Το να συγχωρώ τον εαυτό μου και τα παιδιά μου

Αυτο με κρατά από το να βουλιάξω μέσα σε βάθη απόγνωσης. Όταν τα κάνω σκατά, ζητάω συγγνώμη. Χρησιμοποιώ τα λάθη μου ως απόδειξη για το γεγονός ότι είμαι και εγώ άνθρωπος με ελαττώματα και ελπίζω πως τα παιδιά μου θα μάθουν κάτι από την ειλικρίνειά μου. Δεν λέω ότι είμαι τέλειος άνθρωπος, αλλά ξέρω πως παρά τις ατέλειές μου είμαι μια καλή μητέρα.

Δεν είναι αδύνατο να είσαι καλός γονιός επειδή είσαι οξύθυμος. Απλά προσπάθησε να κρατάς την τρέλα σου μαζεμένη μέχρι να μπορείς να τη διοχετεύσεις σωστά. Όπως ας πούμε σε ένα μπουκάλι κρασί! 🙂

πηγή: scarymommy.com