Για την κόρη μου

Πέρασε ένας χρόνος και σαν εχθές θυμάμαι την ημέρα που γεννήθηκες, κόρη μου. Σήμερα σου γράφω τις αναμνήσεις μου από εκείνες τις ημέρες. Το δώρο σου για τα πρώτα σου γενέθλια.

Ως υπενθύμιση γεννήθηκες 2 Αυγούστου 2015, στις 10.50π.μ. και ζύγιζες 3.740 κιλά.

Θυμάμαι ακριβώς τα συναισθήματα και τις σκέψεις που είχα λίγες ημέρες πριν την άφιξη σου, κόρη μου.

Θυμάμαι και τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα με το που σε αντίκρισα, κόρη μου.

Θυμάμαι που ήσουν στην κοιλιά μου και αναρωτιόμουν πως θα ήσουν, πως θα έμοιαζες, κόρη μου.

Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη ώρες ήσυχη στο κρεβάτι περιμένοντας να νιώσω μια μικρή κλωτσιά από εσένα, κόρη μου.

Θυμάμαι να σιδερώνω τα ρουχαλάκια σου και να σκέφτομαι ότι μέσα σε αυτά θα έμπαινες εσύ, κόρη μου.

Θυμάμαι να μαζεύω τις στεγνές κάλτσες σου και να σκέφτομαι ότι αυτή θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα (θετικά όμως), κόρη μου.

Θυμάμαι να χαζεύω το δωμάτιο σου, που το είχα φτιάξει με τόση αγάπη για εσένα, και να αναρωτιέμαι αν θα σου άρεζε, κόρη μου.

Θυμάμαι να αγωνιώ για τα πάντα και να έχω ανάγκη εκείνη την στιγμή την δικιά μου μαμά, την γιαγιά σου, κόρη μου.

Θυμάμαι να βλέπω μια εκπομπή με γέννες στην τηλεόραση και να αναρωτιέμαι πως θα είναι η δικιά μου γέννα, κόρη μου.

Θυμάμαι τις τελευταίες βόλτες παρέα με την γιαγιά σου, εγώ να έχω βαρύνει πολύ και η γιαγιά σου να με τραβάει όσο πιο μακριά μπορούσε, κόρη μου.

Θυμάμαι την αγωνία μου όταν πήγαμε στο νοσοκομείο, αλλά και την ευτυχία που ένιωθα μέσα μου ότι η μεγάλη στιγμή έφτασε, ότι σε λίγες ώρες θα σε γνώριζα και θα σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, κόρη μου.

Θυμάμαι που τα είχα οργανώσει όλα, που τα είχα αγοράσει όλα, ώστε να μην σου/μας λείψει τίποτα. Λίγο που ήξερα ότι μερικά θα ήταν περιττά, κόρη μου.

Θυμάμαι τον μπαμπά σου που έκανε τα πάντα για να είμαι χαρούμενη, για να είμαι καλά, για να μην κουράζομαι, κόρη μου.

Θυμάμαι που σκεφτόμουν, ήξερα ήδη, ότι ο Μπάμπης μου θα ήταν ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου και θα ήσουν (και είσαι!) πολύ τυχερή που θα τον είχες για μπαμπά, κόρη μου/του.

Θυμάμαι την δικιά του αγωνία στα μάτια, όσο και αν προσπαθούσε να την κρύψει, τις ώρες εκείνες, κόρη μου.

Θυμάμαι την γιαγιά σου να κάθεται ήσυχη στην άκρη και να τα βλέπει όλα με αγωνία. Τι θα πέρασε και η ίδια! Κόρη μου.

Θυμάμαι του πόνους της γέννα ακόμα και τώρα, σαν να το ζω ξανά, κόρη μου.

Θυμάμαι που δεν άντεχα άλλο και ήθελα να σε βγάλουν έξω, κόρη μου.

Θυμάμαι τον μπαμπά σου να μου κρατάει το χέρι και να μου δίνει οδηγίες και κουράγιο για να συνεχίσω, κόρη μου.

Θυμάμαι την μαία, Σεσίλια, που ήταν απίστευτη στην δουλειά της και με “μάλωνε” όταν έπρεπε για να παίρνω σωστές αναπνοές, κόρη μου.

Θυμάμαι τον Έλληνα παιδίατρο να μπαίνει στην αίθουσα, να μας ρωτάει “τι γίνεται” και εγώ, μεταξύ πόνων, να του απαντάω “εσύ τι λες να γίνεται;”, κόρη μου.

Θυμάμαι που τραγουδούσα μέσα στο μυαλό μου το τραγούδι “Cecilia”, πριν και μετά την γέννα, κόρη μου.

Θυμάμαι και ακούω ως τώρα στα αυτιά μου τα ουρλιαχτά μου, κόρη μου.

Θυμάμαι που ανάμεσα στους πόνους έπεφτα σε λήθαργο, τον μπαμπά σου να φωνάζει το όνομα μου και σαν από μηχανής θεός με επανέφερε στην πραγματικότητα, κόρη μου.

Θυμάμαι που η γιατρός ζήτησε την βεντούζα και αμέσως φοβήθηκα για το κεφαλάκι σου πως θα μοιάζει μετά σαν πεπόνι, κόρη μου.

Θυμάμαι την ανακούφιση που ένιωσα όταν επιτέλους ξεπρόβαλες, κόρη μου.

Θυμάμαι που η γιατρός είπε, μόλις άρχισες να βγαίνεις, ότι έχεις πολλά μαλλιά, κόρη μου.

Θυμάμαι τον πωπουδάκο σου γιατί ήταν το πρώτο πράμα που είδα από εσένα, κόρη μου.

Θυμάμαι που σε γύρισαν να σε δω και το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν τα φρύδια σου. Τρόμαξα για λίγο, πρέπει να παραδεχτώ. Ήταν πολλά, ανάκατα και μέσα στην γλίτσα, κόρη μου.

Θυμάμαι που ρώτησα τον πατέρα σου αν τα έχεις όλα (τα μέλη του σώματος σου), κόρη μου.

Θυμάμαι που ρώτησα γιατί δεν κλαις και συγχρόνως σκέφτηκα ότι ήξερα ότι κάποιες φορές δεν κλαίνε αμέσως τα μωράκια, κόρη μου.

Θυμάμαι που έβαλα τα χέρια μου επάνω σου και ήσουν εκεί, αληθινή, πραγματική, ανέπνεες, σε άγγιζα, ήσουν αληθινή, ήσουν εκεί, στο στήθος μου πάνω και ανέπνεες, κόρη μου.

Θυμάμαι που όταν μας άλλαξαν δωμάτιο, εγώ αποκοιμήθηκα στο κρεβάτι και όταν ξύπνησα κοίταξα δίπλα μου και ήσουν εκεί, στο δικό σου κρεβατάκι και κοιμόσουν σαν άγγελος, κόρη μου.

Θυμάμαι την ευτυχία, την γαλήνη, την αγάπη, την χαρά, την συγκίνηση, την ευγνωμοσύνη των πρώτων ωρών, των πρώτων ημερών.

Θυμάμαι που σε πήρα αγκαλιά και σε χάιδεψα και σε φίλησα και σε μύρισα και σε ένιωσα, κόρη μου.

Θυμάμαι να πλημυρίζω από αγάπη και να θέλω να στην μεταδώσω όλη, κόρη μου.

Θυμάμαι πόσο αγχωμένος ήταν ο μπαμπάκας σου όταν σε πρωτοπήρε αγκαλιά, κόρη μου.

Θυμάμαι το χαμόγελο του, την ευτυχία του, κόρη μου/του.

Θυμάμαι τα μάτια της γιαγιάς που έλαμψαν με το που σε πήρε αγκαλιά της, κόρη μου.

Θυμάμαι την συγκίνηση στα μάτια του δικού μου μπαμπά μόλις με πρωτοείδε αφού σε γέννησα και όταν αντίκρισε και εσένα, κόρη μου.

Θυμάμαι το άγχος που είχα για τον θηλασμό και αν θα μπορούσες να θηλάσεις, κόρη μου.

Θυμάμαι που σκεφτόμουν συνέχεια “και τώρα τι κάνουμε;”, κόρη μου.

Θυμάμαι την ανυπομονησία που είχα να πάμε στο σπίτι μας και να γίνουμε οικογένεια, να αρχίσουμε να ζούμε σαν οικογένεια, κόρη μου.

Θυμάμαι που το δεύτερο βράδυ στο νοσοκομείο έκλαιγες και εγώ ήμουν κουρασμένη και ήθελα να κοιμηθώ. Δεν άντεχα ούτε στην αγκαλιά μου να σε κρατώ για να σε ησυχάσω. Ευτυχώς σε πήρε η μαία και έτσι κοιμήθηκα, κόρη μου.

Θυμάμαι να αγχώνομαι αν θα κοιμόσουν τα βράδια, κόρη μου.

Θυμάμαι να αγχώνομαι για πολλά πράματα, κόρη μου.

Θυμάμαι την υποδοχή των γονιών μου όταν φτάσαμε στο σπίτι μας με εσένα μαζί, κόρη μου.

Θυμάμαι που ήσουν τόσο δα μικρή, χωρούσες στην αγκαλιά μου, κόρη μου.

Θυμάμαι το όμορφο σου το προσωπάκι, κόρη μου.

Θυμάμαι να είμαι ευγνώμων που είχα ένα γερό μωράκι, κόρη μου.

Θυμάμαι που στην αρχή δεν μπορούσα να περπατήσω, πονούσα λόγο των ραμμάτων, κόρη μου.

Θυμάμαι που το πρώτο βράδυ στο σπίτι μας, ενώ κοιμόμασταν αφουγκραζόμασταν την αναπνοή σου.

Θυμάμαι καθώς περνούσαν οι ημέρες που συγχυζόμουν που δεν μπορούσα να σε θηλάσω παρά τις προσπάθειες μου, κόρη μου.

Θυμάμαι να σε κοιτάζω και να προσπαθώ να βρω σε ποίον μοιάζεις περισσότερο, κόρη μου.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε βγάλαμε με τον μπαμπά σου βόλτα στο Ντάλτον. Ήσουν μόνο 6 ημερών, κόρη μου.

Θυμάμαι που σε κοίταζα και σε θαύμαζα λες και ήσουν κάτι μαγικό, κόρη μου.

Θυμάμαι να σε κοιτάζω και να αναρωτιέμαι αν θα είμαι καλή μαμά για εσένα, κόρη μου.

Θυμάμαι να σε κοιτάζω, να σε επεξεργάζομαι και να κάνω σκέψεις για το μέλλον, κόρη μου.

Θυμάμαι να σε κοιτάζω και να σκέφτομαι τι όμορφη που είσαι, κόρη μου.

Θυμάμαι να αμφιβάλλω αν αυτά που έκανα ήταν σωστά, αν σε φρόντιζα σωστά, κόρη μου.

Θυμάμαι να φοβάμαι για σένα, κόρη μου.

Θυμάμαι να βλέπω στην τηλεόραση όλα αυτά τα κακά που γίνονται στον κόσμο και να αναρωτιέμαι πως θα μπορέσω να σε προστατέψω από όλα αυτά, κόρη μου.

Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι από εδώ και πέρα θα ανησυχώ για εσένα, κόρη μου.

Θυμάμαι να σε κοιτάζω και να σκέφτομαι πότε θα μπουσουλήσεις, πότε θα σηκωθείς στα πόδια σου, πότε θα κάνεις το πρώτο σου βηματάκι, πότε θα με πεις “μαμά”, κόρη μου.

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό, αφού σταμάτησα να σε θηλάζω, να νιώθω τύψεις που δεν μπόρεσα να σου δώσω το δικό μου γάλα και να νιώθω απογοητευμένη με τον εαυτό μου. Μέχρι τώρα το συναίσθημα αυτό δεν έχει φύγει εντελώς, κόρη μου.

Θυμάμαι να ζω στο μυαλό μου ξανά και ξανά την στιγμή της γέννας και να νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου και να θυμώνω που εκείνη την στιγμή δεν μπόρεσα να σταθώ δυνατή και να αντέξω τους πόνους και να παίρνω τις αναπνοές μου σωστά και να ακολουθώ τις οδηγίες που μου έδιναν σωστά. Η αλήθεια είναι ότι το συναίσθημα αυτό δεν έχει φύγει ακόμα, κόρη μου.

Θυμάμαι να περνάω μπροστά από το νοσοκομείο που σε γέννησα και να νιώθω περίεργα, άβολα, να ανατριχιάζω, κόρη μου.

Θυμάμαι που σκεφτόμουν πως θα μπορέσω να το ξανά κάνω, αγάπη μου.

Θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένη είμαι, πόσο τυχερή είμαι που είσαι η κόρη μου, πόσο πολύ σε αγαπάω, κόρη μου.

Κόρη μου, από την στιγμή που γεννήθηκες έχεις γεμίσει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου με υπέροχες αναμνήσεις. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό το δώρο. Χρόνια πολλά μικρό μου κοριτσάκι! Σου εύχομαι να είσαι πάντα γερή, δυνατή και κυρίως σου εύχομαι να μην χάσεις ποτέ το υπέροχο χαμόγελο σου. Εγώ σαν μαμά σου θα είμαι πάντα στην ζωή σου να σε στηρίζω, να σε βοηθώ και κυρίως να σε αγαπώ απεριόριστα, άνευ όρων.

Σε αγαπώ πάρα μα πάρα, μα πάρα, μα πάρα, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ!!!

Η μανούλα σου.