Μια ζωή μαζί…
Μια ζωή μαζί… Πραγματικά! Πλέον είναι πιο πολλά τα χρόνια που ζούμε μαζί από εκείνα που έχουμε ζήσει χώρια… Μαζί από παιδιά! Αλλά όχι αναγκαστικά, γιατί έτσι μάθαμε ή έτσι έπρεπε… Από επιλογή…
Δεν είμαστε από εκείνες τις σχέσεις που αυτόν γνώρισαν αυτόν παντρεύτηκαν και τέλος. Δεν είμαστε από εκείνες τις σχέσεις που τους ήρθε μια εγκυμοσύνη και τους ανάγκασε να είναι μαζί. Δεν είμαστε από εκείνες τις σχέσεις που συνηθισαν να είναι μαζί και δυσκολεύονται να την αλλάξουν αυτή τη συνήθεια (κι ελπίζω να μην γίνουμε ποτέ!).
Ναι, είμαστε μαζί από την εφηβεία, αλλά κάπου εκεί προς το τέλος της, πήραμε χωριστους δρόμους και είδαμε τις ζωές μας αλλιώς, μακριά ο ένας από τον άλλον. Αλλά λίγα χρόνια μετά αποφασίσαμε απόλυτα συνειδητά και με σιγουριά ότι τις θέλουμε τις ζωές μας μαζί και τότε εγώ ήξερα ότι θα είναι για πάντα… Από την αρχή της σχέσης μας ως τότε είχαμε σκαμπανεβασματα, ήμασταν και δεν ήμασταν, θέλαμε και δεν θέλαμε, όμως τότε, ως δια μαγείας, σε μια βραδιά, εξαφανίστηκε κάθε αμφιβολία, διαγραφηκε κάθε εμπόδιο… Ήξερα ότι αυτή είναι η τελευταία μας επανένωση, είχε πια αποδειχτεί με όλους τους τρόπους ότι εμείς ήμασταν για να ζήσουμε μαζί, φώναζε το πράγμα! Και τότε ήταν επιλογή μας, ήταν επιθυμία μας!
Από όταν με γνώρισε μου έλεγε ότι θα με παντρευτεί, δεν το πίστευα, δεν έδινα καν σημασία.. Ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά ένα δεκαεξαχρονο;! Όμως εκείνος κάτι ήξερε παραπάνω.. Έλεγε, (παλιάααα, τώρα κάνει ότι τα έχει ξεχάσει!) ότι από την πρώτη στιγμή που με είδε είπε «Αυτήν θα την παντρευτώ…!» Κοίτα να δεις το σκατο που ήξερε τι έλεγε! Να το ακούσεις τώρα αυτό από δεκαεξαχρονο, να το στείλεις να πιει το γάλα του να συνέλθει!!!
Πάντα είχε μια ωριμότητα παραπάνω, πάντα ήταν μπροστά από την ηλικία του. Στα σοβαρά, γιατί κατά τα άλλα… πενταχρονο και πολύ λες!!!
Και τώρα ακόμα, 17 χρόνια μετά, την μισή μέρα θέλω να του ανοίξω το κεφάλι και την άλλη μισή τον κοιτάω και τον καμαρώνω και σκέφτομαι «Κοίτα, αυτός είναι ο άντρας μου και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω!» Και κάθε μέρα τον ερωτευομαι όλο και πιο πολύ κι ευχαριστώ τον Θεό που είναι κοντά μου και ταυτόχρονα τον παρακαλώ να μου τον προσέχει! Κάθε μέρα όμως!!
Γιατί είναι άντρας που «βγάζει αντριλα» και ταυτόχρονα ένα μικρό παιδάκι που θες να το πνίξεις!
Γιατί έχει όλα εκείνα τα κουσούρια που έχουν όλοι οι άντρες και τα διαβάζουμε σαν ατάκες στο ίντερνετ και γελάμε, αλλά ταυτόχρονα δεν μοιάζει με κανέναν κι έχει προτερήματα που δεν έχει κανένας γνωστός μας!
Γιατί με νοιάζεται πραγματικά, με προσέχει και με φροντίζει κι όταν ξεχνιεται λίγο γιατί του αποσπα την προσοχή η φροντίδα των παιδιών, μου κακοφαινεται τόσο πολύ και κάνω παράπονα και αμέσως επανέρχεται, μέχρι να ξαναξεχαστει!
Γιατί είναι τόσο εγωιστης που λες δεν γίνεται πιο πολύ, κι όμως ξέρει όταν πρέπει να βάζει τον εαυτό του στην άκρη και είναι έτοιμος να σου δώσει τα πάντα!
Γιατί κάνουμε κάτι κραυγαδες τρικουβερτους και φωνάζουμε και βριζουμε σαν νταλικερηδες στην εθνική οδό (εκείνος, όχι εγώ… Εγώ γαλλικά και πιάνο!) και μετά αν του κάνω μούτρα, θα μου πει «δεν με χωνευεις τώρα και πολύ ε;» και μπορεί να θέλω ακόμα να τον κουτουλησω, αλλά βαριέμαι να χαλάω την ζαχαρενια μας και την διάθεση μας και μετά θα πάω και θα τον αγκαλιασω και θα περάσουν όλα. Κάποιες φορές, γιατί κάποιες άλλες δεν κάνω μούτρα, αλλά έχω στεναχωρηθει στα σοβαρά και απλά δεν μπορώ να προσποιούμαι, αλλά και τότε το καταλαβαίνει και περιμένει να μου περάσει, γιατί όλα περνάνε!
Γιατί είναι υπέροχος πατέρας, τρυφερος και γλυκός και τον καμαρώνω!
Γιατί ξέρω ότι εκτιμάει την αφοσίωση μου στην οικογένεια μας κι ας πιστεύω πολλές φορές ότι την θεωρεί δεδομένη…
Γιατί ξέρει να με στηρίζει όταν πρέπει και να με μαζεύει απ’ τα πατώματα όταν πέφτω…
Γιατί είναι η σιγουριά μου, η σταθερότητα μου, το στήριγμα μου, ο βράχος μου…
Γιατί αγαπώ να τον φροντίζω και στεναχωριεμαι όταν δεν μπορώ να το κάνω όπως θα ήθελα επειδή με έχουν εξαντλησει τα παιδιά και οι υποχρεώσεις…
Γιατί αγαπώ την ρουτίνα μας και γουστάρω που οι στιγμές που περνάμε οι δύο μας δεν είναι αχαλινωτο κλάμπινγκ αλλά μια ταινία, συνήθως μια μπούρδα που έχει διαλέξει, κι ας κοιμάται στα μισά και μου τη σπάει!
Γιατί πάντα έχουμε πράγματα να πούμε και γελάμε μαζί!
Γιατί είμαι η καλύτερη του φίλη και είναι ο καλύτερος μου φίλος και ότι κι αν γίνει, ότι κι αν ακούσω, ότι μου κάνει εντύπωση, μ’ εκείνον θα τρέξω να το μοιραστώ, κι ας ξέρω πολλές φορές ότι θα με κοιτάξει με το ύφος «χεστηκα εγώ τώρα που η Μενεγακη θα κάνει έκτο παιδί!» και ακριβώς το ίδιο κάνει κι εκείνος!
Γιατί πάντα του διαλέγω την καλύτερη μερίδα από το ταψί και δεν μου αρέσει όταν σερβίρεται μόνος του γιατί εγώ μπορεί να έχω δουλειά, ή να λείπω, κι ας έχω σκεφτεί πιο πριν «χεράκια έχει ας βάλει μόνος του»!
Γιατί πάντα είναι η βασική μου προτεραιότητα και σπάνια επιλέγω να κάνω πράγματα χωρίς εκείνον, κι ας το έχω ανάγκη κάποιες φορές. Θέλω τον χρόνο μου να τον περνάω μαζί του, μου αρέσει να είμαι μαζί του, κι ας μην κάνουμε τίποτα…
Γιατί η αγκαλιά του είναι το καταφύγιο μου κι όταν μ’ αγκαλιάζει βιαστικά του στυλ «έλα να τελειώνουμε» θέλω να του σπάσω το κεφάλι! Την λατρεύω την αγκαλιά του και κάθε φορά δεν θέλω να μ’ αφήσει, είναι το φάρμακο μου η μυρωδιά του!
Γιατί τα παιδιά μας είναι παιδιά έρωτα, και προσπάθειας, δεν μας έτυχαν εύκολα και περάσαμε πολλά για να τα αποκτήσουμε, αλλά τα περάσαμε μαζί!
Γιατί το μαζί μας είναι πιο όμορφο και πιο ισχυρό από οτιδήποτε άλλο!
Γιατί έχουμε περάσει πολλά, πάρα πολλά και πάντα ενωμένοι τα αντιμετωπίζουμε όλα πιο εύκολα.
Γιατί έχει τις απαντήσεις που δεν έχω και με μια του κουβέντα μου λύνει το πρόβλημα, ενώ άλλες φορές με μια του κουβέντα με κάνει μπουρλωτο και θέλω να εκραγω!
Γιατί, όχι, δεν είναι εύκολος άνθρωπος, δεν είναι ο τέλειος άντρας, έχει ελαττώματα πολλά (μην τα θυμηθώ όλα τώρα και πάω και τον μπατσισω στον ύπνο του, κρίμα είναι!) αλλά έχω μάθει να τον αγαπώ με τα ελαττώματά του. Όχι δεν αγαπώ τα ελαττώματά του, αλλά μετά από τόσα χρόνια έχω μάθει να τα διαχειρίζομαι και να τα αποδέχομαι.
Γιατί έτσι όπως τον γνωρίζω εγώ δεν τον γνωρίζει κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο, και κάποιες πλευρές του τις έχω δει μόνο εγώ!
Και ναι όλα αυτά 17 χρόνια μετά! Δεν συνηθίζω να βροντοφωναζω την ευτυχία μου και ούτε μου αρέσει να διαφημίζω τις προσωπικές μας στιγμές (είμαι και προληπτική, ρίξτε και κανένα ξεματιασμα καλού κακού!) όμως μετά από μια μεγάλη περίοδο με δύσκολη καθημερινότητα που μας απορροφά όλη την ενέργεια και ξεχνάμε πλέον να εκφραζομαστε, είχα ανάγκη να του υπενθυμίσω κάποια πράγματα… Γιατί μπορεί αυτό το κείμενο να είναι ανώνυμο, όμως εκείνος όταν το διαβάσει θα ξέρει ότι είναι για εκείνον…
Σ.Ν.Π……..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να είστε πάντα έτσι!!!! Υγεία να έχετε και να είναι τα παιδιά σας καλά!!!!!
Κι εγω με τον αντρα μου ειμαστε 17 χρονια μαζι... απο παιδια... απο το λυκειο.. 17 χρονων και δυο..! Εχουμε περασει τοσα μαζι..... Ποσο σε καταλαβαινω οταν λες οτι τον καμαρωνεις... και ποσο οταν θες να του σπασεις το κεφαλι...!!!... Πρεπει να παλευεις καθε μερα για να αντεξεις και να ξεπερασεις τις δυσκολιες.. αλλα εκεινη η στιγμη το βραδυ που ειμαστε ολοι μαζι με τα παιδια και γελαμε και φωναζουν δεν ανταλλαζεται με τιποτα...!!.. Και αυτο που λες οτι προσευχεσαι καθε μερα να ειναι καλα το νιωθω κι εγω γιατι πριν 2 χρονια πηγα να τον χασω απο οξεια μυοκαρδιτιδα οπου θα τον αφηνε ξαφνικα στον υπνο του ή θα πηγαιναμε για μεταμοσχευση καρδιας... κι ολα αυτα απο μια ιωση!!... (ο αντρας μου δεν καπνιζει ουτε πινει) απλα δουλευει πολυ και ηταν αρκετα κουρασμενος...! Ο Θεος μας εσωσε και ξεπερασαμε το προβλημα χωρις να του αφησει κανενα προβλημα... αφου και οι γιατροι του ειπαν πως ειχε αγιο και ηταν πολυ ΤΥΧΕΡΟΣ!!....... Να εισαι παντα καλα με τον αντρα σου και τα παιδια σας και παντα αγαπημενοι και γεροι....!! Και ολα θα γινουν....
Το πιο ωραιο κειμενο που διαβασα εδω και καιρο!
Με συγκίνησες !!!Λες και μιλούσε για εμένα κάποιος . Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες. Και κλείνω τα μάτια και λέω πόσο τυχερή είμαι . Αγαπήθηκαμε πολύ σε αυτή τη ζωή . Ένιωσα και νιώθω να με αγαπούν .
Πολύ όμορφο... Να τα εκατοστήσετε! :-)
Υπεροχο... Ειλικρινά κ γω έτσι νιώθω για τον καλό μου.. Μονο που είμαστε 8 χρόνια μαζί κ γνωριστήκαμε ενηλικες.. ( που λεει ο λογος) Με έναν μαγικό τρόπο τα ζόρια κ τα δύσκολα μας ένωσαν περισσότερο.. Μεγαλώσαμε κ ωριμασαμε μαζί.. Δεν ξέρω σε τι άνθρωπο θα είχα εξελιχτεί αν δεν τον ειχα γνωρίσει.. Μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό ενίοτε κ τον χειρότερο.. Σάς εύχομαι μια ζωη μαζί κ πάντα αγαπημένοι...