Μια ψυχή ταλαιπωρημένη και αδικοχαμένη

Είμαι η Δώρα από Αθήνα και πρόσφατα έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου σε ηλικία 52 ετών, μετά από μάχη με το καρκίνο 6 χρόνια. Διάγνωση «Πολλαπλό Μυέλωμα «. Άφησε τη τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο που νοσηλευόταν τους τελευταίους δύο μήνες μετά από υποτροπή της νόσου. Και όσο σκέφτομαι ότι έκανε όνειρα, για όταν θα έβγαινε… με πιάνει το παράπονο!!!! Την αγαπούσα πολύ!!!!

Eίχε πλήρη συνείδηση μέχρι και τη τελευταία στιγμή και αυτό ήταν χειρότερο και για την ίδια αλλά και για εμάς. Μας έλεγε συνέχεια ότι «ήρθε η ώρα να φύγω» και εμείς προσπαθούσαμε να βρούμε τη δύναμη να προσποιηθούμε, λέγοντας της να κάνει κουράγιο και ότι όλα θα πάνε όλα καλά!?!

Η λέξη καρκίνος πότε δε με φόβισε και ούτε πίστεψα ποτέ ότι η δική μου η μαμά θα νικηθεί. Πάντα είχα θετική σκέψη και δε σκέφτηκα ποτέ οτιδήποτε κακό. Είχα ελπίδα μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Ήλπιζα σε ένα θαύμα. Κι όμως τίποτα δε συνέβη.

25 Σεπτεμβρίου… ημέρα που μας σημάδεψε οικογενειακώς! Δεν ήθελα να το δεχτώ, δε μπορούσα να το πιστέψω, ένα κενό, χαμένη… Πίστευα ότι θα τη ξαναδώ, ότι κάπου έχει πάει και θα επιστρέψει… ακόμα και τώρα το ίδιο πιστεύω.

Αισθάνομαι τύψεις και αναρωτιέμαι συνέχεια «γιατί«. Ήθελα να περάσω περισσότερες στιγμές μαζί της, να δει εγγόνια, να ζούσε λίγα χρόνια παραπάνω. Ήταν πολύ νέα. Μου λείπει πολύ και με πιάνει μια μελαγχολία όταν συνειδητοποιώ ότι δε θα τη ξαναδώ και δε θα της μιλήσω ξανά.

Η παρουσία της λείπει από το σπίτι αισθητά. Νομίζω πως το σπίτι είναι άδειο χωρίς την ίδια. Σαν να ερήμωσε. Το ίδιο αισθάνθηκα όταν έφυγε η γιαγιά μου πριν 2 χρόνια. Τίποτα δε μπορεί να αναπληρώσει τη θέση της, το ρόλο της.

Δεν έχουμε πετάξει τίποτα από τα πράγματα της, παραμένουν όλα στη θέση τους όπως τα είχε αφήσει. Σαν να συνεχίζει να ζει ακόμα μαζί μας.

Δε ξέρω αν βοηθά ή όχι… ο χρόνος θα δείξει……

Μας λείπεις μαμά….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com