Είμαι η Δώρα από Αθήνα και πρόσφατα έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου σε ηλικία 52 ετών, μετά από μάχη με το καρκίνο 6 χρόνια. Διάγνωση «Πολλαπλό Μυέλωμα «. Άφησε τη τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο που νοσηλευόταν τους τελευταίους δύο μήνες μετά από υποτροπή της νόσου. Και όσο σκέφτομαι ότι έκανε όνειρα, για όταν θα έβγαινε… με πιάνει το παράπονο!!!! Την αγαπούσα πολύ!!!!
Eίχε πλήρη συνείδηση μέχρι και τη τελευταία στιγμή και αυτό ήταν χειρότερο και για την ίδια αλλά και για εμάς. Μας έλεγε συνέχεια ότι «ήρθε η ώρα να φύγω» και εμείς προσπαθούσαμε να βρούμε τη δύναμη να προσποιηθούμε, λέγοντας της να κάνει κουράγιο και ότι όλα θα πάνε όλα καλά!?!
Η λέξη καρκίνος πότε δε με φόβισε και ούτε πίστεψα ποτέ ότι η δική μου η μαμά θα νικηθεί. Πάντα είχα θετική σκέψη και δε σκέφτηκα ποτέ οτιδήποτε κακό. Είχα ελπίδα μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Ήλπιζα σε ένα θαύμα. Κι όμως τίποτα δε συνέβη.
25 Σεπτεμβρίου… ημέρα που μας σημάδεψε οικογενειακώς! Δεν ήθελα να το δεχτώ, δε μπορούσα να το πιστέψω, ένα κενό, χαμένη… Πίστευα ότι θα τη ξαναδώ, ότι κάπου έχει πάει και θα επιστρέψει… ακόμα και τώρα το ίδιο πιστεύω.
Αισθάνομαι τύψεις και αναρωτιέμαι συνέχεια «γιατί«. Ήθελα να περάσω περισσότερες στιγμές μαζί της, να δει εγγόνια, να ζούσε λίγα χρόνια παραπάνω. Ήταν πολύ νέα. Μου λείπει πολύ και με πιάνει μια μελαγχολία όταν συνειδητοποιώ ότι δε θα τη ξαναδώ και δε θα της μιλήσω ξανά.
Η παρουσία της λείπει από το σπίτι αισθητά. Νομίζω πως το σπίτι είναι άδειο χωρίς την ίδια. Σαν να ερήμωσε. Το ίδιο αισθάνθηκα όταν έφυγε η γιαγιά μου πριν 2 χρόνια. Τίποτα δε μπορεί να αναπληρώσει τη θέση της, το ρόλο της.
Δεν έχουμε πετάξει τίποτα από τα πράγματα της, παραμένουν όλα στη θέση τους όπως τα είχε αφήσει. Σαν να συνεχίζει να ζει ακόμα μαζί μας.
Δε ξέρω αν βοηθά ή όχι… ο χρόνος θα δείξει……
Μας λείπεις μαμά….
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Ότανχανεις την μητέρα σου ποτε ξανά δεν είσαι η ιδια.Αυτο έπαθα εγώ από το 2013 και μετά.Φυσικά και την θυμάμαι κάθε μέρα,φυσικα κ αναπολώ πράγματα που κάναμε μαζί,φυσικα και ακόμα κλαίω και πονάω και σκέπτομαι πως αν την ειχα όλα θα ήταν διαφορετικά.Κουράγιο ειλικρινά ο πόνος δεν θα φύγει ποτε απλά θα μάθεις να ζεις με αυτόν όσο σκληρο και αν ακούγεται και με τον χρόνο θα σκέφτεσαι κάποιες φορες ότι και η ιδια αν ζούσε δεν θα ήθελε να σε βλεπει να κλαις και θα προχωράς μπροστά, θα ανθεωρεις για λίγο, θα ξαναπεφτεις κτλ.Εχω κρατήσει κάτι που μου είπε συγγενής μου στην κηδεία ότι ο άνθρωπος αυτος δεν φεύγει ποτε όσο εμείς τον θυμόμαστε κ πάντα θα είναι μαζί σου.Αυτο πιστεύω και προχωρω...
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ......Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΑΙΘΕΝΕΙ ΟΤΑΝ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ,ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ....Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΠΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΚΑΠΩΣ.........Κ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΕΝΑ ΜΟΤΟ ΜΑΚΑΡΙ Η ΛΕΞΗ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΖΩΔΙΟ Κ ΟΧΙ ΣΑΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑ
Σου γράφω με τρομερή δυσκολία. Έχασα τη μητέρα μου πριν 1,5 χρόνο. Πολλαπλό μυέλωμα επίσης. Επί χρόνια εξετάσεις, φάρμακα, Δημόκριτος... Ξεκίνησε θεραπείες αλλά στο ενδιάμεσο κόλλησε ενδονοσοκομειακό μικρόβιο.. τα αιματολογικά της ήταν χάλια και δεν άντεξε... ακόμα νομίζω ότι θα γυρίσω σπίτι και θα είναι εκεί... να ξέρεις ότι υπάρχουν κι άλλοι που ζουν το ίδιο πόνο... να προσέχεις τον εαυτό σου - καλή δύναμη στο μέλλον...