Τα παιδιά μου μού χάρισαν αυτό που πάντα μου έλειπε: την αγκαλιά!

Ειμαι η Αρτεμις και ειμαι 36 ετων και θελω να σας πω οτι τελικα σε αυτη τη ζωη οταν θελουμε πολυ κατι γινεται.

Μεγαλωσα σε μια οικογενεια που σαν παιδι πηρα πολλή προστασια… πολλή φροντιδα… πολυ ενδιαφερον. Ειχα πολλες παρεες, φιλες, φιλους, παιχνιδια, τα παντα. Ημουνα το παιδι της αλανας, του κυνηγητου, του κρυφτου, της εξοχης, του χωριου, της γιαγιας και του παππου. Ειχα ομως παντα ενα παραπονο. Κανενας ποτε δεν μου εδωσε μια αγκαλια!

Δεν θυμαμαι ποτε τη μανα μου και τον πατερα μου να με αγκαλιασε (δεν μιλαμε οσο ημουν βρεφος), δεν τους θυμαμαι ποτε να πεσανε στα γονατα να παιξουνε μαζι μου. Το μονο που θυμαμαι ηταν παντα συγκεκριμενη ωρα φαγητο… πλυσιμο… διαβασμα και φυσικα ενα δωματιο που τα παιχνιδια ητανε παντα κρυμενα σε μια ντουλαπα και βγαιναν μονο για να παιξουμε και με πολυ αγχος μη γινει ανω κατω το δωματιο.

Σαν παιδι δεν ακουσα ποτε μπραβο.. ποτε συγχαρητηρια… ποτε «Παιδι μου σ’αγαπω!» Ακομα και οταν σε γυμναστικες επιδειξεις στο σχολειο μου φερνανε ανθοδεσμες μετα απο καποιοα συμμετοχη μου και συγχαρητηρια, ποτε δεν μου ελεγαν «Μπραβο, ησουν καλη»

Οι δικοι μου χωρισαν, εγω σπουδασα και τελικα αντι να κυνηγισω τη δουλεια που σπουδασα, φροντισα να παντρευτω. Πηρα εναν αντρα τρομερα εργατικο, φιλοτιμο, πολυ καλο παιδι και πλεον υπεροχο μπαμπα. Παρολο που ξεκινησαμε με πολυ ασχημα οικονομικα, εμεις συνεχισαμε, μειναμε μαζι, παντρευτηκαμε και φεραμε στον κοσμο δυο παιδια.

Ο αντρας μου δεν μου χαλαει χατηρι σε αυτα τα 15 χρονια. Ειναι καταπληκτικος πατερας αλλα εργασιμανης. Πολλες φορες νιωθω μονη αλλα πολλες φορες λεω τουλαχιστον ειμαι τυχερη φροντιζει οσο μπορει. Το περιεργο ειναι οτι μεσα στα ματια με κοιταει, χατηρι δεν μου χαλαει αλλα και αυτος… ουτε μια αγκαλια! Μα τι παραξενο πραγμα αυτοι οι μεγαλοι. Τι φοβουνται; Οτι θα τους φαω;

Ε λοιπον τα εφερε ο καιρος ετσι που αυτες τις αγκαλιες που εγω δεν πηρα ποτε απο κανενα στη ζωη μου τις παιρνω τωρα. Τις παιρνω και χωρις ανταλλαγμα απο τα παιδια μου. Απο τις ζωες μου. Ερχονται, με αγκαλιαζουν, με φιλανε και με χαιδευουν στα μαλλια. Ο γιος μου μου λεει «Σ’ αγαπαω ρε μανα, οταν μεγαλωσω θα σου παρω οτι θες εσυ… τα παντα» Ειναι 8 ετων και τρομερα εξυπνος.

Η μικρη μου κοιμομαστε αγκαλια πολλες φορες, ειναι 2 χρονων και τις νυχτες μου χαιδευει τα μαλλια και με αγκαλιαζει.

Ποτε δεν παραπονεθηκα σε κανεναν γιατι δεν αξιζει. Γνωρισα μεσα απο τις ψυχες των παιδιων μου πως ειναι να παιρνεις αγαπη και οχι μονο να δινεις. Πως ειναι η αγκαλια και η στοργη.

Αγκαλιαστε τα παιδια σας. Πειτε τους ποσο τα αγαπατε. Αγκαλιαστε τους αντρες σας και τις γυναικες σας. Η αγκαλια ειναι φαρμακο. Εγω οσες φορες αγκαλιαζα καποιον ηταν αδιαφορος και αυτο με πονουσε γιατι δεν καταλαβαινα ποτε το λογο. Μη νομιζετε οτι με το να μην αγκαλιαζουμε ειμαστε σκληροι. Λαθος ειμαστε.

Η συμβουλη μου ειναι αυτη. Πολλες αγκαλιες και αφηστε τα παιδια σας να μεγαλωσουν με στοργη αγαπη και μεγαλωνοντας οταν ειναι ετοιμα αφηστε τα να ανοιξουν τα φτερα τους και να πεταξουν εκει που θελουν. Εμεις ετσι και αλλιως αυτο οφειλουμε ως γονεις να τα διδαξουμε και μετα να συνεχισουν το δρομο τους.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com