Γιατί ταϊζουμε τα παιδιά μας σκουπίδια στις σχολικές καντίνες;

γράφει ο Νίκος Νυφούδης

πηγή: andro.gr

Ας το παραδεχτούμε, το φαγητό είναι η νέα θρησκεία. Ποιο φαγητό όμως; Το φαγητό διαφέρει, φυσικά, πολύ από τις συνηθισμένες θρησκείες, διότι επιτρέπει την παράλληλη πίστη σε αρκετούς «Μεσσίες» και επειδή κηρύττει το αντίθετο από ό,τι αυτές: το εφήμερο και το απολαυστικό. Από τον κορυφαίο των κορυφαίων Ferran Adrià μέχρι τον άνθρωπο που έμαθε τους νέους Άγγλους να τρώνε: τον έναν και μοναδικό Jamie Oliver. Αυτόν που αγαπάς να κριτικάρεις, αλλά και ταυτόχρονα να αποθεώνεις, διότι ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τη διατροφή των βρετανικών σχολείων, δημιουργώντας μια ρήξη με το κατεστημένο της κονσέρβας και των άχρηστων θερμίδων.

Πού βρισκόμαστε εμείς, ως χώρα, σ’ αυτόν τον παγκόσμιο χάρτη της γαστρονομίας και τι κάνουμε για να μάθουμε στα παιδιά μας να τρώνε σωστά; Η τροφή είναι, άλλωστε, το καύσιμο που θα δώσει ενέργεια στο σώμα να εργαστεί, στο πνεύμα να φανταστεί και το συναίσθημα να νιώσει. Άνοστο φαγητό σημαίνει αργά ή γρήγορα άνοστος άνθρωπος. Αδιαπραγμάτευτο. Πόσο ειρωνικό είναι να περιμένουμε τα παιδιά μας να παρακολουθήσουν ολοήμερα σχολεία, να μάθουν 2-3 ξένες γλώσσες, να πάνε στο ωδείο, να διακριθούν στα αθλήματα και, ταυτόχρονα, να τους ταΐζουμε στα κυλικεία κατεψυγμένη «κουρού» και διπλό λουκάνικο με μουστάρδα-κέτσαπ; Πόσο χρόνο δαπανήσαμε, εμείς οι ίδιοι, στην προετοιμασία του οικογενειακού πρωινού, στο τάπερ της μαμάς ή της γιαγιάς έστω; Πόσο χρόνο δαπανήσαμε στο να δημιουργήσουμε σωστή συνείδηση; Ποιες είναι τελικά οι αξίες που απωλέσαμε με την κρίση; Είναι οι οικονομικές απώλειες ή ο ίδιος ο χρόνος και η ψυχολογία μας για να επενδύσουμε σε αυτά; Μήπως η λύση να βρίσκετε σ’ αυτά τα απλά, που μπορούμε να επιλύσουμε άμεσα; Για να δούμε.

Κάνοντας μια μικρή έρευνα, βρήκα πως από το ΚΕΠΚΑ τα κυλικεία θα έπρεπε να προσφέρουν μεταξύ άλλων αποξηραμένα φρούτα, ελληνικό γιαούρτι, μπάρες δημητριακών, παστέλια και τόσα άλλα καλούδια. Μούρλια! Πραγματικά. Αν φυσικά ήταν πραγματικότητα και δεν βλέπαμε στα κυλικεία των σχολείων ανά την Ελλάδα να κάνουν «χρυσές δουλειές» τα ροξ, οι τουλούμπες, τα πακοτίνια και τα συσκευασμένα κρουασάν. Πώς φτάσαμε τα σχολειά μας να έχουν χτίσει κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό και προφανώς να μην υπάρχει χώρος που να μπορεί ο μαθητής να απολαύσει το κολατσιό του; Τι ωραία λέξη: να απολαύσει! Διότι η τροφή, κατά τη διάρκεια των μαθητικών ωρών, δεν θα έπρεπε να είναι απλώς μια διαδικασία για να χορτάσει ο μαθητής την πείνα του μέχρι να πάει σπίτι ή στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς του. Ο χώρος σίτισης -μικρός ή μεγάλος δεν έχει σημασία- θα ήταν αυτός που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να μπορέσει ο μαθητής να φάει και το διαφορετικό, είτε αγορασμένο από το κυλικείο είτε ανοίγοντας το «τάπερ της μαμάς».

Τι καλύτερο από μια μπάρα δημητριακών, ένα γιαούρτι με ελληνικό μέλι, ντολμαδάκια ως… finger food ή ακόμα και μια χωριάτικη πίτα που θα περιέχει αληθινή φέτα και φύλλο ανοιγμένο από τη μαμά -ή τον μπαμπά!- με ελαιόλαδο και απλό αλεύρι; Γιατί να έχουμε αναψυκτικά ανθρακούχα ή χυμούς που δεν είναι άλλο από ζουμί με ζάχαρη και να μην έχουμε φρέσκες λεμονάδες και χυμούς φτιαγμένα με φρούτα εποχής; Ποιος είναι ο μηχανισμός που ελέγχει την εφαρμογή των κανονισμών και καθοδηγεί τους ανθρώπους που παίρνουν στα χέρια τους το «μηχανισμό σίτισης των παιδιών μας»; Ο επιχειρηματίας που έστησε το κυλικείο και έχει άλλο ένα με ξαπλώστρες τα καλοκαίρια στο νησί; Φυσικά και όλα αυτά ξεκινούν από το σπίτι. Εκεί ξεκινά και εκεί επιστρέφει ο μαθητής. Ό,τι μεταφέρει στην κοινωνία είναι ο καθρέπτης του οικογενειακού περιβάλλοντος. Ναι, είμαστε ό,τι τρώμε. Και τα παιδιά μας θα γίνουν αυτό που τους βάζουμε στο πιάτο.