Τα δύσκολα ήρθαν με τον πλακούντα!

Σας διαβάζω καιρό και θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την εμπειρία μου.

Με τον άντρα μου παντρευτηκαμε Αύγουστο του 10 και λέγαμε να ξεκινήσουμε προσπαθειες 1 χρονο μετα για να χαρουμε λιγο σαν παντρεμένοι. Αλλά την ημέρα των Φωτων ο άντρας μου μου προτεινε σαν δωρο να ξεκινησουμε προσπάθειες και ενω εγώ είχα τρελό άγχος  (μέχρι και τα κλάματα έβαλα όταν 1 εβδομαδα μετά μου λέει η νύφη μου ότι ήταν έγκυος) πίστευα ότι λόγω άγχους δε θα έμενα εύκολα έγκυος αλλά το είχα τόσο δεδομένο ότι δεν θα μείνω που τελικά… έμεινα αμέσως.

Κάνω το τεστ 15/3, άρχισα να ούρλιαζω και να παιρνω τηλεφωνα. Περασαν σχεδον 9 μηνες, εγω τοτε πιστευα οτι ηταν η τελεια εγκυμοσυνη. Μεχρι 5 μηνων ειχα εμετους, μετα τον 7 ειχα υποταση και πρηξιμο στα ποδια, αλλα ολα αυτα για εμενα δεν ηταν τιποτα, χαρηκα την καθε στιγμη.

Στις 38 εβδομαδες παω στο γιατρο, μου λεει οτι ο πλακουντας ειναι ακομα πολυ αγουρος και θα φαμε σιγουρα τις 40 εβδομαδες οποτε ολοι χαλαρωσαμε. 4 μερες μετα, 10/10/11, στις 6:45 το πρωι ξυπναω με πονακια και κοψιμο, παω τουαλετα και νομιζω οτι κρυωσα με τον ανεμιστηρα. Αμ δε! Ειχα πονους καθε 10 λεπτα και αφου σιγουρευομαι, ξυπναω τον αντρα μου, τον ενημερωνω και τον στελνω δουλεια και εγω πλακωνομαι στη γενικη. Αφου και καλα θα ειχα ακομα μερες, περιμενα τη μαμα μου να ερθει να με βοηθησει αφου την ιδια περίοδο γενναγε και η νυφη μου.

Κανω το μπανακι μου ξυρίζομαι και πηγα στις 14:15 έτοιμη.  Μου κανουν τις απαραιτητες εξετασεις και με πανε στο δωματιο. Εως τις 17:40 ολα ηταν τελεια και απολαυσα καθε πονο. Οταν παμε στο δωματιο οδυνων ομως με καθε συσπαση χαναμε τη μικρη και οι γιατροι να τρεχουν και να με κανουν τουμπες για να την επαναφερουν. Εκει καταλαβαινω οτι κατι τρεχει. Ευτυχως ο γιατρος ηταν αστερι και 18:55 βγηκε η γοργονα μου με διπλη περιτυλιξη του λωρου και δεν εκλαψε καθολου.

Ηταν τοσο μικρη (2930) και τοσο δυνατη που ο παιδιατρος πριν ακομα την καθαρισουν μου ειπε οτι εχω να τραβηξω πολλα. Το κεφαλακι της το στηριζε απο τη στιγμη που βγηκε και ισως γι’ αυτο και τα καταφερε στον τοκετο.

Τα δυσκολα ομως για εμενα αρχισαν αμεσως μετα. Ο πλακουντας δεν ηταν ετοιμος και δεν εβγαινε με τιποτα και μετα απο πολλη προσπαθεια ο γιατρος στελνει το βοηθο του να φωναξει αναισθησιολογο γιατι δεν γινοταν αλλιως. Παρακαλεσα το γιατρο να προσπαθησει μεχρι να ερθει ο αναισθησιολος και παροτι ηταν πολυ επικινδυνο τον επεισα. Ηταν ο χειροτερος πονος που εχω νιωσει ποτε. Ο γιατρος μου ειπε οτι ειμασταν τυχερες και οι 2. Και το πιστευω ειμαι πολυ τυχερη που εχω αυτα τα παιδακια, το καταλαβαινω καθε φορα που τα κοιταω!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com