Πίστευα ότι η Παναγία, μάνα είναι και αυτή, θα με βοηθούσε να πιάσω στα χέρια μου το μωρό μου…
Εδώ και πολύ καιρό διαβάζω τις ιστορίες των μαμάδων και πιστεύω πως ήρθε η ώρα να σας διηγηθώ την δική μου ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να ξεκίνησε με πολλή χαρά αλλά δυστυχώς το τέλος ήταν πικρό.
Με τον άνδρα μου είμαστε μαζί 7 χρόνια, εκ των οποίων τα 3 παντρεμένοι. Πέρυσι τέτοια εποχή αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για το πρώτο μας μωρό. Θεωρήσαμε πως το μωράκι θα μας έφερνε κοντά γιατι λόγω επαγγελμάτων ο άντρας μου έμενε Αθήνα και εγώ επαρχία, με τις άδειες και όλα αυτά θα ερχόμασταν κοντά και σιγά σιγά θα ολοκληρωνόταν επιτέλους η ευτυχία μας.
Ξεκινήσαμε προσπάθειες και σε τρεις μήνες επιτέλους είδα το τεστ εγκυμοσύνης. Είχα αγχωθεί πολύ!!!Το ήθελα τόσο πολύ αυτό το παιδί!!! Η χαρά μου απερίγραπτη.
Παίρνω κατευθείαν τηλέφωνο τον άντρα μου γιατί δεν ήμασταν μαζί και τον άκουγα τόσο χαρούμενο. Κανονίζουμε ραντεβού με το γυναικολόγο για να ακούσουμε καρδούλα. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγραφτούν με λέξεις. Όσες γυναίκες το έχετε ζήσει με καταλαβαίνετε.
Περνάει ο καιρός με μια πολύ καλή εγκυμοσύνη που μου επέτρεπε να πάω και στη δουλειά. Όμως στην 9η εβδομάδα κόλλησα από τα μικρά στο σχολείο. Ο πυρετός υψηλός να μην πέφτει και ο γιατρός εξαφανισμένος. Αφού κάποια στιγμή τον βρίσκω, μου λέει να πάρω ασπιρίνη. Εκέι ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά.. Ήξερα ότι οι έγκυες δεν κάνει να πάρουν τίποτα, τον ξαναρωταω περιμένω μηπως μου πέσει αλλά λέω θα πάρω μόνο μισή. Ήταν αρκετή για να κάνει ζημιά…
Με τα πολλά συνέρχομαι περνάει ο καιρός, όμως μεσα μου κατι μου έλεγε ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Κάθε φορά που πήγαινα τουαλέτα πίστευα ότι θα έβλεπα αίμα.
Φτάνουμε στην Α επιπέδου και ενώ η αυχενική ήταν τέλεια η PAPP-A ηταν 1:600. Ο γιατρός μας προτείνει να κάνουμε αμνιοπαρακέντηση. Το κάνουμε και αυτό. Προκειμένου να δω ότι ο πρίγκηπας μου ήταν καλά θα έπεφτα και στη φωτιά, αρκεί να έβγαινε γερός. Ο γιατρός που μας την έκανε εξαιρετικός, πολύ σχολαστικός και εκεί που χάζευα τον μικρούλι μου στη οθόνη ο γιατρός επιμένει να κοιτάει κάτι. Το αριστερό πόδι δεν είχε σχηματιστεί καλά, ούτε η πατούσα είχε σχήμα. Κλάμα κακό… ολόκληρη βελόνα μπήκε για να πάρει υγρό και εγώ είχα κολλήσει εκεί. Δεν ξέραμε τι ήταν…
Ο γιατρός μας πρότεινε να περιμένουμε τα αποτελέσματα της εξέτασης. Αγωνία, κλάμα άγχος… και όλα βγαίνουν καλά.. Πήραμε μια ανάσα μέχρι να έρθει το τέλος. Το πόδι συνεχίζει να μην αναπτύσσεται… δεν ξέραμε όμως το λόγο.
Με τα πολλά φτάνουμε στην β επιπέδου.. Όταν μπήκαμε στο Ιασώ ήξερα ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για να τελειώσει το ονειρεμένο ταξίδι. Όλο αυτό το διάστημα ενώ ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά έκανα όνειρα… κοίταξα παιδικά ρούχα και έπιπλα. Πίστευα σε ένα θαύμα… Πίστευα ότι η Παναγία, μάνα είναι και αυτή, θα με βοηθούσε να πιάσω στα χέρια μου το μωρό μου… σε αυτή την εξέταση μάθαμε το λόγο… Μια αμνιακή ταινία είχε πiασει το αριστερό ποδαρακι, γι’ αυτό δεν αναπτυσσόταν.
Καλέσαμε και παιδορθοπεδικό να μας πει τι κάνουμε… ρωτήσαμε τους πάντες… Θα πουλούσα ότι έχω αρκει να ήταν γερό.. Μας μίλησαν με κάθε ειλικρίνεια… Μόλις γεννηθεί, αν γεννηθεί, θα κάνουμε ακρωτηριασμό.. τρελάθηκα…
«Μην φτασετε εκεί, είστε νέοι και υγιείς… Θα κάνετε άλλο μωρό γερό! Καλύτερα να κάνετε διακοπή«
Αυτό συμβαίνει 1:1000000 γεννήσεις… τόσο σπάνιο…
Μας δίνουν λίγες μέρες να αποφασίσουμε.. Εγω στην 24η εβδομάδα και αυτό να κουνιέται ακόμα πιο πολύ… με τον άνδρα μου ήμασταν στα χαμένα…
Μετα από πολλή σκέψη και αφου ψάξαμε πως θα ηταν με τεχνητό μέλος, μπήκαμε 23 του μήνα πρωι πρωι για διακοπή… Κινδύνευα και εγω πια όσο κυοφορούσα γιατί δεν ξέραμε την εξέλιξη… Κάνουμε υπέρηχο ΞΑΝΑ ελπίζοντας ένα θαύμα… και η καρδιά είχε σταματήσει… Το δευτερο χτύπημα…
Εκείνη την ωρα ήμουν ένα αψυχο σώμα που του έκαναν ενεσεις και όλη τη διαδικασία για να το γεννήσω φυσιολογικά… δεν ήθελα καισαρική… δεν ήθελα κανένα σημάδι πάνω μου…
Μετα από 2 μερες εφιαλτικές και απίστευτο πονο ψυχικο και σωματικό, το γέννησα… Δεν το είδα… δεν το αγκάλιασα… δεν το φίλησα…
Εκει σταμάτησε η ζωή μου. Αδειασα..
Οι επόμενες μέρες δεν μπορούν να περιγραφούν… στηριγμα μου σε όλα ο άντρας μου… αυτός που με στήριξε και με κράτησε όρθια την ώρα που δεν μπορούσα… Τον αγαπώ και του χρωστώ πολλά, όπως το χαμογελο που έσκασα μετα από μηνες…
Μετα από πολλά άσχημα και άσχημες συμπεριφορές γνωστών και συγγενών που μας πλήγωναν, περιμένουμε να πάρουμε το οκ από άλλο γιατρό που με παρακολουθεί για να ξεκινήσουμε προσπάθειες. Δεν το βάζω κάτω… Πιστευω ότι ο γιος μου θα μου στείλει γρήγορα το αδερφάκι του και θα το προσέχει από εκεί ψηλά… Αυτή ηταν η ιστορία μου… Ελπίζω να μην σας κούρασα…
Α.Σ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Γλυκιά μου, εύχομαι από καρδιάς ο Θεός να σου στείλει πολλά παιδάκια, εγώ δεν έχω κάνει ακόμα αλλά το σκέφτομαι τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια το θέλω τόσο πολύ ένα παιδάκι στην αγκαλιά μου το δικό μου παιδάκι, προσπάθησε! Πρέπει να είσαι δυνατή, κάνε το όνειρο σου πραγματικότητα και όλα θα πάνε καλά.. Σου στέλνω τη δύναμη μου.. Βασιλική
Έχω βιώσει όλη αυτή την κατάσταση. Κοιμάμαι κ ξυπνάω έχοντας το μυαλό μου στο νεκροταφείο. Έχω ήδη γεννήσει ένα αγοράκι και παρόλαυτα τίποτα δεν αλλάζει. Πάντα θα έχω τύψεις κι ενοχές. Λύγισα δε θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε όλη αυτή την κατασταση, δε βρήκα τη δύναμη. Συγγνώμη.
Ενας χρόνος πέρασε.. μεχρι τη β επιπεδου ολα τελεια. Ξαφνικα την επόμενη μερα πιεση να μην πεφτει.. εφτανα 20.. 25η εβδομαδα μπαινω νοσοκομειο με προεκλαμψια.. μου την πήραν με καισαρικη για να σωσουν εμένα.. εζησε 6 μερες στη μενν.. αυτη η ελπιδα με τσακισε. Εταξα σε οτι αγιο ειχα κ δεν ειχα.. οταν εφυγε το κορίτσι μου έσπασαν ολα μεσα μου.. ενας παππάς μου ειπε μονο παρε αγκαλια τον αντρα σου. Οι 2 σας είσαστε τωρα μαζι το περνατε και παντα θα πονατε μαζι..
Πέρασα το ίδιο πριν μία βδομάδα ακριβώς,μόνο που εμένα ήταν πιο βασανιστικη η όλη διαδικασία...12 μέρες στο νοσοκομείο για να γεννησω φυσιολογικα...Δεν με έπιανε τίποτα από ότι κ αν μου έδιναν...Το μωρακι μου ζωντανό μέχρι την τελευταία στιγμή....Τον ένιωθα...Η ψυχή μου πονάει κ δεν θα σταματήσει να πονάει ποτέ....Δεν θέλω άλλο παιδί...Θέλω τον γιο μου?.... είχε μισή καρδιά κ θα πέθαινε στη γέννα...Νιώθω σαν να τον πρόδωσα,εγώ τον σκότωσα...η μαμά του....Δεν εύχομαι σε καμία μανούλα να ζήσει αυτό τον πόνο...Έχω τα παντα απο αυτή τη γέννα....Τον πόνο της γέννας,το γάλα,την επιλόχεια μα όχι το μωρό μου
Ακριβώς το ίδιο με άλλο "πρόβλημα" όμως... Έχω γεννήσει ήδη ένα αγοράκι αλλά το μυαλό μου πάντα είναι σ εκείνο το κοριτσάκι που πρόδωσα κ επισκέπτομαι στο νεκροταφείο...
Κάποια πράγματα γινονται για κάποιους λόγους...προσπάθησε να μην στεναχωριέσαι και περίμενε μόλις σου πουν το οκ να προσπαθήσετε ξανά..δεν εισαι η πρώτη ούτε η τελευταία..το μωρό σου θα ξαναγεννηθεί απλα σε ενα άλλο σώμα υγιές αργότερα..
Θα κανεις αλλο μωρακι ειμαι σιγουρη και εγω εχασα το πρωτο μου στην 21 εβδομαδα..κ επρεπε να το γεννησω κ δυστιχως δεν το αγγηξα ουτε πεθαμενο σε νιοθω..δεν θα ξεχασεις ποτε αυτο το νινακι αλλα θα γεμισεις ευτιχια μολις δεις τα πατουσακια του δευτερου μωρου σου..θα δεις θα σου πανε ολα καλα..να εχεις πιστη .
Εύχομαι η Παναγία, που είναι μάνα ενός σταυρωμένου Γιου, με τρύπες στα χέρια και στα πόδια να θεραπεύσει τις πληγές σας.
Καλυτερα που ειχε σταματησει η καρδουλα απο το να το σκοτωνε ο γιατρος! Ευχομαι με το καλο να κρατησεις ενα μωρακι στην αγκαλαι σου..
o theos mazi sou polu sugkithika astous sugeneis kai olous tous allous na lene makari o theos na se voithisei na kaneis grigora allo paidaki na apalinei o ponos sou