Πολλές φορές η ζωή σου φέρνει πράγματα που δεν τα περιμένεις…

Αγαπητοί αναγνώστες,

Εδώ και καιρό διαβαζω τις ιστορίες του παρόντος ιστοτόπου και τις θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσες, άλλες συγκινητικές, άλλες τροφή για σκέψη. Αποφάσισα να γράψω και εγώ τις εμπειρίες μου, μήπως και δώσουν σε κάποιους την ελπίδα ότι η ζωή μπορεί να κυλήσει θετικά και να μην αγχώνονται υπερβολικά για το μέλλον.

Είχα την ευτυχία να περάσω μία υπέροχη παιδική ηλικία, κοντά σε γονείς γλυκύτατους, αγαπησιάρηδες αλλά και αυστηρούς ταυτόχρονα (γεννημένους τη δεκαετία του 30, γονείς που ήξεραν να βάζουν όρια χωρίς να γίνονται δυσάρεστοι) και με δύο υπέροχα αδέλφια αρκετά μεγαλύτερά μου σε ηλικία. Και ενώ στο σπίτι το περιβάλλον ήταν ευχάριστο σαν θερμοκήπιο, στο σχολείο ήταν πολύ πιο «άγριο» όπου ερχόμουν σε επαφή με πράγματα όπως κοροιδία, κριτική και κράξιμο, που δεν τα είχα συναντήσει σπίτι μου. Σαν μαθήτρια ήμουν άριστη αλλά φιλίες δεν κατόρθωσα να συνάψω πριν το πανεπιστήμιο.

Μεγαλώνοντας άρχισα να απορρίπτω το γάμο και τη δημιουργία οικογένειας, διότι έβλεπα ότι δεν μου τύχαινε να ερωτευτώ κάποιον, και επίσης δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η ιδέα να μεγαλώνω παιδιά (ειδικά μικρότερα των 5 ετών…). Και μιας και δεν είχα κλίση για μοναχικό βίο, υπέθεσα ότι θα περάσω τη ζωή μου με επιστημονική έρευνα, ή κάποια καριέρα και με φιλανθρωπικές δραστηριότητες.

Πριν 8 χρόνια όμως γνώρισα τον άντρα μου, ο οποίος με ερωτεύτηκε σχεδόν αμέσως, και ενώ εγώ ήμουν στον κόσμο μου, με κυνήγησε υπομονετικά μέχρι που κέρδισε την καρδιά μου πλήρως και έτσι πριν 6 χρόνια παντρευτήκαμε. Μέχρι και σήμερα, θεωρώ ότι αποτελεί τον ιδανικό σύζυγο.

Όσον αφορά τον εργασιακό τομέα, μόλις τελείωσα τις σπουδές μου πάλεψα αρκετούς μήνες με βιογραφικά και συνεντεύξεις, και ενώ στα τεστ ικανοτήτων τα πήγαινα καλά, στις συνεντεύξεις όχι και τόσο. Να αναφέρω ότι πάντα απεχθανόμουν τον καλλωπισμό και ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω τον εαυτό μου ελκυστικό, ενώ έχω ωραία χαρακτηριστικά. Επιπλέον ο χαρακτήρας μου είναι κάπως απλοϊκός, ευθύς και απότομος, χωρίς πολλές «χαριτωμενιές» και ικανότητες δημόσιων σχέσεων. Εκεί που είχα απελπιστεί, με πήραν τηλέφωνο από μία εταιρία που εκτός των άλλων διενεργούσε εξετάσεις (όπου είχα πετύχει σε κάποια από αυτές) και με ζητούσαν για ένα project 2 μηνών. Πήγα, και τελικά συνέχισα να δουλεύω σε εκείνη την εταιρία μέχρι σήμερα.

Στο ζήτημα των παιδιών, ενώ δεν μου πολυάρεσαν τα μικρά παιδιά (κοινώς μου έσπαγαν τα νεύρα), αισθανόμουν μια παράξενη υποχρέωση να κάνω, από την άποψη ότι όπως με φέραν εμένα στη ζωή και μου χαρίσαν μία τόσο υπέροχη παιδική ηλικία, έχω και εγώ χρέος να κάνω κάτι ανάλογο σε άλλους ανθρώπους. Επίσης ήθελα να κάνω πατέρα τον άντρα μου που τον αγαπούσα πολύ, και έπειτα όλοι μου έλεγαν ότι ενώ τα ξένα παιδιά μπορεί να σε εκνευρίζουν, τα δικά σου θα τα λατρέψεις.

Ύστερα λοιπόν από 1 χρόνο προσπαθειών μετά το γάμο (πριν το γάμο δεν είχαμε σχέσεις), με έπιασε το άγχος ότι δεν θα μπορέσω να κάνω παιδιά. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι όντως υπήρχε πρόβλημα. Αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε κέντρα εξωσωματικής. Όλοι έλεγαν ότι αποκλείεται να κάνουμε παιδιά με φυσικό τρόπο. Σε ένα από αυτά μου βρήκαν παχύ ενδομήτριο. Μου είπαν να κάνω μία χοριακή και βγήκε θετική!!! Τι είχε γίνει; Έχοντας ελπίσει ότι με εξωσωματική θα έρθει παιδί, είχα εντελώς ηρεμήσει και η σύλληψη έγινε με φυσικό τρόπο. Τώρα αν αυτό είναι θαύμα, δεν ξέρω.

Η εγκυμοσύνη είχε πολλή ναυτία, εμετούς, διάφορα θεματάκια υγείας, θυρεοειδή, ζάχαρο και αντιπηκτικές ενέσεις. Όμως μετά τους 4 μήνες που υποχώρησαν οι αναγούλες ήταν αρκετά ευχάριστη, ειδικά όταν το μωρό κουνιόταν και κλώτσαγε. Αυτή ήταν για μένα η πιο ωραία εμπειρία της εγκυμοσύνης.

Η γέννα ήταν κι αυτή παράξενη. Τρεις μέρες πριν από την ημέρα του προγραμματισμένου τοκετού (ήταν προγραμματισμένος λόγω αντιπηκτικών ενέσεων), πρωί πρωί, έσπασαν τα νερά εκεί μου ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και μόλις είχα ξυπνήσει. Με φόβο και τρόμο έκανα το μπάνιο μου και ειδοποίησα μαία, μάνα και σύζυγο που ήταν στη δουλειά. Κάθισα οριζόντια στον καναπέ και ένιωσα το μωρό να σπρώχνει και να κατεβαίνει. Πονούσα σχεδόν συνεχώς αλλά υποφερτά. Είχαν απεργία τα ταξί εκείνη την ημέρα, παρόλα αυτά η μάνα μου ήρθε με ένα ταξί και με πήγε στο μαιευτήριο. Εκεί με εξέτασε η προϊσταμένη (αυτό πόνεσε ακόμα περισσότερο) και έφυγε γρήγορα. Μετά έφερε και άλλες κοπέλες και έλεγαν από πάνω μου «Είναι διαστολή 10. Ο τράχηλος είναι σαν τσιγαρόχαρτο. Φαίνονται τα μαλλιά του μωρού». Με πήγαν στην αίθουσα εξωθήσεων και μετά από 3-4 σπρωξίματα το μωράκι βγήκε. Το πρώτο που ακούστηκε ήταν ένα «γκουχου γκούχου» και μετά άρχισε να κλαίει.

Ανυπομονούσα να το δώ. Το έφεραν τυλιγμένο και ήταν πανέμορφο. Ούτε μία κοκκινίλα ούτε καμμία ταλαιπωρία από τη γέννα. Αισθάνθηκα μια απέραντη ανακούφιση και χαρά. Από το σπάσιμο των νερών μέχρι τη γέννα μεσολάβησαν 4 ώρες.

Έγιναν όλες οι σχετικές διαδικασίες και μέχρι το μεσημέρι όλα πήγαιναν καλά. Ύστερα αρχίσαν τα προβλήματα. Έρχονταν οι νοσηλεύτριες να πιέζουν την κοιλιά μου για να βγουν τα λόχεια και πόναγα πολύ «Μα πώς κάνεις έτσι κοπέλα μου;» έλεγαν ενοχλημένες. Καθώς περνούσε η ώρα άρχισαν πόνοι περιοδικοί και ανυπόφοροι. Σαν να πέρναγα γέννα μετά τη γέννα. Το βράδυ μου έδωσαν φάρμακα που έδιωξαν τους πόνους και με πήγαν για απόξεση. Τι είχε γίνει δεν ξέρω ακριβώς, αλλά φαίνεται ότι είχε πήξει το αίμα και εμπόδιζε τα λόχεια να βγουν και είχαν μαζευτεί όλα μέσα. Και αυτό είχε να κάνει με τις αντιπηκτικές, που δεν τις έκοψα έγκαιρα.

Έπαθα μία καραμπινάτη επιλόχεια κατάθλιψη, θήλασα 3-4 μήνες (όχι αποκλειστικά), και ευτυχώς είχα ανθρώπους που μου συμπαραστάθηκαν.

Στον πέμπτο μήνα ξαναμένω έγκυος. Μου αρέσει που έλεγαν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά. Η δεύτερη γέννα ήταν περίπου σαν την πρώτη, το πρώτο τρίμηνο φριχτές αναγούλες, μία μικρή αποκόλληση (αίματα και αγωνία, ευτυχώς δεν κράτησαν πολύ) και μετά ινσουλίνες και φυσικά από την αρχή αντιπηκτικές ενέσεις. Τους δύο τελευταίους μήνες μετά από ένα πέσιμο ξάπλα στο κρεβάτι με yutopar. Η γέννα προγραμματισμένη. Είχα κόψει αντιπηκτικές και yutopar την προηγούμενη μέρα. Πήγα το βράδυ στο μαιευτήριο. Δεν πρόλαβαν να μου κάνουν τεχνητούς πόνους. Άρχισαν οι φυσικοί πόνοι, κρατήσαν κάπου 2 ώρες και έγιναν ανυπόφοροι. Ευτυχώς μου έκαναν μία ωραία επισκληρίδιο και ανακουφίστηκα. Μετά με λίγες εξωθήσεις ήρθε και το δεύτερο μωράκι. Ευτυχώς αυτό το μωρό ήταν πολύ πιο εύκολο στον ύπνο και στο φαγητό από το πρώτο.

Μετά από ένα χρόνο περίπου, ω του θαύματος, ξαναμένω έγκυος. Η εγκυμοσύνη αυτή τη φορά είχε πολύ περισσότερους εμετούς και γαστρεντερίτιδες και γενικά μία ωραία ατμόσφαιρα. Ευτυχώς αυτά έφυγαν τον 4^ο μήνα, αφήνοντάς με 9 κιλά πιο αδύνατη. Εδώ δεν είχα θυρεοειδή και ινσουλίνες ευτυχώς, μόνο αντιπηκτικές. Και επίσης γλύστρημα από τις σκάλες τον 7^ο μήνα, κάταγμα στο πόδι και κρεβάτωμα. Η γέννα έγινε με τεχνητούς πόνους και επισκληρίδιο και ήταν επίσης σύντομη.

Και τα τρία παιδιά θήλασαν 3-4 μήνες και με προσθήκη ξένου. Ποτέ δεν είχα πολύ γάλα. Ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια πολύ εξαντλημένη.

Αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες με την ανατροφή των παιδιών. Είναι και τα τρία αρκετά ζωηρά και ανυπάκουα και πολλές φορές μας φέρνουν στο αμήν. Δυστυχώς φωνάζω πολύ και ρίχνω καμμιά φορά στον πωπό. Τελευταία ζητήσαμε βοήθεια από ιατροπαιδαγωγικό κέντρο και ψυχολόγο. Τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα. Πάντως μας έχει σώσει ο παιδικός σταθμός, που είναι πάρα πολύ καλός.

Αυτά τα «ολίγα» από εμένα. Ίσως αυτό που δείχνουν τελικά είναι ότι πολλές φορές η ζωή σου φέρνει πράγματα που δεν τα περιμένεις και ότι δεν πρέπει να απελπιζόμαστε.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com