Χαμός στο μικροβιολογικό!

Με αφορμή το κείμενο της Ολιβια για την κορούλα της, αποφάσισα να σας γράψω για ένα περιστατικό που έγινε προχθές και με απασχολεί πολύ, να μου πείτε και σεις τη γνώμη σας.. Καταρχήν να σας πω οτι έχω δύο αγοράκια, ο ένας σχεδόν 4,5 και ο μικρός μόλις 3 μηνών..

Ο μεγάλος λοιπόν είχε κάνει παλιότερα κάποιες αιματολογικές εξετάσεις γιατί είναι αδύνατος και πολύ κακόφαγος και για να δούμε αν είναι όλα καλά.. Παρόλα αυτά είναι υγιέστατος και μέσα στην ενέργεια..

Στις εξετάσεις λοιπόν βρήκαμε λίγο αυξημένη την ορμόνη του θυρεοειδή (4,46). Η παιδίατρος μας καθησύχασε οτι μπορεί να ήταν τυχαίο επειδή ήταν αρρωστουλης μία εβδομάδα πριν κάνουμε την εξέταση, μας είπε επίσης οτι μεγαλώνοντας μπορεί να ρυθμιστεί μόνη της, απλά χρειάζεται να το ελέγχουμε. Εγώ επειδή είμαι άσχετη με όλα αυτά, άρχισα να διαβάζω.. Δεν ήξερα τι προκαλεί κτλ. Μέχρι τότε θεωρούσα οτι δεν είναι και τίποτα φοβερό, τόσος κόσμος ζει μ’αυτό.. Στο internet όμως διάβασα τόσα πολλά που τα `παιξα.. Αποφασίσαμε λοιπόν να το πάμε λάου λάου και οτι πει η παιδίατρος μιας και την εμπιστευόμαστε..

Κάνουμε επαναληπτική μετά απο 6 μήνες,  4,46 πάλι, πάμε το παιδί και για υπέρηχο ο οποίος μας έδειξε οτι ήταν όλα μια χαρά. Οπότε έλεγχο κάθε 6 μήνες..

Πάμε λοιπόν προχθές στο μικροβιολογικο. Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα μιλήσει στον μικρό για το οτι θα του έπαιρναν αίμα για να μην αγχωθεί και κλαίει. Πίστευα οτι μέχρι να το συνειδητοποιήσει θα έχουμε τελειώσει όπως τις προηγούμενες φορές. Πόσο λάθος έκανα.. Το παιδί φυσικά το κατάλαβε και άρχισε να κλαίει. Η κοπελίτσα που θα του έπαιρνε το αίμα ήταν πολύ γλυκιά μαζί του, προσπαθούσε να του εξηγήσει οτι δεν θα του κάνει τίποτα που δεν θέλει και γενικά δεν εκνευρίστηκε στιγμή και προσπαθούσε συνεχως.. Εγώ τον κρατούσα αγκαλιά και να προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Να του λέω οτι είναι μόνο για μια στιγμή, οτι είναι δυνατός, οτι με έχει δει πολλές φορες να το κάνω και να γελάω (την περίοδο της εγκυμοσύνης). Τίποτα δεν έπιασε.. Το παιδί τσιριζε, κλωτσουσε και δεν μπορούσε να μιλήσει απο το κλάμα. Έτσι όπως τον κρατούσα αγκαλιά ένιωθα την καρδούλα του να χτυπάει τόσο δυνατά και μέσα στα πολλά σκεφτόμουν τι ψυχολογικά του δημιουργούμε.. Στο μεταξύ ρωτάω την κοπέλα τι να κάνουμε και μου είπε οτι αν δεν συνεργαστεί λίγο, δεν γίνεται να του πάρουμε αίμα και μου φάνηκε απόλυτα λογικό.. Ώσπου ήρθε η «ειδικός». Η κυρία αυτή είναι η γραμματέας του μικροβιολογικου και σύζυγος του γιατρού (ο οποίος έλειπε). Δεν ξέρω αν ήρθε για να βοηθήσει, η την ενόχλησαν οι τσιριδες του μικρού..  Έρχεται λοιπόν και τραβάει το χεράκι του με τσαμπουκά και του λεει: «Κάτσε ήσυχος να τελειώνουμε!«

Ο μικρός τα πήρε στο κρανίο ( και μείς μαζί του) και της φωναζει: «Μην με ξανά ακουμπήσεις, ούτε εσύ (η κυρία), ούτε εσύ (η κοπελίτσα)» και γυρνάει σε μένα: «Πάμε να φύγουμε μαμά, σε παρακαλώ..» Τον πήρα σηκωτο και φύγαμε.. Η κυρία στο φευγιό μας μου είπε οτι αφού το παιδί μας συμπεριφέρεται έτσι να το πάμε στο δημόσιο νοσοκομείο (δεν πολύκατάλαβα γιατί το είπε αυτό, μάλλον εκεί θα τα κατάφερναν καλύτερα.. Ποιός ξέρει..) Και φυσικά στο τέλος μας την είπε κιόλας, αν του κάνουμε πάντα τα χατίρια θα μας κάνει οτι θέλει, λέει η κυρία..

Βρε δεν πα να βαράει και να χορεύω εγώ.. Καλά θα κάνει!! (σκέφτηκα, δεν το πα) Ο μπαμπάς μας ευτυχώς είχε στο νου του το μωρό και δεν αντέδρασε σαν γνήσιος θερμόκέφαλος που είναι..

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν τι του κάναμε και πόσο τον τάραξε.. Ίσως έπρεπε να τον είχα προετοιμάσει απο πριν.. Τώρα ίσως να αντιδράει έτσι και στα εμβόλια απο δω και πέρα.. Απο την άλλη μου άρεσε που υπερασπίστηκε τον εαυτό του.. Σήμερα φαίνεται σα να το έχει αφήσει πίσω του, ούτε αναφέρθηκε στιγμή σε αυτό.. Ίσως θα έπρεπε να είμαι εγώ πιο δυνατή και για εκείνον.. Ίσως θα έπρεπε να επιμείνω πιο πολύ, κι ας κλαίει κι ας χτυπιέται, άλλωστε για το καλό του πρόκειται.. Και η κυρία αυτή ίσως θεώρησε οτι έτσι θα βοηθούσε.. Ίσως σε αλλά παιδάκια να πιάνει η αγριάδα.. Ίσως να ειμαι υπερβολική.. Δεν ξέρω.. Νομίζω όμως οτι έκανα το σωστό…

μαμά Δήμητρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com