33 εβδομάδων: ένα γράμμα στο γιο μου

Σε νιώθω να μεγαλώνεις μέσα στο σώμα μου. Τι και αν είσαι το τρίτο αστεράκι που με επέλεξε για μαμά του; Κάθετι παραμένει σχεδόν πρωτόγνωρο. Και όμως αυτή τη φορά, αν και μοιάζει λες και τα ζω όλα από την αρχή, είναι λες και ταυτόχρονα τα βιώνω όλα δέκα φορές πιο έντονα. Πιο συνειδητοποιημένα.

Ξεκίνησες ως μια κουκιδίτσα. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι κατάφερες να φωλιάσεις στο σώμα μου, όπως το ήξερα και με τα αδέρφια σου. Παράξενο πως οι άνθρωποι έπαψαν να έχουν επαφή με τα ένστικτά τους. Μακάρι να ξυπνούσαν μια μέρα και να ξεσκέπαζαν από τη σκόνη όλη τους την εσωτερική δύναμη. Μακάρι να ξυπνούσαν και να εκτιμούσαν τα κοινά τους χαρακτηριστικά με τα άλλα ζώα, αντί μόνο να καυχιούνται για την ανωτερότητά τους… Πόσο περισσότερη ουσία θα έβρισκαν στη ζωή!

Μαζί σου ένιωσα για τα καλά τη δύναμη που κρύβω ως γυναίκα. Τι και αν είσαι ο τρίτος που χρησιμοποιεί αυτό το δυνατό όργανο, τη μήτρα μου, για σπίτι… Τώρα πραγματικά συνειδητοποιώ πως το σώμα και η ψυχή μου σε ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ. Δεν είμαι απλά μια φωλιά, δεν είμαι απλά ένα κουκούλι. Όλο μου το είναι σπαταλά ενέργεια και προσφέρει υλικά για να δημιουργηθείς σιγά σιγά. Να γίνεις από ένα κύτταρο ολόκληρο ανθρωπάκι. Πόσο θα ήθελα να φωνάξω σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω “ΕΕΕΕΕ, ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ΠΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!” Φτιάχνουμε ανθρώπους… Γεννάμε ανθρώπους… Ταϊζουμε ανθρώπους… Το ίδιο μας το σώμα φτιάχνει τροφή… Η αγκαλιά μας είναι καταφύγιο, βάλσαμο και παράδεισος μαζί… Πόσο σπουδαίο πλάσμα είναι στα αλήθεια η γυναίκα! Και πόσο μα πόσο αδικεί τον εαυτό της…

Ακολούθησε με αν θες και στο Facebook

Τώρα που σου γράφω, σε νιώθω να κουνιέσαι. Έχεις πια μεγαλώσει πολύ και σε λίγο δεν θα χωράς πια μέσα μου. Ξέρω πως σου αρέσει εκεί μέσα… Σου παρέχω το πιο ζεστό καταφύγιο. Ζεστό και ήρεμο… Σου μεταδίδω όλη μου την αγάπη και το ξέρω, γιε μου, ότι την εισπράττεις. Ξέρουμε και οι δυο πως μιλάμε ήδη μεταξύ μας. Και δεν χρειάζονται καν λόγια για να επικοινωνήσουμε.

Ακουμπάω την κοιλιά μου και μπορώ να νιώσω πώς ακριβώς έχεις φωλιάσει. Πού είναι το κεφάλι σου και πού τα πόδια σου. Έχω πλήρη αίσθηση του σώματός μου.

Νιώθω πιο όμορφη από ποτέ. Νιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Ξέρω πως δεν χρειάζεσαι ούτε ακριβή κούνια, ούτε αμέτρητα ρουχαλάκια, ούτε τίποτα. Ξέρω καλά πως εγώ είμαι αυτή που θα συνεχίσω να σου προσφέρω όλα όσα πραγματικά χρειάζεσαι, όταν πια πάρεις την πρώτη σου ανάσα. Ξέρω καλά πως η αγκαλιά μου θα είναι η επόμενή σου μήτρα. Και ότι εφόσον έχεις αυτή, όλα θα γίνουν. Όλα!

Ανυπομονώ να σε γεννήσω. Δεν φοβάμαι, δεν σχεδιάζω, δεν φαντάζομαι. Απλά περιμένω τη στιγμή. Δεν είμαι κοριτσάκι, όπως ήμουν όταν γεννούσα την αδερφή σου. Ούτε μια φοβισμένη επαναστάτρια, όμως όταν γεννούσα τον αδερφό σου. Είμαι η γυναίκα που θέλω να είμαι, είμαι η μάνα που θέλω να είμαι. Είμαι ένα θηλυκό ζώο και κουβαλώ μέσα μου όλη τη σοφία του κόσμου. Θα σε γεννήσω, λες και κάνω το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και ταυτόχρονα το πιο σπουδαίο. Αυτό είναι άλλωστε κάθε γέννα: ό,τι πιο φυσικό και πιο σπουδαίο στον κόσμο.

Σε ευχαριστώ που με επέλεξες για μαμά σου. Ανυπομονώ να δω το πρόσωπό σου και κυρίως τα μάτια σου. Γιατί ξέρω πως ο τρόπος που θα με κοιτάξεις, θα μου επιβεβαιώσει όλα αυτά που ήδη ξέρω για εμάς τους δυο…

Photo: Nick Sachos

Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili