Θαύματα γίνονται καθημερινά, αρκεί να θες να τα πιστέψεις

Θαύματα γίνονται καθημερινά, αρκεί να θες να τα πιστέψεις

μαμά Γεωργία

Το να γραφω τις σκεψεις μου δεν ειναι και τοσο ευκολο, αλλα θα προσπαθησω, γιατι θελω να σας πω και εγω τη δικη μου ιστορια.

Πριν απο 22 χρονια, λοιπον, πηγαμε βολτα με τους φιλους μου να πεταξουμε χαρταετο, να φαμε, να πιουμε και να περασουμε ωραια, οπως γινεται καθε χρονο την Καθαρα Δευτερα.

Εκει γνωρισα και το αλλο μου μισο!!! Με φοντο το απολυτο κενο και την οψη μονο ενος αντρα, χαθηκαν τα παντα γυρω μου (οπως γινεται στις ταινιες χιχιχι!), ηταν ενας κεραυνοβολος ερωτας!!! 9 μηνες ημασταν μαζι και αρραβωνιαστηκαμε, δε χρειαστηκε να το σκεφτω καθολου, γιατι μεσα μου ηξερα οτι αυτος ηταν ο ανθρωπος που ηθελα να μοιραστω την υπολοιπη ζωη μου.

Περνανε 3 χρονια απο τοτε και αποφασιζουμε να παντρευτουμε για  να ολοκληρωσουμε την ευτυχια μας, οπως και γινεται. Ξεκιναμε λοιπον τις προσπαθιες για ενα παιδι και εκει πουπεριμενουμε τα ευχαριστα, ερχονται τα πανω κατω. Αρρωσταινει ο συζυγος μου, τρεχουμε ολοι πανικοβλητοι… Ο καρκινος μας χτυπησε την πορτα και ξεκινα ο Γολγοθας του αγαπημενου μου… Μπαινει στο νοσοκομειο και κανει το πρωτο χειρουργειο.. περιμενοντας λοιπον να τελειωσει, λεω στην αδερφη μου οτι δε νιωθω καλα και οτι εχω δυο μερες καθυστερηση. Παρα τις αντιρρησεις μου γιατι ηταν νωρις, μου φερνει ενα τεστ εγκυμοσυνης, το κανω στις τουαλετες του νοσοκομειου και δειχνει θετικο!!!!!

Βγαινει ο Τ. απο το χειρουργειο και μολις ανοιγει τα ματια του του λεω: «Εχω να σου πω κατι! Μαντεψε!!!» και μου λεει αυτος «Εισαι εγκυος!«

Βγαινουν τα αποτελεσματα απο τις εξετασεις και δειχνουν οτι ο καρκινος ειναι μεταστατικος και εχει εξαπλωθει στην κοιλια και τα πνευμονια… Οι γιατροι του δινουν 6 μηνες ζωης. Φυσικα δεν του λεμε τιποτα για να εχει ανεβασμενη ψυχολογια. Το εδαφος χανεται κατω απο τα ποδια μου, ευτυχως εχω την οικογενεια μου για να στηριχτω καπου… Αυτος αρχιζει τις χημιοθεραπειες στο Θεαγενειο και ολη η οικογενεια τις προσευχες να πανε ολα καλα!!

Εν τω μεταξυ καποιοι «καλοπροαιρετοι» μου λενε να κανω εκτρωση, οτι θα μεγαλωσει το παιδι χωρις πατερα, «μικρη εισαι, πως θα κανεις τη ζωη σου;» και διαφορες αλλες βλακείες…

Μου λεει η μανουλα μου (και την ευχαριστω πολυ για αυτο) «Το παιδι θα το κρατησεις, μην ακους κανεναν και αν δεν μπορεις μονη σου, ειμαι εγω εδω για σενα, μη φοβασαι τιποτα!!«

ΦΥΣΙΚΑ το παιδι το κρατησα, ο Τ. κανει τις χημειοθεραπειες και πανε ολα καλα. Μενουν καποια στιγματα στα πνευμονια και εδω στην Ελλαδα δεν μπορουν να τον χειρουργησουν, η ασφαλεια (μην φανταζεστε καμια μεγαλη… ΟΓΑ, αλλα αποδειχτηκε η καλυτερη) τον στελνει στην Αγγλια οπου εκει μπορουν να τον χειρουργησουν, με δυο τροπους παρακαλω!!! Τον ρωτουν με ποιο τροπο θελουν να τον χειρουργησουν (ναι καλα διαβαζετε, ο ιδιος διαλεξε τον τροπο) και διαλεγει την πιο γρηγορη διαδικασια. Εγω εν τω μεταξυ εχω φτασει στο μηνα μου και μας χωριζουν αρκετα χλμ, αλλα παιρνουμε δυναμη ο ενας απο τον αλλον.

Ενα πρωινο λοιπον εκει που κοιμομουν, νιωθω καποια πονακια και αισθανομαι υγρα. Εχουν σπασει τα νερα μου στην 38 και 2. Παμε στην κλινικη στις 26/11/95 και σε 5 ωρες γενναω ενα υγιεστατο αγορακι με εναν πολυ ευκολο και γρηγορο τοκετο… Δεν ειχα περιθωρια για πολλα δραματα, χαρες και κλαματα, γιατι η περιπτωση του T. ηταν ακομα σοβαρη. Η χαρα μου μιση γιατι δεν ηταν μαζι μου και ο ιδιος, δε θελω να φυγω απο την κλινικη γιατι δεν ειναι ο Τ. σπιτι να μας περιμενει… Ευτυχως εχω το γιο μου και παιρνω δυναμη απο τα δυο γλυκα ματακια του και τον ευχαριστω που με εκανε μανουλα!!!!!

Οταν επιτελους ερχεται απο την Αγγλια  μετα απο 13 μερες απο τη γεννηση του γιου του, η συναντηση ειναι πολυ συγκινητικη, αγκαλιες φιλια, αγκαλιες και παλι φιλια, παιρνει στην αγκαλια του το παιδι του που του εδινε δυναμη και κουραγιο τους μηνες που δεν ηταν μαζι μας και δακρυα τρεχουν απο τα ματια του… ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!

Παρολο που εδειχναν οτι πηγαιναν ολα καλα, επρεπε να περασουν καποια χρονια για να φυγει η ανασφαλεια του καρκινου. Και περναν τα χρονια και διαψευδει ολους τους γιατρους που του εδιναν λιγους μηνες ζωης…. Σε καποια φαση συζηταμε για δευτερο παιδι, ομως οι εξετασεις δειχνουν οτι δεν μπορουμε να κανουμε γιατι οι χημειοθεραπειες ηταν πολυ δυνατες, υποτειθεται οτι μετα απο καποια χρονια επανερχονται τα σπερματοζωαρια αλλα στη δικη μας περιπτωση δεν εγινε…

Περνανε 5, 10, 15 χρονια και δεν επανηλθαν και ευχαριστουμε το Θεο για το ενα που εχουμε!!!

Αφου εχουν περασει 16 χρονια, παμε μια μερα να προσκυνησουμε την Καρα του Αγιου Ραφαηλ στη Θες/νικη και αφου τον παρακαλαω για ενα 2ο παιδι φευγουμε (βλεπετε η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια). Βγαινοντας απο την εκκλησια σκεφτομαι οτι δεν ενιωσα κατι… Ενα δεος…. κατι… οτιδηποτε….

Ο Αγιος ομως το εκανε το θαυμα του και τον επομενο μηνα εχω καθυστερηση. Παιρνω ενα τεστ και βγαινει θετικο, τα χερια μου τρεμουν και δεν μπορω να το πιστεψω, παω για Β-χοριακη να το συγουρεψω πριν πω οτιδηποτε σε κανεναν… Και αυτο θετικο…. θα τρελαθω!!!!!! Το λεω στο γιο μου, μ’ αγκαλιαζει και κλαιμε μαζι… Ερχεται η ωρα να το πω στον Τ.

ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!!!

Δε με πιστευει, νομιζει οτι του κανω πλακα… ΡΕ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!!!!!!!! Εεεε! με τα πολλα με πιστεψε, αγκαλιες, φιλια, φιλια, φιλια και δακρυα!!!! Για δευτερη φορα διαψευδει τους γιατρους!!!!

Δεν εχω ομως και απο τις καλυτερες εγκυμοσυνες… λιγο αιμα, καφετια, ξαπλα.. Μολις κλεινω 3 μηνες και λεω ok… ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ… Λεω παει το εχασα το μωρο μου, ημουν σιγουρη, μιλαμε για ολοκληρα κομματια…. Ξημερωνε Λαμπροτριτη, μεγαλη γιορτη του Αγιου Ραφαηλ Νικολαου και Ειρηνης, μεγαλη η χαρη τους…. Λεω απο μεσα μου: Αγιε μου, εσυ μου την εδωσες, εσυ αν θες θα μου την παρεις.

Μου κανουν υπερηχο στο νοσοκομειο και βλεπω το μωρακι μου εκει, χωρις να εχει παθει το παραμικρο… Η χαρα μου δεν περιγραφεται ,τι να σας πω; (ΤΥΧΑΙΟ; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ! Φυσικα μετα απο αυτο, το ονομα της θα ηταν Ραφαηλια) Περναει και αυτο!!!

8 μηνων.  Βραδυ, βλεπω αιμα και παμε στο νοσοκομειο (παλι) και αφου δειχνω καλυτερα μ’ αφηνει και φευγει ο Τ. Ομως μετα απο 2ωρες αιμα παλι…. Με μεταφερουν στην αιθουσα τοκετων για παν ενδεχομενο.

– Ρε παιδια, να παρω το συζυγο μου να ερθει; Εχασε μια γεννα, μη χασει και αυτη!!!

– Περιμενε, μου λενε, να δουμε πως θα παει…

Ευτυχως ολα πηγαν καλα, η μικρη δε βιαζοταν!!!! Μου καναν ενεσεις ωριμανσης, εκατσα 5 μερουλες μεσα και βγηκαμε.

25/10/11 ξυπναω με πονακια, παιρνω τηλ τον Τ. και του λεω : «Παμε νοσοκομειο, γενναμε!» (για 4η φορα αφου ειχαν προηγηθει αλλες 4 φορες που πηγα με λιγο αιματακι αλλα δεν ηταν τιποτα)

– Εισαι σιγουρη;

– ΝΑΙ, αυτη τη φορα ειμαι σιγουρη!!! Καθε 7 λεπτα ερχονται και φευγουν οι πονοι!

Επιτελους μετα απο 40 λεπτα φτανουμε στο νοσοκομειο (τι πλακα ειχε οταν τον εβλεπα να αγχωνεται με τα δικα μου τα πονακια χιχιχι) Μ’ εξεταζουν οι γιατροι, κλισματακι, ρομπιτσα και ετοιμη για τη μεγαλη στιγμη!!! Σπασανε και τα νερα μου και για δευτερη φορα ενας πολυ ευκολος τοκετος… Ενταξει οι πονοι ηταν δυνατοι μεχρι να κανω διαστολη 10 αλλα ευτυχως οταν διαρκουν μονο 4 ωρες αντιμετωπιζονται και χωρις επισκληριδιο. Ημουν αρκετα συνεργασιμη μπορω να πω και με τις οδηγιες της μαιας με το 4ο σφηξιμο βγηκε επιτελους η μπουμπου μου!!

Περιμενω με αγωνια να ακουσω κατι… και επιτελους ακουω το πιο ομορφο κλαμα που εχω ακουσει ποτε στη ζωη μου !!!!!! (το πρωτο του γιου ηταν και εκεινο ωραιο, αλλα ηταν πιο αντρικοοοοοοοο χαχαχαχα) Βλεπω τη φατσουλα της ετσι αναποδα που την κραταει και μου φευγουν ολα, ο πονος, το αγχος, η στεναχωρια, ΟΛΑ!!! Την καθαριζουν, την παιρνω στην αγκαλια μου, τη βαζω στο στηθος και εκεινη προσπαθει να κανει τις πρωτες θηλαστικες κινησεις της…

Τι απεριγραπτο συναισθημα…. Δακρυα τρεχουν απο τα ματια μου, δακρυα χαρας και ενα μεγαλο ευχαριστω ΠΡΩΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ που με αξιωσε να γινω μανα για δευτερη φορα και που ολα πηγαν καλα!!!!

Πριν λιγες μερες η κορακλα μου εκλεισε τον πρωτο χρονο ζωης της και ο γιος μου τα 17.

Να ειστε παντα ευτυχισμενοι αγαπες μου, να εχετε παντα διπλα σας ανθρωπους που σας αγαπουν πραγματικα, να μην στεναχωριεστε για πραγματα που δεν εχουν αξια (ετσι και αλλιως μετα τη βροχη βγαινει ο ηλιος πιο ζεστος, πιο λαμπερος!!!), να ειστε παντα γεροι κ δυνατοι και να μην το βαζετε ΠΟΤΕ κατω!

Τελος, θελω να ξερετε οτι οι γονεις σας ειναι παντα εδω για σας  και οτι θα σας αγαπουν παντα!!!!!!!!!!!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com